در بیدادگاه تبرها
10.07.2017 - 00:07
شهناز غلامی ام. درسال 1346 در تبریز به دنیا آمده ام. در رشته های ادبیات فارسی و کتابداری تحصیل کرده ام و فارغ التحصیل رشته ی کتابداری هستم.
بارها به جرم فعالیتهای سیاسی زندانی و شکنجه شده ام.
درسال 1368 به تحمّل 8 سال حبس محکوم شدم. بدون اینکه مرخصی داشته باشم، بعد از سپری کردن نصف دوران محکومیتم در 1372 از زندان آزاد شدم.
در سال 1386 ، در تبریز، به خاطر انتشار مقاله ی " شفاف سازی پیرامون حوادث آذربایجان" وشرکت در راهپیمایی اعتراضی آن سال باز داشت شدم که دادگاه تجدید نظر استان آذربایجان شرقی به 6 ماه حبس محکومم کرد.
در آبان همان سال ، 69 روز در بازداشت بودم که موقتاً با وثیقه آزاد شدم.
و بعد، ازطرف شعبه 2 دادگاه انقلاب اسلامی تبریز، در سال 1387 غیاباً به 8 سال حبس محکوم شدم.
ساکن فرانسه هستم.
در عرصه های سیاست و روزنامه نگاری و حقوق بشر میکوشم.
بیشتر نوشته هایم را علیه تبعیض جنسیتی ، شکنجه و آزار زندانیان سیاسی و غیر سیاسی، اعدام ها و سرکوب های سیستماتیک رژیم فاشیست اسلامی ایران نگاشته ام.
در سالهای 1386 و 1387 با «سکینه محمّدی آشتیانی» که محکوم به سنگسار شده بود ، هم سلول بودم و با او برای گرفتن حکم به دادگاه برده شدیم، که بعد از آمدن به پاریس در باره ی آزادی او و وضعیت سایر زندانیان و اعدام و شکنجه شدگان روشنگری کردم.
به امید فردایی عاری از دیوار
به امید فردایی عاری از اسارت
شهناز غلامی
پاریس -2017-07-07
***
«نيمه»
به دو نیمه شدم
به وقت رفتنت
نیمه اي در من ماند
زبون و درمانده
نیمه اي با تو رفت
غریب و سرگردان.
"برگزير"
دست تو و انار
چشم
من و پرنده
در برگریز یک شب تاریک
چیزي شکستنی
درقلب من شکست.
"نور و آئینه "
درپشت بام خانه ام
هر شب
کسی راه می رود
و من صداي پاهایش را
که از نردبان مهتاب
بالا می رود ،می شنوم
درپشت بام خانه ام هر شب
جشن نور و
آینه است .
"براي آسماني شدن "
آغاز من،آغاز عشق و زندگی نبود
هم چنانکه پایان حیاتم نیز
پایان عشق و زندگی نخواهد بود.
من یکی نقطه ام
سیاه و گنگ
بر محور بی انتهاي هستی.
تمام حقیقت من
توانایی مبهمی است
که با آن عشق می ورزم
می اندیشم
و درد می کشم .
من یکی زندانم
-سرد و نمناك و تاریک-
و درمن کسی زندانی است
- عاصی و دلتنگ و تنها -
که مدام سر به دیوار می کوبد
و با زبان بریده فریاد میکشد.
کتابی ممنونه
که می باید سوخته آید
و یا شاید بنایی با طا ق هاي شکسته
-درحصاربایدها ونبایدها-
که می خواهد با اوّلین بوسه
صبحگاهی تو
شکفته شود به مانند باغی
که از نم نم گریۀ باران می شکفد
و می خندد
براي آسمانی شدن.
من رنگ چشم هاي ترا می خواهم
و بلنداي غرورت را
و دستان آفتابی ات را .
"مي توانم به انتها ء برسم "
می خواهم آبی آسمان باشم
جاري آب و سبزي برگ...
به پاي خیال
از کوچه هاي تاریک یاد خویش
گذاشته ام، بارها
تا شاید حقیقت عشق را دریابم.
دریاي فراخ آغوش همسرم
و رودهای دراز گیسوان
دختران منند.
بادها
ناله هاي دردمندانه منند
شراب خون دلم
و خدا
تمامیت توانایی ام
براي هر لحظه خوب شدن.
احساسی گنگ و مبهم
مطبوع و دلچسب
به من می گوید:
من می توانم به انتها برسم.
«اگر عشق دروغ بود»
اگر عشق دروغ بود
چرا دلم به معجزه ایمان آورد
و عشق را باور کرد؟!
من اگر آب نبودم
چرا به رود اندیشیدم؟!
من اگر کوه نبودم
چرابلندي را دوست تر می داشتم؟!
وقتی دلم گرفت
ومن خون رگانم را
از دیده فرو ریختم
قطره قطره بجاي اشک...
چراکسی طفلک غمگین دلم را ننواخت؟
اگر عشق دروغ بود
چرا دست و دلم لرزید؟
و تمام زندگی ام
مرثیه اي ناسروده شد
دربغض قناري هاي زندانی ... ؟!
"قهقرا"
انسان
-عصاره هستی-
به پاس حرمت عشق و رهایی
پرندگان معصوم را می کُشد
تا از دیوار اطاق خوابش آویزان کند.
و پروانه ها را قاب می گیرد
تاحس زیبا پرستی خویش را به نمایش بگذارد
ودرحالی که خرچنگوار به روي زندگی تف می اندزد
محکم بدان چنگ می زند
و با اینکه رنج می کشد
مدام به قهقرا می رود؟
"شعرسپيد رهايي"
چه کسی می گوید:
زرد زیبا نیست؟
یا شب
یا تنهایی...
زندگی زیباست
اگرزیبا بنگریم.
می توانم دوست بدارم
عاشق باشم
وقتی هرصبح دستان عشق
موي مرا شانه می زند
و لبان مردی که عاشق من است
لب هایم را می بوسد.
می توانم عشق بورزم
وقتی نیلوفري
در ساقه سبز تنم می پیچد
و به من می گوید:
چشم هایت زیباست ...
در شبی سرد
یخ بسته و دهشتناك
بهار را بوییدم
تجربه کردم
وایمان آوردم
که درزمستان نیز می تواند حتی
جاري رگ هاي انسان گردد.
و گلوي سرخ آزادي
در قفس نیز می تواند
شعر سپید رهایی بسراید.
"زندگي "
همیشه چیزي هست
که دلت را می آزارد
و چیزي که آن را شاد می کند.
چراغی که در تاریکی سوسو میزند
و تاریک خانه اي که
بیزار از روشنایی ست.
همواره امیدي در نهانخانه ی دلت داري
و عنکبوتی
که در گوشه دیگري از آن
تاِر یاس می بافد.
همیشه پایانی
و از پس آن
آغازي دوباره و
خلقی نو
و شاید زندگی یعنی این...
"كوچه هاي كودكي"
وقتی خیال من
مست بوي خاك آب پاشیده و
نان داغ و
شیر تازه است
و درکوچه هاي کودکی ام
پرسه می زند
ازارتفاع نردبان سادگی اش
بالا می رود
و در پشت بام خانه ی مادر بزرگ
حبه هاي انگور می خورد
و گوشواره هایی از گیلاس سرخ
به گوش می آویزد...
