رفتن به محتوای اصلی

نامه سرگشاده اپوزیسیون به وزیر خارجه آمریکا در مورد کنفرانس لهستان
29.01.2019 - 20:30

متن نامه به انگلیسی و فارسی  در زیر این مقاله آمده است

ضرورت حضور و مشارکت ایرانیان در کنفرانس جهانی لهستان در ورشو پایتخت آن کشور که قرار است در مورد خاورمیانه و نقش ایران در منطقه در تاریخ ١٣ و ١٤ فوریه ٢٠١٩ برگزار شود, موضوع نامه ای است که ١٢ گروه و سازمان ایرانی خطاب  به وزرای خارجه آمریکا و لهستان که میزبان اصلی هستند, نوشته شده است. در این نامه بر ضرورت حضور  و مشارکت نمایندگان نمادین از جمع امضاء کنندگان نامه و از بقیه نیروهای اپوزیسیون سکولار دمکرات و آزادیخواه ایرانی تاکید شده است.Missing media item. این اقدام حاصل فراخوانی است از سه سازمان سیاسی که در سرخط آن آمده بود "اين کشور ما است که درباره اش تصميم می گيرند!" در فراخوان اولیه خطاب به اپوزسیون این سوال مطرح شده بود که اگر این کنفرانس یا بخش مهمی از آن در مورد کشور ما است, پس چرا جای نمایندگان اپوزیسیون در آن خالی است؟ نمايندگانی که بتوانند با پافشاری به منافع ملی ایران راه های کم هزينه و قابل اعتمادی را برای پايان دادن به رژيم آشوبگر اسلامی نشان دهند؟ مگر اين کشور و ملت ما نيست که سرنوشت اش روی ميز تصميم گيری های خطیر قرار گرفته است؟ در فراخوان آمده بود: " براستی چرا اجزاء مختلف اپوزيسيون، برای نجات ايران از خطرات سهمگين پیش رو، گرد هم نيايند و، بويژه شخصيت هائی که توان گردآوری ايرانيان را دارند، چه جمهوريخواه و پادشاهی پارلمانی خواه، چه تمرکزگرا و خودگردانی طلب، جه زن و چه مرد، چه بی دين و دين دار، چه شيعه يا سنی، يک صدا، به نجات کشور عزيزمان نپردازند و از اجرای وظيفه ای خطير در لحظه ای حساس خودداری کنند؟ کدامين از ميان آيندگان اپوزیسیون بی تفاوتی را که قادر نبوده وطن اش را از خطر نجات دهد خواهد بخشيد؟ و بر آنانی که در چنين موقعيت حساسی تن به اقدام نداده و بر اختلافات خود پای فشرده اند نفرين نخواهد کرد؟

 بعقیده نگارنده این فراخوان سوال بسیار مهمی را مطرح کرده بود: اینکه چرا ما فعالان اپوزیسیون تمام انرژی خود را در خنثی نمودن یکدیگر بکار برده و حتی اراده, رواداری و بصیرت سیاسی برای همکاری های مقطعی و موردی در جهت منافع ملی از خود نشان نمی دهیم؟ و سوال مهمتر اینکه چرا ایرانیان در کنفرانسی که بخش عمده آن مربوط به ایران و ایرانی است نباید حضور داشته باشند؟ چرا دیگران باید بدون مشارکت ما و بدون شنیدن صدای ما برای ما تصمیم بگیرند؟ چرا در گردهمایی بین المللی ورشو که نمایندگانی از ٧٠ ملت حضور دارند, از ملت ایران نماینده یا نمایندگانی حضور ندارند؟ ما معتقدیم که جمهوری اسلامی نماینده دمکراتیک و راستین ملت ایران نیست. پس بنابراین در این شرایط "ناگه آیند" و گریزناپذیر باید حداقل کسانی از طرف اپوزیسیون سکولار دمکرات  (از هر جناحی) بعنوان نمایندگان سمبولیک و نمادین مردم ایران صدای ملت را در این کنفرانس به گوش جهانیان برسانند.

