گزارش اخیر اتحاد فدائیان خلق ایران  را در زمینه کنگره فوق العاده دوازدهم آنها که مستقیما مربوط به تصمیم گیری در زمینه ادامه و یا توقف کردن پروژه وحدت چپ تشکیل شده بود، برای چندمین بار با شرمساری تمام می خواندم. در شرایطی که این گزارش بیش از یکی دو ماه پیش تهیه شده و به بیرون داده شده است، بیانیه های مشترک چهار سازمان چپ در زمینه اتفاقات عمومی بین المللی به نظرم یک تظاهر گمراه کننده افکار عمومی بیش نیامد. در شرایطی که مردم احتیاج به اردوی منسجم و قدرتمندی از طرف جنبش چپ بعنوان مرکز ثقل جبهه سکولار دموکراسی در ایران دارند، دادن یکی دوتا اطلاعیه مشترک در مورد اتفاقات ناگوار بین المللی با سیگنال های گمراه کننده، جز پاشیدن خار و خاشاک در چشمان جنبش مردمی ایران جهت کدر کردن تصویر واقعی سیاسی جبهه سوسیال دموکراسی در چشم آنها نمی باشد. تظاهر به وحدت در شرایطی که باشگاه مخالفان پروژه وحدت چپ و مقابله گران با اکثریت نه تنها هیچ قصدی برای وحدت چپ ندارند، بلکه تمامی نیت و هم و غمشان بر متلاشی کردن هر گونه انسجام فراگیر در جبهه چپ دموکرات ایران مبتنی می باشد، چیزی جر گمراه کردن تمامی نیروهای بالقوه ای  که میتوانند در پشت جبهه چپ  دموکرات قرار بگیرند نمیباشند.

گزارش کنگره در وحله اول خبر از ارائه شش پیشنهاد مختلف در رابطه با پروژه وحدت چپ میدهد، سپس نتایج رای گیری در مورد آن آراء را بصورت زیر ارائه می دهند.  پیشنهاد شماره یک = ۴۶درصد آراء، پیشنهاد شماره دو = ۴۰درصد آراء، پیشنهاد شماره سه = ۳۷درصد آراء، پیشنهاد شماره چهار = ۲۴درصد آراء، پیشنهاد شماره پنج = ۴۹درصد آراء،پیشنهاد شماره شش = ۴۹درصد آراء اعلام می کند. همینجا جای تامل زیادی موجود می باشد. با یک نگاه ریاضی به این آمار میشود متوجه شد که اگر همه این پیشنهادات یک به یک و جداگانه به رای گیری گذاشته شده اند و هر کدام بین پینجاه و یک تا هفتاد و شش درصد رای منفی آورده و از طرف کنگره رد شده اند.اگر همه پیشنهادات با همدیگر و یکجا به رای گیری گذاشته میشدند، درصد قبولی هر پیشنهاد بین نُه درصد تا بیست درصد نوسان میکرد. ارائه شش پیشنهاد مختلف به کنگره در رابطه با ادامه و یا توقف پروژه وحدت چپ که هر کدام بین نُه تا بیست درصد رای اعضا را با خود حمل میکند، نشانگر چه می باشد؟

سردرگمی رای دهندگان در این کنگره از اینجا معلوم میشود که  در رای گیری تک به تک پیشنهادات، اکثریت قدرتمندی از رای دهندگان به چند تا از پیشنهادات مختلف رای مثبت داده اند، والّا چطور ممکن است که چند پیشنهاد در جوار هم هر کدام چهل و نُه در صد رای  آورده باشند؟ با وجود این، هیچکدام از پیشنهادات نتوانستند بیشتر از پنجاه در صد آراء را به طرف خود کشیده باشند. این در حالی می باشد که گاها افرادی بلند شده و طرح و پیشنهادهای جداگانه ای را بصورتی فی البداهه ارائه داده اند. تصویری که یک نقاش ماهر از این سناریو می تواند کشیده باشد باید نمایانگر باشگاهی از بازنشتسته های سیاسی باشد که وجه مشترک آنها ضدیت با  پروژه وحدت چپ، ضدیت با بزرگترین سازمان سیاسی جبهه چپ ایران می باشد، نه چیز دیگر. آنها نه فقط نمیتوانند بر سر یک موضوعی که برای آنها مطرح است یک موضع تاکتیکی سیاسی واحدی بگیرند، بلکه  در تشتت نظری سیاسی دائمی با هم به همزیستی مسالمت آمیزی ادامه می دهند. رشته یا رشته هایی که آنها را به همدیگر می پیوندند، نقطه مشترک هائی که آنها را کنار همدیگر می چینند، چه می توانند باشند. وجه مشترک آنها نه در داشتن سیاست و پلاتفورمی منسجم، بلکه در مقابله با پلاتفورم و ساختار دیگران می باشد.                                       

