در عصری که علوم اجتماعی و انسانی‌ جرم را نوعی بیماری و معلول شرایط ارزیابی می‌کند و از طریق شیوه ی روان درمانی و بهسازی اجتماعی برای اصلاح و بازگرداندن مجرمین به جامعه می‌کوشد ، قانون قصاص قبیله یی در ایران اسلامی چشم را در برابرِ چشم کور می‌کند . بریدن دست دزدی که تنها درمانش کار کردن و درآمد داشتن است او را از تنها چاره ممکن محروم می‌کند . این قانون قبیله یی جرم را که موضوعی‌ اجتماعی است ، بیشتر از دید فردی و خویشاوندی قبیله یی می بیند و به جای دولت و دستگاه قضایی افراد را مجبور به اجرای مجازات و انتقام گرفتن از همدیگر می‌کند ، جرم پدر را به پای فرزند و جرم فرزند را به حساب پدر مینویسد.این همه برای آن است که بنیادگرایان جز بازگشت به دوره‌ای که از نظر زمانی و مکانی دیگر وجود خارجی‌ ندارد نمی اندیشند و به جای آن‌ که به سلامتی و آزادی و رفاه مردم علاقه مند باشند در جستجوی راهی‌ برای زنده کردن سنت‌های گمشده در تاریخ و تحمیل احکام مومیایی شده به مردم امروز ایران اند.