میدونید دوستان، اینایی که با نام مستعار خطاب به من مینویسند.. هرچه هستند سلطنت طلب نیستند. اینجا فداییان و توده ای های سابق یا کنونی حضور دارند.  مشکل من با اینها تنها این نیست که زیر چادر پنهان میشوند. مشکل من این است که این ها ادعا میکنند شکنجه شده اند و به زندان رفته اند. خب من که مثل خودشان از پشت کوه نیامده ام. تو اگه اهل مبارزه بودی اگه سیانور زیرزبان داشتی دستکم بجای غمزه اومدن با اسم واقعی ات میومدی مرد و مردونه حرفت رو میزدی. کسی مثل تو آبروی جزنی ها و حمید اشرفها رو میبره و من مطمئنم اونها تن شون تو گور میلرزه اگر موجود قابل ترحمی مثل شماها از آنها دفاع بکنه. شماها اندازه پاشنه پای پرویز ثابتی و احمد فراستی هم نیستید. شماها از کسانی هستید که نه با اولین سیلی بلکه با اولین تشر رفقای تان را لو میدادید و به جرم های نکرده هم اقرار میکردید. و حالا اینجا با ژست چپی و ضد سلطنتی آنهم از زیر چادر غمزه میایید. و من حیرانم که چرا یکی از کسانی که زندانی و شکنجه شده به شماها اعتراض نمی کند.   من به آنها که خیال میکنند که من با اسم مستعار مینویسم یک بار گفتم کجایم اندازه کله تان است و نیاز به پنهان کاری ندارم. از من خواسته اند رکیک ننویسم. ولی میدانم که دلتان برای فحش های دکتر سکویی تنگ شده. موجودات بیچاره و قابل ترحمی هستید. حیف فحش که لیاقتش را ندارید. 

آقای کیوان. اگر اهل بحث هستید بهتر است بجای رجز خواندن یک انتقاد اساسی بکنید. استدلال شما: دلیل سقوط سلطنت طلبان این بود که عرضه نداشتند و آخوندها آنها را ریختند به زباله دان تاریخ. یک کسی باید این رجز را بخواند که دستکم خودش آخوندها را به زباله دان تاریخ ریخته باشد. شماها را که هم آن رژیم به زباله دان تاریخ ریخت و هم این رژیم و هم خودتان یکدیگر را رسوا کردید. دستاورد شماها چه بوده؟ باز یک ملتی سرودند که چه اشتباهی کردیم که انقلاب کردیم و نسل جدید سایه شماها را با تیر میزند. حالا بگو کی به زباله دان تاریخ ریخته شده؟ بجز شماها که مردم به زباله دان تاریخ فرستادن تان. 

 از احمد فراستی رهبر عملیات ساواک   کلابهاوس در مورد ادعای تروریست ها که بخاطر یک کتاب چند سال زندان شدن سوال شد. در پاسخ گفت: حتا یک نمونه نداریم که در دادگاه به جرم خواندن کتاب به زندان محکوم شده باشد و این یک دروغ بزرگ است. او میگفت وقتی به خانه تیمی حمله میکردیم کتاب ها را میبردیم که از میان یاد داشتها و زیر کلماتی که خط کشیده بودند بتوانیم رمزهای قرار های شان را پیدا کنیم و از این رو بود که این کتابها را به عنوان مدرک جرم به دادگاه ارائه میکردیم. 

من بعنوان شاهد بیطرف حرفهای آقای فراستی را می پذیرم. در خانه ما انواع کتابهایی که رفقا مدعی بودند بخاطر آنها زندانی شده اند را داشتیم. بسیاری مردم داشتند. منتها رفقا و برادران تروریست و دروغگو برای خشن جلوه دادن دستگاه شاه ورد زبان شان بود که بخاطر خواندن کتاب دو سال زندان شده اند و چند سال زندان شده اند. البته از دیگران شنیده ام که وقتی به ساواک برده میشدند از آنها در مورد کتاب های ممنوعه سوال میشد اما آنها بخاطر موضوع دیگری دستگیر میشدند نه کتاب! 

کسی که با نام «ناشناس» کامنت گذاشتی که بخاطر کتاب ژرژ پولیتسر 12 سال زندان میکردند. وجدان نداری و شرف نداری اگر نتوانی یک نمونه.. حتا یک نمونه را با نام بیاوری که فلانکسک  فقط و فقط بخاطر این کتاب 12 سال یا حتا یک سال یا یک ماه زندان شده باشد.

این "شازده اسدالله میرزا " انگار سایبری رژیم  است ( چون ندیدم یکبار علیه جمهوری اسلامی حرف بزند). مرد حسابی دست از پروپاگاندا بردار؛ دو کلمه حرف درست و حسابی بزن؛ مرتب داری زرمی  زنی .  مرتب می نویسه :  57 تی  57 تی؛ خودت 57 تی هستی. یک مورد ندیدم  ایجابی حرف بزنی ....

این چه می‌گویم به قَدْرِ فَهْمِ توست ......  مُردم اَنْدَر حَسْرتِ فَهْمِ دُرُست

مختصر و گذرا.

