- الو؟ جناب حاج آقا برخورداری؟

ـ بله، بفرما، خودم هستم!

ـ آقای برخورداری؟ راننده آمبولانس؟

ـ بله، بفرمائید!

ـ برادر گرامی، شما ساعت سه شب باید به آدرسی که می گویم مراجعه کنید! آیا وقت دارید؟

ـ برادر عزیز، خودت را معرفی نکردی! بعدش هم چرا نمی آیم؟ وقت هم دارم ولی نگفتی کجا باید بیایم؟

ـ ببین آقای محترم، من از طرف حاج آقا قندرانی زنگ می زنم، ایشان فرمودند که به شما بگویم ساعت سه نصف شب جلو در جنوب غربی زندان اوین باشید!

ـ بله، باشه! (با دستپاچگی) حتما می آیم، خدمت حاج آقا قندرانی سلام برسانید!

ـ باشه، فقط دیر نکنی و مهمتر این که با کسی حتی زن و بچه ات در این باره نباید حرف بزنی!

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

محمدولی (که از سال های کودکی با لهجه کردی "مام ولی" صدایش می کردند) همین که گوشی را گذاشت سخت پکر شد و طبق عادت شروع کرد به کشیدن دانه به دانه سبیل هایش! هر وقت این حاجی لعنتی کله سگ زنگ می زد به دلش برات می شد که باز حادثه ناگواری در راه است! با این حال همیشه در پاسخ دادن به این نوع تلفن ها پول و پله حسابی گیرش می آمد! مام ولی سی و شش سال آزگار راننده حمل جنازه به بهشت زهرا و بسیاری گورستان های کوچک و بزرگ در تهران یا نقاط دیگر کشور بود! سی و شش سال بود که روزی دست کم دو و گاهی هم تا پنج تا جنازه را از بیمارستان، منازل و یا سردخانه ها تحویل می گرفت و به همراهی افرادی از خانواده متوفی به گورستان برده و تحویل مرده شورخانه می داد! بعد از انقلاب کار و بارش به خاطر فراوانی مرگ سکه شد! با همان سرعتی که آخوندها جامعه را به سمت بی هویتی می بردند مام ولی هم در همین راستا رشد کرد! به تدریج رشوه گرفت و اسمش را گذاشت انعام، حق الزحمه و ..... خیلی ها به او اعتراض کرده و می گفتند: "مرد حسابی! عزیزمان مرده، انعام هم بدهیم؟"

مام ولی از اول این قدر بی رحم نبود، اتفاقا آدم خیلی صاف و ساده ای بود ولی استعداد این را داشت تا همرنگ شود و از بقیه جا نماند! به همین دلیل یواش، یواش یاد گرفت که چطور می شود صاحبان عزا را تلکه کرد و از آنها پول یامفت و باج سبیل گرفت! در این راه استاد تمام شده بود، چنان انعام می گرفت که صاحب عزا با رغبت پول را می سراند توی دست های همیشه بگیر مام ولی و کم پیش می آمد کسی حوصله یا جرأت اعتراض داشته باشد! مام ولی ابتدا به ارزیابی سر و وضع خانواده مرده می پرداخت و روش های جدیدی برای سرکیسه کردن خلق الله خلق می کرد! او در عرض چند دقیقه سطح مالی آنها را تخمین می زد و به یکی از دو گروه اجتماعی (به زعم خودش) تقسیم می کرد، دو دسته آدم در دنیای او وجود داشتند: آدم آس و آدم پاس! آدم های پاس بی پول بودند و همیشه ندار و همیشه مام ولی را به فردائی نامعلوم پاس می دادند! مثلا می گفتند: "تو جنازه ما را برسان، من قول می دهم فردا خودم پولی ردیف کنم و برسانم به شما، فقط آدرس یادت نرود ها !" مام ولی دلش به حال اینها نمی سوخت، می دانست ته جیب این تیپ از عزاداران خالی است، مجبور می شد روش های خلاقانه تری را برای اخذ انعام از آنها ابداع کند!

