در کشورهای مختلفی که نوروز را جشن می گیرند، افسانه های گوناگونی متناسب با فرهنگ آن سر زمین ها در باره منشاء نوروز روایت می گردد. با آنکه این افسانه ها شیرین و گوشنوازند، و رنگ فرهنگ بومی به خود گرفته اند، اما علت تاریخی نوروز در همه سرزمین هایی که آن را برگزار می کنند یگانه است. نوروز آغاز بهار، و بازگشت گردش زمین به حال تعادل خورشیدی است. در این روز، مدت زمان شب و روز برابر می شود، و آغازی می گردد برای فزونی گرمای تابش خورشید. شکفتن گل ها، رویش سبزینه ها، به پرواز درآمدن و چهچهه پرندگانِ شادمان از آب شدن برف و یخ زمستانی، به طبیعت حال و هوایی نو می دهند. چنین لحظه ای را نیاکان ما زمان مناسبی برای آغاز روزشماری و شروع سال یافتند. ما نیز با گذشت هزاره ها همان سنت ها را با تغییراتی که به ضرورت زمانه و در گذر تاریخ در آن راه یافته، همچنان پاس می داریم. پیوند نوروز با طبیعت، راز ماندگاری و زیبایی این جشن باستانی است. گذشتگان نیک اندیش با الگو برداشتن از نو شدن طبیعت، آن نو شدگی را به نو شدن احساس ها، عواطف و مناسبات انسانی نیز سرایت دادند. ما نیز در پیروی از سنت و فرهنگ کهن، خانه ها را گرد روبی می کنیم، رخت نو می پوشیم، سفره هفت سین که نمایش نمادین از رویش طبیعت و رونق بیرونی زندگی است می گسترانیم. نو کردن دنیای درون نیز همپای نو شدن دنیای برون، جایگاه بزرگی در مراسم نوروزی دارد. زدودن کدورت ها و دشمنی ها از دل ها ، دیدار از مصیبت دیدگان و خانواده زندانیان، دست گیری از نیازمندان، حمایت از یتیمان و بی سرپرستان ، دیدار از بیماران و بویژه آنان که به آسیب های روانی دچارشده اند، از سنت های نیک این جشن ملی است. همه این شادمانی ها و سنت های زیبا در گوهر خویش برای بزرگ داشت زیبایی هستی و روشن نگاهداشت چراغ امید در زندگی است. بزرگداشت امید به ویژه در زمانه ای که تیرهای زهر آلود غم و نا امیدی از درون و برون موجودیت ملت و فرهنگ ما را نشانه رفته اند، اهمیتی دوچندان دارد. امید به فردایی روشن، امید به همدلی ملی برای ساختن ایرانی سربلند، آزاد و بدون تبعیض.
نوروز 1396 برهمه ایرانیان مبارک باد.
29 اسفند1395 احمد تاج الدینی

http://www.tribuneiran.org/%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%…