دو شکاف

و

    بنای دیوارِ زرّینِ همبستگی ملّی

 نیروهای اپوزیسیون سیاسی ملّت ایران، در راه ایجاد دولتی قانونمند و رسیدن به آزادی  پس ازانقلابِ بزرگ مشروطه، سد سالی بروی یکدیگر شمشیر کشیدند و نتیجه‌‌ی آن شمشیر کشی بر روی یکدیگر، حاکمیت اندیشه‌ی آن کهنه گرایی قرون وسطایی شد که یکسد و هشتاد سال پیش، در میدان توپخانه به جُرمِ جزم اندیشی و کهنه گرایی در میدان توپخانه و به دست همین مردم به دار آویخته شد.

با قیماندگان از کشتاراستبداد دینی قرون وسطایی، که در واقع نماینده‌ی آزادیخواه مشروطه خواهی بودند، پس از شکستی سنگین و اندوهبار و غیر قابل تصور، دست از پا کوتاه تر، به خارج از کشور پراکنده شدند. به گفته‌ی زنده یاد داریوش همایون، در اینجا چون نتوانستند بکشتن یکدیگر بپردازند، سلاح خود را از خون ریزی، به حیثیت سوزی بدل کردند و تا توانستند به تحقیر، سرزنش و انداختن خطاها بر گردن یکدیگر سرگرم شدند.

امّا، از آنجایی که میگویند: شلّاق رویدادها بیدارکننده تراز هر پند و موعظه ایست. کوهِ واقعیات وکُنه حقایق، بر کوپال و گردنشان افتاد و همگی از چپ و راست، مجبور شدند نخست به:

 "حقوق بشر و همه‌ی تبصره های آن، به دموکراسی و سپس به سکولاریزم، متحدا و بدون هیچ اختلافی باورمند شوند.

در راه‌ِ همین باورمندی بود که ویرانیِ کشورهای همسایه‌ی و کارهای میهن برباد دهِ ملّایان نادانِ قرون وسطایی، طبل جنگ را بر سر میهن به سدا در آورد و پند گرفتگان از حوادث جهانی و شمشیر غلاف کردگان دیروزی، به فکر همبستگی افتاده و دسته دسته و گروه گروه در رسانه های گروهی مغرب زمین، همبستگی ملّی را فریاد زدند.

این رویداد شگرف آنها را به هم نزدیکتر و نزدیکترنمود تا آنجا که عاقبت، نمایندگان پادشاهی و جمهوریخواهی در بالاترین سطح نمایندگی در کنفراسی در فرانکفرت حضور بهم رسانده و صمیمانه از همبستگی بر سر موازین حداقل، که امروز میتوان آنها را حداکثری نیز نامید، مانند" ایران، سرنگونی جمهوری اسلامی ، دموکراسی ،حقوق بشر، سکولاریزم و حتّا عدم تمرکز"

توافق نمودند. در چنین زمانی، آسمان همبستگی ملّی ، روز به روز غرق ازستاره های اتحادها گردید:

اتحاد: جمهوریخواهان

اتحاد: ملیت های فدرال در یک کنگره

اتحاد متخصین "نهاد مردمی"

کنگره‌ی ملّی ای که شاهزاده مدتی در آن بود

اتحاد دموکراسی خواهان

اتحاد چپ ایران

اتحاد دموکرات سکولارها و مِهستانیها

تشکیلات ستمدیگان دادخواه برهبری سندیکالیست نامدار آقای اسانلو

اتحاد ۱۰ حزب و سازمانهای جمهوریخواه

اتحاد نیروهای رفراندم در گذار از استبداد حکومت دینی و استبداد

اتحاد نسل نوین فرشگرد و.و

 اتحاد یازده جریانن سیاسی برای نوشتن نامه ای به کنفرانس لهستان و.و

 همه‌ی این اتحادهای مزین به "پرچم همبستگی ملّی"  یک هدف را دنبال میکردند و آن:

 "ایجاد و آفریدن آلترناتیو نهایی جنبش ملّی و سراسری ایران بود"

در فضای سبز و امیدوارکننده‌ی این  "نوشداروی" جنبش ملّی، جریانی به سردمداری آقایان مهندس حسن شریتعمداری، دکتر آهی و مهران براتی و جمعی دیگر...، با همخوانی در "مضمونِ سیاسی اعلام شده" از سوی دکتر کورش زعیم، نماینده‌ی جبهه‌ی ملّی در داخل کشور، سر بر آورده است که امروز، مورد گفتگوی جدّی همه‌ی این نیروهای اتحاد گرا .

