همه ی وقایع دو بار به صحنه ی تاریخ می آیند بار اول به صورت تراژیک و بار دوم به صورت کمدین.

آقای میر حسین موسوی در شرایطی نماینده ی صورت کمیک اصلاحات ایرانی شده است که هنوز آثار سوء نمایش تراژیک این جنبش از جامعه ی ایران پاک نشده است. گفتمان اصلاحات که سال ۷۶ هژمونی یافت بر اساس تئوری های تئوریسین هایش و بر اساس ماتریالیسم تاریخی باید در طی ۸ سال گامی در جهت دمکراسی بر می داشت تا نشان دهد دارای واقعیت مادی است.

اما اصلاحات نه تنها دستاورد مثبتی نداشت بلکه ضربه ای مهلک نیز به بدنه ی تحول خواه جامعه ی ایران وارد کرد. چه این که نخست تئوری را برای تحول جامعه ی ایرانی مطرح کرد که با قانون اساسی و مرام حاکمیت ایران مغایر بود. و دوم این که برای کشاندن این تئوری به درون توده و تبدیل آن به نیروی مادی به دروغ نیز آویختش و آنرا تئوری رادیکال و پویا و یا شاید نزدیک به نوعی انقلاب مخملی نامید و یا حداقل این چنین انتظاری را در مردم ایجاد کرد. و این دروغی بود که حادثه ی ۱۸ تیر ۷۸ را رقم زد چه این که مردم و بالاخص دانشجویان گمان می کردند جامعه ی مدنی با ریاست جمهوری خاتمی ساخته شده است و می توانند چون شهروندان جامعه ی مدنی با برگزاری تجمعات به خواسته هایشان برسند. در واقع خواسته ی اصلاح طلبان چون ۱۸ تیر در اعتراض به توقیف یک رروزنامه ی اصلاح طلب اتفاق افتاد. اما واقعیت اصلاحات خلاف آن بود – نوعی محافظه کاری ۲ طرفه – و این بار به صلاحش بود که پشت دانشجویان و مردم را خالی کند و این باعث شد که جریان اصلاحات مقبولیتش را میان دانشجویان از دست بدهد چه این که تناقضاتش با شعارهایش آشکار شده بود. اکنون نیز آقای موسوی با شعار هایی وارد عرصه ی رقابت های انتخاباتی شده که از سویی متناقض اند و از سوی دیگر به فرض قبول این تناقضات همه شان قبلا در نظام جمهوری اسلامی امتحان شده اند زیرا که در سایه ی یک نظام بسته ی فکری و عملی نمی توان حرفی خارج از ساختار ایدئولوژیک اش زد و به عبارتی اجازه ی حرف نو و راه نو را نمی دهد. در پاسخ تمام شعارهای اصلاح طلبانه ی اقای موسوی می توان گفت که آیا ایشان برای تصویب قوانین راهی جز بردن آن ها به مجلس دارد؟ و مگر مجلس زیر نظر شورای نگهبان اصول گرا نیست؟ و آیا قوانین اسلام و اوامر الهی طی دوره ی ریاست جمهوری احمدی نژاد عوض شده اند که لوایح و طرح هایی که در دوره ی خاتمی تصویب نشدند اکنون تصویب شوند؟

آیا جناب خامنه ای از مواضع اصول گرایی شان پایین امده اند تا شورای نگهبانی را انتخاب کنند که راه به تصویب مصوبه های اصلاح طلبان بگشایند.

آقای موسوی آیا مواضع اقتصادی شما برای برون رفت از وضعیت حاضر می تواند خارج از برنامه ی ۵ ساله ی چهارم و سند چشم انداز ۲۰ ساله و در کل راه کارهای اسلامی باشد؟ و آیا شما گمان می کنید می توان آزادی اقتصادی را از آزادی سیاسی جدا کرد؟

آری آقای میر حسین موسوی جریان اصلاحات در حادثه ی تراژیک ۱۸ تیر ۷۸ به پایان رسید و اکنون شما تنها با نادیده گرفن ماتریالسم تاریخی و به پشت گرمی افراد محافظه کار وارد میدان شده اید که نه تنها تفکر شما را ۱۸۰ درجه چرخانده اند بلکه شما را دلقک این خود نمایی دیگر گونه ی اصلاحات نیز کرده اند.