آینه ی دِق
رضا بی شتاب
پیشکشِ سیمین جانِ بهبهانی
شکسته بال تر از من میان مرغان نیست
دلم خوش است که نامم کبوتر حرم است
«محتشم کاشانی»
قُمریِ من آوازِ «قمر» کو
در قابِ غمم رخصتِ پَر کو
ای «مرغِ سحر» ناله کن اما
از بهرِ «بهارم» که سَهَر کو
آغوشِ من از شعرِ تو سرشار
خورشیدِ خیالِ تو به سر کو
برگان همه پامالِ خزانند
پژمرده درختان وُ ثمر کو
آفت زده آفاقِ تفاهم
بیداری وُ آن شوقِ نظر کو
آهنگِ سخن دارم وُ دلگیر
آن سازِ سخنگوی سحر کو
تاریکم وُ افسرده وُ تنها
هان خیلِ خروشانِ خبر کو
گویی که جهان محبسِ جان ست
در سینه صدا مُرد وُ اثر کو
این چیره ی چرکینِ پُر از کین
بگرفته در وُ بام وُ گذر کو
ای گلشنِ پنهانِ پریشان
آوایِ فروزانِ «شجر» کو
بیغوله ی غربت چه پَرم سوخت
پروازِ من وُ شور وُ شرر کو
خاموشی وُ شکوائیه هیهات
آن موجِ فراگیرِ خطر کو
«نیما» وُ «فروغِ» دلم افسرد
«امید» کجا رفت وُ سفر کو
«سیمین» تو بمان روشنِ ما باش
تا خسته نگوید که سَمَر کو
آیینه ی دِق گشته تو بشکن
تا دیده نگرید که گوهر کو
ــــــــــــــ
سَهَر = بیداری
سَمَر = قصه گویی به شب
2012 / 7 / 11
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید