بیانیه شماره 8 دمکرات های چپ تبریز

شش سال از قیام خونین مردم آذربایجان در اول خرداد سال 85 بر علیه سیاستهای ضد ملی استبداد دینی- شوونیستی حاکم می گذرد. قیامی که با اعتراض به توهین و تحقیر مردم آذربایجان توسط روزنامه رسمی دولت ایران شروع شد. توهین و تحقیر مردمی که تاریخ جنبش های آزادیخواهی و برابری طلبی یک صد سال اخیر ایران با حذف نقش و جایگاه آنان, تاریخی کدر به نظر خواهد رسید.قیام اول خرداد آذربایجان, صدای اعتراض مردمی بود که ده ها سال توهین, تحقیر و برتری جویی  نژادپرستان شاهی و اسلامی را متحمل شده بودند. این قیام فریادی بود بر علیه انکار کنندگان هویت ملی آذربایجانیان و عصیانی بود بر علیه رژیمی که که سیاست همانندسازی زبانی – فرهنگی, هویت زدایی از ملیت ها و تبعیض جنسی و مذهبی را به سیاست استراتژیک خود تبدیل ساخته است. رژیمی که زیر بیرق "امت واحده اسلامی" تصمیم به نابودی هر آنچه که خارج از این دایره بسته سیاه باشد, گرفته است.

قیام اول خرداد آذربایجان از نظر گستردگی کمی شرکت کنندگان, سطح فراگیری جغرافیایی حرکت و سرعت تسری شعارهای آن در میان اقشار و طیف ها مختلف اجتماعی و بویژه جوانان, دانشجویان و اقشار فرودست حاشیه نشین استانهای ترک زبان کشور, جزو بزرگترین و وسیعنرین قیام های اعتراضی ملیت ها با خصوصیات ویژه خود بر علیه استبداد دینی- شوونیستی حاکم در بعد از انقلاب بهمن 57 بود. خصوصیاتی قابل تعمق که تحلیل درست و درس های آموحته آن می تواند در تبیین رویکردهای آتی مبارزات مردم آذربایجان در دستیابی به برابری ملی, عدالت طلبی اجتماعی و دمکراسی خواهی بسیار راهگشا باشد.  

گسترش سریع و فراگیر این جنبش رژیم را به وحشت انداخت. آنگاه که دامنه حرکت می رفت بخشهای وسیعی از مناطق غرب و شمال غرب کشور را در بر بگیرد لشکرکشی از استانهای مجاور غیر آذربایجانی برای سرکوب قیام شروع شد و به موازات آن اعمال نفوذ امنیتی با هدف ایجاد تفرقه و به انحراف کشاندن اهداف و شعارهای قیام در دستور ارگانهای اطلاعاتی و انتظامی رژیم قرار گرفت.

 رفتار رژیم اسلامی در سرکوب خشن قیام مردم و به شهادت رساندن دهها تن از شرکت کنندگان، بار دیگر ابعاد و ماهیت آن سبعیتی را در اذهان زنده کرد که 65 سال پیش ارتجاع شاهنشاهی و اربابان امپریالیست آن برعلیه حکومت ملی آذربایجان به رهبري سید جعفر پیشه وري بکار گرفته بودند. سبعیتی که هم در سیمای سرکوب وحشیانه و بی رحمانه مردم خود را نشان داد و هم به شکل فریبکاریها و اعمال سیاستهای مزورانه در به انحراف کشاندن شعارها و اهداف جنبش اعتراضی مردم. به یکباره شعارهای افراطی بر علیه فارس ها وارد اعتراضات مدنی مردم شد؛ نمادهای سیاسی برخی از کشورهای همسایه را به صفوف معترضین وارد کردند و در برخی مناطق خود امنیتی ها و ایادی آنها تظاهرات هدفمند غیر واقعی براه انداختند تا از جنبش حق طلبانه و بحق مردم آذربایجان چهره نامطلوبی را در افکار عمومی به نمایش بگذارند.