قلب من
گم شده در کوچه هاي کودکی ست
و جویاي" منی" که
هرگز پیدایش نشد.
خود را میجویم
تا از کوچه هاي کاهگلی تردید بگذرم
و به اعتماد روشن آئینه ها بیاویزم.
"پرستشگر هميشه زيبايي بودن"
زیبا شدن، زیبا دیدن
و پرستشگرِ همیشه زیبایی بودن
در میان دو خورشید گداختن.
با نگاهی زنده شدن
و با بوسه اي زندگی را
بدرود گفتن
حیاتی دگر باره درعشق آغازئیدن.
با پرتو مهر
نواختن و
نواخته شدن
با خندۀ گل خندیدن
با گریۀ ابر گریستن
و بر توفانهای ویرانگر
چون صخره
سر فراز ایستادن
و سینه بر سینه ساییدن
این کدامین عشق را
معنی ست
کدامین زیبایی را؟ ....
ما یعقوبیم
یوسف گم کرده؛
که با صبر ایّوبی خویش
عیش مرغان ماهیخوار را
به طیش مداوم بدل کرده ایم
و با ناي سرخ گلوي خویش
خواب خرگوشی ماهیان را آشفته ایم؛
تا هرخانه اي را
آینه اي هدیه دهیم
و چراغی بیافروزیم؛
اندیشه کنان
به حقیقت سپیدي و نور
با ستاره بنفشی در دل.
آه!
سرخی رگ هاي سبز بودن
در جاده ها ي مه گرفتۀ آبی
راه رفتن ...راه رفتن ...راه رفتن....
و مرگ و سیاهی را زدودن
زیبا شدن، زیبا دیدن
و پرستشگر همیشه زیبایی بودن
واین یعنی "اوج"
و این یعنی "حقیقت عشق"...
"من پائيزي ترينم "
از وقتی که دلم را
به سنگ بی وفایی شکست و رفت...
من پائیزي ترینم
من زمستانی ترینم.
پرندۀ قفسی هستم
که با تک ضربه هاي ساعت
مجازات می شود.
درپیشرو
آزادی که نیست
من مرگ خویش را
انتظار می کِشم.
"سفر"
نقطه اي سیاه ومبهم بودم
شب زده
خاك آلوده
و به محنت در
تا آنکه در شبی سرد و زمستانی
از تصادف دو نگاه زاده شدم...
و سفرم را
از عمق چشم هاي توآغازئیدم
تا مگر دستان عشق
تمامیت قلبم را
به گلهای آتش بیآلاید
و جانم را روشن کند.
"جشن آ ئینه ها "
آنگاه که دریاوار
موج وجودم را
در کام کشی...
شراب بوسه
به کامت خواهم ریخت
و ترا ازدنیاي آدم هاي کوکی
و کاغذهای دروغگو
به جشن آیئنه ها خواهم برد؛
تا درگذریم
ازآنچه که -هست
به آنچه که -نیست.
"رابطه"
من به فتح،
به قله هاي مه گرفته و
یخ بسته می اندیشم
و به آفتاب به خون نشسته
که پشت سر دارد.
و به اینکه
چگونه احساس آبی ادراك خود را
با مشتی کلمات رنگ پریده
با تو بگویم .
"حس شكفتن "
گلی را می بویم
به سرو سلام می کنم
از صداي خش خش برگ هاي پاییزي
زیر پاهایم شکفتن در من می روید.
روزي از همین روزها
با تو خواهم بود.
دست در دست تو
بر روي شیشه هاي
خیس و باران خورده
خواهم رقصید.
با تو در فضایی سرشار از
آواز و موسیقی
شعر خواهم سرود
ترانه خواهم خواند
و درآغوش آرامش
به اندازه تمامی ناآرامی هاي زندگی ام خواهم غنود
و باچشمان باز
به خواب ابدي خواهم رفت.
"نجات دهنده "
نجات دهنده کجاست؟
چرا نمی آید؟
تا صداي پاي آب را
با صداي مهربانی تو در هم آمیزد.
تا در گوش باغ زرد
ترانه هاي سبز بسراید.
نجات دهنده کجاست؟
تا به آفتاب بگوید:
زود باش، بتاب!
که زندگی یخ بست .
" تنها عشق است كه مي تواند "
کتابی با حدیثی کهنه
و باوري همواره نو
ورق میخورد.
در فصل سردی
مردي عاشق می شود
و عشق را
با دستان آفتابی اش
برایم هدیه میکند.
مردي عاشق می شود
اوهام زرد و سیاه را
از چارگوشه ی اطاق تنهایی و
خاموش ذهنم می روبد.
مردي عاشق می شود
و کلاغان یاس و نومیدي را
از بام خانه ام دور می کند .
در تن تب آ لوده ام
خون سرخ رگانش جاري می شود
و مرا در امتداد آبی نگاهش
پیش می راند.
سپیده را نشانم میدهد
پگاه را می بینم
و باورم میشود
که فردا از آن ماست.
"باد دروغ "
باد دروغ
حلقه ی نامزدي ام را
باخود برد
و در فضاي ریا گم کرد.
امروز دوباره
وقتی تو دروغ گفتی...
آئینه ترك برداشت...
و مردي که در اوج بود
تاج کاغذي اش پاره شد.
من هر چه جُستم
دست های او را
که در مه گم شده بود
نیافتم.
"دست هايم تنهاست "
بر فرازِ نارونِ دلم
هر پرنده اي که نشست
آشیان نساخته رفت
و در دوردست ها گم شد...
گونه هایم هر چند
نوازش می شوند به ناز
موهایم هر چند
گردشگاه لبانِ یکی مردعاشق است
امّا دست هایم تنهاست
پشت این پنجره هاي بسته
در حسرت آفتاب .
انتظار اینکه
شاخه ی بریده سبز شود
عطر نان داغ
در فضاي خانه بپیچد
درهاي بسته باز شود
هواي تازه ازهر سوی بوزد
و آزادي ،
پرده یِ شبِ تیره از هم بدرد
انتظاری ست
هستی سوز
در امواجی طوفانی.
"غروب ابدي"
آسمان :
سقفش کوتاه.
زمین:
تنگ و کثیف.
رنگ ها:
زرد و سیاه.
هدف ها:
همه پوچ.
عددها:
همه صفر.
و خدا :
کهنه لفظی تهی از هر معنا.
و مردم :
سایه هاي بی شخص.
آه...یعنی من؟!
دخترِ شرق
به غروب ابدي پیوستم؟!
"ستاره" 1
هدیه به «ستاره تمیزي» دوست هم بندم که در سال 1368 با من بازداشت و زندانی شد و توسط بیدادگاه تبریز ناعادلانه به بیست سال حبس تعزیری محکوم گردید و بیش از نصف دوران محکومیت خود را در زندان تبریز گذراند.
هیچ کس ازاو یاد نکرد.هیچ کس برای او کمپین نساخت.
و هیچ نهاد حقوق بشری برای او جایزه شجاعت نداد و او همچنان گمنام و بی نشان در تبریز زندگی می کند.
