نردبان ها یمان را کنار هم می گذاریم.
هر زمان که زندگی بر من سخت می گیرد ولشگر غم برحجره های قلب دردمندم هجوم می آورد.خوابهایم پریشان می شوند . لحافی بیادگار مانده از ندافی پیر را که روزی برای ندافی به خانه ما آمده بود واین لحاف را دوخت وبر من هدیه کرد بر دوی خود می کشم تا اندکی آرام گیرم . "پسرم پنبه این لحاف را با عشق ندافی کردم .در هر رشته پنبه  آن داستانی، رویائی،امید و آرزوئی برایت نهاده ام .لبریز از مهر و عشق به زندگی و انسان . من نداف تاریخم .برای فرزندان این سرزمین لحافی از عشق  و داستان های گذشته گان می دوزم وبیادگار می گذارم." او کمان ندافی کوچکی نیز بمن هدیه داد.  من در روز های سخت، کمان ندافیم راکه از سال های کودکی در کنج یکی از دهلیز های ذهنم نهاده ام همراه با مشته ام بر میدارم. در کوچه های خاطره می گردم، به محله های آشنا به خانه ها به کوچه هائی که هنوز خاطرات کودکی ،نو جوانی و جوانیم را در خود حفط کرده اند سر می زنم وشروع به ندافی رویا هایم می کنم. رویا هائی که نه زمان ونه مکان قادر به زودن آنها نیستند. 
رویاهای تبدیل شده به خاطره.  خاطره چهره هائی که دوستشان داشتم. چهره هائی که یکی بعد از دیگری ظاهر می شوند از مقابل دیدگان مشتاقم می گذرند و در فضای اثیری زمان محو می گردند.
بر مشته ام می کوبم زه کمان ندافیم را بلرزه در می آورم. موسیقی گم شده در زمان را بار دیگردر رگ کوچه های خاطره جاری می سازم.
 از پنبه های ندافی شده نردبانی از رویا می بافم! نردبان بافته شده بر دوشم و کمان ندافی بر دستم در شهر می گردم.
 ازبرای کودکانی که دورم حلقه زده اند ترانه ای می خوانم.نامه علی را که عاشق دخترهمسایه شده بود در شکم چاک خورده وبر آمده دیوار کاه گلی خانه حلیمه خانم می گذارم.
 به آرامی در کناربساط عصرانه زنان همسایه می خلم.به شیطنت کلاف های رنگی بهیه خانم را که تمامی عمرش برای ثروتمندان شهر بافتنی بافت باز می کنم. رنگین کمانی از شیطنت بر فراز شهرخاکستری می کشم. 
نردبان بردرخت زرد آلوی خانه فاطمه خانم می نهم با فراغ بال بالا می روم.
"آی پسر شلوغ کوچه در آن بالای درخت چه می کنی ؟"
"خاطره می چینم!" 
 به حیاط خانه صفیه خاله جان نگاه کنم!خانه غرق در نور است .هاله ای از نور بدور سر زنی که دارد به مهر در دهان بهشت باجی زن فقیر سر کوچه که مریض شده لقمه می گذارد.آری خود اوست با آب دعائی در استکان و چند نقلی بر دست که در کوچه می گردد. بر بالای بستر کودکان می نشیند ،دعا می خواند با آن دوچشم نافذ لبریز از محبت نگاهشان می کند .
"بالام صبحه تش توختار.فرزندم تا صبح خوب خواهد شد ."
چه رازی در این نیک نفسی وپیام خوابیده است؟ که توانت می بخشد وخوابی آرام را به هدیه می آورد.
 حال بر بالای بستر من نشسته است، همراه مادرم.
 چشم های مهربان وزیبا دوجفت شده اند. 
من تاب می خورم درننوئی از مهر. پروازمی کنم در کجاوه ای از عشق! از دالان های خاطره عبور می کنم چونان خواب زده ای از میان سایه روشن ها می گذرم.از کوچه های باریک وسنگفرشی کودکیم عبور می کنم .زیر شاخه درخت توت آویزان شده بر کوچه دانه ای چند از توت های افتاده بر زمین بر می دارم .شهدزندگی در رگهای تنم جاری می شود.
از بازار صندوق سازان عبور می کنم. بر صندوق های رنگی با تو دوزی های مخمل می نگرم . بر لحاف های سرخ ومخمل اطاق تازه عروسان ،بر عشق ولذت پیچیده شده در درون آن ها ،بر بقچه های عروسی خیره می گردم . بر پدران روستائی که از روستا های اطراف برای خریدن صندوق جهیزیه دخترانشان به شهر آمده اند.چه شادمانی ساده ،بی تکلف و غریبی در چهره آفتاب خورده شان نهفته است. 
در این بازارچه صندوق سازان، عشق با چه زیبائی و لطافتی قدم بر می دارد.