بقیه آدم ها اگر پاس نبودند پس به اجبار آس بودند! یعنی می شد کم و زیاد سرشان را شیره مالید و انعام خود را از آنها گرفت! فرقی نمی کرد چه میلیاردر باشند چه کارمند دون پایه دولت یا کارگری که حقوق ماهانه داشت و فقط دستش به دهانش می رسید، از دید او می شد تیغشان زد! وای به حال کسی که مرده اش توی آمبولانس مام ولی می رفت و سبیل او را چرب نمی کرد! آن‌ وقت با اخم و غمزه و غمیش مام ولی روبرو می شد! او گاه حتی نوار ترانه های بزن و بکوب هم روی ضبط صوت آمبولانس می انداخت و در جواب اعتراض خانواده متوفی با تظاهر به غمگین بودن می گفت: "برادر من! فکر می کنی قلب من از سنگه؟ نه داداش، به اباالفضل که من از ناراحتی دارم خفه می شوم اگر این نوارها نباشند داداش! به سبیلت قسم که غم و غصه شما خانواده های عزا دیده مرا می ترکاند! و ....." خلاصه آن قدر حرف های درشت تحویل می داد و چانه می زد که صاحب عزا به ناچار سکوت می کرد و یا از هر جا شده پولی فراهم می کرد و با کمروئی یا با غیظ و خشم توی دست مام ولی می گذاشت!

آن وقت بود که مام ولی تبدیل می شد به گلوله نمک و یک تیکه پشمک و یک راننده وظیفه شناس و آشنا با ارزش ها و آداب انسانی و شروع می کرد به ترید کردن مخ افراد که بله، ما مردم باید در غم و رنج هم شریک باشیم وگرنه بین ما و جانور جماعت چه فرقی می شود گذاشت؟ ها؟ به خاطر تر و فرزی در رانندگی و زرنگی های این چنینی مشهور عام و خاص شده بود، البته هر گاه که سر کیف بود جنازه ها را در کمترین زمان و با بهترین کیفیت به مقصد می رساند و اگر پا می داد برای همراهانش چای هم می ریخت! به این علت شماره تلفنش را خیلی ها داشتند و اغلب مأموریت های ویژه به وی محول می شدند!

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

تلفن اخیر هم یکی از همین مأموریت های ویژه بود ولی ظاهرا خیلی ویژه بود که مام ولی بی خیال و همیشه خوشحال را بدجوری پکر کرده بود، حاج آقا قندرانی آدمی نبود که خیری بدون شر ازش دربیاید! هر وقت که کاری به مام ولی می داد (هر چند که پول زیادی هم در پی داشت) ولی اغلب موارد مشکوک بودند! برای انتقال جنازه هائی که هیچ کس و کاری نداشتند شب و نیمه شب و وقت و بی وقت مام ولی احضار می شد! گاهی حتی اجازه نمی دادند جنازه را ببیند، مثل همین سفر آخری که به او زنگ زده و گفته بودند: "حاج آقا قندرانی امر کرده جنازه ای را ببری به آدرسی که بعد بهت می دهند و باید آنجا بایستی تا دفن بشود! مطمئن که شدی جنازه دفن شده برمی گردی و پولت را می گیری!" وقتی برای انجام آن کار رفته بود با کمال وحشت چشمش افتاده بود به یک جنازه سوراخ، سوراخ که هنوز هم از محل گلوله هایش خون جاری بود! کفنی در کار نبود بلکه یک ملحفه کهنه ولی بزرگ را همین طوری دور بدن جنازه که لباس زندان تنش بود پیچیده بودند! پیدا بود او را تازه تیرباران کرده اند و نمی خواهند کسی از قضیه بوئی ببرد!

مام ولی مدت مدیدی بود که فهمیده بود که آدم حاجی شده و دارد جنازه اعدامیان و زندانیان سیاسی را جا به جا می کند ولی یکی از ترسش و یکی هم به خاطر پول فراوانی که به او می دادند چنان سکوت مرموزی پیشه کرده بود که قند توی دل بالاسری هایش آب می شد! بارها خودش از حاج آقا قندرانی این حرف را شنیده بود: "این حاج مام ولی ما کارش درست است وگرنه خودش هم می داند تا حالا زنده نبود!"