") ستاره" 1)
شبزده شهر
آراسته خود را
با روشناییِ مصنوعیِ لامپ ها.
*
تنگنا
دیوارهاي سرد
پوشانده دختري
در پتوی سیاه.
خمیده شانه
فرسوده تن
درهواي نمناكِ فراموشگاه.
با دندان هایی که
به گاه جویدن نان
می شکنند.
باعینکی که سال هاست
نیاز به تعویض دارد
با سردردهاي مداوم
با پاهاي تازیانه خورده
سپید موي
کمان قامت....
*
رها می کند نگاهش را
ازلابلای میله ها
برآسمان تیره ی شهر
روشن و پر فروغ،
وشب از وحشت خویش
رنگ می بازد.
خبری هست
از ستاره صبحگاهی ؟
نه! نه!
او خود
" ستاره"-ی صبحگاهی ست.
«ستاره 2»
« ستاره»
بغضی در گلویم
خنجري در قلبم.
« ستاره»
باري توان فرسا
بر دوشم
اشکی بردیده ام.
« ستاره»
امیدي
چون سپیده
بر دلم.
"رنج نار "
صنما! زشام زلفت
سیه است روزگارم
توي بی وفا ندانی
که چسان همیشه زارم؟!
دل من اسیر خالت
سر من به زیر پایت
کرمی نما و یکدم
برهان ز رنج نارم.
زدیار خود بریدم
کوي تو برگزیدم
تو بمان که بی توعمري
به عبث گذشت کارم.
تو وآتش فراقت
من وآه سوزناکم
تو بیا که بی تو
میکشم چوبۀ دارم.
تو مگر ز ما بریدي
به غریبه دل سپردي
که فکندي وبرفتی
به میان دشتِ خارم؟!
"بوسه "
آخر چگونه ترا برنجانم
که گر بر پايت بوسه زنم
بترسم که مُژه ام در خلد
پای تو را خَسته کند؟!
" آناهيتا "
(برای کودکی که هرگز به دنیا نیامد.)
آناهیتا
الهه ی آب هاي جاري
به من بگو :چرا گرمم نمی کند.
سرخ عشق؟!
و من به مرده هایی هزارساله می مانم.
-به قطب هاي سفید کشف ناشده-
- به سرگردان ترین جزیره-
به من بگو"آناهیتا"...
آن زنان ساده روستایی
که از بوي شیر تازه پستان های شان
هواي دشت ها عطر آگین می شود
چرا پناه ندادند
این غریبۀ تنها را؟!
" عروج سبز"
من سردم است.
وانگار هیچ وقت گرمم نخواهم شد.
تمام آبی ها
یخ به تنم می ریزند.
آه...
اگرخورشیدي می تافت
من سرخ می شدم.
و نجات دهنده
عروج سبز مرا
به بام قله هاي برفی
جشن می گرفت.
"در گاه حضرت عشق"
در خلوت بارانی شبانه ام
پرنده اي پرید.
پنجره اي گشوده شد.
دانه اي شکفت.
و من
بی وزنی را تجربه کردم.
جایی است که درآنجا
زمان به صفر می رسد.
و شمارش اعداد و اجرام هندسی
به پایان می رسد .
آن بی جا
که متبرك باد وخجسته
درگاه حضرت عشق است.
"ياد تو"
در برگریز زرد
وقتی که یاد تو
- گیج و منگ-
در کوچه هاي خاطره ام
پرسه می زند
چیزي به رنگ چشم هاي تو
رگهاي آبی ام را
طی می کند به پاي کرامت.
"مرگ هر روزه "
این روزها
که در فراق تو
می رود بدرد
تفسیر ساده مرگ هر روزه من است.
"پرواز"
جایی براي خستگی روح و تنم نیست.
دیر ینه زمانی است
که کسی نیست
تا دوست بدارد
پرواز را بخاطر پرواز .
"غريبانه"
گفتند: میروی.
و دگر حافظه ام قد نمی دهد...
تا آنکه برشمارم
ایّام هجر را.
دیدي چطور
غریبانه به خاکسترم نشاند و رفت
آن شعله هاي آبی احساس
که می رفت
تا خانه خدا؟
"شكستن "
آه اي ابرها
که می گذرید ازکنار پنجره ام زار
من تجربه کرده ام به تکرار
شکستن یک چیز شکستنی را
در دلم.
"آيينه اي بيآور "
چشم من و پرنده
دست تو وانار
رنگی است در نگاهت.
چیزي است در دلت
آئینه اي بیآور
قلب مرا ببر .
"بوي خدا "
عشق می ماند و سبزي
عشق می ماند و هیچ.
آه باران زده ها
خانه دوست کجاست؟!
زیر این سبزه
نفس هاي کسی هست
بوي خاك، بوي خداست.
"آشفته"
چیزي از جنس نگاهت
همه شب
میکند خواب مرا آشفته .
"طريقت"
جانم پر از حوادث طوفانی
و قلبم پر از ملال .
ساقی لطفی کن
بنما طریقتم را !
"چشم هايت زيباست "
چشم هایت زیباست
توچنان صاف و باران زده اي
که دلم می خواهد
ماهی بحر خیال تو شوم .
"تو "
تومثل لحظه ی عاشق شدنی.
تو مثل شوق پریدن می مونی.
تو مثل عطر نفس هاي منی.
تو برنگ صدفی .
"شناخت "
وقتی خون من
بر یال اسب فاجعه می ریخت
وآن سوار
که به شکل تنهایی من بود
در قعر تیره ترین دره ها
فرو می رفت.
چیزي مثال شقایقِ وحشی
درقلب من فسرد.
و من دانستم
رنگ نفرت زرد است
عشق سرخ
و حقیقت آبی ست.
"انتهاء"
صداي پاي باد می آید.
ومن تمام پنجره ها را
تا انتهاء باز می کنم.
که آفتاب بتابد.
و طبق هاي نور هدیه دهد.
کسی است آن بالا
غربال بدست
که انتهاء آبی هاست.
"فاصله "
در دلم رازي هست.
که من آنرا
به نارون گفتم.
نارون می دانست.
که عشق
فریب است و ریا.
نارون می دانست
بین دست من و آن شاخه ی سبز انار
فاصله اي است.
به اندازه شب های ممتد هجر.
"معجزه "
آب را فهمیدن
با رود ها جاري شدن.
سبزه را حس کردن
و با ریشه ها نفس کشیدن.
درك نشانه ها
و آمیختن با روح جهان،
معجزه اي ست.
که من آن را
درعبور از سنگلاخی ترین جاده ها
ودر گذر از طوفانی ترین سیلاب ها
دریافتم.
"باران زده "
حال باران زده ام را
توي باران زده می دانی و بس.
"فرياد "
سیلی آمد.
و همه خبر فاجعه را دانستند.
که چرا قلب شقایق زخمی است؟!
آخر این راز بزرگ
سینه ها را بگداخت.
آي...
بغض فرومرده به ناي
جراتی
تا که" فریاد "
به فریاد رسد .
"سايه "
در حضور سرد و زمستانی لحظه هایم
سایه شخصی است.