 بعد از فراخوان نمایندگان تعدادی از جریانات به رایزنی پرداختند که برایند آن نامه ای است الزام گونه  به وزرای خارجه آمریکا و لهستان در مورد ضرورت حضور ایرانیان از نحله های مختلف اپوزیسیون در این کنفرانس. این نامه اشاره مهمی دارد  به سخنان وزیر امور خارجه آمریکا که در سخنرانی ویدئویی خود به مجمع اقتصادی جهانی ٢٠١٩ در داووس در تاریخ ٢٢ ژانویه، گفته بود: "ما یک ائتلاف جهانی را برای مقابله با "ایران" و حمایت از آرمان های مردم ایران تشکیل داده ایم". حال این سوال مطرح شده است که چگونه با محروم نمودن و عدم مشارکت دادن مردم ایران در این کنفرانس و یا بدون مشورت آنها می توان  از "آرمان های مردم ایران" حمایت کرد؟ چگونه است که ایالات متحده و متحدان آن و نیز سایر قدرت ها و سازمان های بین المللی مکررا مخالفان آشتی ناپذیر یک رژیم مشخص را به کنفرانس های بین المللی در مورد آن کشور به جلسات و گردهمایی ها مربوطه دعوت می کنند. چه مخالفان دولت سوریه باشند, یا طالبان افغانستان و یا لیبی و یمن و ونزوئلا و یا هر کشور بلازده دیگری. در نتیجه عدم مشارکت دادن ایرانیان آزادیخواه در این کنفرانس غیر قابل توجیه و از منظر سیاسی نابرازنده خواهد بود.

 در این نامه علاوه بر تاکید بر ضرورت تغییر کامل نظام (و نه صرفا رفتار آن) توسط مبارزه مدنی و مسالمت آمیز خود مردم ایران با حمایت جامعه جهانی,  در مخالفت با جنگ نیز آمده است که رژیم متعصب مذهبی (جمهوری اسلامی) بنا به ماهیت خشن و جنگ طلب خویش از جنگ و درگیری خشونت آمیز بعنوان "نعمت الهی" استقبال می کند. بنابراین ما هر نوع جنگ و تهاجم نظامی  به ایران را امری مفید برای ادامه حیات رژیم؛  و کاملا مضر و زیانبار برای منافع ملی مردم ایران می دانیم. و اینکه بدون حضور و مشارکت ایرانیان سکولار دمکرات و آزادیخواه این کنفرانس بصورت هدفمندی نه معنادار خواهد بود و نه در راستای حمایت از آرمان های مردم ایران.

 بعقیده نگارنده این یک فرصت بسیار مهمی است برای همه ایرانیان آزادیخواه و بخصوص اپوزیسیون ایرانی تا برای دو روز هم که شده اختلافات درونی خود را حداقل موقتا کنار گذاشته و در یک فعل مشترک و مقطعی همگرایانه فریاد بزنند "در این کنفرانس صدای ما کجاست (where is my voice)؟  یا وگرنه اگر ما متحدانه (united) و مبتکرانه (inventively) برای مشارکت در تصمیم گیری در مورد سرنوشت خویش "تصمیم" نگیریم, دیگران برای ما تصمیم خواهند گرفت.

 

 عبدالستار دوشوکی

مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن

بهمن ١٣٩٧

doshoki@gmail.com

==================

متن نامه به انگلیسی 

Missing media item.

Missing media item.

Missing media item.

Missing media item. 

۷ بهمن ۱۳۹۷

 عاليجناب، وزير خارجه ايالات متحده امريکا و عاليجناب، وزير خارجه جمهوری لهستان

 موضوع: درخواست دعوت از نيروهای سکولار دموکراتيک اپوزيسيون ايران

برای شرکت در کنفرانس بين المللی ورشو در مورد خاورميانه - 13 و 14 ماه فوريه 2019

 عاليجنابان،

امضاء کنندگان اين نامه از جانب سازمان های سکولار دموکرات ايرانی، که بخش عمده ای از گروه های مخالف حکومت غيرقانونی و جهادی موسوم به جمهوری اسلامی ايران را تشکيل می دهند، خواستار آنند که واگويندگان صدای مردم ايران، و از جمله نمايندگان سازمان های امضاء کنندهء اين نامه، در کنفرانس پيش روی ورشو شرکت داشته باشند.

 از آنجا که هدف اعلام شدهء اين کنفرانس برقراری ثبات و امنيت در خاور ميانه و نيز مقابله با «تأثير برهم زنندهء ثبات» و آشوب آفرينی حکومت اسلامی ايران در منطقه و جهان است، ما علاقمنديم تا بر اين نکته تأکيد کنيم که بی شک اکثريت مردم ايران در طی چهار دهه اخير بی هيج ملاحظه ای با نقش مخرب اين حکومت نه تنها در خاور ميانه که در سراسر جهان و در داخل کشورشان مخالف اند. رفتار ماجراجويانهء اين حکومت ياغی از هر جهت موجب خسارات فراوانی برای مردم ايران بوده است. لذا ضروری است که در رايزنی های بين المللی پيرامون ايران، مردم اين کشور شريک عمدهء بحث شناخته شوند.