خارج از اینکه سازمانی که حدود چهار پنج سال پیش خود را بعنوان پرچمدار  پروژه وحدت مطرح میکرد، الان در رابطه با احتمال ادامه دادن و یا ندادن پروژه وحدت چپ، با شش پیشنهاد مختلف در از هم پاشیدن این پروژه به کنگره  دوازدهم آماده شده است. چرا یک یا حداکثر دو نظر و طرح مختلف نه، بلکه شش نظر متفاوت در زمینه احتمال و چگونگی ادامه دادن و یا ندادن پروژه وحدت چپ در این کنگره ارائه داده میشود؟ آیا نمیتواند یکی از علتها این باشد که یکی از ویژگیهای این باشگاه سیاسی این می باشد که در آن هرکسی و هر دسته ای خود را یک حزب مستقلی می شناسد؟ هر کدام از این اشخاص و دسته بندی ها از  یک طرف از طریق نفی بقیه و همت در متلاشی کردن نظریه های دیگر بر پایه های  قانون تناضع بقا تکیه کرده  و در قهقرای تاریک گذشته ها تلاش برای زندگی در دوران جنگ سرد، کمر همت در متلاشی کردن پروژه وحدت چپ و  هر گونه به روز کردن جنبش چپ دموکرات در ایران می باشد، به طویل کردن حیات سیاسی خویش سیاه چال تاریخ ادامه می دهند.

مساله ایکه در رای گیریها ی صورت گرفته در کنگره در مورد نظرخواهی برای این شش نظر ارائه شده و طرح های متفاوت مطرح بوده است یکی این می باشد که، چطور ممکن است که رای هر کدام از این شش نطریه ها در حدود چهل درصد رای اورده باشند. چطور ممکن است که شش نظریه مختلف با میانگین چهل درصد در این مسابقه شرکت کرده باشند؟ این مساله تنها وقتی ممکن می باشد که هر شخص به چندین پیشنهاد مختلف در آن واحد رای مثبت داده باشد. جریانی که بخاطر پراکندگی درونی باشگاهی خود قادر نیست یک نظر، یا حد اکثر دو نظر متفاوت را جهت بحث و تصمیم گیری به کنگره بیاورد، چگونه قادر خواهد بود منشور مشترکی را برای پروژه وحدت چپ تنظیم بکند.

منفی گرائی ساختار شکنانه یکی از ویژگیهای بارز گروه بندی های ایرانیان در کارهای اجتماعی و سیاسی می باشد. همانطوری که بهروز دهقانی همت به کنکاش در زمینه تحلیلی بر ریشه های لمپنیزم در ایران زد، امروزه یکی از ضرورت های آنالیزی ریشه یابانه در زمینه ارزیابی ریشه های اجتماعی اقتصادی تاریخی فرهنگ ساختار شکنانه و منفی گرایانه در جبهه چپ ایران می باشد که از ضرورت های حیاتی امکان تکامل ، تعالی و بالغ شدن اپوزیسیون پراکنده وشقه شقه شده جبهه سکولار دموکراسی می باشد.

