کشتارو اعدام  در کردستان در اولین سال های استقرار جمهوری اسلامی آغاز شد.در این دوره پس از آنکه مذاکرات مربوط به کردستان با شکست رو به رو شد، خشونت این منطقه را فراگرفت؛خشونتی که به تدریج دامن غیر نظامیان را نیز گرفت و سپس به اعدام ها پیوند خورد. 

دو سال گذشته در 19 اردیبهشت  • حکومت ایران  احکام اعدام ۵ نفر از جمله ۴ کورد را بدون اعلام قبلی به خانواده و وکلای آنها به صورت مخفیانه در زندان اوین به اجرا در آورد.

  در این چند سال گذشته بار دگر شاهد افزودن برگ سیاه دیگری بر پرونده نقض حقوق ملت کورد جمهوری اسلامی بودیم و تکراری دردناک آشنا و پر معنا . باز اعدامی دیگردر کردستان و باز هم  اعدامهای دسته جمعی فرزندانش و بارها نظاره گر در خون غلتیدن و جان سپردن عزیزانش بوده . تکراری جان گداز و معنا دار یاد آور اعمال رژیم در اوایل انقلاب و بعد از آن یاد آور اعدامهای انفرادی و دسته جمعی بر گزیدگان و فرزندان ملت کرد که چه بیرحمانه آنان را بسان گلها پرپر کردند تنها به دلیل آزاده بودنشان.

بیش از سه دهه  می گذرد که نقض شدید حقوق ملیت ها و اعمال دردمنشانه رژیم در حق ملتمان ادامه دارد ولی به راستی چه نتیجه ای برایشان در پی داشته ؟ غیر از اینکه نسل جدیدی از مبارزان ملت کرد را به ارمغان آورده که با عزمی راسختر از گذشته برای احقاق حقوقشان به مبارزه بر خواسته اند که در راه نیل به اهداف حاضر به هر جانفشانی و ایثاری هستند و هیچ هراسی به دل راه نمیدهند.

آری کردستان و فرزندانش به خوبی با واژه اعدام آشنایند و خاطرات تلخ زیادی را در دل جای داده اند و شاهد بوده اند که با هرشهادتی رویش و بر خواستن تازه ای روی داده است و هر شهادت بشارتیست به آغازی نو.

محاربه، عضویت و همکاری با احزاب معاند و گروه‌های مخالف جمهوری اسلامی؛ اتهاماتی بوده که در همه پروندههای زندانیان سیاسی محکوم به اعدام در کردستان وجود دارد.

حاکمیت با اجرای این پروژها غیر قابل پیش بینی یعنی اعدام فعالین سیاسی کورد، پروژه دیگری هم در دستور کار داشته و آنهم ایجاد جوی رعب و وحشت قبل از خرداد 89 که پیام بزرگ آن بوده که رحم و عطوفتی در کار نیست و بدون توجه به اذهان عمومی و مجامع و سازمانهای بین الملل شدیدترین مجازات ها را حتی بدون رای دیوان قضایی به اجرا در خواهد آورد .

 اعدامهای زندانیان سیاسی در چند سال اخیر نشان از سرکوب هر چه بیشتر رژیم جمهوری اسلامی بر مردم کردستان بوده است.

 

 اگر چه اعدام زندانیان سیاسی کرد دردناک و غم انگیز بود، اما آنها مرگی را انتخاب کردند که روی به نیستی ندارد، بلکه حیاتبخش، غرورانگیز و رواج دهنده هستی و شور و آزادی است. آنها در نبردش با حامیان تاریکی و استبداد، با دشمنان آزادی انسانیت، جسورانه جنگید. 

این سالها نمایش قدرت جمهوری اسلامی با اعدام و بداراویختن و ایجاد رعب و سركوب كماكان ادامه داشت و بعد از جنبش مردم ایران بار دیگر رژیم برای ترساندن مردم ایران اعدام سیاسی را با بداراویختن احسان فتاحیان، فصیح یاسمنی و و حسین خضری در 19 اردیبهشت سال 2010 با اعدام فرزاد كمانگر، شیرین علم هولی، مهدی اسلامیان، فرهاد وكیلی و علی حیدریان ادامه داد و در حال حاضر بیش از 28 زندانی سیاسی كرد از جمله شیرکو معارفی و حبیب الله گلپری و زانیار و لقمان مرادی در خطر مستقم اعدام قرار دارند.

 ولی به گفته شهید احسان فتاحیان اگر به گمان زورورزان و حاکمان, مرگ من موجب حذف مسئله ای به نام مسئله کردستان خواهد شد باید گفت زهی خیال باطل . نه مردن من و نه هزاران چون من مرهمی بر این درد بی درمان نخواهد بود و چه بسا آتش آنرا شعله ورتر خواهد نمود. بی گمان ((هر مرگ اشارتی است به حیاتی دیگر)).