تو اعجاز ديگرى از همه گلْ درختانى

شميم شاخه هاى ترا

مى شود هميشه شنيد .

صداى سبز قدم هاى ترا

در كوچهْ باغ هاى مه آلود بى برگى

هميشه ديد .

در التهاب چشمان تو، نوريست

كه شاهد شرمسارى الماس مى شود

آن چوب دستى كه مى خزيد در هواى سحِر

در هواى دستان روشن تو

يك شاخه ى پُر شكوفه ى گيلاس مى شود .

نام ترا در باغ بردم

درخت بادام،

پرشكوفه شد و سپيد .

در كوچه هاى خواب و خاطره صدا كردم

كبوتر خفته ى ديوار

شاد شد و پريد .

در گوش سحَر خواندم

نسيم صحبگاهى

خُنك شد و وزيد.

اى تو، نشانه ى ايجاز هستى

آيا مى كشى

بر مزار دل من دستى ؟

فرخ ازبرى- المان

٢٩ دسامبر ٢٠١٥