جادّه، اى رگ ترديد و اميد

نه سوارى نه پيامى ز تو اينجا نرسيد

رختم از حوصله ى صبر به صد ژنده شد

بختم از فاصله ها باز شبى تيره شد .

باغِ آئينه و آب

پشت اين پنجره ها

با صدائى پُر آواز قنارى هر دم

گم شده هاى مرا مى خواند .

شرمِ شبگير و شميم

ياد نارنج و هواى خوش گيسوى برنج

داروگ هاى ترانه،

خوشِ بارانى ها

توى اين تاريكى

در اتاق يخ قنديلى ها

خواب خسته ى مرا مى راند .

خلوت ما شده پُر

يكسر از بوته ى چاى

عطر ديوار پر از ياس سپيد

بوى ريحان و درخت ازگيل .

دست باران زده ى ماهيگير

به در و پنجره ى بسته ى من مى كوبد

مادرى با سبد بابونه

توى چشمش پُر احساس علف

به منِ غم زده مى خندد باز

بى پر و بال درين خانه ى غم

مى كنم باز،  هواى پرواز .

فرخ ازبرى- آلمان

١٥ اكتبر ٢٠١٦