جايزه لخ والسا در سال ۲۰۰۹ به سه زن ايرانى به خاطر تلاشهای آنان در زمينه حقوق زنان و حقوق بشر در ايران تعلق گرفت.

شادی صدر، لادن برومند و رويا برومند اين جايزه را دريافت كردند. اين جايزه در روز ۲۹-9-2009 در شهر دانسيگ لهستان با حضور لخ والسا و بيش از ۱۵۰ نفر از شخصيتهای سياسی، علمی و مطبوعاتی اين کشور به برندگان داده شد.

شادى صدر طى سخنانى در اين مراسم گفت: "سی سال است در ايران نقض سيستماتيک حقوق بشر ادامه دارد و تاکيد مى کنم که سی سال است در ايران مقاومت عليه نقض سيستماتيک حقوق بشر نيز ادامه دارد." وى افزود: "فعالان جنبش های اجتماعی در تمام اين سالها، به قيمت تهديد، ناامنی، ممنوع الخروج شدن، ممنوع الکار شدن، حبس و ...، شعله های مقاومت را زنده نگه داشتند و نگذاشتند جامعه يکسره زير فشار سرکوب، منفعل و خاموش شود. اما پس از اعلام نتايج انتخابات رياست جمهوری در ژوئن امسال، ميليونها ايرانی نشان دادند که همواره و در تمام اين سی سال، اگر چه به حساب نيامدند، اگر چه تحقير شدند، اگر چه سرکوب شدند، اگر چه زندانی شدند، کشته شدند يا مورد تجاوز قرار گرفتند اما هرگز نمرده اند."

وى با اشاره به تجاوزات جنسى به زندانيان در ايران گفت: "بسياری از شواهد و مستندات حاکی از آن است که نه فقط در وقايع پس از انتخابات امسال، که در تمامی سی سال گذشته، تجاوز و ساير شکنجه های جنسی، نه به عنوان اموری اتفاقی، که به عنوان يک نوع شکنجه سيستماتيک برای ارعاب، تحقير و درهم شکستن زندانيان سياسی زن و يا گروه يا عقيده ای که از آن دفاع می کردند و نيز اعتراف گيری از آنان اعمال می شده است. "

به گفته او " اين نوع از شکنجه که تا سالها نسبت به آن پرده پوشی و سکوت شده بود، هم اکنون با سخن گفتن قربانيان آن و نيز افشاگری شخصيتهای سياسی درون نظام حکومت ايران، به موضوع گفت و گوی اجتماعی تبديل شده است. اما اين تازه آغاز راهی است که هيچگاه بدون يک همبستگی جهانی به سرانجام نخواهد رسيد."

وى با ذكر وقايع پس از انتخابات اخير و مقايسه آن با وقايع دهه 60 گفت:"اين وقايع يادآور دهه ۶۰ است، دهه ای که در آن هزاران نفر از مخالفان سياسی در زندانهای ايران، به شکلی بی رحمانه سرکوب شدند. تنها تفاوت وقايع دهه ۶۰ با وقايع پس از انتخابات ۲۰۰۹، اين است که در آن دهه، فعالان وابسته به تشکيلات سياسی بودند که ربوده می شدند، به زندان می افتادند، شکنجه می شدند، مورد تجاوز قرار می گرفتند و اعدام می شدند و هم اکنون، همه اين اتفاقات برای زنان و مردانی می افتد که انسانهايی عادی هستند، نه عضو تشکيلاتی سياسی."

او در ادامه گفت : " تفاوت ديگر اين است که به مدد اينترنت و رسانه های مردمی، تصاوير و اخبار مربوط به نقض روزانه حقوق بشر در ايران، در سه ماه گذشته، آنچنان به سرعت در سراسر جهان پخش شد که برخلاف دهه ۶۰، آگاهی و حساسيت جهانی درباره آنچه در ايران می گذرد به حداکثر ميزان ممکن رسيد. اما آگاهی جهانی به خودی خود کافی نيست، ما نياز به اقدام جهانی داريم."