رفتن به محتوای اصلی

ضرورت همبستگی جنبش کارگری و اتحاد چپ
29.04.2012 - 12:57

126 سال پس از کشتار کارگران شیکاگو و 123 سال بعد از آنکه انترناسیونال دوم، اول ماه مه را بعنوان روز جهانی کارگر اعلام نمود، این جشن آزادیخواهی طبقۀ کارگر از قید ستم سرمایه¬داری و فایق آمدن بر بهره¬کشی انسان از انسان همچنان زنده است. سال گذشته برای طبقۀ کارگر جهان و کارگران کشورمان سالی پرشور و رو به پیشی بود. تلاش رژیم¬های سرمایه¬داری برای باز پس¬گیری دستآوردهای کارگران در سال گذشته و در پی مقاومت سرسختانۀ کارگران جهان با شکست مواجه گردید. جنبش کارگری جهان چند سالی است که بحران اقتصادی ساختار جوامع سرمایه¬داری را با چالشی جدی مواجه ساخته، سال گذشته نیز تلاش کشورهای سرمایه¬داری برای فرا رفتن از بحران حاکم با شکست مواجه گردید. سرمایه¬داران می¬خواهند تاوان بحران و زیاده¬خواهی¬های آنان را کارگران بپردازند. به همین دلیل نیز طی سال گذشته بیکاری در سراسر اروپا افزایش یافت، حقوق کارگران و مزدبگیران و دستآوردهای جنبش کارگری مورد تعرض قرار گرفت. به ساعات کار و سنوات کاری برای بازنشستگی افزوده شد، پوشش تأمین اجتماعی کاهش و کمک¬ دولتها به اقشار کم درآمد و آسیب¬پذیر جامعه قطع و یا از میزان آن کاسته شد. با این همه تهاجم لجام گسیختۀ سرمایه¬داری به حقوق و دستآوردهای کارگران با مقاومت سرسختانۀ آنان مواجه گردید. اعتصابات کارگری یونان، اسپانیا، پرتغال، آلمان، فرانسه و انگلستان مؤید تداوم و گسترش دامنۀ مبارزه اردوی جهانی کار می¬باشد. علیرغم تهاجم گسترده نظام سرمایه¬داری، مبارزه طبقاتی با افت و خیزهایی همچنان ادامه دارد. اعتراضات کارگری بر علیه سلب حقوق کارگران، هر چه بیشتر و بیشتر شده است. اعتقاد به مبارزه طبقاتی شدت یافته، توهم اصلاح سرمایه¬داری و زایش سرمایه¬داری با چهره¬ای انسانی از بطن سرمایه¬داری حاکم برای فریب توده¬ها و خلع سلاح آنان هر روز بیش از پیش رنگ می¬بازد. بحران جهان سرمایه¬داری نه تنها تعمیق و گسترش مبارزات کارگری در اقصی نقاط جهان را بدنبال داشت، بلکه انگیزه¬ای قوی برای شکل¬گیری جنبشی ضدسرمایه¬داری از سوی گروههای محروم و اقشار فرودست این جوامع علیه بانک¬ها و موسسات مالی شد. جنبش موسوم به "اشغال وال استریت" و "ما نود و نه درصدیم" پاسخی منطقی و پرشور به تعرضات و زیاده¬خواهی¬های سرمایه¬داری جهانی است. این جنبش علیرغم شکل¬گیری سریع و اوج¬گیری شتابانش هنوز مراحل اولیه خود را سپری می¬کند. مطمئناً در صورت سازماندهی این نیروی عظیم توده¬ای و پیوند آن با جنش کارگری¬، نیروی عظیمی برای به چالش کشیدن نظام سرمایه¬داری متولد خواهد شد. جنبش کارگری کشورمان جامعه کارگری کشورمان سال گذشته شاهد اعتصابات کارگری متعددی در واحدهای کلان اقتصادی از جمله ذوب آهن، ایران خودرو، شهاب خودرو، فولاد و لوله سازی اهواز، ماشین سازی تبریز، نیشکر هفت تپه، مجتمع های پتروشیمی خوزستان، نساجی های مازندران و اصفهان، کارخانه های صنعتی اراک، ساوه، کرج و قزوین، صنایع فلزی و تجمع های کارگری در مقابل نهادها و سازمان های دولتی بود. اقدام