چه خاموش و بى نصيب

در بى انعكاسى آن همه آرزو

پير مى شوم،

وزخم كهنه اى در دلم مى خندد .

چه غريبانه درگير اين آئينه ام

كه از غُبارِ ديروز ابريست .

چه ملول و بى سبب

آلبومى را ورق ورق مى زنم

كه جاى مهربانى در آن خاليست .

چه بى بهانه بود

اين بارانِ بى دريغ

كه بر بُهتِ اين برگِ بى بهار،

باريد .

به اُميّدِ نَفَسِ تازه ى صبح

چقدر شعله ى جانم،

سرِ پيمان بماند

شب، به پايان نرسيد

نور، در گلوگاهِ خونينِ سحر خشكيد .

به كه بايد گفت دوستت دارم

كه اين هواىِ سنگين

زسوزِ سوختگىِ گُلواژه هاى عشق

آكنده است .

واز طلوعِ لاله و لبخند

نمى گويدم كسى .

چقدر بى بازگشت شده ام .

اين باغِ يخ زده

با شاخه هاىِ شكسته

انگار،

هيچگاه بهار نداشته است

سقفِ كاغذىِ خانه ى ما

گوئى،

هرگز ديوار نداشته است

اكنون،

روىِ پايين ترين پله ى اضطرارى مانده ايم

و در چشمانِ ما

هراس شعله مى كشد

سقفِ كاغذىِ  خانه ى ما

ترك بر مى دارد .

فرخ ازبرى - آلمان

١٣ فوريه ٢٠١٦