که من آن را
تا آخرین نقطه از زمان
دوست خواهم داشت .
"ياد "
یادش پلی است.
قدیمی تر از پل خواجو
که غربت دست هایم را
با خودمی برد
به کوچه کاهگلی آشنائی ها .
"قطره "
ماهی تنگ شیشه اي خانه نیستم.
رودم پر از تپش
پر از زیر وبم اصوات و رقص آب،
همچون خزه نچسبیده ام به خاك
من قطره هاي روشن آبم.
در من شکوه و زایندگی و عشق و زندگی است .
"تكيده"
آن سایه کیست
که بر او می گذرد
تند و با شتاب
امواج فاجعه ...؟
اندیشه اش در مسیر کدامین رودخانه شناور است
که چنین
سرد و تکیده و غمگین
بر معصومیت شاخه هاي خوش رنگ یاسمن
تکیه می دهد ؟
"بهار "
گونه خیس اطلسی
چشمان تر آسمان.
و پرنده نگاه من
تنها و سرگردان...
دراین تیره شب زمستانی
بر زرد برگ درختان پاییزي
آیه هاي روشن صبح را می خوانند.
بهار می آید.
سبز وصمیمی و مهربان
سپیده وروشن و آفتابی .
"بيهوده "
بیهوده است
سخن
شعر
ترانه
براي آن که
تابش خورشید را
تاب دیدن نداشت.
براي آن که
کِرم دروغ و خیانت
در جانش می لولید.
و او درهیچی متعفن خود می هیچید.
بیهوده است
عشق
محبّت
دوستی.
براي آن که
در هر نوبت بارور شدن جفتش
ناقوس هاي مرگ را
نه یک بار
که هفت بار نواخت.
"رها "
رها شده از فساد پوست و تن.
سرسبز تر از همیشه...
جوانه خواهم زد.
دیگر نیلوفر نخواهم بود.
باید سرو باشم.
آزاد و رها و استوار .
"جرقه "
نخستین جرقه
براي شفاف و روشن شدن.
از روي سیم هاي خطر پریدن.
براي بی اعتنا شدن
در برابر هر تابلوي پرواز ممنوع!!
از نخستین نگاه تو آغاز شد.
آن چراغ
با آن شعله هاي فروزان
آن ستاره
با آن سوسوي از یاد نرفتنی.
که پیامبر طریقت من است.
در سراسر این راه ناهموار
از نخستین عشق بزرگ من
که تویی
آغازیید.
"ابديت"
چرا بیایستم؟!
چرا رسوب کنم؟!
نه مگر
عشق و زندگی
با بودن من
در معناست.
در من انگار
ابدیت جاري است.
"بي تو "
بی تو زندانی قفسی تنگم
که دست بی رحم خاطراتت
تا زیانه ام می زند!
- مدام و پی در پی –
بی تو سایه اي هستم.
که گم کرده ام شخصم را...
در شبی سرد وطوفانی.
بی تو ذهنم
کاغذ مچاله شده اي است
بازیچه ی مداد رنگی ها
که خطوط آزار دهنده ی
در هم و بر هم اش
دل گیرم می کند
از این روزگار .
"نامیرا"
کیست
این گرم و سرخ وتپنده
که در فراق تو
به خون غلتده است؟!
سرخ و نامیرا
در سینه آتشی است مرا
که دستان تو
برافروخته است.
.
"تجربه "
عزیزو پاك و بزرگی
چنانکه می دانم
چنانکه می دانی.
و من چنان دوستت می دارم
که نه ماهی، ونه دریا
که نه ستاره، و نه کهکشان
که نه پرنده، ونه پرواز
آن گونه عشق را
تجربه نتوانند کرد .
"ادراك"
متبّرك مانی ، اي عشق!
که تمام وسعت من
ادراك مبهم توست.
"جسارت "
حتّی اگر بنا باشد
برروي سیم هاي خطر پا نهاد
پرواز را تجربه باید کرد
جسور و بی پروا .
"خبر "
در دل من بجز حسرت
به جز اندوه گران
خبري دیگر نیست.
نه دگر نرگس منتظري در گلدان
نه دگر تاب و تب ماهی احساس دلم .
همه هرچه که بود
همه هرچه که هست
خبر گم شدن جفت من است.
"خرابات"
خرابتر از آنم
که خرابم کند کسی!!
آي آشنا!
از چه چنین بیگانه با منی؟
در خرابات عاشقان کم بگرد!
مبادا که خرابت کند
نرگس مخمور عاشقی .
"جرم "
من آدمم
نه آدمک.
بازیگرم
نه بازیچه.
از مفعول بودن گریخته ام
تا مختار فعل خود باشم.
تمام جرم من این است که
محکومم میکنند
به تبعید، همیشه .
"پاييزي "
اینکه می نویسم به درد
صدای هق هق گریه های من است...
صداي شکستن ساقه سبز
در پشت پنجره هاي بسته پاییزي.
"بكارت "
دست هاي اعتمادت را
در خاك بِکر قلب من بِکار...
من بستر رودهاي صاف و آبی ام
وسرسراي خانه ام
آئینه هاي تو در توست.
"اگر مي كاشتي ام "
بوي نارنج می دهد پیرهنت
و شلغم، مزره...
برخاك بکر قلبت
اگر می کاشتی ام
بارور می شدم.
دختري می زادم همرنگ بهار.
گونه هایش از سیب
زلفکانش از مُشک
پوستش از گلبرگ
لبانش از آلاله
گریبانش از گل یاس...
رنگ اش
رنگ مهتابی
قلب اش آفتابی
در حنجره اش آواز کوهستان
و در نگاهش خورشید
تو اگر می کاشتی ام ...
"كوتاه "
کوتاه، مثل روزهاي خوب عاشقی
کوتاه، مثل دستهاي ما- ز دامن یاران
کوتاه، مثل حوصله دوست
کوتاه، مثل زندگی گل.
"باد بادك "
آن باد بادك
که در اوج بود
دیدي چطور
با اشاره دستان کودکی
از نخ اعتمادش بریده شد ؟
بازیچه بود
زندگیم
در دستان کودکی ات...
هرزگی را ببین
که دلم باز تو را می خواهد .
"تولّد "
تو که رفتی
بالهایم را سوزاندند.
خاکستر اش را
به تو خواهم سپرد
تا در باد رهایش کنی.
چرا بهراسم از مرگ؟
چرا بترسم از زندان؟
چرا در وحشت باشم از شکنجه ؟
بوي خاکستر مرا
عقابها نفس می کشید...
من در تنّفس آنها
توّلدی دوباره می یابم.
"درد دل"
پروین نیستم
فروغ نیستم
شعر می خوانم
کتاب به امانت می دهم
و درد دل می نویسم.
"سيه پوش "
دو چشم تو
سیاه و عمیق
و شب
که تیره تر از بخت من و زلف شماست.
قسم به شام دیده ات اي دوست
که جمله سیه پوش منند
به ماتم اندر وغم .
"پيوند "
چنان به یاد توام
اي ز یاد من غافل
که نه پرنده ، نه پرواز
که نه زمین و نه سبزه
پیوندي از این جنس را
تجربه نتوانند کرد .