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

مام ولی اما با وجود تمام اعتماد به نفسی که داشت ولی به ناچار و طبق فطرت بشری که پاک آفریده شده و تحمل ناپاکی را ندارد به تدریج دچار نوعی ترس و بی خوابی شده بود! آن شب هم بعد از آن زنگ مشکوک دیگر نتوانست بخوابد و بدتر از همیشه بی خوابی به سرش زد، پس از ساعتی غلت زدن توی رختخوابش به آرامی بلند شد، لباسش را پوشید و بدون آن که به زنش چیزی بگوید بیرون زد، همسرش نیز طبق عادت مألوف فکر می کرد که امشب هم مثل شب های دیگر دارد می رود شندرغاز پول درآورد تا خرج خانواده بکند، آرام و بی حوصله و خواب آ‌لود رفت توی گاراژ بغل منزل که آمبولانس را آنجا پارک می کرد و سرایدار را بیدار کرد، سرایدار که به دیدن مام ولی در این وقت شب عادت داشت بی هیچ سؤالی در را باز کرد و مام ولی آمبولانسش را از در اصلی بیرون برد، بعد مکثی کرد و یک اسکناس بیست تومانی کف دست سرایدار گذاشت! سرایدار با تعجب داد زد: "به به! آفتاب از کدام طرف درآمده؟" مام ولی گفت: "برو بخواب بی رگ! آفتاب هنوز درنیامده!" و گاز آمبولانس را گرفت و از محله جوانمرد قصاب شهر ری تا زندان اوین را در عرض کمتر از نیم ساعت طی کرد، چون ساعت یک شب بود و خیابان ها خالی از ترافیک!

مام ولی وقتی نزدیک در جنوبی اوین شد دید فقط خودش است و خودش! هنوز موتور خودرو را خاموش نکرده بود که یکهو دید در کوچک کنار در اصلی زندان باز شد و رد نور خفه ای روی آسفالت جلو در افتاد و بعد سایه یکی پیدا شد، طرف پاسداری بود که با هیجانی عجیب و با تندی به سمت آمبولانس مام ولی آمد و با تشر گفت: "آقای محترم، برادر گیج! مگر به شما نگفته اند ساعت سه اینجا باشید؟ الآن اینجا چه غلطی می کنی؟" بعد هم با عصبانیت داد زد: "سریع روشن کن و برو درون محوطه حیاط زندان!" بعد خودش هم با عجله از در کوچک زندان رفت تو و دیگر پیدایش نشد! مام ولی به محض این که وارد آنجا شد چشمش به یکی دو تا کامیون اتاقدار و انواع خودروهای وانت و ..... افتاد که آنها هم در محوطه حیاط زندان پارک کرده بودند، هیجان وحشتناکی بر آنجا حاکم بود و رفت و آمد عجیبی در محوطه زندان و تمام اتاق ها و دفاتر آنجا دیده می شد و خبر از یک حادثه بسیار مهم می داد! او به درخواست یک پاسدار دیگر به درون یک اتاقی که تعدادی راننده در آنجا خواب بودند رفت، بعد از ساعتی همه راننده ها را بیدار کرده و دستور دادند که پس از خوردن چای به محوطه حیاط درونی زندان بروند.

یک نفر با یک سینی چای وارد شد، مام ولی به آهستگی از او پرسید: "داستان چیست؟ نمی دانی ما را برای چه اینجا آورده اند؟" طرف زد زیر خنده و گفت: "زکی! آقا رو باش! این چه نعش کشی است که نمی داند برای چه اومده زندون اوین! خب پخمه جان! آمدی جنازه بکشی دیگر! مگر خبر نداری امام دستور داده اند هر چی زندانی منافق هست و این کمونیست ها و بیدین ها را دار بزنند؟ خوب این همه جنازه را شماها باید ببرید بریزید توی چال دیگه!" مام ولی که به شدت از حرف ها و خنده های رکیک مردک دندان کرمو با آن قیافه شبیه اژدهای در تنور افتاده به خود می پیچید چیزی نگفت ولی با فکر کردن به این که حرف های او نمی توانند دروغ باشند تمام وجودش به رعشه افتاد! از راننده بغل دستیش پرسید: "این احمق چه می گوید؟" راننده بغل دستی به او گفت‌: "آره بابا ! راست می گوید، من دیشب یک سرویس رفتم!" مام ولی با وحشت پرسید: "یعنی چی یک سرویس رفتی؟ مگر چند تا جنازه بردی؟" طرف با خنده گفت: "من کامیون یخچالدار دارم، ویژه حمل گوشت برای قصابی ها ولی دمشان گرم، هر سرویسی سیصدهزار تا می دهند!"

کله مام ولی سوت کشید! سال ۱۳۶۷ حقوق ماهانه او بیست هزار تومان بود، حالا برای یک سرویس حمل جنازه سیصدهزار تومان می دهند! وقتی این اخبار را کنار هم چید نقش خطرناک و چرکین خودش جلو چشمانش مجسم شد! ابتدا دچار نوعی عذاب وجدان بود که برایش غریب می نمود، به این فکر کرد که پسرخاله های داماد برادرش را چگونه در سال ۱۳۶۰ بدون هیچ‌ گناهی اعدام کرده اند و چقدر به آنها علاقمند بود، به یادش آمد وقتی بچه دبستانی بود در یک مدرسه با این دو جوان نازنین درس می خواند، بچه‌ لات ها او (مام ولی) را که بچه فقیری بود و قیافه ناجوری داشت اذیت می کردند تا این که آن دو برادر او را زیر چتر حمایت خود گرفتند و از آن تاریخ به بعد کسی جرأت نکرد او را اذیت کند!

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

این فکر از ذهنش گذشت که اگر از این مأموریت ناگوار سرپیچی کند ممکن است سرش را بر باد دهد! بنا بر این تمام تنش به رعشه افتاد، یواش، یواش ترس از کشته شدن پس از اتمام حمل جنازه ها هم سراسر وجودش را فرا گرفت! این ترس هنگامی بیشتر شد که به یاد چند تن از همکارانش افتاد که همین حاج آقا قندرانی بعد از محول کردن مأموریت های این چنینی یک ماه بعد آنها را در تصادف با کامیون و یا در دعوای ساختگی کشته بود! کشتگانی که نه قاتلشان پیدا شد و نه کسی پرونده آنها را پیگیری کرد! با خود گفت: "مامه! دیگر آخر خط است، پیاده شو لعنتی، هر چه مردم را چاپیدی تموم شد، اینجا دیگر نمی توانی گاوگردنی مانند قندرانی و نمی دانم قصابی مثل لاجوردی و دیگران را گول بزنی، بلکه اینها هستند که تو را نابود خواهند کرد!" خدا، خدا می کرد تا نوبتش بشود، حداقل از این خراب شده بیرون برود و بعد فرار کند! زهی خیال باطل! چون بعد از یک ساعت پاسداری هیکل گنده، ریش و پشمدار آمد و گفت: "برادرا ! همه باید بیایید دفتر حاج آقا، با شما کار دارد!" به سمت دفتر حاجی رفتند.

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

حاجی مانند کمبزه نرسیده پشت میز نشسته بود و انبوهی از پوشه ها و مدرک و پرونده ها را وارسی می کرد، وقتی چشمش به آنها افتاد با یک لبخند ساختگی با همه دست داد و بعد شروع کرد به حرف زدن:

"برادران عزیز، همه شما می دانید که امام خمینی چه زجری از دست این منافقین کوردل کشید! می دانید که اینها همه تروریست هستند و تا حالا چقدر از مردم بیگناه را کشته اند! امام هر چه به اینها مهربانی کرد انگار نه انگار! حالا دیگر صبر امام تمام شده و دستور فرموده اند طبق نص صریح قرآن مجازات شوند، در سوره مبارکه منافقین بیان شده که منافقین چون از کفار بدتر هستند باید مجازات شوند و شرع مبین هم مجازات اینها را اعدام می داند! الآن پنج روزی است که ما شروع کرده ایم به پیاده کردن حکم قرآن و از شما انتظار داریم در این امر الهی که موجب خشنودی امام و همه مراجع عالیقدر شیعه است شرکت فعال داشته باشید! معضلی که ما الآن داریم این است که با این همه جنازه چه کار کنیم؟ شما فرض کنید همین امشب توی همین زندان نزدیک به پونصد منافق یا بیشتر اعدام شده باشند، خب، حساب کنید چند تا ماشین برای حمل جنازه ها لازم است؟"

مام ولی هاج و واج پرسید: "حاج آقا ! این همه جنازه را چه جوری می خواهید بشوئید؟ کفن و غسل میت و نماز و ..... می خواهند و اینها خیلی کار می برد که؟"

