رفتن به محتوای اصلی

ايران، جامعه ى حبسخانه اى
10.03.2017 - 13:02

 

 

 

قبلاً هم گفته ام كه دوره ى كنايه و استعاره ى حبسخانه اى سر آمده است.

زندانى چيزهايى را از زندانبان مخفى مى كند. برايش لبخند مى زند و صبح به خير مى گويد. سعى مى كند سر صف آمارگيرى شبانه، صاف و راست بايستد. او را با اين كارها سمت تخفيف گرفتن در مجازات هل داده اند. او در زندان، دوباره خودش را به زندان مى كشد. با ريا و دروغ و نيرنگ همرنگ مى شود كه شايد تخفيف و عفو بخورد.

و بدينسان فرهنگ حبسخانه اى شكل مى گيرد و هر دو سو را غرق مى سازد.

در جامعه ى حبسخانه اى ايرانى، غالب و مغلوب، زندانى ذهنيت يكديگرند. هيچكدامشان را قصد و اميد رهايى نيست.

پس كنار هم با كنايه و استعاره و تعارف به همزيستى انتحارگونه ادامه مى دهند. اين يكى در زندان است و آن يكى درونش زندان است. و به قول آن بزرگوار مشخص نيست زندان كدام طرف ميله هاست.

علت هم آواز شدن بعضى از آزربايجانى ها و فعالين ساير ملت هاى محبوس با اصولگرايان و اصلاحاتچى ها به خاطر همين آسيميله شدن در فرهنگ حبسخانه اى است.

فرهنگ حبسخانه اى زندانى ها را درگير جزئيات و وقايع حبس مى سازد تا دليل اصلى باشندگى را گم كنند. بنده اى دربند را رئيس بندِ بندى هاى ديگر مى كند تا بندبازيش را تكميل سازد. مانقوردسازى مى كند.

فرهنگ حبسخانه اى، ناسيوناليسم كور و خودشيفتگى فرهنگى اش را آنچنان وسيله ى سركوب مى سازد كه تو را هم در اين دوره ى ‪cosmopolitan‬ به سمت مدافعه ى ناسيوناليستى سوق مى دهد.

القائات فرهنگ حبسخانه اى القائات اشغالگرانه است. ذهن اشغالگر، ذهن مشغولى است. مشغوليت او اشغال است. مشغوليت او به بند كشيدن و دستبند زدن است.

هرچه در متون جامعه شناسى و ادبى و تاريخى اشغالگرى مى گردم غياب باشندگى اشغال شدگان بيشتر به چشم مى خورد. اشغال شدگان گاه گاهى با لباس خدمتكار و گارگر و نقش هاى منفى و شيطانى در متن القائات حبسخانه اى ظاهر مى شوند. حضور دهها ميليونى آنها ناديده گرفته مى شود.

طفل ما از همان آغاز تعليم و تربيت، تحت آموزش القائات جامعه ى حبسخانه اى قرار مى گيرد. و حالا كه ما اين القائات را مى شكنيم آمران جامعه ى حبسخانه اى وحشتزده به مقابله با محبوسان خويش برمى خيزند.

جامعه ى حبسخانه اى دوست دارد كه ما همانطور با كنايه و استعاره و ترس حرف بزنيم. اين نوع ادبيات به ادبيات حبسخانه اى آنها شبيه است. ما اما بايد جسارت فرياد زدن و ديوار شكستن داشته باشيم. ما قبل از اينكه محبوس جامعه ى حبسخانه اى باشيم محبوس ترس خويشتنيم.

بعضى ها به من ايراد مى گيرند كه تند مى روى و بدون زمينه سازى از استقلال و آزادى حرف مى زنى. براى استقلال طلبى آموزه هاى جامعه ى حبسخانه اى لازم نيست. بدون گرفتار شدن در تعصب تاريخ و عصبيت ناسيوناليستى مى توان آزادى را فرياد زد.

آنكه خود را محبوس نگه مى دارد در حقيقت همه ى جهان را حبسخانه مى خواهد.

و آنكه بى خيال از القائات جامعه ى حبسخانه اى به آزادى مى انديشد در حقيقت همه ى جهان را آزاد و اميدوار باقى نگه مى دارد، و بدينسان حبس و رانده شدگى و آوارگى چنين شخص و اشخاصى ، آزادگى جهان است.

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

محمدرضا لوایی

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.