شرکت در اعتراضات صنفی فرهنگیان در شبکه های مجازی به خصوص تلگرام مطرح می شود.

برخی همکاران خبرامیدوار کننده در مورد شرکت در اعتراضات در شبکه های مجازی مطرح می کنند.

برخی دیگر ازهمکاران فرهنگی با شرایط موجود فرهنگیان این اعتراضات را بی فایده می دانند. و خبر های "نا امید کننده" به همکاران می دهند.

ناامیدی یا دلسرد شدن ذهن از رویا‌پردازی، یکی از مهم‌ترین مشکلات روانی فرهنگیان در اعتراضات صنفی است .

ناامیدی نسبت به اعتراضات صنفی ، به علت عدم شناخت خود و احساس خود‌کم‌‌بینی به‌وجود می‌آید.

انتظارات نا امید کننده از طرف برخی معلمان ما را به طرف اتفاقات نامطلوب سوق خواهد داد.

به اعتقاد اینجانب هر اقدام کوچک معلمان یک قدم به جلو برای رسیدن به خواسته های صنفی معلمان است.

معلمان نباید نسبت به اعتراضات خود نا امید شوند.

اگر همکاری نمی خواهد در تجمع معلمان شرکت کند، اعتراض خود را از طریق "تلفن و نامه به نمایندگان مجلس و اموزش و پرورش" برساند.

هدف این است که اعتراض نسبت "معیشت و کیفیت آموزش"فراموش نشود.

همکاران فرهنگی که پیام های "نا امیدی کننده"به همکاران در دفتر مدرسه و فضای مجازی می دهند، ناخواسته درزمین حاکمیت بازی می کنند.

این را همکاران توجه داشته باشند که در حاکمیت هایی که" جریان ازاد اطلاعات" وجود ندارد، بدون فشار به حاکمیت هیچ اقدامی برای مردم انجام نمی گیرد.

این تجربه تاریخی در سایر کشورهای دیگر هم هست.

اعتراض است .که ما را به خواسته های صنفی خود می رساند.

حالا چه اعتراضی انجام دهیم.؟ بستگی به اطلاعاتی دارد که از بدنه معلمان بدست می آوریم.

برای اینکه اعتراضات صنفی فرهنگیان امید در دل فرهنگیان ایجاد کند، نیاز به تشکل سراسری قدرتمند داریم. این تجربه را ما در سال های 83 تا 85 در شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران بدست آوردیم.

این تشکل قدرتمتد سراسری باید "اعتماد سازی" در بدنه معلمان را بوجود آورد. هر وقت درآرژانتین اتحادیه معلمان پیام به اعتصاب می دهد 80 در صد معلمان به اعتصاب می ایند.

تشکل کشوری وسراسری فرهنگیان و معلمان ضرورت امروز ما فرهنگیان است..این تشکل قدرتمند هزینه برای فرهنگیان و معلمان را کاهش می دهد.

وقتی اعتراضی در سراسر کشور انجام شود، مسلما تاثیر ان از تهران بیشتر می باشد.

همکاران نسبت به عدم استقبال فرهنگیان "نا امید" نشوند. هرچه اعتراضات صنفی فرهنگیان گسترش یابد، معلمانی بیشتری از اعتراض صنفی استقبال می کنند.

فقط باید با "برنامه ریزی و تقسیم کار" از طرف در خواست کننده اعتراض صنفی انجام گیرد.

"نا امیدی" را حاکمیت مرتب به بدنه معلمان از طرف "معلم نما" در مدارس تزریق می کنند.

مهمترین اصل برای حفظ امید و دوری از ناامیدی روحیه موفقیت اندیشی است.

انسان همواره با امید زنده است. این همکاران فرهنگیان بدانند "دیر یا زود" ما به خواسته های به حق صنفی خود خواهیم رسید.

پیش نیاز آن "پیگیری و صبر و ارداه صنفی"لازم است.

اگر حتی فرهنگیان گروه اقلیتی از همکاران فرهنگی باخصوصیات بالا باشند، در نهایت اکثریت را به دنبال خود خواهد کشید.

خواسته صنفی رایگان بدست نمی آید.

محمد خاکساری
مدیر مسئول و صاحب امتیازهفته نامه قلم معلم ،یکی از موسسین کانون صنفی معلمان
5 مهر ماه 97