حاجی با خنده ای وحشیانه جواب داد: "بنده‌ خدا ! مگر نگفتم اینها همه ضد قرآن و خدا هستند؟ پس نیازی به این کارها نیست! اصلا نیازی به قبر ندارند! ما اطراف تهران چند تا چال بزرگ کنده ایم، شما فقط باید طبق آدرسی که برادران بهتون می دهند جنازه ها را ببرید آنجا، کسانی هم هستند که به شما کمک می کنند، در کمترین زمان باید جنازه ها را درون این چاله ها پرت کنید و برگردید! بقیه امور می ماند برای برادران دیگر! آنجا لودر و بولدوزر هست، همین که یک چاله پر شد خاک را می ریزند روی جنازه ها و بعد هم یک غلتک می آید چنان محل را عین کف دست صاف می کند پاک پاک انگار نه انگار که اینجا کنده شده! بعد از مدتی که آبها از آسیاب افتاد چنان درختکاری در آنجا راه بیاندازیم که بعد از ده، بیست سال هیچکس نداند اینجا چه خبر بوده! حالا می رسیم به شرط و شروط خودمان، اول این که برای هر سرویس آمبولانس صد و پنجاه هزار تومان می گیرید و برای هر سرویس کامیون یخچالدار یا اتاقدار سیصدهزار و اما شرط دوم این است که وای به حالتان اگر دست از پا خطا کنید! بدون هیچ درنگی شما را هم می فرستم کنار همین منافقین! تفهیم شد؟"

مام ولی و بقیه رانندگان از شوق پول هنگفتی که قولش به آنها داده شده بود جواب دادند: "بله حاجی!"

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

بعد از جلسه آنها را به سمت حیاط درونی زندان بردند، مام ولی از اولین چیزی که دید برجا خشکش زد! در گوشه حیاط تعداد زیادی دمپائی پلاستیکی بود که روی هم تلنبار شده بودند! وارد اتاق بزرگی شدند مملو از جنازه های خفه شده بود که روی هم تلنبار شده بودند! صحنه ای بسیار دردناک و غیر قابل تحمل بود! او که عمرش را با انوع جنازه های متلاشی شده و ..... سر کرده بود اینجا کم آورد و نتوانست در برابر جسد آن همه جوان و نوجوان که به طرزی وحشتناک صورت هایشان کبود و گردن هایشان شکسته شده و گاه نیز در اثر تقلا بر سر دار بریده، بریده و خونین و مالین شده بودند تحمل نماید و از حال رفت و روی زمین افتاد!

پاسدار همراهشان با خنده و تمسخر او را بلند کرد و چند بار پشت سر هم گفت: "حاجی پیر شدی ها ! ببین، تحمل دیدن دو تا جنازه را نداری؟ حالا ما را شناختی؟" مام ولی پرسید: "خب، حالا باید چیکار کنیم؟" پاسدار جواب داد: "چیکار کنید؟ هیچ چی، فقط می روید مثل بچه های خوب ماشین هایتان را از در پشتی می آورید، عقب ماشین را می زنید دم در فلزی بزرگ سبزی که اون گوشه میدان می بیند و باز است!" مام ولی با بقیه راننده ها راه افتاد و همان طور که پاسدار گفته بود پشت ماشین را جلو در فلزی پارک کرد، این در باز بود و از قبل یک سکوی چوبی هم ارتفاع با سطح داخلی آمبولانس تهیه کرده و آن را پشت در قرار داده بودند! بعد با نوعی گاری مخصوص که هر بار سه تا پنج جنازه را با آن حمل می کردند بارگیری را شروع کردند، گاری ها را بالای سکو آورده و با یک تکان سخت جنازه ها را درون آمبولانس یا کامیون می ریختند، یک پاسدار هم رفته بود توی خودرو و جنازه ها را می کشانید ته ماشین و طوری می چید تا بیشترین تعداد جنازه را بتواند درون ماشین جای دهد!

مام ولی یک مرتبه متوجه شد آن قدر جنازه بار آمبولانس او کرده اند که لاستیک هایش خوابیده‌ اند! داد زد: "برادر! چیکار می کنی؟ این آمبولانس ظرفیت حداکثر دو جنازه را دارد، تو الآن سی نفر را درون این یک تکه جا چپانده ای!" طرف با بی قیدی جواب داد: "نگران نباش، همه را جوری چیده ام که اصلا تکان نخورند، وانگهی پولش را می گیری، مگر مجانی می بری؟ فکر کردی نمی دانم برای هر خودرو سیصدهزار تومان فاکتور می کنید؟" برق از کله‌ مام ولی پرید، گفت:‌ "به اباالفضل قسم که به من صد و پنجاه هزار تا قرار است بدهند!" طرف با سگ خنده گفت: "خب، پس بقیه را حاجی می لمباند!" مام ولی که دید اینجا جای چک و چانه و این حرف ها نیست با ریاکاری سر یارو تشر زد: "برادر عزیز! چرا غیبت می کنی؟ به گوش حاجی برسانم پدرت را درمی آورد!" رنگ طرف شد عین برف! سفید سفید! بعد به تندی از مام ولی جدا شد و خودش را لای انبوه جنازه ها و جنازه برها گم و گور کرد! مام ولی در آمبولانس را که به سختی بسته می شد بست و رفت تا نامه و مجوز لازم را بگیرد!