"نياز "
نیازمند توام
مثال سبزه به آب
مثال پرنده به پرواز
مثال عشق به عاشق.
نیازمند توام
و لمس دستانت
که مهربان بودند.
نیازمند توام
ودعواي هر روزه
و جَرو بحث های دوباره .
"دور زندگي"
تمام شب
گریستم که بیایی!
نیامدي و روز شد.
تمام روز
ازتو خواندم
براي تو نوشتم.
شب آمد و ....تکرار ...
چه چاره
اي رمیده از من و عشقم
که دوره می شود
این دوره ها
با نام زندگی.
"قفس "
وقتی که قناري رفت و برنگشت
براي من قفسی ماند خالی از پرواز
من شکستم.
و هیچ دستی
تیکه هاي مرا جمع نکرد.
و آن که در من تنیده بود
رفت و بر نگشت.
"بزرگترين دروغ "
وقتی در تو شناور شدم
فکر کردم
خوشبخت ترین ذره ی هستی ام.
وقتی در امتداد فانوس نگاهت
جاري شدم
فکر کردم
نقطه پایانی.
برسالیان دیرپاي آزردگی هایم
چه می دانستم
که عشق
بزرگترین دروغ زندگی ام خواهد شد ؟!
"لغزش "
بلورین جامی بودم
درمیان مهربانی انگشتانت
شکستی ام به بی مهری…
تابناك گوهري بودم
برگردن شرافتت.
لغزید گناهی
بردستان تردیدت
زنجیر علاقه از هم بگسست.
برخاك افتادم
شاید که تو
پذایراي سجده هایم باشی
و دگرباره مرا بخود خوانی...
«همه چیزت دروغ بود.»
دروغ بود.
همه چیزت دروغ بود.
و تو
کذابّترین ابومسلمی بودي
که براي قلب ساده ام
آیه هاي مقدس وحی می خواندي.
به چند ارزید؟!
آن عشقی که تو می گفتی؟! (حذ-اش)
به یک ویزا ؟!
به یک سلام رئیس؟!
به چند میلیون وام ؟ !
همه هستی من…
می توانست غزلی باشد
که توآن را
ناسروده گذاشتی.
همه هستی من
می توانست شمعی باشد
که تو آن را کشتی.
تو بارور نشدي که هیچ!
هر گزهم نفهمیدي
که معراج گل سرخ یعنی چه ؟ !
تو بارور نشدي که هیچ!
طفل اعتماد من سقط شد.
"آرزو "
هر وقت که لب حوض
گلبرگ، اطلسی را می بوسد
دلم هواي تو می کند.
که بیایی
و بهار را
به باغچه ی ترك خورده ی خانه ام
هدیه کنی.
که من از دروغ ملولم
تو مرا نور دهی .
"شهيد عشق "
چشمانت
رنگین کمانی از هفت رنگ عشق است...
مرا به خُمخانه بِبر روزي
و سرا پاي مرا
سرخآب بِمال.
شهید عشق می شوم آخر
می دانم.
"به كدامين گناه "
به کدامین گناه عشق را
درمذبح خود خواهی ها سر می بُرند؟!
به کدامین گناه بلوغ را
در زیربوته هاي نیلی احساس
به مرگ محکوم می کنند؟ !
به کدامین گناه ما را
لا شه اي می خواهند
رها شده در مرداب عادت ها ؟!
"فاجعه "
تمام فاجعه وقتی آغاز شد
که قلب تو یخ بست.
و زمستان اطلسی باغچه را خشکاند .
من نمی خواستم تمام شود
اما اگر تمام نمی شد
تمام می شد در من
تمامیت عشق
آزادي، حقیقت.
"نيايش "
بی تو
به لاجوردي مسجد پناه آورد م.
به درگاه رود
علف
جنگل
ستاره
و از تمامی هستی ام
دستانی ساختم
براي نیایش
براي دعا
تا با تو ارتفاع ستاره را اندازه بگیرم.
و به شرقی ترین نقطه عالم سفر کنم .
"رها "
رها شده از فساد پوست و تن
سرسبز تر از همیشه
جوانه خواهم زد.
دیگر نیلوفر نخواهم بود.
باید سرو باشم
آزاد و رها و استوار.
" آرزوي آبي "
در شهري خاکستري
در پاییزي زرد
عشق سرخ
با سرانگشتان سفیدش
آرام بر پنجره قلبم کوفت
تا آرزوي آبی را بر من هدیه دهد .
"تیر فراق "
دلم آتشکده اي است
که عشق ات افروخته می دارد.
دلم پرنده زخم خورده اي است، به تیر فراق.
کاشکی بسوزد این فِراق
که مُدام بِسوزم از فِراق.
چشمانم دخترانِ شوق
نشسته ی بر چهارراه فصول
خسته از این همه انتظار.
" درد عاشقي "
هر دم در کوره پر لهیب آتشی
به امتحان کشیده می شوم.
هر دم به فتنه اي
آزموده می شوم.
آه ! از سلسله زلف بتی
که چنین در پیچاپیچ راه
به درد عاشقی
گرفتارم کرده است.
"سايه "
روزي که تو رفتی
سرد و بی اعتنا
چون سایه...
خوار و زبون
به پاهایت افتادم
که نرو.
که دوستت دارم
و بی تو می میرم.
و من پشت سیم هاي خاردار
با خاري خَلیده به دل
کشان کشان همچون سایه
به دنبال تو می آیم .
تا شاید دلِ سخت تر از سنگت را
به رحم آورم
که بازآیی
که بازآیی.
" وقتي آزادي نباشد "
وقتی آزادي نباشد
مردمی هم نیست.
نان هم نیست
سفره ها خالی است.
درست همچون قلب ها
خالی از عاطفه، خالی از عشق.
و یا همچون مغزها
خالی از فکر تازه، ایده ی نو.
وقتی آزادي نباشد
دیگر حتّی
ریسمان سستی هم نیست
تا تو
اعتمادت را از آن بیاویزي.
وقتی آزادي نباشد
چگونه می توان
کِرم شبتابی بود
در انبوه بوزینه ها؟
که به جُرم روشنگري
می کُشندت
که چرا روشنی؟!
" پرنده فقط يك پرنده بود "
درغروب هر روز
وقتی پرنده به بالا نگاه می کرد
میله هاي فلزي را میدید
که او را از آسمان جدا ساخته اند.
پرنده با بال هاي شکسته
و لبان به هم دوخته اش
براي آبی آسمان
شعر رهایی می سرود.
در خاطر او
جز رنگ تیره و خاکستري، هیچ نبود.
زیرا پرنده فقط یک پرنده بود .
" من هر روز فروتر مي روم "
چگونه بهار را باور توانم کرد
وقتی درختان همه خشکیده اند.
و برگها زرد...
و جاي تو بر نیمکت رو به غروب باغچه دلمرده
خالی است...
وقتی که من
تنهاترین دختر خاکستري، شهر زردم.
وقتی که ذهنم دیگر سبز نیست.
و پرندگان آبی احساس
از قلبم گریخته اند.
من هر روز فروتر می روم
و کمتر خود را باور می کنم.