یعنی امیدِ همه‌ی آن نیروهایی از درون آنها که به: " ایران، دموکراسی، حقوق بشر، سکولاریزم و عدم تمرکز" باور دارند. رویدادها و نتیجه‌ی روز به روزگفتگوها و انتریوها و مصاحبه های اخیر، بویژه گفتگوهایی که در برنامه ای به نام" راه پیروزی" توسط آقای حسن اعتمادی از سوی مهستان سکولرها در تلویزون کانال ۱ همایون انجام گرفت که در آن، با بیش از هشتاد شخصیت از سیاسیون نامدار، کنشگران سیاسی و نویسندگان گفتگو شد و نظر خواهی سیاسی انجام پذیرفت.

درکِ یگانه و واحد برآمده‌ی ازهمه‌ی این شخصیتهای سیاسی و هنری  درین گفتگوهای یک ماهِ این بود که: دیوارِ بلند و استوارِ"همبستگی ملّی" در تئوری و رهگشایی سیاسی که همانا: "برداشتن حکومت دینی ملّایان حاکم بر ایران است، ساخته و کشیده شده است". امّا هنوز"دو شکافِ" در آن دیده میشود که باید با تلاشی پیگیرانه بر طرف گردند. شکاف نخستین:

 نپیوستن فیزیکی شاهزاده و جریانهای وابسته به ایشان است که تلویحا اختلافی ندارند.

شکاف دوم:

عدم توافق بین نمایندگان سیاسی احزاب و سازمانهایی که خود را قومی  می دانند.

در طیف شاهزاده، این گفته‌ی وی که تا همه گرد هم نیایند و به توافقی نهایی نرسند، فعلا نقش و مسئولیتی نمی پذیرد.

درمیانِ قومی ها اینکه، آنها نخست خواستار فدرالیسم بوده اند. امّا احزاب و سازمانهای جمهوری خواهی و پادشاهی "مرکزی" به "عدم تمرکز و تقسیم قدرت دولتی با حفظ حاکمیت ملّی ایران موافقت داشته اند.

در گفتگوهای طولانی مدت،  پراکنده و شخصی  آقای مهندس حسن شریعتمداری برای دست یافتن به یک "توافق ملّی" دموکراتیک و حقوق بشری و متمدنانه، با نمایندگان قومی، آنها به داشتن یک پارلمان دآخلی، یا دولت داخلی، با حذف نام "فدرالیسم"، به چنین توافقی نزدیک شده اند.

اینک، با مجموعه‌ی چنین دست آوردهای بزرگی، در ساختن این دیوارِ زرّین همبستگی، امید است که نیروهای پادشاهی مشروطه و نمایندگان راستینِ مناطق قومی که همه فرزندان یک خاک و اب و آفتاب اند، به این  توافق ملّی پیش کشیده شده ازسوی مهندس شریعتمداری و گروه شورای هماهنگی مدیرت گذار برسند و این دو شکاف نیز از بدنه‌ی تلایی این دیوار پرطرف گردند و نمایندگان گوناگون اپوزسیون سیاسی، در "شورای هماهنگی مدیریت گذار ، گرد هم آیند و "راهکارِنهایی" سرنگونی این استبداد دینی را در اعلامیه و بیانیه‌ی یگانه ای رهنمون شوند.

پیشنهاد نویسنده‌ی این مقاله از همه‌ی کنشگران سیاسی و سردمداران و چهره های به نام در داخل و خارج ، بویژه در خارج از کشور که راه گفتگوها باز و سهلتر می نامید، این است که با فشار از پایین، شاهزاده را به نقش آفرینی بیشتری تا حضور فیزیکی وی  در شورای هماهنگی گذار، میسر سازند.

همچنین از همه‌ی کنشگران سیاسی و سران احزاب و سازمانهای قومی نامیده شده، درخواست میکند که:

با فشار از پایین، آنها را برای رسیدن به یک توافق ملّی که کار پایهِ‌ی آنرا مسلما "داد و ستدی سیاسی" تشکیل میدهد، پیش از مجلس موسسان، به یک توافق ملّی دست یابند.

از دیدگاه نویسنده، داشتن "پارلمان داخلی و انتخاب آزاد استانداران، فرمانداران، شهرداران و سایرمسئولین از سوی خودِمردمِ آن مناطق"، آن سان که آقای کورش زعیم، دبیر جبهه‌ی ملّی در داخل کشور می گوید،توافقی شدنی و دست آوردی دمکراتیک خواهد بود.

امیدواریم که: "شوارای هماهنگی مدیریت گذار"، به" یاریِ طیف شاهزاده و نمایندگان سیاسی مناطق قومی کشور"،

 هر چه زودتر، در پرکردن این دو شکاف ، پیروز گردد و ملتِ زجردیده‌ی میهن، از چنگال ملّاهای قرون وسطایی حاکم بر کشور رهایی یابد.

                           ازیز دادیار ۳/  فبرواری