خالد حردانی بارها مورد شکنجه و ازار بارزسان وزارت اطلاعات و بازرسانی اطلاعات سپاه قرار گرفت، بارها درخواست دکتر و معالجه برای بیماری خود کرد، اما هر بار با جواب منفی و همراه با تهدید  مواجعه میشده است. او زندگی در زندان  را یک مقاومت طبیعی میداند، و بر همین امر اعتراضات خود را را علیه رژیم ایران و به همراه دیگر زندانیان شدت بخشیده است.

خالد حردانی، زندانی سیاسی، طی نامه‌‎ای سرگشاده به عاصمه جهانگیر گزارشگر ویژه سازمان ملل براى حقوق بشر در ایران، به افزايش سركوب عليه زندانيان و مردم ايران وكشته شدن يک جوان با شليک تير به به صورت «آتش به اختيار» پرداخت.

به گزارش «کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی» كه متن اين نامه را منتشر كرده، خالد حردانی، زندانى سياسى عرب اهوازى، محبوس در زندان رجايي شهر كرج  به ماجرای قتل «اصغر نحوی» پرداخته و چنین می نویسد: «رفتارهای غیرانسانی و ظالمانه در خیابان‌ها به بهانه امر به معروف و نهی از منکر و برخوردهای شریرانه و سلبی مزدوران آتش به اختیار با دختران و پسران نوجوان و جوان به بهانه بی حجابی و بدپوششی توهین به شعور ایرانیان است».

او افزوده است: «فقر و نارضایتی اجتماعی روز افزون و تضادهای تئوریک رژیم برای صدور انقلاب در رأس حاکمیت و سقوط هژمونی ولایت فقیه در میان توده‌های مردمی، سوء مدیریت در ارگان‌های به اصطلاح حکومتی و بانک‌های عمدتا وابسته به نیروهای امنیتی و سپاه، بالا کشیدن پول مردم، حرکت های اعتراضی مردم از کارگران و معلمان و سایر جامعه به جان آمده در سراسر ایران دلایل، واقعی فاجعه مرگ جنایتکارانه اصغر نحوی در پایتخت جمهوری اسلامی را نشان می‌دهد. در یک کلام خشم سوزان مردم از ظلم و بی عدالتی تحمیلی است».

حردانى افزوده: «شلیک مستقیم به قلب اصغر نحوی توسط مزدوران آتش به اختیار، بی شک شلیک به قلب توده‌های جامعه معترض نسبت به رژیم آخوندی است که بیش 38 سال اعدام و شکنجه و زندان تابلوی تمام قدی از چهره زشت و غیرانسانی خود را به نمایش عموم جهانیان گذاشته است».

اين زندانى سياسى به «رفتارهای غیرانسانی و ظالمانه در خیابانها به بهانه امر به معروف و نهی از منکر» اشاره كرده و نوشته است: «برخوردهای شریرانه و سلبی مزدوران آتش به اختیار با دختران و پسران نوجوان و جوان به بهانه بی حجابی و بدپوششی توهین به شعور ایرانیان است، توهین به خواست و اراده نسل جوان برای آزادی است».

خالد حردانى در نامه اش خطاب به گزارشگر ويژه سازمان ملل با اشاره به اينكه رژیم ايران «در باتلاقی از فساد سیستماتیک دست و پا میزند»، بر وجود «سوء مدیریت در ارگان‌های حکومتی و دولتی از قبیل رانتها، چپاول و دزدی میلیاردها دلار از دارایی های ملی، دخالت‌های غیرانسانی در منطقه و مباشرت در کشتار مردم و همراهی با رژیم شرور منطقه (بشاراسد) و شرکت در کشتار مزبوحانه کودکان و زنان سوریه و آواره کردن بیش از 5 میلیون انسان و حمایت از گروه‌های تروریستی در عراق، یمن، لبنان، بحرین » تاكيد كرده است.

اين زندانى همچنين به «پیاده سازی برنامه‌های غیرسازنده و هنجارشکنانه جهانی از قبیل موشکی و هسته‌ای و تحمیل میلیاردها دلار خسارت به مردم و همچنین تعمیق روزافزون تبعیض نژادی، مذهبی، سیاسی» پرداخته است.

حردانی در پايان نامه خود نوشته است: «بی عدالتی آشکار در رفتارهای قوه قضائیه تحت امر ولی فقیه و ادامه اعدام‌ها، شکنجه‌ها، زندان و گروگانگیری مخالفین و خانواده هایشان از روزنامه نگار و فعالین حقوق بشر و قومی و مذهبی که در حال حاضر در زندان دو تن از مسیحیان به نام های ابراهیم فیروزی و امین افشارنادری در اعتصاب غذا هستند و قبل از آن نیز رسول حردانی و اسماعیل عبدی و آتنا دائمی در اعتصاب غذا بودند و همچنین شکاف عمیق بین لایه های فقیر و ثروتمند (بخوانید مزدوران حکومتی) جامعه و فروپاشی کانون اصلی جامعه یعنی خانواده از طریق تزریق مواد مخدر و فقر اجباری در بین جوانان و لایه‌های مختلف اجتماعی، حاشیه نشینی و بی کاری سازمان یافته و … و هزاران هزار درد و رنجی که به مردم در ۳۸سال گذشته تحمیل شده است».

گفتنى است خالد حردانی، اهل شهر اهواز ، ابتدا محكوم به اعدام شد و بعد محكوميتش به حبس ابد تغيير داده شد و از سال  1379 شمسی دوران محکومیت خود را در زندانهاى اوین و رجایی شهر سپری می‌کند.

حردانی به همراه خانواده و تعدادی از خانواده‌های بستگانش به علت تحت فشار بودن از سوی نیروهای امنیتی رژیم در اهواز، قصد فرار با هواپیمای مسافربری اهواز- بندرعباس را داشته است و در اثر این اقدام بازداشت شد. این ماجرا بعد‌ها سوژه فیلم «ارتفاع پست» ساخته «ابراهیم حاتمی‌کیا» شد.

خالد حردانی در دوران زندان 8 بار مورد عمل جراحی قرار گرفته است ولی درمان او به دلیل آلودگی محیط زندان موثر نبوده و پزشکان زندان بار‌ها خواستار اعزام او به بیمارستان‌های تخصصی شده‌اند و این موضوع مورد تأیید کار‌شناسان پزشک قانونی قرار گرفته اما مسئولان زندان از اعزام این زندانی سیاسی ممانعت به عمل می‌آورند.

او در اعتراض به وضعيت اسفبار زندانيان سياسى دست به اعتصاب غذا زده است.