امیر طاهری در حسرت لیس زدن به چکمه های محمدرضاشاه!

مصباح زاده: «آقای هویدا از اواسط دوران صدرات خود به فکر نفوذ بیشتر در مطبوعات افتاد. پیش از آن او سعی کرده بود عده ای از روزنامه نگاران را به صورت دوستان شخصی خود در آورد. در این راه مشاور، راهنما و کمک اصلی او فرهاد نیکوخواه بود...یک روز نیکوخواه پیش من آمد و گفت آقای نخست وزیر علاقمند است که شما امیر طاهری را به سردبیری کیهان بگمارید. من گفتم در حال حاضر من از سردبیر فعلی کیهان آقای سمسار که قریب بیست سال است در این سمت صادقانه با کیهان و من کار می کند کمال رضایت را دارم و هیچ دلیلی برای تعویض او نمی بینم...روزی نخست وزیر زنگ زد و خواست او را ببینم. وقتی به دیدنش رفتم صریحاً مسأله سردبیری امیر طاهری را مطرح کرد و اظهار داشت من خیلی علاقمندم این کار صورت بگیرد. من هم عین جواب پیش را که به نیکوخواه داده بودم به او دادم...هویدا فکری کرد. بعد موضوع صحبت را عوض نمود. این کار مدتی طول کشید. تا این که یک روز هویدا دوباره از من خواست که نهار مهمانش باشم. سر نهار پرسید آن موضوع سردبیر چه شد. تا من خواستم عذر بیاورم، سرش را بلند کرد و عکس شاه را نشان داد و گفت این خواهش من نیست، ارباب این طور می خواهد. من گفتم اگر امر اعلیحضرت است پس باید اجرا شود. من که واقعاً گرفتار شده بودم، به فکرم رسید که موضوع را با عَلَم وزیر دربار در میان بگذارم. به سراغ او رفتم و مطلب را گفتم و از علم خواستم که ته و توی کار را در بیاورد و مرا از نتیجه خبر کند. علم فکری کرد و گفت عجله نکن، صبر کن خودم خبرت می کنم. دو هفته بعد زنگ زد که صبحانه بیا پیش من با هم صحبت کنیم. سر صبحانه گفت آن موضوع را ارباب می خواهد. مثل این که چاره ای نداری...به این ترتیب، امیر طاهری سردبیر کیهان شد.»
عباس میلانی، معمای هویدا ص ۲۹۶- ۲۹۵

یعنی شما با انقلاب موافق بودید، به این ترتیب.
نه موافق نبودم. نظر شخصی من با وضع روزنامه فرق دارد. منتها نمی‌دانم این را خوب توضیح دادم یا نه. من به عنوان یک شخص ممکن است هر نظری داشته باشم، منتها از روزنامه نباید انتظار داشته باشم که برود انقلاب کند، باید خودم بروم انقلاب کنم. یا اگر مخالف انقلاب هستم، از روزنامه انتظار نداشته باشم که انقلاب را سرکوب کند، خودم بروم سرکوبش کنم.
در نتیجه، روزنامه‌نگاری در ایران واقعاً کار مشکلی بود. از یک طرف، فشار شدید دولت -که البته اگر جرأت داشتید و جلوی‌شان می‌ایستادید، بالاخره کاری نمی‌توانستند بکنند- و از طرف دیگر فشار شدید مردم. کمونیست‌های ما می‌خواستند من کمونیست باشم، ناسیونالیست‌ها می‌خواستند که من ناسیونالیست باشم، آخوندیست‌ها می‌خواستند من آخوندیست باشم. این کار را خیلی مشکل می‌کرد.
آقای طاهری، گفتید که در حضور شاه به ایشان گفته‌اید تک‌حزبی کردن ایران اشتباه است. شما چقدر به شاه نزدیک بودید که می‌توانستید این‌

ایرج و پرویز پسران دکتر مصابح زاده اسما سردبیر شدند اما کیهان عملا توسط معاونین سردبیر رحمان هاتفی- هوشنگ اسدی اد اره می شد- بعد از خروج خانواده مصباح زاده در آغاز سال 57 رحمان هاتفی عملا سر دبیر شد و معاونینش هوشنگ اسدی- محمد بلوری بودند.

بعد ا زانقلاب در اسفند 57 د راولین و اخرین انتخابات شورای سردبیری این افراد انتخاب شدند: رحمان هاتفی- هوشنگ اسدی- محمد بلوری- مجتبی راجی- مهدی سحابی و تا زمان اشغال کیهان در اردیبهشت 58 رحمان هاتفی رئیس شورا و سردبیر بود

وی پیش از انقلاب ۱۳۵۷ و در دوران وزارت خارجه اردشیر زاهدی، خبرنگار دیپلماتیک، روزنامه کیهان بود. طاهری در سال ۱۳۵۳ در سن ۳۲ سالگی، به عنوان سردبیر روزنامه کیهان منصوب شد و تا زمستان ۱۳۵۶ در این جایگاه فعالیت نمود. وی پس از انقلاب ۱۳۵۷ به لندن مهاجرت کرد و تاکنون با خبرگزاری‌هایی چون ساندی تایمز، واشینگتن پست، الشرق الاوسط، هرالد تریبون بین‌المللی، ساندی تایمز و فاینانشیال تایمز همکاری داشته‌است. او در حال حاضر رئیس هیئت مدیرهٔ مؤسسهٔ گیت-استون در اروپا است .او در زمستان سال ۱۳۵۶ ، اندکی بعد از استعفای امیر عباس هویدا جای خود را به پرویز و ایرج مصباح زاده داد. درآغاز سال ۱۳۵۷ با خروج آنها از ایران، رحمان هاتفی سردبیری کیهان را تا زمان اشغال آن توسط حزب اله - بهار ۱۳۵۸- بعهده داشت. در واقع تحریریه کیهان از سال 56 در اختیار توده ای ها همچون هوشنگ اسدی و رحمان هاتفی (عضو سازمان مخفی حزب توده بنام" نوید") بود. بنابراین غیر منصفانه است که تیتر های کیهان پس از کناره گیری او را به حساب امیر طاهری گذاشت. البته انتقاد و ایرادی که به طاهری می توان گرفت ،این است که رنگ اعتقادات سیاسی اش به طرفداری از شاه این روز ها خیلی پرررنگ شده است و این اهمیت تحلیل ها ی کارشناسانه اش کم رنگ می کند