ترکیه امروز آشکارا مرکز اشاعه‌ی فاشیسم‌ در خاورمیانه است و نام اردوغان در میان دیکتاتورهای پرآوازه‌ی جهان می‌درخشد. او اینک در اوج‌ جنون قدرتش به‌سر می‌برد. به‌همین‌دلیل موجی از لشکرکشی‌ را در خاورمیانه به‌راه انداخته.‌ ابرقدرت‌های جهانی با تقلا می‌خواهند چنین وانمود کنند که گویا آنها موافق تجاوزات ترکیه به سوریه و عراق نیستند. اما همه‌ی شواهد نشان می‌دهد که ترکیه اجازه‌ی ورودش را از خود آنها گرفته.
ترکیه با سه کارت «داعش، موج پناهندگان و عضویت در ناتو»، در حال باج‌گیری از اروپا، آمریکا و حتی روسیه است. پس از کودتای 15 جولای، رقابتی فزاینده بین ناتو و روسیه برای کشاندن ترکیه به‌سمت خود درگرفته. تاجایی‌که هردو چشم به‌روی زیاده‌خواهی دیکتاتور ترکیه بسته‌اند. اگرچه می‌دانند ترکیه تا آخرین نفس به تندرویی و تروریسم ادامه خواهد داد. ترکیه عضو رسمی ناتو است، بنابراین تاوقتی‌که اعضای ناتو اقدام به متوقف‌سازی ترکیه نکنند، هرنوع تجاوزگری ترکیه در خاورمیانه به‌معنای اقدام مستقیم ناتو علیه منطقه است. بنابراین اگر غرب مدعیست که اشغالگریهای ترکیه را نمی‌پذیرد، لازم است ناتو مسیر خود را از ترکیه جدا سازد. اعلان نگرانی اروپا و آمریکا از اقدامات اردوغان، موضعی بسیار منفعلانه و تصنعی است. ازیک‌سو چراغ سبز برای ترکیه روشن می‌کنند و ازطرف‌دیگر می‌گویند ما کنترلی بر ترکیه نداریم! معنای این بازیهای کلامی را همگی‌مان خوب می‌دانیم.
می‌توان تخمین زد که آمریکا و اروپا می‌کوشند از راه سیاست‌های لیبرالی جلوی ترکیه‌ی یاغی را بگیرند تا همچنان از وجودش در منطقه استفاده کنند. اما نشانه‌ها حاکی از آنند که اردوغان آب پاکی بر دست آن‌ها خواهد ریخت. از دل اسلام لیبرالی که غرب در سینی زرین حزب عدالت و توسعه‌ی ترکیه تقدیم به خاورمیانه کرد، اختاپوس داعش بیرون آمد. از اپوزیسیون ساختگی سوریه نیز تنها ترکیه نفع می‌برد. این اپوزیسیون که همانند جرابلس اینک در منطقه‌ی باب نیز درحال تحویل‌گرفتن آرام قدرت از داعش است، عملا توسط مراکز اطلاعاتی و اتاق‌های جنگ ترکیه هدایت می‌شود. اردوغان از طریق ارتش خود که پس از حادثه‌ی کودتا به یک ارتش کاملا شکست‌خورده و بی‌اعتبار مبدل شده، می‌خواهد به جولان‌دهی در خاورمیانه ادامه دهد تا خود را قویتر از آنچه که هست نشان دهد.
از گفته‌های مقامات ترکیه و تحرکات نظامی‌شان برمی‌آید که آنها تصمیم دارند تمام منطقه را به صحنه‌ی درگیری با کوردها یعنی اصلی‌ترین نیروی ضدداعش مبدل کنند. اردوغان می‌خواهد انتقام شکست داعش را از کوردها بگیرد. کوردها طی عملیات خشم فرات به رقه پایتخت تبهکاران داعشی یورش آورده‌اند و با عملیات انتقام زنان ایزدی، یکی‌یکی روستاهای ایزدیان دشت موصل را آزاد می‌سازند. امید به فتح ایالت موصل و رقه برای اردوغان به یک رؤیای بربادرفته مبدل گشت. به همین دلیل است که او با عصبانیت، قندیل و شنگال را هدف نشان می‌دهد. اما واقعیت این است که جز جنگ‌افزارهای وارداتی ناتو، ارتش ترکیه هیچ روحیه، توانایی و قابلیتی برای نبرد با گریلاها و مبارزان کورد ندارد. کشتی اشغالگران، در قندیل و شنگال به گل خواهد نشست و آخرین میخ را پ.ک.ک بر تابوت دیکتاتور ترکیه خواهد کوبید.
سرکوب رسانه‌ها و نهادهای مدنی، غصب شهرداریهای خلق و دستگیری رؤسای مشترک و پارلمانتاران هـ. د. پ توسط رژیم پلیسی اردوغان، اعلان یک جنگ تمام‌عیار است. پس باید منتظر روزهای پرزدوخوردتری در منطقه بود. به‌ویژه اگر روند تجاوزات ترکیه به شمال سوریه ادامه یابد، منطقه‌ی باب در شمال سوریه به میدان جنگ مبدل خواهدشد. مداخله‌ی ترکیه در جرابلس‌ و باب عملا سوریه را دچار تجزیه ساخته؛ تا آنجاکه طی برگزاری جلسه‌ی ناتو در استانبول و اظهار تشکر مقامات ناتو از اردوغان، هواپیماهای متجاوز ترکیه شهر منبج و مواضع نیروهای سوریه‌ی دموکراتیک را بمباران می‌کنند و اشغالگران نژادپرست، کودکان جرابلسی را در خاک سوریه با اجبار به زبان ترکی آموزش می‌دهند(انگار نسل‌کشی فرهنگی کوردها، عرب‌ها، لازها و چرکس‌های ترکیه کم بوده که حالا نوبت به خلق‌های سوریه رسیده)! درصورت تداوم تجاوزات ترکیه در عفرین، باب و منبج، قطعا فدراسیون دموکراتیک شمال سوریه و نیروهای دفاعی‌اش پاسخ تندی به ترکیه خواهند داد. این فدراسیون، هم موجودیت تمام خلق‌های سوریه‌ای را ضمانت می‌کند و هم خودمدیری سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی کلیه‌ی این هویت‌ها را امکان‌پذیر می‌گرداند. یعنی پادزهر فاشیسم و ملی‌گرایی است.
پیداست که مداخله‌ی ترکیه در عراق‌ـ سوریه هم برنامه‌های بلندمدت آمریکا را به چالش می‌کشد و هم به‌معنای رجزخوانی در برابر ایران‌ است. اما تنها نیرویی که با جسارت در مقابل ترکیه ایستاده، کوردها هستند. جمهوری دومی که اردوغان بر ویرانه‌های جمهوری آتاتورک بنا کرده، بر فاشیسم و ترور استوار است. قطب مخالف دموکراسی‌ خلق‌ها، همین جمهوری اشغالگر ترکیه است. بنابراین کوردها با این جنگی که از سوی رژیم ترکیه علیه‌شان شروع شده، تنها گزینه‌ی انتخابی‌شان مقاومت است. تهاجم ترکیه به روژآوا، شنگال و قندیل منجر به جنگ شدید هرچهار بخش کوردستان علیه رژیم اشغالگر ترکیه خواهد شد. خواهیم دید که آنها به‌زودی جمهوری کارتنی اردوغان را در شعله‌های آتش خشم خود خواهند سوزاند.