مریوان کانیه و ارس فتاح می نویسند؛ در پنجم اکتبر ۲۰۱۷ میلادی برنارد کوشنر، برنارد هانری لوی، آدام میشنیک و سلمان رشدی، در یک مقاله منتشر شده در نشریه لوموند زیر عنوان « آیا کردستان را به حال خود رها می‌کنیم ؟ » از شورای امنیت سازمان ملل متحد درخواست کردند که به مسئله کردستان پرونده ای رسیدگی کند.
این دو اندیشمند کرد در این مورد پاسخ می‌دهند : خوب می‌دانیم که تا امروز کردستان، بخشی از عراق مانده است، و حدود یک ربع قرن است که به نوعی دولت تبدیل شده است. کردستان پارلمان خود را دارد، دارای یک دولت است، دارای نیرو های نظامی می‌باشد و مجهز به دستگاه‌های امنیتی و پلیس است.
نفت در بطن اقتصاد کردستان جای دارد که بطور مستقل از دولت مرکزی عراق استخراج و به فروش می رسد. کردستان دارای دفاتر رسمی در کشور های خارجی است که حتی پیش از سقوط صدام حسین دایر بودند.
با همه این‌ها موارد چیزی که متأسفانه روشنفکران غربی بگونه غیر واقع جار می‌زنند دموکراسی است.
سیستم سیاسی منطقه همچنان سلطانی ! باقی مانده است؛ فامیل‌های بارزانی و طالبانی همه قدرت در کردستان را در اختیار خود دارند. دو نسل از این فامیل‌ها قدرت را قبضه کرده اند و نسل سوم هم در راه می باشد.
موقعیت سیاسی آنان وابسته به شبکه‌ های محلی و بین‌المللی تجارت می‌باشد که با بهره گیری از روش‌های غیر قانونی ثروت اندوزی می کنند.
سیستم دموکراسی خود کامه و فاسد ؛ این فامیل‌ها دارای شبه نظامیان و نیرو های امنیتی ویژه خود هستند. اکثریت رسانه‌های منطقه در مالکیت این‌دو خانواده می‌باشند که بطور مستقیم و غیر مستقیم با پول نفت اداره می شوند. به جهت اینکه هر دو فامیل اداره کامل این بخش اقتصادی را در اختیار دارند و از در‌آمد های حاصله وفاداری مردم را خریداری می کنند.
( یاد آوری می شود که برنارد کوشنر، برنارد هانری لوی و آدام میشنیک که نام هایشان در مقاله یاد شده هر سه یهودی و وابسته به جناح های تند روی اسرائیل می باشند)
هفدهم اکتبر ۲۰۱۷