Parviz Hodaie

 دوست گرامی، به عنوان مثال همه ما ما ملت کبیریم، ایران را پس میگیریم و دهها شعار نظیر آن را قبول داریم، پرچم سه رنگ را هم همه قبول دارند، حالا اگر کسی میخواهد با شیرو خورشید کسی هم که نمیخواهد، بدون شیرو خورشید می آورد، مهم اینست که همه قبول کنیم مسیله اصلی حالا دست بدست هم دادن و با همه گروه ها که به دمکراسی و آزادی و ایران معتقد هستند، است، از بعضی مسائل کم اهمیت تر میتوان چشم پوشید، وگرنه ۴۴ سال دیگر هم همینجا ایستاده ایم که امروز هستیم، بعد از آزادی ایران هر نظری که بیشتر رای آورد آن عمل میشود

کریم شامبیاتی: 

 گلناز عزيز، از من راه حل خواسته اي كه در همينجا راه حلي را كه عكاس معروف رضا دقتي مطرح كرده أست و منهم مناسب ميبينم ميگذارم.

اما به لحاظ نظري براي رسيدن به يك راه حل بايد بپذيريم اين پراكندگي گسترده پاشنه آشيل مخالفان نظام اسلامي براي سرنگوني آنست. اگر ما صحنه مبارزه مشترك را به عرصه نزاع و جدال با يكديگر تبديل كرده و ميكنيم، اين بدان معناست كه دموكراسيخواهي ما از آنجا كه فاقد پايه مشترك أست در حد يك ادعاي بي پشتوانه باقي ميماند.

اينكه صحنه حمايت ما از مبارزه مردم به آن صورت آزاردهنده اي درآمده است كه تو به بخشي از آن اشاره كرده اي، واقعيت اينست كه جنگ پرچمها و تصوير رهبران در آن حد عمومي و تحميلگرانه است كه گويا براي برخيهاجنبش مهسا به اين علت رخ داده أست كه سليقه گروهي آنها حق انحصاري جلوه نمائي داشته باشد و نه چيزي كمتر از اين.

Gitti Alizadeh

مهم نیست در چند نقطه از شهرهای مختلف دنیا تجمعات بپا می شود، مهم این است که افق همه اینها رو به ایران است. افکار عمومی خارجی هم دیدیم که چندان در حل مشکلات و نسل کشی در ایران موثر نبودند، اگر بودند حال و روز ما بهتر از این می بود، پس فرقی نمی کند. قرار هست در آینده احزاب گوناگون با همدیگر رقابت کنند و این ملت است که می بایستی انتخاب کنند به کدامیک رای می دهند. قرار که نیست تک حزبی شود، پس جدا جدا برای یک ایران به پیش می رویم

Ali Yaghoubvand

من حقیقت مدتی است دارم فکر می کنم که اگر بخواهیم نیروهای سیاسی سنتی ایرانی را ملاک قرار دهیم ما بعد از جمهوری اسلامی هم به "دموکراسی" نخواهیم رسید.

این نیروها که عمدتا در خارج از کشور بسر می برند در طول این چهل و چهار سال نشان داده اند که همچنان از پنجره ایدئولوژی های غیر دموکراتیک خود به مقوله دموکراسی می نگرند.‌ آنها با کمال میل در مباحث و تحلیل های خود از ترمینولوژی متداول در یک دموکراسی استفاده می کنند اما در عمل گویا اعتقادی به محتوای کاربردی آنها ندارند. وضعیت در درون کشور هم نا معلوم است و به علت سرکوب سیستماتیک، بجز جریانات موسوم به اصطلاح طلب، امکان تشکیل احزاب جدید و مدرن وجود نداشته است. بنابر این گرچه نسل های بعد از پنجاه و هفت از لحاظ فرهنگی و شیوه زندگی با حاکمیت تضاد عمیق داشته و بقولی خواهان یک "زندگی معمولی" با یک نظام سکولار هستند، اما شاید در مورد اینکه کدام شکل از چنان نظامی بهتر می تواند چنین شیوه زندگی را تامین و تضمین کند، تصویر و تصور روشنی ندارند.

بنابر این با توجه به مجموعه شرایط حاکم می شود به این نتیجه گیری رسید که در بهترین حالت جمهوری اسلامی جای خود را به نوعی از یک حکومت اقتدار گرای سکولار توسعه گر خواهد داد و امیدوار بود که چنین حکومتی در یک پرسپکتیو ده ساله وارد فاز نخست یک دموکراسی عرفی شود.

Shahla Ardalan

با درود بر شما به نکتهٔ خوبی اشاره کردین جناب شمبیاتی خواستم فقط بگویم که در استکهلم شرایط بهتر است زیرا چندین تشکل اعم از جمهوری خواهان و احزاب کرد در میدان نورمالم گرد هم میآییم و سلطنت طلبها جداگانه و در مکان دیگری جمع می‌شوند!!

