رفتن به محتوای اصلی

حمله ترکیه به کردهای سوریه
29.01.2018 - 00:22

 

مسئله « حمله ترکیه به کردهای سوریه» بحثی بین تعدادی از آذربایجانیها راه انداخته که بخاطر روشن شدن برخی مسایل، و اهمیت زیاد این مسایل برای خود آذربایجانیها، لازم است به این مهم پرداخته شود.
ترکیه برای این به کردهای سوریه ، نیروی نظامی، حمله کرده که «آنها را نابود کند چون ارض و حاکمیت ترکیه را تهدید میکنند، مانند کردهای خود ترکیه. همه ی اینها را قابل نابودی میداند». این هم کاملاً طبیعی ست که حکومتهای مرتجع منطقه چنین اند و غیر از آن هم نمی شود انتظاری از آنها داشت.

اما اردوغان چرا کردها را تهدید حساب میکند، چه چیزهایی را کردها تهدید میکنند؟ در ترکیه کرد ها نهایت خواست شان را حساب کنیم« استقلال طلب اند». در سوریه هم حساب کنیم -نهایت خواسته را- باز استقلال خواه اند.
در عراق و ایران نیز قضیه چنین است. کردها در نهایت به دنبال تحقق نقشه «کردستان بزرگ» اند. بدین جهت در چهار کشور سرکوب میشوند. حتی خود مختاری، واحد فدرال، یا برابر حقوقی، را هم بخواهند کسی سخن شان را جدی نمی گیرد و آنان را « جدایی»خواه فرصت طلب مینامند و به عنوان تجزیه طلب « تهدیدی برای ارض و امنیت و حاکمیت سیاسی» شمرده و قابل سرکوب میدانند. 

اشتباه کردها این است که « تز کردستان بزرگ» را مطرح کرده اند. چون عملی نیست. آنهم از راه نظامی. با وجود دولت های مرتجع در منطقه.
کسانی که خواست غیر عملی و ماجراجویانه، و نظامی طرح کنند و به دنبالش باشند البته که ده ها هزار کشته ایجاد میکنند. خطر شعار غیر عملی چنین است و درس بزرگی ست برای آذربایجانی ها. نباید شعارهای زود رس و غیر عملی، خیالی و ماجراجویانه مطرح کرد. یئمیشی واختیندا دره ر لر. میوه را در وقت اش می چینند.
شعار استقلال خواهی کردها- کردستان بزرگ، عین شعار استقلال خواهی - و آذربایجان بزرگ خواهی ما ست. تنها در اقدام نظامی و غیر نظامی تفاوت دارند. و اینکه کردها در میدان عمل اند ولی ما فعلاً تنها شعارش را میدهیم. اما در اینکه هردو شعار « استقلال و بزرگ خواهی» غیرعملی، زود رس، ماجراجویانه، زیانمند است، مشترکیم. 

تا حکومت کشورهای منطقه دموکراتیک نشوند، تا جوامع آنها دموکراتیک نشوند، تا ملتها خود تصمیم نگیرند، شعارهای زود رس « ارتجاعی و کشتارگر و ضد دموکراتیک»اند و هزینه های جبران ناپذیری دارند.

گفتیم اولین سیاست غلط کرد ها طرح شعار کردستان بزرگ است. دومین سیاست اشتباه آنها گرایش به ناسیونالیسم کرد است که سیاست« توسعه ارضی» و در حقیقت سیاست« اشغالگری و پاک سازی قومی» را به همراه آورده است.در سه  کشور نمونه اش را می بینیم. توسعه و اشغالگری در عراق( مناطق ترکمن ها و اعراب)، سوریه( مناطق ترکمنها، اعراب، و غیره) و ایران( ادعای ارضی بر آذربایجان غربی-اورمیه). 

نیرو یا جنبش دموکراتیک، و یا رفع تبعیض و ستم ملی، اگر سیاست اشغالگری و پاکسازی قومی انجام دهد، و یا حتی یک نفر از مردم را برای هدف خود بکشد، فاتحه « مترقی و دموکراتیک» بودن خود را خوانده است. 
نیروی مترقی باید دقیقاً رعایت کند که هدف وسیله را توجیه نمی کند. اگر رعایت نکند نمی توان آن را مترقی شمرد. 

راه درست برای کردها، رد تز کردستان بزرگ، رد راه حل نظامی و اشغالگری ست، و پی گیری حقوق برابر در مناطق خود. در فرمهای ممکن. مانند خود مختاری، واحد فدرال، یا حتی خود گردانی. یا در گام نخست « فقط برابر حقوقی».

Missing media item.

حکومت اردوغان و ناسیونالیسم کرد هر دو مشکل دارند، به آنها باید دقیق شویم:

 دو اصل اساسی :
1-حکومت:
-هر حکومتی ذات اش « سلطه گری» و « خود بیگانگی» پروری ست. 
به این دلیل هیچ حکومتی-چه دیکتاتوری باشد و چه دموکراتیک- قابل دفاع نیست. 
به دنبال سیاستهای هیچ حکومتی نباید راه افتاد. 
حکومت ها همیشه وظیفه مند اند، به نحو احسن باید کار کنند، حکومت ها همیشه به مردم بدهکاراند، همیشه قابل نقد اند. حکومت ها « حافظ» اند. حافظ نظم منحط« فقر و ثروت». وحافظ نابرابری حقوقی.بنابرین قابل دفاع نیستند. 

2- ناسیونالیسم:
ناسیونالیسم در حد « حقوق خواهی ، برابری طلبی» مثبت است. اگر از این حد خارج شود، میشود « توسعه طلب ارضی» ، و دارای خاصه های دیگر، که گام اول فاشیسم است.