در کودکیم همراه با شادی، همراه با روستائیان بی هراس در این بازار ها  قدم می زدم .دربرابر دکان های فرش فروشی می ایستادم به نقش های هندسی ، به تصویر شکار گاه می نگریستم وقدم در شکار گاه خسرو پرویز می نهادم .
اما زمان سپری شد. نوجوانی وجوانی جای آن زلالیت و سادگی راگرفت.
حال هر زمان می گردم در پیچ کوچه ای در طاقی چهار سوئی مرد خنذر پنزی هدایت با چهره ژولیده !خنده کریه و دستار سیاهی بر سردر برابرم ظاهر می شود.
 : "تمامی این ها رویاست !تو رویا می بافی ،به عبث نردبان بر دیوار ها می نهی ،بالا می روی که فراخنائی ببینی ! چشم اندازی نیست! امیدی نیست!مهر ؟ عاطفه؟ عشق ؟ شادی ؟ رنگین کمان ؟ تمامی این ها تنها یک رویاست!رویائی از زمانی دور!"
به چهره کریه اش خیره میشوم پشتم می لرزد .آیا براستی چنین است ؟ امیدی نیست ؟
از دور صدای کوبیدن چکش بازار مسگران را می شنوم بازار غرق در موسیقی غرق در نوراست . آیا این مولانا است که با ضرب آهنگ چکش صلاح الدین زرکوب در میانه بازار می رقصد؟ از کوچه پس کوچه ها عبورمی کنم بر دهانه بازار مسگران می ایستم آری خود اوست اما تنها نیست.
رقص سماع غریبی است.زن ومرد در حال چرخیدن اند. اما نوا نوای درد است واندوه وسنج های عزاداری است که بر هم کوبیده می شوند.صد ها دختر وپسر یکی زیباتر از دیگری در سماعی مستانه  می چرخند با سرخ گلی خون چکان بر سینه .
"آه شهیدان کی اند این همه خونین کفنان؟"
این دخترک زیبا با آن گیتارچه می نوازد ؟ از کدام درد سخن می گوید؟ این همه مادران داغدار ،داغداران کدام لاله روئیده در سرتا سر این سرزمینند؟
 این پیکر رعنا که خون چکان بر سر دست مردم می چرخد ،دردانه کدام مادر است؟ زنی فریاد زنان می گوید:" این پسر زیبا پسر من است پویای من.
 " بازار به میدان گاهی عظیم بدل گردیده، هزاران عاشق! آنان که رفتند وآنان که مانده اند همه حضور دارند.از آزادی و عشق سخن می گویند. این مولاناست که پای می کوبد می چرخد ومی خواند
"آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد" 
دختران وپسر جوانی با چشمانی هوشیار ودرخشان بمن نزدیک می شوند." نگران نباشید!عمر حاکمان ظلم کوتاه است وبنای ظلم رو بویرانی.آن ها هرگز قادر نخواهند شد رویا هایمان را از ما بگیرند."
این مهساست،این فرشاد است ،این آخرین، آرمیتاست که وارد می شود.  آنها نیز نردبانی بر دست دارند ومی خندند.
 :"هرنسلی نردبان رویاهای خود را دارد.نردبانی بلند تراز نسل قبل خود . چرا که سقف آسمان بلند تر،جهان دست یافتنی تر، فراخنای علم گسترده تر و افق دید بازترگردیده است!افقی که شب پرستان جاهل ومتحجر را بدان راهی نیست. 
بر ما مویه نکنید!
ما زیباترین زندگان این سرزمین هستیم . هیچ چیز پایان نیافته و هرگز پایان نخواهد نیافت..
این سرزمین هرگز بی رویا نبوده است . مردمان کمتر سرزمینی برای رو یاهایش این همه جنگیده ،کشته داده اند. مردمانی که هرگز دست از رویاهای خود برنداشته اند.
 از خنده این پیر منحوس،انباشته از کینه و نفرت این خنز پنزری ها  غمین مباش !میلرزی؟
 به این دختران جوان ، به این پسران شاداب بنگر!به این زنان به این مردان ،به خیل عظیم جوانان کشته شده آبان ماه، به گشته شدگان این جنبش عظیم :"زن ،زندگی ، آزادی " بدقت نگاه کن !چه ی بینی ؟ زندگی!
پیروزی عشق بر نفرت ،مهر بر کینه و امید بر نا امیدی!
سرانجام روشنی بر تاریکی غلبه خواهد یافت و آزادی فرا خواهد رسید." 
وجودم سرشار از عشق است. از امید! نردبان های خودرا در کنار هم می گذاریم ،چون حلاج از پله های رویا و آرزو بالا می رویم. از دیوار شب عبور می کنیم .به افق پیش رو می نگریم .افقی روشن وزیبا. ابوالفضل محققی