امیدواری به این مذاکرات که قرار است دور بعدی آن در ۴ خرداد در بغداد برگزار شود بیشتر از گذشته است و اپوزیسیون ایران نیز باید از توافق هسته ای میان ایران و آمریکا استقبال کند. هر چند برخی معتقدند توافق هسته ای با غرب می تواند به تشدید سرکوب ها منجر شود اما به نظر می رسد وضعیت سرکوب در صورت حل مسئله هسته ای ایران از وضعیت فعلی شدیدتر نخواهد شد. . مذاکرات هسته ای استانبول و آینده این مذاکرات را می توان از ابعاد مختلف مورد بررسی قرار داد. غربی ها با دیدگاه مثبتی وارد این مذاکرات شدند. این دیدگاه مثبت در مذاکرات ژنو در سال ۱۳۸۸ نیز وجود داشت. مذاکراتی که در آن ایران و آمریکا تا مرحله توافق پیش رفتند و در مورد تبادل سوخت به نقاط مشترکی دست یافتند. به نظر می رسد غرب با دید حل مسئله به مذاکرات استانبول وارد شده است. جمهوری اسلامی ایران نیز نسبت به دور قبلی با موضع خوش بینانه تری وارد مذاکرات استانبول شده است. واقعیت این است در نظام جمهوری اسلامی ایران گروه های فعال در بلوک قدرت در قبال حل مسئله رابطه با آمریکا منافع ویژه ای دارند. به همین دلیل میان این گروه ها رقابت هایی بر سر این موضوع نیز وجود دارد. همین رقابت های داخلی باعث شده حل این مسئله از سوی جناحی خاص با مخالفت و کارشکنی جناح های دیگر مواجه شود. آقای علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی نیز در این سیر همیشه از جناح مخالف برقراری رابطه با آمریکا حمایت کرده و همین موضوع راه را برای شکست برقراری رابطه با آمریکا هموار کرده است. اما در این مذاکرات عوامل تاثیر گذاری وجود دارند که خوش بینی نسبت به فرجام مذاکرات را افزایش داده اند. بر خلاف موارد قبلی این بار خود آقای خامنه ای رهبری مذاکرات را بر عهده گرفته و سعید جلیلی به عنوان نماینده خامنهای مواضع مثبتی را در مذاکرات استانبول اتخاذ کرد. از طرف دیگر شرایط جهانی، تحریم های شدید و البته توافق روسیه و آمریکا فشار بیشتری به ایران وارد کرده و به نظر می رسد این شرایط آقای خامنه ای را وادار به انعطاف در پرونده هسته ای ایران کرده است. هر چند در این مورد همچنان شبهه هایی وجود دارد. یکی از آنها نیت ایران برای خرید زمان است. این شبهه نیز تا حدودی قابل قبول است. یعنی سابقه ایران در مذاکرات هسته ای این شبهه را تایید می کند. ایران تا حد توان تلاش می کند تحریم ها را دور بزند. واقعیت این است سیاست ضد غربی یکی از محورهای اساسی گفتمان ایدئولوژیک جمهوری اسلامی ایران است که در صورت توافق با غرب به این اصل خدشه وارد می شود و به همین دلیل تن دادن جمهوری اسلامی به توافق سخت است. اما باید توجه داشت وضعیت برای جمهوری اسلامی عادی نیست. بحران سوریه و تزلزل متحد استراتژیک تهران همچنان ادامه دارد. تحریم ها گسترده تر می شوند و مسکو و واشنگتن هم در مورد این پرونده به توافق رسیده اند. همچنین کشورهای غربی نیز در مذاکرات عزمی جدی نشان داده اند. غربی ها در مذاکرات سابق نیز تلاش می کردند به نوعی این پرونده را به سرانجام رسانند. از زمان ارائه بسته پیشنهادی در زمان دولت سید محمد خاتمی تا کنون غربی ها در پرونده هسته ای ایران فعال بوده اند. اما ایجاد اختلال در روند مذاکرات از سوی جمهوری اسلامی ایران و سپس سیاست های افراطی در آمریکا و اسرائیل باعث شده گفت و گوها به نتیجه نرسد. به خصوص تلاش غربی ها در دوره آقای اوباما برای تفاهم تشدید شده است. این دولت تلاش می کند تا حد امکان این پرونده حل و فصل شود تا کار به مراحل خطرناک کشیده نشود وحتی خاویر سولانا مذاکره کننده سابق اتحادیه اروپا در پرونده هسته ای ایران به وجود ارتباط مستقیم میان واشنگتن و تهران و یا به تعبیری تلفن سرخ که در مواقع اضطراری کاربرد دارد اشاره کرده است. در مجموع می توان گفت امیدواری به این مذاکرات که قرار است دور بعدی آن در ۴ خرداد در بغداد برگزار شود بیشتر از گذشته است و اپوزیسیون ایران نیز باید از توافق هسته ای میان ایران و آمریکا استقبال کند. هر چند برخی معتقدند توافق هسته ای با غرب می تواند به تشدید سرکوب ها منجر شود اما به نظر می رسد وضعیت سرکوب در صورت حل مسئله هسته ای ایران از وضعیت فعلی شدیدتر نخواهد شد. ضمن اینکه در صورت حل مسئله هسته ای و رابطه تهران و واشنگتن به یکی از مبناهای ایدئولوژیک جمهوری اسلامی یعنی غرب ستیزی خدشه وارد خواهد شد و این موضوع می تواند در دراز مدت به جنبش دموکراسی خواهی در ایران کمک کند. پس بهتر است جنبش دموکراسی خواهی و جنبش سبز ایران در مورد رابطه با آمریکا و پرونده هسته ای موضع شفافی اتخاذ کنند و از گشایش رابطه تهران و واشنگتن استقبال کنند.