بنده از اوایل سال ۵۸ باهاش قهر کردم و اهنگ هاش رو هم گوش نمیدادم.. ترانه های گلپا آدم رو میبره به دوران ستم شاهی بورژوازی کمپرادور ..برای همینم از سال ۵۸ مارمضون و محرم و صفر ربنا و دی و بهمن ماه روزگار چون شکر آید استاد شجریان رو گوش میکردم

ترانه ای از اکبر گلپا  که در سال ۶۰ توسط بعضی از زندانیان سیاسی که منتظر اجرای حکم اعدام خود بودند گاه و بیگاه زمزمه می شد. یکی از آنان محمد رضا ابراهیمی زاده از سازمان پیکار بود که  در ۱۸ آبان با چند همرزم پیکارگر دیگر خود تیرباران شدند (بها توکلی؛ ناصر خادم حسینی؛ حمید ندروند ) یادشان گرامی

من که مي دانم شبي ، عمرم به پايان مي رسد
نوبت خاموشيِ من ، سهل و آسان مي رسد
من که مي دانم که تا ، سرگرم بزم هستي ام
مرگ ويرانگر چه بي رحم و شتابان مي رسد 
پس چرا ، پس چرا عاشق نباشم ، پس چرا عاشق نباشم
من که مي دانم به دنيا اعتباري نيست نيست
بين مرگ و آدمي قول و قراري نيست نيست
من که ميدانم اجل ، ناخوانده و بي دادگر
سرزده مي ايد و راه فراري نيست نيست 
پس چرا ؟ پس چرا عاشق نباشم ؟ پس چرا عاشق نباشم ؟ 
من که مي دانم شبي ، عمرم به پايان مي رسد
نوبت نوبتِ خاموشيِ من ، سهل و آسان مي رسد
پس چرا ؟ پس چرا عاشق نباشم ؟