" به تو مانند كردن نمي توانم. "
چشمانت رنگین کمانی از تمامی رنگهاست.
وقتی به چشم هایم خیره می شوي
وقتی نسیم عطر پیرهن ترا می پاشد
این سپیدۀ دست هاي توست
که موهاي طلایی بانوي آسمان را
شانه می زند.
خنده ات شکفتن گل را می ماند.
و گریه ات قطرات شبنم را.
و تو چنانی
به لطافت و شکوه
به پاکی و صمیمیت
که نه جویباران، و نه کوهساران
که نه آفتاب ، و نه گلبرگِ شقایق را
به مانند تو نمی یابم.
و چنان مقدسی و معصوم
که بر مأذنه هاي شهري چنین آلوده
خواندنِ نامت را روا نمی دانم .
تو فاخته ی عشقی
آزاد و سبکبال.
که چون پرواز میکنی
صداي بال هایت
تمامی ذرات هستی را
به رهایی و پویایی صلا در میدهد .
و من هیچ عقاب تیز پروازي را
به مانند تو نمی یابم.
" حضور "
اگر آدمی
غیر تو را بِهِشت.
دنیاي دوزخی
بهشت موعود پیامبران می شود.
و لحظات آدمی سرشار از جاودانگی می گردد.
اگر حضور مستمر تو در آن لحظات باشد .
" هراس از بي تو بودن "
باران
گریه ی شبانه ی من است
که اینگونه می بارد.
زار...
و رعد...
پنجه ی اضطراري است
که سینه ام را می خراشد.
و سبزه ها
نه مگر دستمال سبز خدایند
براي سُتردن اشکهاي بیکسی ام.
من کی ام ؟
پرتوي از روشنایی روي دوست.
محصور سایه ها و محبوس دیوارها
گورستان سرد و تاریک
آرزوها، امیدها
با اژدهاي سهمناك هراس
هراس از بی تو بودن
در درون .
"اگر چه بالي براي پرواز ندارم"
اگر چه بالی براي پرواز ندارم
و نه آسمانی براي بال گشودن.
اما روزي میله هاي قفسم را
خواهم شکست.
و آبی آزادي را
در آغوش خواهم کشید .
گر چه می دانم در این سراي
هر چه هست عدم "است -و- نیست"
و "ناامنی".
امّا من ایمان دارم به اینکه
در نیست"هستی" باید
و در نبودن "بودنی".
اگر چه هرگز بر صحیفه تاریخ
جزستم و نابرابري ننگاشته اند.
اما می دانم
که یکروز نچندان دور
توده های بیدار بپا خواهند خاست.
و ترازوي عدالت را خواهند آویخت.
و آزادی را محقق خواهند ساخت.
من ساده لوح و دلِ خوش به وهم نیستم
و در آغوش خیال گرم نخفته ام.
چرا که طالب آزادي ام ، عدالتم ، حقم.
من از سکوت امروز
جسارت فریادهاي فردا را
میشنوم.
تو نیز
اگر سرتا پا گوش باشی
و همه تن چشم
این همه را خواهی شنید.
این همه را خواهی دید .
"براي سرانگشتانت "
هر صبح گنجشک ها
حرف هایت را تکرارکنان
با من زمزمه می کنند.
و پرستوان نامت را
که متبّرك است و عزیز
بر تنه ی درخت پیر بادام حکاّکی.
ابرها
سیماي نجیب و چشمان اثیري ات را
ترسیم می کنند.
و گردش پاندول
با تیک تاك مداوم ساعت
به صداي پاهایت می ماند
که همواره در راهند...
و من خوب می دانم
که انحناي سرانگشتان مهربانت
بر گلبرگ هاي لطیف مینا
نقشی است همواره ماندگار .
"بي تو "
بی تو
درختِ پیر نارون
که تنها شاهد عشق ما بود
زرد شد .
سارها
از روي شاخه هاي بلند امرود
پر زدند و رفتند.
بی تو
آسمان ستاره باران نیست.
دوستان همدیگر را بنام نمی خوانند.
و صداي شکستن ساقه ها
و خش خشِ برگها
در تمامی وسعت باغ می پیچد.
بی تو صدا
صداي قارقار کلاغان است.
و خُر و پُف بیست و چهار ساعته باغبان
و خمیازه ی شبانی که سِپرده است
گله را به خدا .
"شانه تنهايي "
دو آئینه
شفافتر از آب
روشن تر از آفتاب
با نفس هایی که
عطر خاك را دارند
و بوي باران را
از بارش خود
خیس می کنند
شانه هاي تنهایی مرا .
"گناه "
گناه من این است
که پرده هاي ضخیم زردوزي شده ی
خانه ام را کنار زدم
و از تمامی توانایی ام
مشتی ساختم
که شیشه تنهایی خود را بشکنم.
تا میان من و آن مردِ دوره گرد
تا میان من و آن سائِل سیاه چادر
تا میان من و کودکان مُردنی همسایه
غربتی حس نشود.
گناه من این است
که زندگی را بی قرارداد پذیرفتم.
تا نیروي حقیقت صافم کُند
و دور دارد از ابتذال عادتها.
گناه من این است
که می میرم براي آزادي
براي تنفس"هواي تازه "
براي دوستی و عشق.
و صادق بوده ام با خود
حتّی بر روي
صندلی هاي بازجویی.
"به من بگو چرا ؟"
براي دوستان هم قفسم(ستاره تمیزي، رقیه نوجوان وفریده محمد الفت)
که در سال های 1368-1372 با آنها در زندان تبریزبودیم:
درشب هاي طویل بازجویی هاي مُمتد
شیارهاي سرخی بود
بر پاهاي ظریف"ستاره ".
به من بگو
اي آن که می دانی
چطور انسانی
می تواند انسان دیگر را
کتک بزند ؟!
شکنجه بدهد؟!
با کابل تنش را مجروح کند ؟!
به من بگو
اي آن که می دانی
چرا "ستاره"ی مرا
در شبی چنین تاریک
که می توانست
نور بیفشاند...
و راه بنماید...
در سلول هاي تاریک محبوس کرده اند ؟!
و به "فریده"
که خاطره ی یکایک گل های سرخ را درسینه اش کاشته
اجازه نمی دهند
تا از لبانش نور جاري شود ؟!
و رقیه
که همیشه صریح و بی پرواست
چرا هیچ وقت نمی خندد؟!
به من بگو
اي آن که می دانی!
چرا می باید
بهاء پاکی و شرافت و آزادگی
زندان و تبعید و بایکوت باشد؟
به من بگو چرا . . . ؟!
" كجاست راه رهايي؟ "
کجاست راه نجات؟!
کجاست آن کسی که می گویند:
بُعد ندارد.
و رنگش به رنگ بی رنگی است؟!
و چیست حقیقت؟!
حقیقت آیا سیاهی چشمان" ستاره" نبود؟!
که در پشت دیوارهاي نا برابري
به سقف خیره می شد.
و با نردبان اعتماد به توده های زحمتکش
به حقیقت می پیوست؟!
حقیقت آیا همان درخشش نگاه دخترك
معصومی نیست
که مادرش به کفّاره گناهانش
او را زاد و در چاه انداخت؟!