کارگران به دستگیری فعالین کارگری و محکوم کردن آنها انجامید. سال گذشته بارها معلمان، پرستاران و بازنشستگان هم دست به اعتراض زدند. این امر نشانگر تداوم و گسترش اعتراضات کارگران و مزدبگیران است. دز شرایطی که حکومت به کارفرمایان امکان داده تا تشکل‏های صنفی خود را تشکیل دهند و از منافعشان دفاع نمایند. اما کارگران فاقد تشکل مستقل خود هستند و ارگان‏های امنیتی هر اقدام کارگران برای سازمان‏یابی را به عنوان اقدام علیه امنیت کشور به حساب آورده و فعالین کارگری را دستگیر و روانه زندان‏ها می‏سازد. اگر سال گذشته تعدادی از کشورهای در حال توسعه توانستند با افزایش نرخ رشد اقتصادی تا حدودی سطح رفاه اجتماعی را نیز ارتقاء بخشند، متأسفانه در نتیجۀ بحران سیاسی و اقتصادی ناشی از ادامۀ حاکمیت جمهوری اسلامی کارگران و مزدبگیران کشورمان و اقشار فرودست جامعه با تنگناهای اقتصادی و معیشتی سنگینی دست به گریبان بودند. مشکلاتی مانند: - کاهش قدرت خرید در پی حذف یارانه¬ی کالاهای اساسی، گرانی و تورم لجام گسیخته - تعطیلی هزاران واحد تولیدی، اخراج کارگران و افزایش بیکاری و پیوستن بیش از یکصدهزار کارگر به اردوی بیکاران - نابودی تولید ملی به بهای واردات بی¬رویه و سقوط ارزش پول ملی در برابر ارزهای خارجی - پرداخت دستمزدهایی پایین¬تر از حداقل دستمزد و تأخیر در پرداخت آن دستمزد اندک بعضاً تا چندین ماه - افزایش شکاف طبقاتی و سقوط بیش از 70 درصد کارگران به زیر خط فقر - مخالفت با تشکل یابی کارگران با تمسک به سرکوب و بازداشت و زندانی کردن فعالین کارگری - افزایش حداقل دستمزدی در غیاب تشکل¬های کارگری بطوریکه میزان حداقل دستمزد یک چهارم خط فقر است. - وقوع هزاران حادثۀ منجر به فوت، نقص عضو و جراحت در محیط های کاری صرفاً بدلیل عدم تأمین امکانات ایمنی و بهداشتی - تبعیض علیه کارگران خارجی خصوصاً کارگران افغان بدلیل عدم اعطای حقوق شهروندی و نداشتن حق کار در ایران - عدم بهره¬مندی بخش بزرگی از مشمولین قانون کار، از تأمین اجتماعی و بیمۀ بیکاری از جمله کارگران کارگاههای زیر ده نفر - فراگیر شدن و رشد قراردادهای موقت بجای قراردادهای دائم، همبستگی کارگری و برپایی انترناسیونال جدید امروز نظام سرمایه داری به صورت جهانی و یکپارچه عمل می کند، بدین سبب ضروری است طبقه ی کارگر هر کشوری با افزایش همبستگی و اتحاد خود با سایر کارگران جهان به مطالباتشان دست یابند. در این اتحاد طبقۀ کارگر باید بیش از هر چیزی منافع طبقاتی خویش را دنبال کند. اتحاد کارگران در کارخانه شکل می¬گیرد، در سطح جامعه ادامه می¬یابد و به کل جهان گسترده می¬شود. از این رو دفاع از منافع کارگران مهاجر در ایران، و حمایت از مبارزات ضد سرمایه¬داری کارگران امریکا و اروپا و اعتصابات عمومی آنان، حمایت از جنبش اشغال وال استریت و جنبش ما نود و نه درصدیم، حمایت از مبارزات ضد دیکتاتوری و عدالت¬خواهانۀ مردم کشورهای عربی، همراهی با مبارزات ضد امپریالیستی خلق¬های جهان در راه دموکراسی، عدالت اجتماعی، صلح و توسعه، بطور متقابل حمایت جنبش¬های مزبور از مبارزات کارگران را بدنبال