.

وی در این سخنرانی، تمام کوشش خود را بکار برد که نشان دهد که مثلآ همچنان هم بر سر همان مواضع سرسختانهء پیشین خود ایستاده است.

لیکن عامل (وحشت) آنچنان بر چهره، حرکات بدنی و بویژه حالت لب ها و چشمان وی چیره بود که حتی از واژه واژهء این سخنرانی هم به خوبی می شد احساس کرد که او به شدت ترسیده است.

خامنه ای وارون دگر سخنرانی های خود (در پیوند با آمریکا) که معمولآ از واژگان زشت و توهین آمیز و حتی گاهی (الفاظ چهارپاداری) استفاده میکرد، این بار تمام تلاش خود را بکار برده بود که از دایره ادب خارج نشده و خطاب به پایوران آمریکا، بقول عوام، (حتی از گل هم بالاتر) نگوید که مبادا به تریج قبایشان برخورد.

لیکن همین انسان بزدل و مرعوب شده، در عوض، در مورد منتقدان داخلی خود با چنان صلابت و کوبندگی سخن گفت که کمتر سابقه داشت.

و این (تضاد بزرگ و بسیار آشکار)، بیانگر دو چیزی است و بس. اول اینکه هرگونه دل بستن و حتی اعتنای به متحول شدن رژیم از درون، با مکانیزم انتخابات، اصلاح طلبی، تندروی، کندروی، اعتدال و این گونه خزعبلات، یا می باید از نادانی باشد و یا اینکه حقه بازی.

آن دومی هم اینکه آیت الله خامنه ای این بار، آشکارتر از همیشه نشان داد که وی، تنها و تنها (از زورمندان) ترسیده و هیچ اعتنایی به خواست مخالفان ایرانی رژیم خود ندارد، ولو که آن مخالفان حتی بقول خودشان، (از درون خانوادهء خود نظام) برخاسته، به حفظ رژیم و حتی اصل ولایت فقیه آن کاملآ وفاداری داشته و فقط خواستار کمی تعدیل در رفتار جمهوری اسلامی باشند.
 
با آنچه آوردم، پس چنانچه ایرانیانی (فارغ از نوع نگرشی سیاسی)،  از روی راستی این (خواست مشترک) را دارند که این نظام می باید تغییر یابد، تنها یک راه پیش روی دارند و آنهم (برهم زدن تعادل قوا) میان خامنه و خود است.

یعنی برساختن آنچنان نیرویی کوبنده که بتواند وی و قداره بندان او را به (ترسش قهرمانانه) واداشته و سپس ارادهء ملی خود را بر آن مرد ضعیف النفس ضیف کش تحمیل کند.

یگانه روش تشکیل چنین قدرت توفنده و خردکننده ای هم، دست برداشتن از این تکروی ها و گردآمدن فقط و فقط در زیر چتر (یک تشکل سیاسی) و حتی بردن اختلاف های مرامی به درون آن نهاد و حل آنها در آنجاست.

چرا که برگزار کردن این سخنرانی های بی شنونده، تشکیل این (کانون های بازنشستگان) زیر نام (احزاب و تشکل های سیاسی)، این انشانویسی های تکراری و ملال آور، این مبارزات مضحک تلویزیونی، این (پسرشجاع) شدن ها در پهنهء اینترنت، این جوک ساختن ها، این شعاردادان های متهورانه در فضاهای مجازی و دیگر کارهایی یک یا چندنفره دیگر از این دست، تنها، زمان کشی است و هدر دادن انرژی خود برای هیچ و پوچ.

بخش بزرگی هم که اصلآ آنچنان کودکانه و سخیف که اصولآ واژه ای بنام (اپوزیسیون) را به یک واژهء مسخره و مضحک مبدل می سازند، همچنان که تا کنون هم تا حدی چنین شده است.