چرا کسی صداي مرا نمی شنود؟
من در کدام نقطه از زمان ایستاده ام
که چنین بوي درد و نور می دهد پیرهنم؟!
تمام شهر
تمام کلاغان شهر می دانند
که من از این همه اجسام سه بُعدي سرگردان
که بی هیچ عشقی و احساسی
رخوِت تن های شان را با خود
به بستر متعفن شبها می سپارند
تا آبستن نوزادان بی سر و بی قلب شوند
چه مایه بیزارم .
تو هیچ می دانی.
چرا من بدنام ترین دختر شهرم ؟!
زیرا کافر شدم و هستم خواهم بود.
به مکتب آري!!
حلّاِج جان مرا
چه باك از مردن؟!
چرا که از وقتی
پشت به قبله
رو به سوي گلسرخ
نماز می خوانم
به هر کجا که می روم.
چوبه دار خودم را
بر دوش میکشم.
"قفس "
وقتی قناري رفت و برنگشت
براي من قفسی ماند خالی از پرواز.
من شکستم
وهیچ دستی
تیکه های مرا جمع نکرد.
و آن که در من تنیده بود
رفت و دیگر برنگشت.
"بيدادگاه تبرها "
من درتو کاشته شده ام.
من در ریشه هاي تو زندگی میکنم.
و از روزنه ی برگ هاي تو
نور جذب میکنم.
نفس می کشم.
در بیدادگاه تبرها
سبزبودن
گناه کبیره اي است
که حکم محتومش
آویخته شدن
بر صلیبی است
که مسیح می گرداند
عاقبت
حوّاریون این راه سرخ را .
" زنداني "
چرا بر بی کسی عاطفه
و بیهودگی عشق نگریم؟!
وقتی لرزش دست و دلم
دام فریبی شد.
تا ایّوب جانم را
زندانی
سیاه دل ترین نهنگ ها سازد.
" تجربه "
بهار نمی آید.
و چراغ هزار تکه ی قلبم
نه یکبار
که هزار بار
تجربه می کند
شکستن را .
*" پنجره "
وقتی پرنده
بی توجه به
تابلوهاي پرواز ممنوع...
از ارتفاع سیم هاي خطر
بالاتر بپرد.
لب هاي پنجره
براي خندیدن
تا انتهاء آسمان
باز خواهد شد.
" جزيره "
من یکی جزیره ام
محصور موج هاي عاصی و آب هاي سرد.
بیا مرا ببر اي یار
چرا که آن قلّه
آن ارتفاع ناشناخته
آشیانه ی روح من است.
من آن بالا را می شناسم
و نی گلوي من
سرخ و آفتابی
براي هرچه سبزه و گل است
ترانه هاي سبز می سراید .
" لحظه عاشقي "
تو مثل خواب دم صبحی.
عزیزي...
تو مثل حوض پر از آبی
زلالی...
تو مثل لحظه عاشق شدنی .
"تو از کدامین قبیله ای؟"
پژواك صدایت را
از لبان سنگی کدامین صخره خواهم شنید ؟
در آئینه کدامین رود
تصویر تو جاري است؟
تو درانتهای کدام کوچه ایستاده اي ؟
این چنین سبز و تن بلور
که پر می کنی جام تنهایی مرا
با صد فتنه ، صد بلا...
تو در امتداد کدام جاده جاري می شوي
این چنین آبی و آزاد.
که جاِن من
زندانی چاه زنخدان تو می شود.
و روحم اسیر دستان آفتابی ات.
تو در کدامین نقطه از زمینی ؟
تو از کدامین قبیله ای؟
" غسل نور "
کاشکی
باران ببارد شبی
تا گیسوانم را
با باران بشویم.
با سبزه برویم
عشق را نفس بکشم.
و آزادي را
با نور سرخ غسل دهم.
کاشکی شبی باران ببارد.
" عاشقانه "
عاشقانه ها را
کس نمی سراید.
عاشقانه ها را
عشق می سراید.
زنده باشی اي عشق
که چنین خوب و بزرگی.
که چنین صاف و باران زده أي.
" آغاز "
من از معصومیت نگاه تو
از سادگی کودکانه ات
دانستم
که رویش یک برگ
گریه ی یک ابر
بی سبب نخواهد بود.
دانستم که دیوان زندگی ام
از غزل هاي عاشقانه
جان خواهد یافت.
دانستم
که عشق را آغازي دگرباره خواهد بود .
" جاودانه "
تو در من جاودانه شده ای
و من بوي خدا را
از عطر نفس هاي تو می شنوم.
و از تمامی
گناهان کرده و ناکرده
به محراب دست هاي بارانی ات
پناه می برم.
" حضور دائم "
تنت ارزانی دیگران باد
قلبت را
احساس آبی و آزادت را
به من ببخش.
نامت ارزانی دیگران باد
مفهوم عمیق و آسمانی
اسمت را به من بگو.
خلوتگاه ی خانه ات ارزانی این و آن باد
مرا به خلوتگه آب ببر.
به آنجا که عشق به دریا می پیوندد...
و دریا به آسمان
و آسمان به خدا
به ابتداي جهان
آنجا که مسیحاي عشق
می گُدازد و می نوازد...
می میراند و باز می آفریند
به آنجا که سبزه حرف می زند
به آنجا که صفحه ی خاك
پر می شود از جايِ پاي من و تو
به آنجا که تو، من می شوي
و من ، تو
آه . . .
اي یگانه صمیمی
اي جاودانه
اي حقیقت هستی
براي من تو بمان اي عشق
که تو در سراسر وجود من
معناي حضور دائمی .
" پيچك "
تمام هستی من
چارچوب پنجره اي است
که تصویر ترا
قاب می گیرد .
تمام هستی من
گیاه خودرو و تنهایی است
که پیچک یادِ تو
از آن بالا می رود.
تمام حرف هاي من
قصه هاي مکرر عشق است
کهنه ولی بی پیرایه
که براي تو تکرار می کنم.
" جشن ماهي ها "
بیا و هواي مانده و نفس گیر خانه ام را
با عطر نفس هایت تازه کن.
مرا به حوضخانه
چشمه ات ببر
به جشن ماهی ها .
" براي آزادي "
در نگاهت
مرطوبترین جنگل هاست
در نگاهت
پرنده غمگینی است
که همواره آزادي را آه می کشد .
" براي نگاهت"
اگردستهایت را
اگرعاطفه ات را
اگرصدایت را
از من گرفتی .
نگاهت را از من نگیر
که من با نگاه مهتابی تو
در ماه خانه می سازم.
با خورشید همسایه می شوم
و به سرچشمه نور می رسم .
" بخشش "
ترا اي پاك، اي صمیمی
اي مهربانِ ساده و صادق
ترا من
بی سببی دوست نمی دارم.
بزرگ همچون مسیحا
گناه یهودا را خواهی بخشید
می دانم
می دانم.