Nsyr Niavafany Nywrny

خیلی نیاز به گزارش این جمع پراکنده نیست کافیست روز بیست وهشت مرداد را ببینند که چگونه مصدقی ها بر علیه ایرانی پادشاهی ومشروطه خواه وسلطنت طلبان بر علیه مصدقی خواه بجان یکدیگر می‌افتند آنگاه دقیقآ در صبح روز بیست وهشت مرداد قرار دارند الیته آتش بیماران معرکه هم پرکار وتلاشند ملی نمای جو فروش و چپهای ملی نما فرقه رجوی والبته سایبری نظام مقدس، ،،

تا آنجا که در سوسیال مدیا می‌خوانم ، همین بساط را هم در استکهلم داریم . دوستان کرد برای خودشان کارناوال و تظاهرات مستقل ..،نیروهای بینابینی و همچنین نیروهای طرفدار پادشاهی خواهی بنام مستقل در جایی، نیروهای جمهوریخواه و طرفدار جریانات چپ آنهم زیر پوشش شورا مستقل، همان روز اما ساعت دیگری ، کمونیست ها هم در جایی جمع .... راستش بعد از پنچر شدن اتوبوس همبستگی دیگر حتی نیروهای بینابینی و یا لیبرال که به گروه خاص سیاسی علاقه نشان نمی دادند و صرفا بخاطر انقلاب ژینا به خیابان می آمدند ، قطعا هاح و واج می مانند که کجا بروند . خودم اگر استکهلم بودم ،نمیدانستم چکار کنم 

Goolnaz Gabrae

به نظر شما راه حل كدام است؟ برويم در يك تظاهرات همگاني و با پرچم ها و شعارهاي دروغين همراه شويم؟ شب خودمان را در رسانه ها ببينيم كه بالاي سرمان پرچم نمي دانم كدام قوم و قبيله اي رفته بالا و جلويمان پرده ي مرگ بر ستمگر چه شاه باشه چه رهبر در اهتزاز أست؟ بنشينيم خانه؟ در فيس بوك مواضع سياسي مان را اعلام كنيم ؟ به نظرم زياد هم نبايد در بند پليس خسته ي آلمان باشيم. اين ها چند هفته پيش شاهد تظاهرات قبيله اي ارتيره اي ها بودند كه از كشتن هم بسم ندارند، بارها كردها و ترك ها را از هم جدا كرده اند و هر سال چند بار در شهرهاشان شاهد نبرد گاه خونين آلماني ها با هم هستند. بايد بدانند كه در ايران هم انديشه هاي گوناگوني هست كه خوشبختانه همه در ميدان هستند.

کریم شامبیاتی: 

 اصغر جان در كمال تعجب ميبينيم كه برخي از دوستان آشكارا مهر تأييد بر پراكندگي موجود ميزنند. جمعي خوشباورانه بر اين باورند كه گرايش مطلوب آنها ميتواند به تنهائي سرنوشت امروز و آينده ايران را تعيين كند. اگر انقلاب ٥٧ محصول توهم نسلي خود شيفته و ذوب شده در باورهاي ايماني خود بود ، ما اين خودشيفتگي و توهم را متأسفانه در نگاه بخشي از همين نسل و نسلهاي بعدي ميبينيم.

 تنها يكي از مشخصات اصلي هر انسان نرمال، بلكه اجتماعات متشكل پيش برنده جوامع انساني نيز به شمار ميرود. متاسفانه، بخش عمده اي از افراد و تشكلهاي سياسي اپوزيسيون بكلي تهي ازچنين ظرفيتي بوده و قادر به درك پايه اي ترين اصول ناظر بر ديناميسم تغيير توازن قوا براي نيل به اولويت مقدم سياسي خود نيستند.، در همين كامنتهاي مرتبط با پست شما، نمًونه هاي متعددي از چنين نقصاني به روشني مشهود است. از جمله بديهيات مورد نظر اين كامنت، موضوع اولويت سياسي و شاهراه نيل به آن است. افراد، رسانه ها، محافل، سازمانها و احزا بي كه شخصيتهاي تاثير گذار اپوزيسيون با قدرت بسيج منطقه اي و ملي رابه جاي جمهوري اسلامي نشانده و عمده نيروي خود را براي تخريب و بي اثر كردن آنها بكار ميگيرند، بر اين توهم استوارند كه اين يا آن حزب و شخصيت سياسي، يا فلان بلوك به تنهايي قادر به بر انگيختن يك بسيج ملي بر پايه منافع مشترك گروههاي متكثر اجتماعي جامعه ايراني درون كشور ، براي كنار زدن و از سر راه برداشتن جمهوري اسلامي است.