دوباره سال تحصیلی به پایان رسید. و تعطیلی مدارس و معلمان، آلتِ دست کارمندان دیگر ادارات و مسئولین می شود . دوباره معلمان تا مهر ماه به ورطه فراموشی سپرده می شوند و چون دیگر حساسیت حضور معلمان در کلاس های درس و بودن آنها در میان بچه ها وجود ندارد، فشار بر روی فعالان صنفی معلمان فزونی می یابد و دیگر کسی پاسخگوی مطالبات برحق معلمان نمی باشد . گویا اراده ای برای بهبود سطح معیشت فرهنگیان و رسیدگی به اوضاع نابسامان مدارس وجود ندارد و آنچه که از زبان مسئولین و رسانه ها می شنویم فقط شعارهای دهان پرکن و وعده های بی اعتبار بوده و فقط افکار جامعه را به سوی تفکرِ زیاده خواه بودن معلمان سوق می دهد .

نمی دانم این معلمان دیگر به چه چیزی متوسل شوند تا به فرادستان بفهمانند که کارد به استخوانشان رسیده است و دیگر توان مقابله با مخارج سرسام آور زندگی و هزینه های سر به فلک کشیده درمانی را ندارند ؟ نمی دانم چگونه به جامعه و دیگر کاکنان دولت بفهمانند که با جیب ها و حساب های خالی تعطیلات تابستان نه تنها به دردشان نمی خورد ، بلکه فقط حرص خوردن و خانه نشین شدن برایشان می ماند . نمی دانم تا کی نمی خواهیم بفهمیم که جامعه ی توانا از هر لحاظ، نیاز به معلمان توانا و مدارس قوی و دانش آموزان پر مایه دارد؟
آری کلاس ها به پایان رسید و چندی بعد امتحانات نیز به پایان خواهد رسید . و عده ای دانش آموزِ بیحال و فراری از هر کلاس و درس و مدرسه به آرزوی خود می رسند و لااقل تا چند ماه از زندان مدارس رهایی می یابند . و دیگر مجبور نخواهند شد محیط های مخروبه و خشک و پادگان مانند مدارس را تحمل کنند . و درس هایی را که هیچ علاقه ای به خواندن آنها ندارند و هیچ نقشی در زندگی شان ندارد را بالاجبار فرا بگیرند . و مهر ماه دوباره با مغزهایی خالی از هر علم و دانش و آموخته ای به مدارس رجوع کرده و باز روز از نو ، روزی از نو…
آخر با چه زبانی و به چه کسی بگوییم که اوضاع معلمان خراب است و تبعیض بین حقوق معلمان و دیگر کارمندان دولت ، و فشارهای اقتصادی دیگر انگیزه ای برای حضور پرشور معلمان در کلاس های درس باقی نگذاشته است و معلمان بیشتر به دنبال شغل های دوم و سوم هستند و کم کم جامعه دارد به سویی حرکت می کند که در آینده ای نه چندان دور با هیچ هزینه ای و برای هیچ کسی قابل مهار کردن نیست؟
الان فقط مانده است که از ” اسماعیل عمر غیله ” رئیس جمهور جیبوتی کمک بخواهیم . و بخواهیم که برای آموزش و پرورش ما کاری بکند . در اینجا که دولتمردان و مجلسیان کارشان شده است تاسف خوردن و وعده دادن . و علیرغم توصیه های مکرر رهبری مبنی بر توجه بیشتر به معلمان و مدارس، باز همه فقط دارند دور خودشان می چرخند!
آیا بهتر نیست بجای پرداختن به تمام مسائل حاشیه ای، به اصل مطلب، که همان آموزش و تربیت صحیح آینده سازان این مملکت است بپردازیم؟ چرا که اگر این اصل را ، که در این کشور کاملا فراموش شده است ، مورد توجه ویژه قرار ندهیم ، دیگر نباید منتظر آینده ای روشن برای کشور باشیم .
معلمان را بیحال کرده ایم ، دانش آموزان را سرگردان و بی انگیزه کرده ایم ، نخبگان را به انزوا کشانده ایم ، مغزها را فراری داده ایم ، و خلاصه از هر آنچه که از دستمان بر آمده است در به فنا بردن جامعه و مملکتمان کوتاهی نکرده ایم . و بعد انتظار داریم که جامعه شاهد پیشرفت و شکوفایی باشد ! و دولت های استعمارگر و غربی را دشمنان خودمان می دانیم . حال آنکه کاری که ما خود با جامعه خود می کنیم ، هیچ دشمنی قادر به انجام آن نبوده و نخواهد بود .
طرح رتبه بندی معلمان نیز که چند سال است در بوق و کرنا کرده اند و الان دیگر کسی بر روی کره زمین نمانده است که از این طرح خبردار نباشد را هم به درستی اجرا نمی کنند هیچ ، حتی همان اجرای ناقص را هم طبق وعده های داده شده جلو نمی برند !!!
این معلمان تا کی باید شرمنده خانواده های خود باشند ؟ وتا کی باید به وعده وعید های مسئولین گوش دهند و منتظر بمانند؟ استثمار کردن که شاخ و دم ندارد . این نوع حقوق دادن به معلمان در واقع به استثمار کشیدن آنها است . از یک طرف معلمان را زیادی دانستن و از طرف دیگر حقوق 100 تا 150 معلم را یکجا به یک مدیر پرداخت کردن – آن هم در یک ماه – در تناقضی آشکار با عدالت، که شعار همیشگی دولت ها و نظام حاکم بوده است می باشد .

چرا خودمان و جامعه مان راگول می زنیم؟ از این طرف از اصل افتاده ایم ، از آن طرف به دنبال اسب می گردیم…!!!*

مهدی فتحی، دبیر ریاضی ناحیه یک سنندج است.