" جام جان"
راهی بزن اي یار ما
اي شاه شیرین کار ما
شعري بخوان از ناي جان
شاید جهان گردد جوان
چرکین قباي ظن و کین
از قامت یاران بکن
آتش بزن بر جان و تن
تا بر رهی از این کفن
حافظ شدم از سرّ غّیب
با آفتابی در دهن
با شمس شبها در سخن
تا بشکنم زندان تن
تن بی تو شد اما کجا ؟!
جان می شود بی جان تو
دل در کجا یابد چنین
نوري که بود در جان تو ؟!
بگذشته ام از خویشتن
خارج شدم از جان و تن
در جام جان بنگر مرا
تا دریابی ام در خویشتن .
" دلم داغدار قتل عام لاله هاست "
درمیان حلقه ی دستانت
مثال شقایقم
مست و عاشق.
جدا از گلداِن آغوشت
پایمال بادهاي بی امانم
چنانکه بینی و دانی.
چشم هایم
روشنند و تابان
آنگاه که خیره اند
در چشمانِ تو.
چشم هایم
دو گورستانِ سرد و تاریکند
آنگاه که دلمرده اند و تنها
بی نگاهِ جانفزايِ تو.
و لبانم
بوسه گاه بوسه ات
بی لبانت ناله گاه
و دلم
داغدار قتل عام لاله هاست.
" اگر ما همه يك تن باشيم "
اگر ما همه یک تن باشیم
و یک تن همه ما
می توان هر ناممکنی را ممکن ساخت.
می توان از خاك پرنده ساخت
از انسان، خدا.
کوه را به دوش گرفت
و باد را نشانه رفت.
می توان کلمات
نتوانستن،ندانستن و نمی شود را
که منفورترین کلماتند
از تمامی قاموس ها حذف کرد.
اگر ما همه یک تن باشیم
و یک تن همه ما.
"دهاتي "
(در سوگ پدرم. )
اي کوه
اي استوار
اي بلند
اي نور
اي پرنده
اي بهار.
ما در فراق تو
ابر پاره - پاره ایم.
انگار
خود گریه
خود حسرت
خود غصه ایم.
اندوه تو
شکستن قلب پرنده بود.
اندوه تو
زخم تلخ تازیانه بود.
دستان تو
اي کارگر پیر
پر زخم و پر چروك
به یقین باز می کند پنجره ها را.
هر چند مرده در دل من شور زندگی
امّا
آواز ساده ات
اي دهاتی ساده
ای دهاتی صمیمی و مهربان
اي پدر
می شکند فاصله ها را
لبهاي تو، بوسه گاه فتح می شود.
" سكوت مادر مرگ"
دلم ابریست
چشم هایم بارانی
سرم طوفانیست.
و انگار آفتاب تموز است
که بر تنم تابیده است.
سکوت، تلخ و گزنده
سکوت، مادر مرگ.
مرا از اندیشه ی آزاد
از تفکر سبز
باز می دارد.
که تا با تو نگویم
چه مایه غمگینم.
" جز تو كردگاري نيست "
آسمان وقتی بغض تو را می بیند
ابري می شود
و پنجره هاي باز
از احساس دلتنگی ات بسته.
هر سحرگاه این گریه ی توست
که بر بالش سبزه می غلتد.
آنکه تمامی فصول را میتواند، بشناسد
و راز همه رنگها را در یابد.
خود تویی
و جز تو کرد گاري کیست؟!
تنها تویی که آفریده شده أي
تا بیافرینی
دوست بداري و عشق بورزي.
همه ی آنچه را
که از ابتدايِ خلقتِ انسان
ستوده اند ، خود تویی.
و جز تو کردگاري نیست؟!
رازیست میانِ چشم تو و
سرچشمه خورشید
رازیست میانِ تو و
پرنده و پرواز
در تو کسی است
خوب و صمیمی
بزرگوار و مهربان
که ترا با خدا و عشق
که ترا با کتاب و نور
که ترا با گل و سبزه
پیوند می زند
و از تو می طلبد
بخویش بازآیی .
" شهادت "
به ظلمت در
بیژنی هستم
با دو چشم آرزومند.
شاید که نگاه ثریاییِ تو
منیژه رهایی بخشِ من باشد
از چاه تیرگی .
ایّوبی ام
در دلِ نهنگِ آزمندِ تلخکامی.
امید آنکه
آواز لبانت
بر من آیاتِ صبر را فرا خواند.
ابراهیمی ام
چاقو نهاده بر گردنِ اسماعیل خویش.
تا به اثبات رسانم.
توحید در ایمانم را
نسبت به تو
یعنی به اصل نور.
به خاستگاه کوه و سبزه و آب.
عیساي ام
آویخته بر چار میخ جِهل و تزویر و زر و زور.
مصلوب
به جرمِ عشق و دوستی.
باشد که شهادتِ من
و دعاي مادرم ، مریم عذرا
کفاره گناهانِ دیگران باشد.
" باور يك "
اي یک
اي یکی که
خانه در آسمان نهم داري
و بر دروازه هفت شهر عشق
نامتت حک است.
و از هر شش جهت سرود سبزت
چون آب، جاري است و حیاتبخش.
سوگند به تو
که با پنج حسم ، ترا دریافته ام
نمی گویم تمامیت ترا،
که با باورِ تو
تمامیت خود را دریافته ام.
" مرثيه "
آیا من همان عباس نیستم
که دست هایم را بریدند
تا گلهاي باغچه را خشکیده دارند؟
آیا آن دختركِ معصومی که
در صحرايِ عربستان
زنده به گور شد
جوانی و شادابی من نبود؟
آیا من آن مریمِ عذرا نیستم
که آماج هِزار گونه تهمتم می سازند...
آیا من نه آن یوسف صِدیقم
که برادران پیرهنم را به گرگ سپردند
و خودم را به چاه ؟!
آیا آن لاله ، لاله جگرسوخته
خودِ من نیستم
که به گناهِ بی گناهی سوختندم ؟
" براي شب هاي شعر و ادب "
امشب وقتی دلم
همچون تمامی شبها
گرفته بود .
به حمّام رفتم
تا دوشِ آفتاب بگیرم .
در لوله هاي رابطه
نوري نمانده بود.
رفتم سراغِ محفلِ کوران
تا جامِ تنهاییِ مرا
از شعر پر کنند .
اما آنجا ، آنچه بود
غباري از دود و بوي نیرنگ بود .
" دوستت مي دارم. "
چشمهایت
بختِ تیره منند
و کمانِ ابروانت
قامتِ خمیده به دردم .
موهای مجعدت
به راه پر پیچ و خمِ زندگی ام می ماند.
و زندگی ام
به خوابِ پریشانِ نرگس بِیمارت.
آه که چه شباهتِ شگرفی است
میانِ من و تو
و من آنچنان دوستت می دارم
که اگر
خاري به پاي تو در خلد
قلبم را خَسته می کند .
"انتخاب "
وقتی تو می خندي
انگار تمامی باغ می خندد.
وقتی تو می گریی
انگار ابرهاي عالم می گریند.
وقتی تو مهربانی می کنی
خورشید از خجالت آب می شود.
تو مجموعه دو بی نهایتی
تو پیوندي از آب و آتشی
تو پیوندی از باد و خاکی.
اشک و لبخندم
راهت را انتخاب کن.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
آ. ائلیار
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!