گروه سیاسی - رجانیوز:

به گزارش رجانیوز، زنگنه که تاکنون با محرمانه نگه داشتن بسیاری از جزئیات قرارداد تلاش کرده تا مفاد این توافق - که از نظر کارشناسان اقتصادی بسیار نامعقول و نامناسب است - فاش نشود، در مصاحبه‌ای مدعی شده که دشمن و دوست در فضای بین‌المللی معنی ندارد و حتی کشور مانند فرانسه که سابقه بزرگترین جنایت‌ها علیه مردم کشورمان را دارد نیز نباید دشمن شمرده شود.

او تاکید کرده است: «ما در ایران گرفتار تفکر استخاره‌‌ای هستیم، همه چیز را سریعا‌ می‌خواهیم بدانیم خیر است یا شر. درحالیکه زندگی مانند کامپیوتر صفر و یک نیست، بلکه مجموعه‌‌ای از خیر و شر است. این حرف ها که «در جهان چه کسی دوست ما است» یا «فلان کشور برادر ماست» یعنی چه؟! به طور کلی برادر، دوست و رفیق همه در برابر منافع ملی تعریف‌ می‌شوند، در زندگی و روابط سیاسی امروز نیز همینطور است؛ چرا که در دنیا نیز ائتلاف بین افراد صورت‌ می‌گیرد.»

جالب است که آقای زنگنه در بخش دیگری از این مصاحبه اعتراف کرده که به دنبال اعطای امتیاز بیشتری به فرانسه بوده اما انتقادات افکار عومی مانع از آن شده است: «بهترین قرارداد عالم، قرارداد امتیازی است که میدانی را به شرکتی برای درازمدت و مالکیت میدان را برای ۴۰، ۵۰ سال بدهیم. اما به دلایل سیاسی، تاریخی، اجتماعی و فرهنگی‌ نمی‌توانیم این کار را انجام بدهیم.»

اما وقتی از دشمن بودن فرانسه حرف می‌زنیم، از چه حرف می‌زنیم؟

اگر بیژن نامدار زنگنه یکی از بستگانش را به دلیل ورود نخستین محموله خون آلوده به ویروس ایدز از فرانسه، از دست داده بود...

اگر بیژن نامدار زنگنه یکی از بستگانش را به دلیل اصابت موشک‌های هواپیماهای فرانسوی «میراژ» در جنگ تحمیلی از دست داده بود..

اگر بیژن نامدار زنگنه یکی از بستگانش را به دلیل ترورهای کور منافقین که اکنون در قلب فرانسه ساکن هستند، از دست داده بود...

اگر بیژن نامدار زنگنه یکی از بستگانش را به دلیل تحریم‌های سخت دارویی فرانسه علیه کشورمان از دست داده بود...

حتی اگر بیژن نامدار زنگنه اعتقادی به برجام و مثبت بودن آن داشت و نقش مخرب و منفی فرانسه در فرایند به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته‌ای را دیده بود...

شاید راحت‌تر می‌توانستیم با او درباره «دشمن» بودن فرانسه صحبت کنیم.

جالب است که آقای زنگنه قائل به دوست و دشمن در فضای روابط بین‌الملل نیست و این امتیازات بی‌سابقه را به «رفقای فرانسوی» داده است؛ امتیازاتی که یک ملت سال‌ها برای به دست آوردن آنها زحمت کشید و خون و عرق ریخت، حالا با یک امضای زنگنه به حراج بین‌المللی گذاشته شده است.

از حالا می‌توان به مولفین کتاب‌های درسی توصیه کرد که در کتاب‌های تاریخ بنویسید که کاشانی و مصدق، نفت را ملی کردند اما برخی آن را برای دشمن به تاراج گذاشتند.