آکسیون سوئد و حضور شاهپرستان با عکس داوطلب مقام شاهنشاهی، موضوع رابطه آزادی بیان و اتحاد در عمل را به بحث روز تبدیل کرده است. آکسیونی که در پشتیبانی از زندانیان سیاسی برگزار شد بخاطر برافراشته شدن پرچم سلطنت توسط شاهپرستان، دچار اختلال گردید.
سخنگوی شاهپرستان چپ ها را به سهیم بودن در بقدرت رسیدن رژیم اسلامی متهم کرد و نمی دانست که حکومت جهل، خرافات و بربریت اسلامی فرزند خلف استبداد شاهی، و معلول سرکوب آزادی اندیشه و تحزب در دوران ستم شاهی بوده است. ایشان  چپ ها و کمونیستها را در حزب توده و دنبالچه هایش، و ملیون را در ملی مذهبی ها خلاصه کرد  تا شاهپرستی را موجه جلوه دهد.
خطای سخنگوی شاهپرستان این بود که هنوز در نیافته است که خانواده جنبش چپ و جنبش ملی با طیف توده ای و ملی مذهبی ها تعریف نمی شوند. آنها نیروهای پوزیسیون نظام بودند و در پایان تاریخ مصرف شان با خفت و خواری کنار گذاشته شدند.
در جریان تغییرات و جابجائی های سیاسی بخش قابل توجهی از همین نیروهای سرخورده از سوسیالیسم واقعن موجود، امام ضد امپریالیست و خرده بورژوازی رادیکال، بسوی گروه های قومی خانه کشی کردند و افتخار سرکردگی گروههای قومپرست نصیب شان گردید.
نیروئی که دیروز در کنار پان اسلامیسم در برابر آزادی و دمکراسی ایستاده بود، امروز هم در کنار قومپرستان، در ایجاد همبستگی ملی برای برچیدن جمهوری اسلامی اختلال ایجاد می کند. بنابراین دو خانواده سرنوشت ساز چپ و ملی را نمی توان با شعبده بازی محکوم و سپس مورد بخشش قرار داد.
اتحاد در عمل در بستر پیشبرد یک استراتژی واحد تعریف می شود. سه استراتژی مطرح برای فردای ایران وجود دارد؛ جمهوری ایرانی (جمهوری دمکراتیک، لائیک و سوسیال)، پذیرش ننگ تداوم حکومت اسلامی و یا بازگشت به حکومت فردی و موروثی ستم شاهی.
نیروی سه استراتژی متفاوت مبارزه برای جمهوریت، حکومت دینی و موروثی نمی توانند زیر یک چتر قرار گیرند ولی همسوئی ها در جنبش خیابانی در مراحل معینی از جنبش اجتناب ناپذیر است.
پرسش اینست که آیا به دلیل فقدان صلاحیت و ظرفیت شاهپرستان و اسلامگرایان در دفاع از آزادی، دمکراسی، لائیسیته و جمهوریت می توان آنها را سانسور و حذف کرد؟
برای پاسخ به این پرسش به تجارب مان مراجعه می کنیم. دوست هنرمندم در دوران سید خندان، جشنواره های فجر را بایکوت کرده بود. چرا که قبل از شرکت درجشنواره می بایستی محصول هنری اش از مرز سانسور دست اندرکاران نظام می گذشت.
او خواهان ارتباط بیواسطه با مخاطبین خود بود و توهین و تحقیر سانسورچیان را نپذیرفت.
در جریان آکسیون های بزرگ آلمان برای پشتیبانی از خیزش مردمی 1388، یکی از مباحثات گروه سازمانگر این بود که تریبون دست غیرخودی ها نیفتد.
متن سخنرانی سخنرانان را کنترل کنند و پس از تائید یکی از "خودی ها" مجوز سخنرانی صادر شود.
برگزارکنندگان جشنواره فجر، تظاهرات اپوزیسیون در آلمان و آکسیون حمایت از زندانیان سیاسی در سوئد؛ همه در یک اصل اشتراک نظر دارند و آنهم نفی آزادی بیان و تشکل است.
نیروهائی که علیه شاه و شیخ  و دو سیستم حکومتی موروثی و دینی مبارزه کرده اند و داغ زخم های پهلوی ها و اسلامگرایان را بر تن دارند، بایستی شعور فرهنگی، سیاسی و اجتماعی مردم را مورد خطاب قرار دهند و با بهره گیری از آزادی بیان، انتقاد و تشکل، ارتقاء شعور سیاسی مردم برای گذر از دو نظام همخون شاه و شیخ را نشانه گیرند.
رهائی از استبداد شاهی و دینی مطالبه ملی ایرانیان است و هنوز ویدئوهای جنبش خیابانی 3 سال پیش موجود است که چگونه شعار درخشان؛ نه شاه نه دکتر مرگ بر دیکتاتور در خیابانها طنین انداخت.
و در خاتمه کلام؛
بعنوان زندانی سیاسی دو رژیم شاه و شیخ، و به استناد مشاهدات و تجارب شخصی ام اعلام می کنم که جنایاتی که امروز شیوخ انجام می دهند، تداوم سیستم سرکوب، شکنجه و جنایات نظام پادشاهی ست.
اسلامگرایان از دل اختناق نظام شاهی، سرکوب اندیشه و ممنوعیت فعالیت احزاب سیاسی برای خانواده جنبش چپ و جنبش ملی توانستند از تریبون هائی که رژیم پهلوی فقط در اختیار آنها قرار داده بود مردم را فریب دهند، انقلاب شکوهمند ضد استبدادی را به انحراف کشانند و نظام دینی را جایگزین نظام موروثی کنند.
ملت ایران قربانی اصلی دو نظام پادشاهی و دینی گردیده و برای رهائی ایران و ایرانیان از شر شاه و شیخ؛ سیاست سانسور و سرکوب کارائی ندارد و ابزار کار آزادیخواهان نیست. ما باید با آگاهگری ملی، سازماندهی اجتماعی و دفاع از حق بیان، تشکل و تحزب شهروندان، راه انتخاب آزاد و دمکراتیک را برای شهروندان کشور فراهم کنیم.