طرح ها يى براى جسارت

١
داستان لاك پشت و مرغابى ها كه يادتان هست؟ نتيجه ى داستان هم كه حتماً يادتان نرفته؛ دهن باز كردن همان و افتادن همان. بله، ما را بسته اند به چوب آمريّت. بايد دهانمان بسته بماند. حرف زدن ممنوع. اگر دهان باز كنى خواهى افتاد و خواهى مرد. ما را سنگ و لاك پشت كرده اند. قصه را هم خودشان نوشته اند براى عبرت ديگران، تا مردم ببينند آنكه سر از لاكش در آورده و جيك بزند چه بلايى سرش مى آيد ( مى آورند ). تنها آنها بايد بپرند. آمريّت خودش را پرنده مى داند و ديگران را لاك پشت. آزادى را به چوب آمريّت بسته اند. اين است حكايت شرقِ اندوه. براى همين ذوق پرواز مرده است.
دهان مگشا و زبان به كام گير. اين است فلسفه ى ايرانيّت.

٢
داشتم اسپات لايت را مى ديدم. فيلمى در ستايش جسارت و شجاعت. انسان هايى هستند كه جان مى كٓنند تا تكه اى از حقيقت بر دست هاى ما بيفتد. افشاى سوء‌استفاده جنسی کشیشان کاتولیک از کودک در ایالت ماساچوست آمریکا با در نظر گرفتن شرايط مذهبى جامعه ى محافظه كار و محتاط و ترسوى آن زمان نيازمند كسانى بود كه جسور و بى باك باشند. مى خواهم با اسپات لايت نقبى بزنم به اندرون جامعه ى ايرانيّت و آزربايجان. محافظه كارى مرعوب شده ى اين جامعه جسارت را در پستوهاى خانه نهان كرده است. نويسندگانى را شاهديم كه در اندرون فساد نهادهاى قدرت مى لولند و تخم مى اندازند و رشد مى كنند. نويسندگانى را نيز مى بينيم كه بنا بر مصلحت و صلاح قوم يا سكوت كرده اند و يا دارند دو جانبه بازى در مى آورند. اينها در برابر ظلم ظالم سكوت اختيار كرده اند اما با ديدن يك اشتباه از سوى مظلوم چنان بر سرش مى ريزند كه عقل از سر آدم مى پرد. بيشتر از آنكه ظلم ظالم بهانه ى دفاع آنها از حق باشد اشتباه مظلوم را بهانه ى خويش مى سازند. براى همين با متن هايى سوخته و رياكار و بى خاصيت روبرو مى شويم. حتى بعضى از اين حضرات دارند رؤياى نوبل و جهانى شدگى را در اندرونى شكم صاحب مرده شان مى پرورانند. اما اصلى ترين گناه آنها كشتن زمان است. آنها در كشف حقيقت و در نگارش رهايى آنقدر اين پا و آن پا مى كنند كه زمان از دست مى رود و زمانه آلوده ى بى عدالتى ها مى گردد. آنها دارند راه چاره را در پيچ و تاب دستگاه هاى قدرت گم مى كنند و خبر ندارند كه مهمترين شيوه ى كشف حقيقت در پستوى خانه هايشان مى گندد.

٣
وقتى بى بى سى فارسى را مى بينم كه حامى تروريسم كردى و فاشيسم آريايى است به كثيفى روند سوء استفاده از آزادى رسانه ها پى مى برم. همه ى رسانه هاى فارسى تركيه را گذاشته اند جلويشان و مى كوبندش. دلايل اين را هم نمى دانند و حماقت عملشان در سايه ى احساسشان پنهان شده است. نا امنى همسايه به حريم خانه ى انسان سرايت مى كند. ترك ستيزى و عرب ستيزى و در كل ديگرى ستيزى در ايران به فضيلت تبديل شده است. ما ضرب المثلى داريم به اين مضمون:
كسر دؤنر ساپ دؤنر / گون گلير حئساب دؤنر.
( طناب و تيزى دست به دست مى شود / روزى هم مى آيد كه ما حساب مى پرسيم. ) - البته ترجمه ى ضرب المثل سخت است. -
بذر ستيزه جويى و نفرت چنان بلايى سر فرهنگ و اجتماع در مى آورد كه براى زدايش آن حتى قرن ها نيز كفايت نمى كنند.

٤
سگ شدگىِ انسانِ صادق هدايت دفن نشده است. گاو شدگى انسانِ غلامحسين ساعدى نيز همينطور. در ذهن هر دوى اينها سگ شدگى و گاو شدگى دفن نشده اند بلكه بوى گندشان دنيا را بر داشته است. گاو مرده ى ساعدى را برداشته اند و گذاشته اند بر ذهن و فكر ايرانيت. لاشه ى سگ ولگرد هدايت را انداخته اند جلوى اتاق فكر ايران. جامعه ى ايرانى اگر اين دو لاشه را چال نكند به آزادى و بزرگ انديشى نخواهد رسيد و مدام گند خواهد زد. مولوى نيز با بيانى ديگر از مردار شدگى قالب خويش مى نالد. ( شمس تبريز اگر روى به من بنمايى / والله اين قالب مردار به هم در فكنم. ) همه ى تقلاى مولوى و فلسفه اش يافتن راهى براى شكستن قالب مردار بود. انتظار مى رفت كه بعد از مولوى آن قالب شكسته شده باشد اما هم هدايت و هم ساعدى به اجبار همان قالب را بر دوش گرفتند و به نسل هاى بعدى سپردند. هم فرهنگ و هم سياست حاملان قالب مردار گشتند و همزيستان و همسايه ها را نيز به تحمل اين قالب مردار واداشتند. ديگران و ديگربودگى مجبور نيستند كه با قالب مردار سر و كله بزنند.
تعريف ديگرى نيز از انسان وجود دارد.
انسان دسته گل شكوفايى و اعتلا است كه به ديگرى هديه مى شود.