سخن اخر: محقق و تحلیل گر سیاسی را زمانی می توانید بدرستی بشناسید که وقتی نقدشان می کنی؛ فروتنانه به حرف و سخن تان گوش فرا دهد و دقیقا به موضوع مورد اختلاف بپردازد، در حالی که مزدک بامدادان در مقابل انتقادات محترمانه من، دست به پرونده سازی علیه من زد؛ تهدیدم کرد؛ لمپن خواند و بی شرم نامید... مرا همدست لاجوردی خواند. بدون این که ابتدا پاسخ را بدهد و اصولا بداند که گذشته واقعی و شخصی من چه بود و... در زیر همین لینک زندگی سیاسی خود را می گذارم.

با درود به همه دوستان و سپاس از اینکه با نگاشتن نگرششان به ژرف شدن گفتگوها یاری رساندند. می‌خواستم نوشته آقای توکلی را بهانه‌ای کنم برای نوشته‌ای تازه درباره تاریخ ایران‌ستیزی چپ‌کُهنه‌اندیش. ولی با برخورد ناشایست ایشان بر این گمانم که نوشته را بدون پیوند به گفته‌های ایشان بنویسم.
من برای آقای توکلی نوشتم آنچه که ایشان نوشته است، یعنی ناآگاهی من از تاریخ هخامنشی و زندگی کورش و همچنین تلاش ایشان برای آموختن حقوق شهروندی و حقوق قومی و اینکه ایران از قومهای گوناگون با فرهنگها و زبانهای گوناگون تشکیل شده است، مایه ریشخند ایشان خواهد شد، چرا که دستکم خوانندگان من می‌دانند که از سویی "تاریخ" گوهر بنیادین نزدیک به همه نوشته‌های من است و از دیگر سو من یکی از نخستین کسانی بودم که به حقوق شهروندی و قومی و زبانی و فرهنگی از نگرگاه مدرن و امروزین نگاه کردم و در این باره نوشتم که چرا زبانهای مادری باید روشمند و اجباری آموزانده شوند و شهروندان از حق بکارگیری زبان مادری در همه زمینه‌ها برخوردار باشند. آیا خنده‌دار نیست که آقای توکلی امروز مانند آموزگاران پیر دبیرستان انگشت سرزنش بسوی من دراز کند و به رُخم بکشد که چپ از "خلقهای ایران" سخن گفته است و بدتر از آن این را به چای هوشیاری چپ بنویسد؟ دیگر کسیت که نداند سخن گفتن از "خلقهای ایران" به دستور کرملین و برای تکه‌پاره کردن ایران بود؟ کیست که نداند چپ نه پروای برابری زبانی و فرهنگی در ایران را داشت و نه از تاریخ پدیداری کشور و ملت ایران چیزی می‌دانست و همچونان طوطی دست‌اموزی سخنان لنین درباره روسیه تزاری (زندان ملل، حق تعیین سرنوشت و . . .) را درباره ایران واگویی می‌کرد؟ 
به گمانم گفتگوی رودررو با ایشان راه بجایی نمی‌برد و ایشان که امروز پاسخ مرا با «حالا برو بنویس، بعد لاف بزن» می‌دهد و پافشاری می‌کند که اینگونه سخن گفتن "لمپنی" نیست و آشکارا به دروغ می‌گوید من ایشان را تهدید کرده‌ام، فردا واژگان دیگری برخواهد گزید، که من شرمگین دوستان فیسبوکی خواهم شد. دیگر سخنان ایشان نیز از این دست که من پان‌ایرانیست باستان‌پرست هستم (همان دشنامهایی که من از قبیله‌گرایان تُرک و عرب بارها و بارها شنیده‌ام) و جایی در آینده آذربایجان نخواهم داشت، ارزش پاسخ دادن ندارند.
این بگومگو ولی رویه نیکی هم داشت: آقای توکلی با این برخوردها نشان داد که اگر خمینی انقلاب شکوهمند را ندزدیده بود و آقای توکلی و هم‌اندیشانش بر سرکار آمده بودند، امروز چه بر سر آزادی اندیشه در ایران آمده بود. تازه این یکی دیگر "چپ" نیست و از گذشته خویش نادم است، می‌توان انگاشت که پیش از پشیمانی چگونه بوده است.