قاچقین

گئجه نین قارانلیغی و چوخ قورخودوجو سسسیزلیگی، بوتون دوشونجه لرینی دوندورموشدو. کنددن چوخ اوزاقلاشمیشدی. آرتیق سو ماتورونون سسی ده ائشیدیلمیردی، یالنیز چه ییرتکه لرین سسیندن و بیرده باجاغینین سانجیسیندان سئوای، هیچ بیر ذاد حیس ائده بیلمیردی. تک باشینا، چؤلون او قارانلیق گئجه سینده، ایله ری گئدیردی. هارا گئتدیگینه داییر هئچ بیر دوشونجه سی یوخودو و قورخو ایچره آخسایاراق یئریمه یه داوام ائتمکدئیدی.

بیردن اوزاقدان گلن اولاما سسی، ووجودونا سویوق بیر تر باسدیردی. تیترمه ایچینده دوشوندو:

" گؤره سن قورد سسی میدی، یوخسا قاچماسیندان خبردار اولوب، پئشیندن توشن ایتلرین سسی می؟ "

هر ایکیسی ده اونون اوچون یاخشی بیر ایشاره دئییلدی. بونا گؤره ده، سینان باجاغینین آغریسینی هئچ اؤنمسه مه دن سورعتینی آرتیردی.

تپه نین اوستونه دوغرو چیخارکن، آیاقلارینین آلتینداکی ازیلن اوتلارین خیشیرتی سسینی ائشیده بیلیردی.

چه ییرتکه لرین سسی، اوتلارین خیشیرتیسی و یاواش یاواش یاخینلاشان اولاما سسلری.

باشی گیجلمه یه باشلادی. یورقونلوقدان و سینان باجاغینین زونقولتوسوندان داها اؤزونو ساخلایا بیلمه دی. قوروموش بیر قویون قیغی کیمی، تپه دن آشاغی دوغرو دیبیرلاندی. هر  دؤنوشده باجاق آغریسینا باخمایاراق، یوموشاق اوتلارین اوستونده فیرلانیب دؤنمک، ایچینده گؤزل دویقولار یارادیردی. سانکی بیر کپنک کیمی گؤی اوزونده اوچوردو. اوشاقلیق گونلرینی خاطیرلادی.

آناسی، باجی قارداشلاری هامیسی بیرلیکده، چؤلده گزن او شاد گونلرینی یادا سالدی. یونجالارین و گول چیچکلرین آراسیندا یولداشلاری ایله، قووالا قاشدی اویناردی. گیزلیجه گوللرین اوستونه قونان کپنکلرین اوستلرینه هوبلاییب، اونلاری دیکسیندیرردی و بو ایشدن او قدر گولردی کی اؤزونو آیاقدا ساخلایا بیلمزدی. سونرا او بیری یولداشلارینی قووالاییب تپه دن آشاغی دوغرو قاچاردی.

 باشینین بیر داشا چارپیلماسی اؤنجه اونو اویاندیردی و سونرا درین بیر راحاتلیغا دالدیردی. آرتیق هئچ بیر شئی حیس ائتمیردی، نه باش گیجلمه سی، نه باجاغینین آغریسی و نه ده اولاما سسلرینی ائشیدیردی.

کندده دؤنموشدو. یولداشلارینین یانیندایدی.

چوخلاری حوزون حوزون آغلاشیردی. قهوه ایلردن بیری، اتلی جانلی و شیشمان اولان دوداقلارینین آراسیندا دوعالار میریلدانیردی و اوبیری قهوه ایلر و آغلارلا، قارالارین بعضیلری اوندان سونرا اونون اوخودوغو دوعالاری تئکرارلاییردیلار.

بیر نئچه سی بوجاقدا سسسیز اوتورموشدولار. سانکی اؤلوم طالئیلرینی قبوللانمیش، صاباحی و هر شئیین بیتمه سینی گؤزله ییردیلر.

بعضیلری عصبلی شکیلده اویانا بویانا گئدیردیلر.

- بسدیر بو قدر قویون کیمی یاشاماق. بسدیر بو قدر مال حئیوان کیمی دوشونمک

آمما اونون باغیر چاغیرینا کیمسه قولاق وئرمیردی. هرکس اؤز کدرلی حالینا قاپانمیشدی

گئنه اوجا سسله بیر داها قیشقیردی:

- آی جاماعات! اویانین آرتیق. صاباح بوردا بیر قتل عام اوز وئره جک. نئیه باشا توشمورسوز. صاباح هامیمیزی اؤلدوره جکلر. آغلاییب، دوعا اوخوماقلا بیزیم طالئییمیز دئییشیلمه یه جک. آی میللت! ال چکین بو ایشلردن. گلین دوشونک، چارا یولونو تاپاق.

