از این انگلِ خردکش،
از این آتش کورِ جهانسوز،
از این کودن و چرکابِ سرمایه،
از این تفِ سربالا،
از این الدنگ چه بگویم؟
از ترامپ، از این آبرویِ سرمایه!
از این آدمخوار کراواتی چه بخواهم؟
از این راسیست، از این حرمت کاخ سفید،
از این انسان ستیزِ شرور، چه بجویم؟
نان و جان و جهان ما تنگدستان، زیر تیغ همین پفیوزهاست.
زمانه آشوبزده ی ما محصول همین بی دردان و بی رگ هاست.
گوش کنید!
از ناله ها و خرابه های هائیتی، از تن دریده ی پدر آریستید و فرزندانش همچنان خون می جکد.
در آنجا دیگر، نان و آب و نوائی برای گرسنگان موجودنیست.
همچنانکه،
از غارت تن ِبردگان آفریقا، هنوز شلاق تمدن می بارد و امیدشان به یافتن نانِ فردا موثرنیست.
جز از آغوشِ گشاده ی مدیترانه بسوی شان، هیچ خبری نیست.
و
در پهنه ی سکوت وجدانِ بشریت، داعش های آمریکائی همه جا سرِ برابری و برادری را می برند.
+
ترامپ، ای آبروی آمریکا!
مست و چموش آن بالای کاخ سفیدات نشسته ای،
و بر شبزدگانِ غارتزده و گرسنه ی خود می تازی؟
ای تف سربالا، بدان!
سپیدی کاخ ات، بدهکار سیه روزی آفریقائی ها و هائیتی هاست.
بهنام چنگائی 23 دی 1396