تا حدود بیست سال پیش تقریبا همه نیروهای اپوزیسیون طرفدار تحریم اقتصادی جمهوری اسلامی بودند. ولی کم کم اکثر آنها مواضع شان نسبت به جمهوری اسلامی نَرم تر شد و به مخالفت با تحریم روی آوردند. در طی این دو دهه نیروهایی که با جمهوری اسلامی نزدیکی سیاسی داشتند، توانستند بخش بزرگی از اپوزیسیون را به دنبال خود بکشانند. خواست "سرنگونی" تبدیل به "رفرم" و "اصلاحات" در چهارچوب نظام شد، دفاع از حقوق اقلیتهای قومی جای خود را به دفاع از تمامیت ارضی جمهوری اسلامی داد، نزدیکی و حتی همکاری با جمهوری اسلامی قبح خود را از دست داد و دفاع بخش بزرگی از اپوزیسیون از شرکت در انتخابات، مشروعیتی جدید به جمهوری اسلامی بخشید.

 دلیلی که مخالفین تحریمها در توجیه مخالفت خود مطرح میکنند این است که با تحریمها وضع اقتصادی مردم بدتر می شود. در دوران آپارتاید، آفریقای جنوبی سالهای طولانی مورد تحریمهای همه جانبه ی بین المللی قرار داشت، ولی هیچ سیاهپوستی نمیگفت تحریمها نباشد، چون پول تو جیب من کمتر می شود و سفره م خالی تر می شود. چرا که حاضر بودند از خودشان مایه بگذارند تا آن نظام سرنگون شود. چون با آن نظام مخالف بودند و خودشان را مورد استثمار و تبعیض می دیدند. و درست برعکس، اینکه خیلی از ایرانیها دلیل می آورند که تحریمها به نفع جیب ما نیست، نشان میدهد که با جمهوری اسلامی آنقدرها مشکل ندارند و بخاطر وضع مالی شان حاضرند این نظام بیشتر از اینها هم عمر کند و تمام دنیا را به خاک و خون و کثافت بکشد.

مردمی که این نظام را روی کار آورده اند و در تداوم عمر آن سهیم اند، مجبورند تاوان آن را هم بپردازند. همانطور که مردم آلمان در دوران نازیسم مجبور شدند تاوان بپردازند.