یکی از شاخصه های نموداری یک چنین بیماری به این صورت خود را متبلور می سازد که نمایندگان یک چنین بیماری سیاسی روانی  میزان موفقیت های خویش با نسبت و شدت ضربه هایی که به هم پیمانان سیاسی خویش می زنند ارزیابی می کنند. کسانی که عدم قابلیت های خویش را در برچیدن جمهوری ولایت فقیه، از طریق ضربه زدن وشکست دادن همپیمانان سیاسی خویش در یک رقابت خیالی جبران می کنند. اگر دوستان واقعی آنها با هزاران محدودیت و محرومیت های اقتصادی، اجتماعی و شغلی و غیره یک فعالیت گروهی اجتماعی راه می اندازند، این  جناب های از طریق شدت تلاش های خود در زمینه منفی گرائی بر علیه آنها زدودن پایه های حمایت اجتماعی از آنها تلاش می کنند تا این فعالیت اجتماعی به میزان پتانسیل های قابل تحقق نائل نگردند، و یا کنشگران چنین اقداماتی زیر فشارسنگینی مسئولیت های آن با شکست مواجه گردند. آنهائی که فقط و فقط وقتی که احتیاج دارند تا شیره جان دوستان خویش را بمکند، به سراغ آنها می روند، و موقعی که دوستان آنها به پشتیبانی این به ظاهر دوستان احتیاج دارند، غیر از زهر پاشی از پشت سر و چاله کندن در مسیر راه، چیزی از آنها تحویل نمیگیرند.

همه شاهد هستیم که با وجود اینکه دهها میلیون مردم ایران از بحران های اقتصادی، اجتماعی، سرکوب های حکومتی و استبداد در عذاب مضمنی قرار دارند. با وجود اینکه میزان نارضایتی اقشار و طبقات و طیفهای مختلف اجتماعی از حکومت ولایتی سرکوب به میزان غلیان و جوش و خروش رسیده است، مردم برای بیان اعتراضات خویش به فرهنگ طنز سیاسی پناه آورده اند. در شرایط گالوانیزه شدن روان سیاسی فرهنگی مردم در طرد و رد نظام سیاسی حاکم بر کشور به میزان قدرتمندی رسیده است. در شرایطی که میلیون ها روشنفکر دانشگاهی با قدرتمندی تمام از شبکه های اطلاعاتی اینترنتی در زمینه بالابردن دانش خویش استفاده کرده و این ابزارهای نیرومند را در زمینه تغییر و تحولات اجتماعی بکار می گیرند، اپوزیسیون سکولار دموکرات ایران و بخصوص اپوزیسیون چپ رهروان عدالت اجتماعی در پراکنده ترین و ضعیف ترین نقطه های تاریخی خویش از بدو تاسیس قرار دارند. حاصل و برآمد چنین شرایطی این می باشد که نه تنها رهروان کاروان عدالت اجتماعی بعنوان کاروان سیاسی مستقل در صحنه تحولات سیاسی با پلاتفورم و استراتژی سیاسی مشخصی حضور ندارند، بلکه میزان پراکندگی و بی تاثیری سیاسی آنها، بخصوص جبهه چپ دموکرات در صحنه سیاسی بی سابقه می باشد.

در یک چنین جوی می باشد که پروژه وحدت چپ ، نه در راستای وحدت، بلکه از بیماری دوچهرگان سیاسی که در رودرروی آدم تظاهر به رفاقت نزدیک و دوستانه می نمایند و در پشت سر نیش زهر آگین خود را بر قلب هر نیت وحدت گرایانه ای می زنند، در رنج و عذاب می باشد. دیناسورهائی که هر کدام به تنهائی خود را بالاتر از یک حزب سیاسی قلمداد می کنند، از یک طرف در دوران جنگ سرد منجمد شده اند، و از طرف دیگرتنها از طریق عروج بر استخوان های زیر پا له شده همرزمان خویش قادرند تا خویش را یک سر و گردن بالا بکشند، تا بلکه بتوانند با حیات ایده آل خویش در عصر سیاه چاله ها ادامه دهند.

دنیز ایشچی 06/11/2015