متاسفانه همین ترفند ارگانهای امنیتی رژیم کارساز شد. ایادی رژیم, شوونیستها, عظمت طلبان و باستان گرایان ایرانی که تکلیفشان در برخورد به این جنبش حق طلبانه و جنبش های مشابه از قبل مشخص بود؛ اما بخشهای وسیعی از روشنفکران و مدافعین حقوق بشر مرکز و حتی برخی از جریان های سیاسی سراسری مدافع حقوق ملت ها و حق شهروندی که انتظار حمایت از آنها بیش از هر جریان دیگری می رفت, در دام این سناریوی امنیتی رژیم افتادند و با سکوت و عدم حمایت از قیام حق طلبانه مردم آذربایجان عملا به ایجاد شکاف و بدبینی بین آذربایجانی ها و دیگر مردم ساکن در کشورمان دامن زدند. گویی اعتراض به یک رفتار ناپسند ژورنالیستی, مطالبه آموزش به زبان مادری و اعلام هویت ملی, در چارچوب حقوق دمکراتیک مردم و حق شهروندی نمی گنجید تا این شخصیتها و جریانات سیاسی را به حمایت از جنبش مردم آذربایجان ترغیب کند. متاسفانه همین ها را که کاشتند در عدم حمایت مردم آذربایجان از جنبش دمکراسی خواهی سراسری موسوم به "جنبش سبز" در دو سه سال بعد درو کردند.  

قیام اول خرداد مردم آذربایجان نیز همچون سایر قیام های ضد استبدادی و آزادیخواهی کشورمان در سه دهه اخیر, به خاک و خون کشیده شد. با این حال حرکت ادامه یافت و به اشکال مختلف زنده و پویا بودن خود را به نمایش می گذارد. تداوم این مبارزات تا به امروز در اشکال مختلف فرهتگی, ورزشی و زیست محیطی و با تکیه بر موضوعات بومی مردم آذربایجان, نشان می دهد که علیرغم سرکوب خونین و حاکمیت فاشیسم مذهبی در کشور, مطالبات رفع ستم ملی و هویت خواهی ملی- قومی بعنوان یکی از عوامل تعیین کننده در سمتگیری جنبش های اجتماعی و ضد استبدادی مردم آذربایجان عمل می کند و هیچ شبهه و شائبه ای نمی تواند اعمال دوستداران مردم, مدافعین تحقق عدالت اجتماعی و دموکراسی خواهان در عدم حمایت از این جنبش زنده و پویا را توجیه کند.

ما بعنوان بخشی از دمکرات های چپ آذربایجان ایران ضمن گرامیداشت یاد و خاطره تمام شهدای قیام اول خرداد سال 85 آذربایجان, بار دیگر تاکید می کنیم که مسأله ملی در ایران یکی از حساس‌ترین مسائلی است که آینده آزادی، دموکراسی و حتی موجودیت کشور به حل آن بستگی دارد. بدون دفاع قاطع از حقوق انسانی و برابری همه ملیت‌ها و حق ملیت‌ها در تعیین آزادانه سرنوشت خویش، مبارزه برای آزادی و دموکراسی در کشور ما محکوم به شکست است.

ضمن این که معتقدیم جنبش‌ ملی- دمکراتیک مردم آذربایجان در پیوند با مبارزات طبقه کارگر و جنبش‌های دمکراسی خواهی دیگر اقشار اجتماعی کشور، توان مبارزاتی و حرکت دموکراتیک خود را افزایش خواهد داد. این امر در مورد مبارزات طبقاتی کارگران و جنبش‌های دمکراسی‌خواهی و برابری طلبی اقشار متوسط, زحمتکشان شهری و روستایی، زنان، جوانان و دیگر اقشار اجتماعی جامعه در ارتباط با جنبش‌ جاری ملی- دمکراتیک مردم آذربایجان نیز صادق است.

جدایی دو جنبش ملی- دمکراتیک و جنبش دمکراسی خواهی سراسری امری خطرناک و در صورت تقابل برای هر دو فاجعه­بار خواهد بود. بنابر این تلاش برای ایجاد ارتباط و هماهنگی بین جنبش دمکراتیک سراسری با جنبش ملی- دمکراتیک ملیت­های غیر فارس از جمله آذربایجان، گامی اساسی برای احقاق حقوق مردم و ملیت­های کشورمان می­باشد. امری که جمهوری اسلامی شدیداً برای عدم تحقق آن تلاش می­ورزد.

گرامی باد یاد و خاطره شهدای قیام مردم آذربایجان

زنده باد پیوند مبارزات ملی- دمکراتیک مردم آذربایجان با جنبش ضد استبدای سراسری ایران

  دمکرات‌های چپ تبریز

 31/۰2/۱۳۹1