-جنبش کرد در چهار کشور ، جنبشی ناسیونالیستی ست، با حقوق خواهی، و « توسعه طلبی ارضی». در واقع  دو جنبه مثبت و منفی دارد و پدیده ای التقاتی ست. جنبه ی منفی آن و گرایش ناسیونالیستی و سیاست کردستان بزرگ اش کمر مترقی بودن آنرا از نظر منافع زحمتکشان و تبعیض دیدگان کرد شکسته است. ایده لوژی و عملکرد نادرست جنبش کرد، موجب آفرینش تراژدی عظیم این خلق ستم دیده شده است.
تز ناسونالیستی « ایجاد وطن بزرگ کردستان»، یا هر وطن بزرگ دیگری، از جمله آذربایجان بزرگ، از راه نظامی، که جدایی ناپذیر از اشغال گری و پاکسازی قومی نیست، خیلی ببخشید، تز هیتلر و موسولینی ست. و دیده ایم که چه نتایجی به بار آورده است. بفرمایید به آثار این دو جنایکار بشریت دقیق شوید، و ببینید که سیاستهای ناسیونالیستی امروزی چه کپی هایی از دیروزاند.

«حقوق خواهی» اگر از «چهارچوب» خود خارج نشود مثبت است و قابل دفاع. اما « توسعه طلبی ارضی» عملی ضد انسانی ست. 

-مسئله ملی در ترکیه را هم اردوغان و هم کردها میخواهند از « راه نظامی» حل کنند که کار هر دو غلط است.بگذریم ازاینکه همیشه حکومتها هستند که ستم ملی را اعمال میکنند و با بستن راه حل مسالمت آمیزآن، مقاومت مسلحانه را به مخالفان تبعیض تحمیل میکنند. و کار را به کشت و کشتار میکشانند. 
- عمل « توسعه ارضی » کردهای سوریه غلط و ضد انسانی ست. و تجاوز .
-حمله اردوغان به سوریه ، با جمع کردن اسلامیستها، و ارتش خود، طبق قوانین جهانی تجاوز به کشور همسایه است. اردوغان این حمله تجاوزگرانه را جنگ علیه « کافران» میداند. آنچنان که اخیراً در سخنرانی خود به ترکی عنوان کرد. درد اردوغان درد حفظ نفوذ و حکومت خود و تمامیت ارضی ست. نه چیزهای دیگر که همه بهانه اند. او دلش به هیچ ترکمن و عرب و ملیتی نمیسوزد و نمی تواند هم بسوزد. دیکتاتورها همیشه به فکر حفظ قدرت و منافع خود بوده اند و همه را به خاطر آنها قربانی کرده اند. فراموشمان نشده است که اردوغان چگونه میخواست « خون» نمایندگان ترک را در پارلمان آلمان آزمایش کند و ببیند که اینان واقعاً ترک اند یا نه. عین هیتلر. کسانی که خود را نژادپرست نمیدانند ولی از اردوغانی که نژادپرستی، کافرکشی و اسلامیسم و تجاوزگری پیشه کرده دفاع میکنند، توضیح دهند که در کجای این جهان استاده اند.مگر میشود آدم نژادپرست نباشد ولی از سیاست و عمل چنین شخص کافرکش و نژادگرا و متجاوزی دفاع و حمایت کند؟ 

نه تجاوز اردوغان درست و موجه است و نه تجاوز کردها. و نه حل مسئله ملی از راه « نظامی». ونه شکافهای موجود جامعه ترکیه و نه سیاست خارجی و داخلی اش.
اردوغان فردی اسلامیست است. سیاستهای دولت او خلاف مصالح جامعه ترکیه و همسایگان است.
جامعه ترکیه در شکافهای اسلامیسم-سکولاریسم، دیکتاتوری-دموکراسی، فقر و ثروت، سیاست خارجی جنگی و غیر جنگی، مسئله ملی و... به سختی رنج می برد. اردوغان از پیروزی تغییر در ایران وحشت میکند.
این وحشت را ترکیه پرستان نیز دارند. و بر این اساس در حرکات تغییر نمی خواهند شرکت کنند. اینان دوست دارند در حرکاتی که به نفع ترکیه باشد شرکت کنند. چون فکر میکنند نفع خودشان هم آنجاست. اینان آزادی خلق خود را فدای منافع حکومت همسایه میکنند. سیاستی نادرست تر و ارتجاعی تر و غیر مستقل تر از این نتوان یافت.

اردغان خیال میکند که از راه نظامی میتواند مسئله ملی را در همسایه و درون خود حل کند. همه دیکتاتورها با چنین راهها و جنایتها عمل کرده اند ولی نتیجه ای جز شکست نصیب شان نشده است. 

-بر این اساس نباید از « حکومت ها و ناسیونالیسم ها» دفاع کرد.
هر دوی اینها (حکومتها و ناسیونالیسم ها) « آفت» زندگی مردمان بی گناه اند. فعال خرد مند و آگاه در همه جا کارش دفاع از حقوق همه مردمان مصیبت دیده است. بدون خودی و غیر خودی کردنها. نه دفاع از حکومت ها و ناسیونالیسم ها. 
مسئله « پرستش سیاستهای ترکیه»، و « پرستش ناسیونالیسم کرد» ، که هر دو حاوی « سیاستهای غلط» زیادی هستند، با توضیحاتی که در بالا آمد، شایسته یک فعال خردمند و آگاه نیست. 

 

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

آ. ائلیار

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.