با نیم نگاهی به وضعیت چپ ایران، در دهه های بعد از 1357 ، ما با پدیده ی جدیدی که آنرا « منفردین چپ» میتوان نامید رو برو هستیم.
بعد از شکست انقلاب 57 ایران و استقرار حکومت اسلامی با خاصه های « دیکتاتوری – ایده لوژیک-  فاشیستی» ، و شروع روند نابود سازی احزاب و سازمانهای چپ و غیر چپ، توسط حکومت جدید، برای اعمال اوتوریته یگانه ی خود بر جامعه، جهت « اسلامی کردن» آن، و خارج شدن بخش مهمی از فعالان سیاسی از کشور، و انفراد بخش دیگر در داخل ، و اعدام و زندانی شدن بسیاری از مبارزان، سیاست سازمانها در مقابل حکومت،  از سوی «فعالان چپ» ، مورد بازبینی و نقد قرار گرفت.
از سوی دیگر با فروپاشی شوروی و شکست سوسیالیسم موجود و  مارکسیسم -لنینیسم کلاسیک ، نقد و باز بینی « تئوری و عمل» ابعاد وسیعتری پیدا نمود.

جنبش چپ با زیر نقد رفتن مارکسیسم- لنینیسم ، مبارزه ی مسلحانه ، فروپاشی بلوک شرق، شکست انقلاب 57 ، و سیاستهای اتخاذ شده در برابر نیروی اسلامیستهای حاکم بر ایران، با مشکلات بسیار سنگین نظری-عملی مواجه شد.  مشکلاتی که به پراکندگی نیروی چپ بیش از هر زمانی دامن زد. انشعابها و انفرادها نتیجه ی این وضعیت بود. 
پدیده ی فعالان منفرد نتیجه ی شکستها در عرصه های مختلف است. اما رویه دیگر این شکست پیروزی ست. پیروزی بر مشکلات نظری و عملی.

برخورد سازمانها با شرایط مذکور و چگونگی کشیدن گلیم خود از این سیل به بیرون،  موضوع این نوشته نیست . اینجا تنها به پدیده ی منفردین می پردازم:
فعالان منفرد چپ کوشندگانی هستند که در عرصه های مختلف سیاست و علم و جامعه و رسانه ،  فرداً  و مستقل میکوشند. 

در پی شکست  برخیها به دنبال زندگی شخصی خود  رفتند. اما برخی دیگر با اینکه از « سیاست و عمل و ساختار سازمانهای خود» سرخورده و جدا شده بودند، توانستند مشکلات نظری خود را حل کنند – با کنار نهادن دید ایده لوژیک، مارکسیسم مکتبی ، درک اهمیت تفکر مستقل ، دموکراسی  در ساختار تشکیلات و در ارتباط با تئوریهای سوسیالیسم، و غیره انرژی خود را آزاد کنند.
و به صورت فردی به کوشش پردازند. از راه نوشتن، ایجاد رسانه های جدید مانند سایتهای انترنتی و غیره ؛ شرکت در فعالیتهای مدنی-سیاسی و درتلاش برای ایجاد تشکلهای نوین .
فنومنهای « نویسندگی  و خبرنگاری انترنتی» در این رابطه قابل توجه است.

بخشی از افراد چپ منفرد ، چنان انرژی خود را آزاد نمودند که چندین برابر زمانی که در تشکیلات بودند میتوانستند کارکنند و مؤثر واقع شوند.
اما این به معنای آن نبود که اینان اهمیت کارجمعی را رد کرده بودند. کار فردی در حقیقت از روی ناچاری و به خاطر عشق آنها جهت مشارکت در حل مسایل جامعه بود. معمولاً اینان صاحب تجربه ی مبارزه در دوره ی دو حکومت شاه و اسلامی بودند.

کوشندگان منفرد با درس آموزی از گذشته ی خود ، و به خاطر عشقی که از آغاز برای رهایی مردم  از دیکتاتوری و تبعیض و استثمار در دل داشتند،  نمی توانستند خود را از مبارزه کنار بکشند، و از این رو تلاشهای آنها در جنبش چپ از اهمیت زیادی برخوردار بود و هست.

در سالهای اخیر بخشی از چپ ایران در خارج تز« وحدت بزرگ چپ» را مطرح کرد. در این روند «فعالان منفرد» به شکل جمعی با نظریات مستقل خود شرکت کردند. و این بزرگترین برآمد جمعی این کوشندگان بود.

با توجه به  تجارب منفردین چپ ،  میتوان گفت اگر این مبارزان  آگاهانه به کار جمعی خود برخورد کنند میتوانند نقش بسیار مهمی در جنبش به اشکال گوناگون بازی کنند. لازم است اهمیت نقش خود را دریابند.

ضرورت دارد اینان  در شرایط مدرن کنونی در کار خود به روز باشند. در مقوله ی « دیالوگ» ، به تفاوت بین  دیالوگ مدرن و سنتی عمیقاً توجه کنند . در گفتاری و نوشتاری .
 ماندن در گذشته انجماد است و حذف شدن.

شعله عشق را باید روشن نگه داشت.

 کوشندگان منفرد و مستقل ، میتوانند به شکل جنبشی و نه سازمانی با هم « همکاری» کنند. بر اساس مواد سیاسی چندی که خود تنظیم کنند. نه منشورهای طولانی. روی مواد تأکید میشود. همکاری نه تنها با چپها، بل با جریانهای غیر چپ و دموکرات و دموکراتیک نیز میتواند صورت گیرد. به ویژه با جنبشهای رفع تبعیض اتنیکی. که این جنبشها را در نیافتادن به دنبال سیاستهای ناسیونالیسم افراطی یاری کند.

 لازم است آنها آغوش خود را برای همکاری، ائتلاف، وحدت، باز بگذارند. اما به دنبال دیگران نیافتد و بکوشند روی پای خود بیایستند. 
درست نیست خود را درگیر بحثهای تئوریک بی انتها کنند، ضرورت دارد مواد مورد توافق خود را جهت همکاری جنبشی تنظیم کنند.