خواهد داشت. با فروکش نمودن اختلافات دول امپریالیستی- که موجب دو جنگ جهانی گردید- و انتقال تضادها و درگیری¬های آنان به کشورهای پیرامونی، و با گرایش فزایند سرمایه به جهانی شدن و اجرای پروژه جهانی سازی نئولیبرالی، هرآنچه که برای کسب سود و انباشت هر چه بیشتر سرمایه لازم است، در اختیار سرمایه¬داری قرار گرفته و ما شاهد شکل¬گیری انترناسیونال سرمایه هستیم. سرمایه¬داری در راستای منافع خود مرزهای ملی را درهم نوردیده، قدرت طبقه کارگر را در ابعاد جغرافیایی و ایدئولوژیک مورد تهاجم قرار داده، توان مطالباتی کارگران در استفاده از اعتصاب بعنوان موثرترین سلاح آنان در مبارزۀ طبقاتی را کاهش داده و در پی باز پس¬گیری دستآوردهای چند صد سالۀ کارگران جهان است، برای مقابله با این یورش جهانی سرمایه، راهکاری جز اقدام و مقابله جهانی قربانیان سرمایه وجود ندارد. در مقابل آزادی تشکل جهانی سرمایه، اردوی کار الزاماً بایستی متشکل گشته و به احیای سنت های انترناسیونالیستی مبادرت ورزد. به باور ما انترناسیونالیسم کارگری تنها آلترناتیو مناسب جهانی سازی سرمایه داری است، و شعار” کارگران جهان متحد شوید” هنوز هم یگانه شعاری است که می تواند کارگران و زحمتکشان جهان را به مقابله با سرمایه داری و پروژه جهانی سازی آن و انباشت سرمایه و تشدید استثمار برانگیزاند. ما معتقدیم انترناسیونال جدید می¬تواند بر محور اتحادیه های کارگری مستقل از دولت شکل گیرد، و احزاب کارگری، کمونیست¬ها، سوسیالیست¬های چپ و تعداد کثیری از چپ¬های کارگری آزاد اندیش را در با خود همراه سازد. یگانه شرط حضور در انترناسیونال کارگری جدید می¬تواند باور به مبارزه طبقاتی و جانبداری از طبقه کارگر در این پیکار بعنوان نیرویی پیشرو، مبارزه در راه سوسیالیسم بعنوان نظامی اجتماعی و قابل دسترس باشد. نمی¬توان به بهانه همبستگی کارگران تعدد احزاب، تشکل¬ها و تجمعات کارگری را محدود کرد. اتحاد چپ و مدافعین طبقۀ کارگر علیرغم رشد فزایندۀ جنبش کارگری و جنبش¬های توده¬ای و بازگشت روحیۀ جنگندگی به صفوف اردوی کار، هنوز انسجام جنبش¬های کارگری جهان با شرایط طلایی روزهای نه چندان دور و رسیدن به جایگاهی شایسته فاصله دارد. این وضعیت در کشور ما بمراتب اسف¬بارتر است. درپی قبول سیاست¬های تعدیل ساختاری نئولیبرالیستی، صنایع کشور و مراکز تولیدی با مرگ دست و پنجه نرم می¬کنند. هزاران کارخانه و کارگاه تعطیل و صدهها هزار کارگر بیکار شده¬اند. حفظ شغل و ادامۀ کار به هر قیمتی، دغدغۀ اصلی کارگران شده است. ولی پول نفت تا امروز توانسته مشکلات اقتصادی را تا حدودی تعدیل و امکان ادامۀ حکومت را برای جمهوری اسلامی میسر سازد. رژیم نیز هیچ تعهدی برای حمایت از صنایع و تولید داخلی و تأمین نیازهای اولیۀ کارگران بیکار شده برای خود متصور نیست. در این شرایط که خیلی از کارفرمایان بدلیل مشکلات اقتصادی، خود مایل به تعطیلی کارگاههایشان هستند، اتکای صرف به اعتصاب نمی¬تواند سلاحی کارآ برای وادار ساختن کارفرمایان به تأمین خواست¬های کارگران باشد. ما ضمن استقبال از همبستگی و اتحاد کارگران، معتقدیم صرفاً با تحمیلً