آمما کیمسه اونون هایینا جاواب وئرمه دی. سون دفعه گوجونو توپارلادی و نفسینی جیگرلرینه دولدوروب، بوغازینین ان درین یئریندن باغیردی:

- سوسوووووووووون.................

بیرآن هامی سوسدو، هرکس اونا دوغرو دؤندو

- منیم قارداشلاریم باجیلاریم! قهوه ایلر، آغلار، قارالار! دینله یین منی. یولداشلاریم بئله اولماز. دوروموموز چوخ پیسدی. سیزی آند وئریرم سئودیکلریزه، هئچ اولماسا بیر دقیقه منه قولاق آسین.

هامی قولاقلارینی شوشله دیلر. اونون اطرافینا ییغیشیب، بیر دایره اولوشدوردولار.

- سئوگیلی قارداشلاریم! آغلار، قارالار و قهوه ایلر! من، هامینی بیرلیگه و ال اله وئرمه گه چاغیریرام. گلین قول قولا وئره ک و صاباح بو قاپیدان ایچری گیرن هرکسین اوستونه یوگوروب دارماداغین ائدک. اینانین بیرلشسک، کیمسه بیزیم قارشیمیزدا دایانابیلمز.

هامینین ایچینده پیچیلتی سسلری یاییلماغا باشلادی. اینقیلاب، عوصیان، قییام سؤزجوکلری پیچیلتی سسلرینین ایچیندن سئچیله بیلیردی.

دوعا اوخویان شیشمان قهوه ای سسه گلدی:

- اینقیلابا گرک یوخدو. صاباحداکی اؤلنلر، شهید اولاجاقلار. صاباح هامیمیزین یئری جننتدی.

گئنه ده من اینقیلابا راضییام، چونکی اینقیلابدا دا اؤلنلرین یئری جننتدی، آمما بیر شرطیم وار. اینقیلابین رهبری قهوه ای لردن اولمالیدی. من بیر قهوه ای اولاراق بو اینقیلابین رهبری اولمالییام.

قهوه ایلر سسلرینی باشلارینا آتدیلار

" قهوه ایلر اویاخدی... رهبرینه دایاخدی "

هر طرفدن قریب قریب سسلر ائشیدیلردی.

" گلین دؤولت قوراق "

" باش باخانیمیزی ایندیدن بللی ائتمه لیییک "

" گله جک میللی مجلیسیمیزین وکیللرینی سئچمه لیییک "

عوصیان سؤزونو اورتایا آتماقدان پئشمان اولموشدو.

اوره گی بتردن سیخیلیردی، آز قالسین سیخیلماقدان پاتلایاجاقدی. ایچینده کی آشیب داشان کدر او قدر چوخودو کی،  هئچ آغلایا دا بیلمیردی. بلکی آغلایا بیلسئیدی، بیر آز دا اولسا اوره گی آچیلاردی. بیر آن او دورومدان قورتولماق ایستیردی. صاباحین اؤلوموندن چوخ، یولداشلارینین آخماقلیغیندان قاچماق ایستیردی.

" قاچماق

قاچماق، هه تکجه چارام قاچماقدی"

گؤزو بیردن دووارداکی، داما یاخین پنجره یه ساتاشدی. پنجره نین چوخ یوکسکده اولدوغونو و اونا نئجه چاتماغینی سالیب چیخدی.

" تایلار، دوغردور تایلارین اوستونه چیخیب پنجره یه چاتا بیله رم" دئیه دوشوندو

هامی اینقیلابا رهبر سئچمک، گله جک دؤولت و میللی مجلیسینین وکیللری اوزه ره، دارتیشماقدایدی. بعضیلری هله ده بوجاقدا سسسیزجه اوتوروب، اؤز اؤلوم طالئیلرینی گؤزله ییردیلر. آمما او اؤز قرارینی وئرمیشدی. تایلارین اوستونه چیخدی و هوبلایاراق یوکسلمه یه باشلادی. سونوندا باجاردی. پنجره یه یئتیشدی.

پنجره دن ائشیگه بویلانیب باخدی. هاوا قارانلیقدی. هئچ بیر شئی گؤرنموردو.

سون دفعه دؤندو و پنجره دن ایچه ری باخدی. الوئداع دئییب، اؤزونو ائشیگه آتدی. یئره توشدوغوندا داغ کیمی آغیر بیر سانجی بوتون ووجودونو بورودو. باجاغی سینمیشدی.