او را به اتاق حاجی حواله‌ دادند و باز قیافه منگل حاجی را دید که با خوشروئی ریاکارانه ای به وی گفت: "آفرین قهرمان! خدا عوضت بده برادر! کاری که داری می کنی در حد جهاد با کفاره! برو به سلامت!" مام ولی شگفت زده پرسید:‌ "حاجی! نامه ای، مجوزی، چیزی نمی دهید؟" قندرانی خوشروئی ظاهری چند ثانیه پیش را کنار گذاشت و به تندی گفت: "برو برادر! کم احمق بازی دربیاور! فقط این آدرسی که زیر فرمان ماشینت گذاشته شده را بگیر و برو! یک کلمه رمز هم آنجا نوشته شده، محل آدرس که رسیدی یک مرکز کنترل و بازرسی هست که البته چراغ خاموش کار می کنند، خیلی مواظب باش، دست از پا خطا کنی تو را به گلوله می بندند! می روی، آنجا که رسیدی چهار بار چراغ جلو را روشن و خاموش می کنی و بعد هم فلاشرت را روشن می کنی، بعد بقیه کارها را آنجا به تو می گویند!"

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

مام ولی راه افتاد، آدرس داده شده نزدیک قبرستان ارمنیان، در ابتدای جاده خاوران و جاده خراسان بود، یک کروکی نیز روی کاغذ بود که محل پرتی را نشان می داد، مام ولی با کمک راننده کامیونی که گفت شب قبل هم این راه را رفته توانست مسیر را پیدا کند، تا به محل برسند ساعت نزدیک پنج صبح شده بود و هوا کم کم داشت روشن می شد، مام ولی با چراغ ماشین علامت داد، ناگهان از گرگ و میش صبح بیست پاسدار مسلح سبز شده و به سمت ماشین ها آمدند! بعد از این که از صحت و سقم محموله ماشین ها مطمئن شدند یک خودرو وانت تویوتا لندکروز جلو آنها راه افتاد و به سمت بیابان اطراف راه حرکت کردند، آنها با عجله زیاد رانندگان را به سمت چاله های بزرگی که بعضی از آنها به بزرگی یک میدان یا سالن ورزشی بودند حرکت دادند! معلوم بود که این چاله ها را تازه کنده اند، به سرعت ماشین ها را به لبه چاله ها هدایت کردند و افرادی با لباس های یکسان پلاستیکی، دستکش به دست و نقاب بر صورت شروع کردند جنازه ها را از درون خودرو به چاله ها پرت کردن! آن قدر عجله داشتند که جنازه ها را منظم روی هم نمی چیدند!

در مدت یک ساعت تمام محموله کاروان ماشین ها را تخلیه کرده و باز هم با هدایت پاسداران مسلح رانندگان را با ماشین هایشان از منطقه خارج کردند، مام ولی از پاسداران پرسید: "ما بعد از این چکار باید بکنیم؟" یکی از آنها گفت: "هیچ کاری لازم نیست بکنید، به خانه هایتان می روید و وای به حالتان اگر پیش احدی صحبتی از این ماجرا بکنید! بدانید که ما در منزل شما هم شنود داریم و متوجه می شویم و به محض این که دهانتان باز شود مغزتان متلاشی خواهد شد! ولی اگر مثل بچه آدم رفتار کنید بعد از چند روز حق الزحمه شما برایتان ارسال خواهد شد!"

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

با این که سال ها گذشته اما مام ولی هنوز هم که هنوز است هر گاه صحبت از اعدام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ می شود با آهی جگرسوز و با نوعی پشیمانی گریز ناپذیر با خودش می گوید: "خدایا ! آن همه دمپائی گوشه دیوار مال زندانیانی بود که اعدام شده بودند! انبوهی دمپائی با اندازه های مختلف ولی همه از یک جنس و یک رنگ بودند! خدایا ! من عوضی را می شود ببخشی؟ خدایا ! من چطور توی چشم مردمی نگاه کنم که جنازه فرزندانشان را درون چاله ای ریختم و آمدم؟ ..... (کامران از تهران)

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★