هزینه¬های اقتصادی نمی¬توان کارفرمایان و دولت سرمایه¬داران را به عقب نشینی وادار ساخت. بایستی هزینۀ سیاسی سرکوب کارگران و تعدی به حقوق آنها را برای حکومت بالا برد. اعتصاب¬ها و اعتراضاتی موفق خواهند شد که سرکوب و نادیده گرفتن خواسته¬های صنفی کارگران را با هزینه¬های سیاسی برای حاکمیت همراه سازند. تظاهرات در خیابانها، تحصن جلوی ادارات و نهادهای دولتی، راه بندان¬های جاده¬ای، مراجعه به سازمان جهانی کار، درخواست از اتحادیه¬های کارگری برای حمایت از حرکت¬های کارگری و فعالین آن، می¬تواند راهکارهایی برای این منظور باشد. طبیعی است ابزار لازم برای چنین اقداماتی وجود تشکل¬های کارگری و اتحاد نیروهای سیاسی مدافع حقوق کارگران است. در بستر چنین فرایندی اتحاد نیروهای چپ با جنبش کارگری تحکیم و گسترش خواهد یافت. برای تغییر جمهوری اسلامی و تأمین حقوق فردی و اجتماعی مردم و تشکیل مجلس مؤسسان جهت تصمیم¬گیری در خصوص آینده سیاسی کشورمان، ما خواهان تشکیل “جبهۀ دمکراتیک برای رهایی” متشکل از تمامی احزاب و سازمان های سیاسی کشورمان علیرغم اختلافات برنامه ای و مسلکی و عقیدتی، هستیم. در این جبهه همه احزاب و سازمان¬های چپ، جمهوری خواهان دمکرات، احزاب ملی و قومی، فعالین سیاسی و فرهنگی منفرد، جنبش زنان، جنبش دانشجویی، طرفداران محیط زیست، فعالین ملی- مذهبی که مخالف ولایت فقیه هستند، می¬توانند حضور داشته باشند. همچنین اگر بخواهیم پیشبرد مبارزه علیه رژیم مذهبی و دیکتاتوری جمهوری اسلامی برای کسب حقوق دمکراتیک شهروندان را با گسترش مبارزات طبقاتی جهت دستیابی به حقوق صنفی و کسب امتیازات رفاهی برای کارگران و زحمتکشان و تأمین عدالت اجتماعی همراه سازیم. به باور ما فعالین چپ بایستی به اتحادی دولایه، یعنی “اتحاد چپ” و سپس حضور در “اتحاد دمکراتیک” بیاندیشند. این دو اتحاد در تضاد و یا در تعارض یکدیگر نبوده، بلکه مکمل و در راستای همدیگر می¬باشند. هر دوی آنها دست یافتنی است اگر ما ارزش هر یک از آنها را درک کنیم. و فارغ از تنگ نظری و خود محوری¬ها، راهکارهای لازم را برای رسیدن به این مهم ترسیم نمائیم. "اتحاد چپ" که اتحادی جبهه¬ای خواهد بود و نه حزبی، می¬تواند تمامی احزاب و سازمانهای چپ، کمونیست¬ها، سوسیالیست¬ها، اتحادیه های کارگری و همچنین شخصیت¬ها و نیروهای منفرد سیاسی و فرهنگی مدافع طبقه کارگر را در برگیرد و همزمان با مبارزه برای تغییر و عبور از رژیم جمهوری اسلامی، تأمین حقوق دمکراتیک شهروندان، رفع ستم جنسی، پایان دادن به ستم ملی و مبارزه برای حفظ محیط زیست، بعنوان نیروهای چپ موارد زیر را در دستور کار خود قرار دهند: - سازماندهی طبقه کارگر - مبارزه با سیاست های نئولیبرالی - دفاع از انترناسیونالیسم پرولتری و همبستگی بین المللی کارگران - سازماندهی سوسیال فوروم ایران و پیوند آن با سوسیال فوروم جهانی جمعی از هواداران سازمان فدائیان خلق ایران- اکثریت (داخل کشور) 10 اردیبهشت 1391

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

کیانوش توکلی
ایران گلوبال

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.