گؤزلرینی آچدی. هر شئی یادینا توشدو. تپه دن آشاغی دیبیرلانمیشدی. باجاغینین آغریسی اؤلدوروردو. اطرافینداکی خورولتو سسلرینی ائشیدیردی. چئوره سینده  دولاشان قوردلاری گؤرونجه باجاغینین آغریسینی اونوتدو.

قارنینا، بئلینه و باجاقلارینا باتان ایتی دیشلری حیسس ائده بیلیردی. آرتیق هر شئی بیتمیشدی.

سحر چاغی تپه نین آلتینداکی قاچقین قویوندان، یالنیز آل قانینا بویانمیش بیر دریسی قالمیشدی، بیرده آچیق گؤزلری ایله، قوربان بایرامیندا تپه نین آرخاسیندان دوغان گونشه باخان قافاسی

.....

فراری

سیاهی شب و سکوت ترسناکش، توانایی اندیشیدن را از کفش ربوده بود. خیلی از ده  دور شده بود. دیگر صدای موتور آب هم شنیده نمی شد، تنها چیزهایی که می توانست حس کند صدای ملخ ها و درد پای شکسته اش بود. به تنهایی در آن شب سیاه  پیش می رفت. هیچ هدفی در سر نداشت و تنها و بیکس، با پای لنگان به پیش می رفت.

به ناگاه از دوردست ها صداهای زوزه به گوشش رسید. عرق سردی بر پیشانی اش نشست. به لرزه افتاد. اندیشید:

" آیا زوزه گرگ هست، و یا صدای سگ هایی که از فرارش باخبر شده و به دنبالش راه افتاده اند؟ "

در هر صورت هیچ یک از این دو برایش نشانه خوبی نبودند.

وقتی که به طرف بالای تپه حرکت می کرد، می توانست صدای خش خش علف های زیر پایش را حس کند.

صدای ملخ ها، خش خش علف ها و زوزه هایی که رفته رفته نزدیکتر می شدند.

سرش گیج می رفت. از فرط خستگی و درد پای شکسته اش نتوانست خودش را سرپا نگهدارد. مثل یک پشکل خشک گوسفند از بالای تپه به پایین قل خورد. جدای از درد پایش، قل خوردن روی علف های نرم و لطیف تپه، احساس زیبایی برایش داد. خودش را همچون یک پروانه ای حس نمود که توی آسمان پرواز می کرد. یاد بچگی هایش افتاد.

روزهای خوشی را که به همراه مادر و خواهر و برادرهایش توی دشت و صحرا می گشت به یاد آورد. وسط یونجه ها و گل های دشت همراه دوستانش می دوید. پروانه هایی را که روی گل ها می نشستند می ترساند و از این کارش چنان خنده اش می گرفت که نمی توانست خودش را سر پا نگهدارد. بعد دنبال دوستانش به سمت پایین تپه می دوید.

سرش به یک سنگ برخورد. ابتدا از ضربه ای که به سرش وارد شده بود به خودش آمد، اما بعدش راحتی عمیقی به سراغش آمد. دیگر چیزی حس نمی کرد. نه از سرگیجه اش خبری بود، نه از درد پایش. دیگر صدای زوزه ها را هم نمی شنید.

دوباره به ده بازگشته بود. پیش دیگر دوستانش بود.

بیشترشان زاز زاز می گریستند. یکی از قهوه ای ها که از همه چاق تر بود دعا می خواند و پس از او، دیگر قهو های ها و برخی از سفید ها و سیاه ها دعاهای او را تکرار می کردند.

تعدادی هم، یک گوشه ای نشسته بودند. مثل اینکه سرنوشت مرگبارشان را قبول کرده بودند و منتظر بودند صبح از راه برسد و همه چیز پایان یابد.

عده ای هم با حال عصی این ور، آن ور می رفتند.

- بسه دیگه. تا کی بایست همچو یه گوسفند زندگی کنیم. مثل یه حیوون فکر کردن بسه دیگه.

اما کسی به داد و بیدادش محل نگذاشت. همه با حالی اندوهگین سرشان تو لاک خودشان بود.

دوباره با صدای بلندی داد زد:

- آهای مردم! آخه بیدار شین. فردا که صبح بیاد، اینجا قتل عام می شه. چرا حالیتون نیست. صبح همه مون رو می کشن. با گریه و دعا سرنوشتمون عوض نمی شه.آی ملت! ازاین کارها دست بردارید. بیایین فکر کنیم، راه چاره اش رو پیدا کنیم.