• کاربرد وفور اصطلاحات و مفاهیم و کلمات به ویژه در حوزه های علوم فرهنگی به معنای فهمیدن معنای آنها نیست. اگر آنانی که در مشقنویسیهایشان مدام از مفاهیم نخ نما و هزاران هزار مرتبه جویده و نشخوار شده، سر سوزن، شناخت و دانش کودکستانی داشتند، وضعیّت جامعه ایران به این فلاکتها نمی افتاد. کنشگران و تحصیل کردگان ایرانی به دلیل توهّم مالیخولیائی داشتن به «چیزدانی»،  هنوز بر شالوده ترّهاتی که نوشته اند و همچنان مینویسند فرق «دوغ را از دوشاب» نمیدانند؛ برغم اینکه سالها تلمّذ کرده اند در انواع و اقسام دانشگاههای خودی و بیگانه.
• رایج بودن کلماتی که همچون نخوچی و کشمش و شاهدونه در پرت و پلا نویسهای طیف کثیری از مدّعیان عرصه بی مقدار سیّاسیگری و بعضا آکادمیکی با عنوانهای دهن پر کن شیوع مفرط دارند، نشانگر آلوده بودن و بی محتوا شدن و بی خاصیّت شدن «اصطلاح و واژه و مفهوم» است؛ زیرا هیچ درکی و فهمی از مفاهیم نداشته اند و هنوزم ندارند.  یک نگاه گذرا و سرسری به همپرسه های «سقراط» دقیقا به  کسانی که یک ارزن شعور داشته باشند، میگوید که چرا «سقراط»، مدام بر «معنای مفهوم» تمرکز میکند و از طرف مقابلش میخواهد که معنای «مفهومی» را که بر زبان میراند، دقیق توضیح بازشکافنده بدهد. طرف مقابل نیز برغم تلاشهایش، دست آخر میفهمد که دیبیل تمام عیار است و هیچی حالیش نیست و فقط تا امروزر قرقره کن اصطلاحات رایج و ورد زبان مدّعیان چیزدان بوده است.

 در خانه اگر تنابنده ای هست، یک حرف بس است.

شاد زیید و دیر زیید!

فرامرز حیدریان

درووود!

موجز و مختصر.

 همانطور که بارها تاکید کرده و گفته ام و همچنان تاکید میکنم، من به کسانی که مجهول الهویه هستند به هیچ وجه پاسخ نمیدهم؛ چونکه هویّت ندارند. فقط سعی میکنم، بر پسزمینه پرت و پلاگوییهایشان زوم کنم و توضیحات خودم را برای آنانی بنویسم که حواسشون جمع است و  بیدارند و ساکت و هوشیار.

• شما و امثال شما که تمام دنیای فکری و فرهنگی غرب را لاجرعه سرکشیده اید و به تمام چم و خمهای فکری و فلسفی  و اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و غیره و ذالک آنها تسلّط کامل دارید، اینهمه سال چریدید، پس کو دنبه تان؟.
• من همچنان تاکید میکنم که به هیچ وجه بر استثناها انگشت نمیگذارم و نامی نمیبرم از آنها؛ زیرا استثنا همچون ستاره ای درخشان حضور دارد و استقلال قلم و فکر و شخصیّت خودش را حفظ میکند و نیازی به نامیده شدن ندارد. بحث من امّا قاعده رایج است. بله! هشتاد سال حضرات از جیب ملّت خوردند و تحصیل کردند و محصول ترجمه جاتیشان و استادگریششان در دانشگاههای ایران و چرت و پرت نویسیها و کپیه برداریها و قرقره کردنهایشان و قلمها و کاغذها سوزاندنشان که دور تا دور ایران را از افکار و ایده های بدیع و بی همتایشان!! چلچراغانی کردند، آخر و عاقبت آنهمه ادا و اطوار درآوردنهای علم نما و تلاشهای مبارزاتی،  «ولایت مطلقه فقیه با گیوتین اقتلویی» از آب در آمد که بیش از چهار دهه است با بی شرمی تمام فقط به سلّاخی کردن این ملّت و غارت منابع و امکانات و هستی و نیستی آن حاکم جبارند.

دروووود بر ابوالفضل عزیز!

ساغول بالام جان. چوخ گوزل! به قول «فضولی شاعر»:

دوست بی پروا، فلک بی رحم، دوران بی سکون ........ درد چوخ، همدرد یوخ، دشمن قوی، طالع زبون

در باره «فروغی» و نقش او در تاریخ ایران، تنها درجه قدردانی و فهمی که تحصیل کرده و کنشگر ایرانی تا امروز به آن رسیده است، این است که او را «فراماسونر» قلمداد کنند و بر تمام آنچه که او بود و همچنان بر تارک تاریخ و فرهنگ ایران بسان «الماس» میدرخشد، خطّ بطلان بکشند. خاصمان ایران و تاریخ و فرهنگش، طوری از فراماسونری میگویند، انگار که «گوته و شیلر و هردر و آلنده و صدها متفکّر و فیلسوف و شاعر و نویسنده و نقشگذار در تاریخ تحوّلات فرهنگی و کشوری سرزمینهای دیگر»، اصلا و ابدا در عمرشان فراموسونر نبوده اند و محلّی از اعراب نداشته اند.

ارزش زحمات و نقش کلیدی فروغی را در مسائل ایران تا امروز هیچکس نتوانسته است، در حقّ او و ملّت ایران ادا کند. حتّا روزگارانی که سازمانها و احزاب مدّعی ترقی و پیشرفت (بخوان واپسروی و جهالت محض و بیمایگی افاده ای و هوچیگری لمپنی) به گرد و خاکهای طوفانی برخاستند، آن شعور و فهم را نداشتند که کتاب «سیر حکمت در اروپا» را مثلا پایه مطالعات گروه هسته ای خود بشمارند، شاید در میان اینهمه مشتاق ناآگاه، یک نفر بیدار میشد و به خود می آمد و دیگران را نیز بیدار میکرد؛ بلکه آمدند خیلی که همّت کردند، «اصول مقدماتی فلسفه/ اثر ژرژ پلیتسر» را که هیچ خردلی از فلسفه نشانه ای نداشت و به حیث مشق بچّه دبستانی نیز نیست، به خورد مشتاقان دادند.