 همچنين، از آنجا که مردم ايران، چه در داخل کشور و چه در تبعيد، متحمل بيشترين مصائب وارده از جانب اين حکومت ستمگر بوده اند، ما اعتقاد راسخ داريم که صدای آنان، از طريق نمايندگان نمادين شان، بايد با قدرت هرچه تمام تر  در کنفرانس ورشو شنيده شود و نه اينکه مورد بی اعتنائی قرار گرفته و، يا بدتر از آن، از شرکت در کنفرانس ورشو حذف گردد.

 عاليجناب، وزير خارجه ايالات متحدهء امريکا، در تاريخ 22 ژانويه، در پيام ويدئوئی خود خطاب به «گردهمائی اقتصادی جهانی» (داوس 2019) اظهار داشته اند که: «ما ائتلافی از ملل جهان را برای مقابله با ايران و نيز حمايت از آرمان های ملت ايران، فراهم ساخته ايم». ما قوياً حس می کنيم که لازم است که آنها رسماً مورد مشورت قرار گرفته و در اين روند حضور داشته باشند. اغلب اوقات ایالات متحده و متحدان اش، و نيز دیگر نیروها و سازمان های بین المللی، مخالفان آشتی ناپذير يک رژيم، (مثلاً سوريه، افغانستان، ليبی، یمن و ونزوئلا) را در کنفرانس های بين المللی مربوط به آن کشور شرکت می دهند. لذا، به نظر ما، عدم دعوت از نمایندگان سازمان هائی که نام شان در زیر این نامه آمده است و نيز ساير گروه های سکولار دموکرات و مخالفی که در مبارزات خود برای تأمين آيندهء سياسی ايران به استفاده از وسائل صلح آميز و بی خشونت باورمند هستند امری کاملاً نادرست و نامناسب است.

 همانگونه که يک پلنگ قادر نيست خال پوست اش را عوض کند، حاکمان مذهبی حکومت اسلامی استبدادی ايران نيز قادر به تغيير سرشت زيانبار خود نيستند. بر اين اساس، ما به «تغيير صلح آميز اين رژيم» و نه «تغيير رفتار آن» باور داريم. در واقع، تغییر مدنی و صلح آميز اين رژيم، با کمک جامعهء بين المللی، حق ويژه مردم ايران است. همانگونه که در گذشته نيز ثابت شده، اين رژيم متعصب و جنگ طلب مذهبی، جنگ و خشونت را «نعمت اللهی» تلقی می کند. به همین دلیل، ما جنگ را تنها به نفع استمرار عمر این حکومت و عليه منافع مردم ایران می دانيم. امضاء کنندگان اين نامه بر اين باورند که بهترين راهکار برای جامعهء جهانی حمايت از جنبش مدنی مردم ايران و مبارزه بدون خشونت آنان در راستای منحل ساختن رژيم اسلامی ايران است.

 ما، بدينوسيله و با احترام، از شما عاليجنابان، ميزبانان کنفرانس، می خواهيم تا هرچه زودتر از گروه های سکولار دموکرات مخالف حکومت اسلامی دعوت بعمل آورده و آنها را جزئی لازم و جدائی ناپذير از اين کنفرانس بدانند. بهر حال، اين سرنوشت کشوری کهنسال است که مورد بحث قرار می گيرد و لذا بدون عضويت و شراکت مردم آن ممکن است اين کنفرانس تجلی حمايت معناداری از آرمان های آنان نباشد.  

ما مشتاقانه، و با انتظار اينکه جزئی از اين کنفرانس تلقی شويم، منتظر دريافت پاسخ شما هستيم.

 به ترتیب حروف الفبا:

 

  1. جنبش رنسانس (نوزایی) ایرانی
  2. جنبش ملى ما هستيم
  3. حزب پان ایرانیست برون مرز
  4. حزب سکولار دموکرات ایران
  5. حزب سکولار دموکرات ایرانیان
  6. حزب مشروظه ایران (لیبرال دمکرات) 
  7. سازمان شیر و خورشید ملی ایران – توکیو
  8. سامانه پادشاهی پارلمانی
  9. کنگره معتمدین مخالفان جمهوری اسلامی در برون مرز
  10. مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن
  11. مهستان جنبش سکولار دموکراسی ايران
  12. نهاد مردمی
  •  

 

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

دكتر عبدالستار دوشوكي

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.