اما از هیچکس صدایی درنیامد. برای بار آخر، تمامی توانش را جمع کرد، نفسش را توی سینه حبس نمود و با صدای مهیبی فریاد زد:

- ساکت شین........

سکوت همه جا را فرا گرفت. همه به طرفش برگشتند.

- برادران و خواهران من! قهوه ای ها، سفید ها و سیاه ها! به من گوش دهید. دوستان، اینطوری نمی شه. وضعیتمون بحرانی هستش. شما را قسم به هر کی دوستش دارید، یه لحظه هم که شده به من گوش دهید.

همه با گوشهای باز اطرافش جمع شدند.

- دوستان عزیزم! قهوه ای ها، سیاه ها و سفیدها! من همه رو به اتحاد دعوت می کنم. بیایین دست به دست هم دهیم و فردا صبح، حساب هر کی که از این در وارد میشه، برسیم. باور کنید اگه باهم باشیم، هیچ چی جلودارمون نمی شه.

پچ پچ همه بلند شد. در میان همهمه، کلمه هایی همچون انقلاب، عصیان و قیام به گوش می رسید.

قهو ه ای چاق که مدام دعا می خواند، شروع به سخن گفتن کرد:

- نیازی به انقلاب نیستش. به خاطر اینکه فردا تمامی مرده هامون شهید به حساب می آن. فردا جای همه مون توی بهشته.

با همه این حرف ها من با انقلاب موافقم. به خاطر اینکه کشته های انقلاب هم به بهشت می رن. اما با یه شرط  که رهبر انقلاب از میون قهوه ای ها انتخاب بشه. من به عنوان یک قهوه ای بایست رهبر این انقلاب بشم.

قهو ه ای ها همه یک صدا فریاد زدند:

قهوه ای ها بیدار هستند ... مطیع رهبرشان هستند.

از هر طرف چیزهای عجیبی به گوش می رسید:

" بایستی دولت تشکیل بدهیم "

" رئیس جمهور از همین حالا باید تعیین بشه "

" وکلای مجلس ملی آینده را باید، انتخاب کنیم "

از دعوت خود برای قیام و عصیان پشیمان شده بود.

خیلی دلش گرفته بود. کم مانده بود منفجر بشود. درد و غمش به حدی بود که حتی نمی توانست گریه بکند. اقلا اگر می توانست گریه بکند از غم و اندوهش کاسته می شد. یک لحظه دلش خواست از آن وضعیت رهایی یابد. نه از مرگی که فردا در انتظارش بود، بلکه می خواست هر چه زودتر از حماقت دوستانش رهایی یابد.

" فرار

فرار، تنها چاره من  فراره "

یکهویی چشمش به پنجره ای که نزدیک سقف روی دیوار بود، افتاد. توی مغزش بلندی پنجره و اینکه چطوری می تواند به آن بلندی برسد را حساب کرد.

" گونی ها، آره گونی ها. می تونم از رو گونی ها بپرم و خودم رو به پنجره برسونم "

همه مشغول تعیین رهبر انقلاب و تاسیس دولت و مجلس بعد انقلاب بودند. عده ای هنوز هم  یک گوشه ای نشسته بودند و منتظر سرنوشت مرگبارشان بودند. اما او تصمیمش را گرفته بود. داشت از روی گونه ها به سمت بالا پیشروی می کرد. آخر سر موفق شد و خودش را به پنجره رساند.

از پنجره بیرون را نگاه کرد. همه جا تاریک بود. چیزی پیدا نبود.

برای دفعه آخر نگاهی به درون انداخت. وداع گفت و خودش را از پنجره بیرون انداخت. موقعی که زمین خورد، درد عظیمی همچون کوه  تمامی وجودش را فرا گرفت. پایش شکسته شده بود.

چشمانش را باز کرد. همه چیز را به خاطر آورد. از تپه به پایین افتاده بود. درد پایش داشت او را می کشت. از دور و برش صدای خر خر به گوش می رسید. با دیدن گرگ هایی که اطرافش می چرخیدند، دیگر درد پایش را فراموش کرد.

دندان های تیزی  که داخل شکم و پشت و پاهایش فرو می رفتند را می توانست حس کند. دیگر همه چیز تمام شده بود.

سپیده دمان، پایین تپه از گوسفند فراری، تنها یک پوست به خون آغشته قرمز رنگ مانده بود و یک سر، که با چشمانی باز به سمت آفتابی که روز عید قربان از پشت تپه بالا می آمد، نگاه می کرد.

محمد احمدی زاده