پیرامون یک ساعت که وقت بگذاری و خبرهای تازه ی آموزش و پرورش را دنبال کنی به چیزهای جالب و شگفت انگیزی می رسی.

برای نمونه چند روز پیش مسعود ثقفی،سخنگوی آموزش و پرورش شهر تهران در گفت و گو با شبکه 3 سیما درباره ی انواع مدرسه های دولتی گفت : " مدارس دولتی به 5 نوع دولتی عادی، هیئت امنایی، شاهد، نمونه دولتی و سمپاد تقسیم می‌شوند... مدارس دولتی عادی و هیئت امنایی شهریه ندارند اما مدارس نمونه دولتی، سمپاد و شاهد به دلیل فوق برنامه‌هایی که با برنامه مصوب رسمی مدرسه در هم تنیده است، شهریه دارند." خب،کجای این سخنان شگفت انگیز است؟

نکته این است که این نگارنده سال گذشته به دلیل نبود مدرسه دولتی عادی در نزدیکی خانه،ناگزیر شدم فرزندم را در مدرسه ای هیآت امنایی نام نویسی کنم که شهریه سال نخست دبیرستان آن 540 هزار تومان بود و شهریه ی سال دوم امسال آن 670 هزار تومان است. در این مدرسه ی هیآت امنایی،چه در پایان ترم نخست و چه در پایان سال،کارنامه دانش آموزان را نمی دهند مگر این که شهریه و یا بخشی از آن را داده باشید. مدیر مدعی است که سال گذشته به چند خانواده، که توانایی پرداخت کامل شهریه را نداشته اند تخفیفی صد تا دویست هزار تومانی داده که بعد مورد بازخواست قرار گرفته که شما چه حقی داشته اید از پول دولت ببخشید؟! خب،حالا به نظر شما،شگفت انگیز نیست که سخنگوی آموزش و پرورش شهر تهران بگوید مدرسه های هیآت امنایی،شهریه ندارند؟! در مدرسه های پولی (همان غیرانتفاعی پیشین) به هنگام نام نویسی،باید شهریه مصوب آموزش و پرورش در دید خانواده ی دانش آموز قرار گرفته باشد،همین جا به عنوان پدر یکی از دانش آموزان،از فرادستان آموزش و پرورش درخواست می کنم در دفتر مدیران مدرسه های هیآت امنایی،دست کم به هنگام نام نویسی،نوشته شود که مدرسه های هیآت امنایی شهریه ندارند و آن را در دید خانواده ها بگذارند. 
اما خبر دومی هم که به نوبه ی خود شگفت انگیز است را از زبان علی اصغر فانی،وزیر آموزش و پرورش بشنوییم که چند روز پیش گفت : " در دولت هشتم، سهم آموزش و پرورش از بودجه کشور بیش از 15 درصد بود که متأسفانه در دولت‌های نهم و دهم این سهم به 9.1 درصد کاهش یافت .

بر اساس تصمیمات اجلاس جهانی آموزش در اردیبهشت ماه سال جاری در کره جنوبی، سهم آموزش و پرورش ایران از بودجه عمومی تا سال 2030 باید به 25 درصد برسد. رسیدن سهم آموزش و پرورش از GDP (تولید ناخالص داخلی) به شش درصد تولید ناخالص کشور نیز از مصوبات اجلاس جهانی کره جنوبی است و در برنامه ششم توسعه باید به این موضوع توجه شود." این که در دولت های نهم و دهم،هشت سال از عدالت و هواداری از حقوق مستضعفان سخن گفته شود و بعد سهم آموزش و پرورش از بودجه عمومی کشور به میزان یک سوم کاهش یابد و آن هم در زمانی این کاهش رخ دهد که این دولت ها،پردرآمدترین دولت های تاریخ ایران بوده اند نمی تواند موضوعی شگفت انگیز به شمار آید؟

به راستی چگونه است که همگان از اهمیت آموزش و پرورش سخن می گویند اما حاضر نیستند حتی در سطح منطقه،برای آموزش و پرورش هزینه کنند؟ و یک پرسش مهم تر این که آیا کسانی که باور دارند که کیفیت بخشی به آموزش از رهگذر پولی کردن و واسپاری آن به بخش خصوصی می گذرد می توانند سهم یک و نیم درصدی کنونی آموزش و پرورش از GDP را به شش درصد برسانند؟ میان پولی کردن آموزش و پرورش و افزایش سهم آن از GDP به نظر نمی رسد که تناقضی منطقی وجود داشته باشد اما یافتن انگیزه ی این افزایش به نزد باورمندان به پولی کردن آموزش،سخت و دور از ذهن می نماید.*

مهدی بهلولی آموزگار و عضو کانون صنفی معلمان ایران است.