این صحبتهایی که میکنم خطاب به اشخاص با نامهای حقیقی و نامهای مستعار است. هدفم نیز توضیح مطلبی پیش پا افتاده؛ ولی مهم است که گویا کثیری از ما ایرانیان قرنهای قرن با خودمان سوگند یاد کرده ایم که نه تنها اهمیّتی به آن ندهیم؛ بلکه تا نیرو در بدن داریم و امکانات مادّی ما کفاف میدهند، بر مطالبی از این دست، خط باطل بکشیم و مدام فقط در بلندگوها و ترومپتهای عقیدتی و مذهبی و ایدئولوژیکی خودمان بدمیم.

دنیای مجازی، وسعتش به حجم کائناته. هر انسانی مختار و مجاز است که بر حسب علایق شخصی/فرقه ای/سازمانی/حزبی/تجاری/ دکانداری/تولیدی و غیره و ذالک از این فضا به سهم و تواناییهای مالی و زمانی و غیره و ذالک خودش استفاده کند. هیچ مانعی نیز بر سر راه هیچکس وجود ندارد؛ مگر اینکه محتویات سایت فرضی، خلاف قوانین حقوقی باشند و موجب پیگرد قانونی شوند. 

آقای «کیانوش توکّلی» همچون کثیری از انسانهای روی کره زمین و در اینجا به حیث ایرانی بودن، بنا به هر دلیلی که میخواهد باشد، آمده است و سایتی به نام «ایران گلوبال» را به راه انداخته است و حسب علایق و مسئولیّتها و تمایلات و تجربیات شخصی خودش آن را  با گشوده فکری بی نظیر در اختیار کسانی گذاشته است که در خصوص مسائل ایران، تصوّر میکنند یا شایدم واقعا حرفی برای گفتن دارند. ایشون اگر میخواستند تجارت کنند، مطمئنا سایت تجاری راه می انداختند و به مقاصد خود نیز میرسیدند.

کیانوش عزیز بر حسب سلیقه فردی نیز وقت میگذارد و اگر در سایتهای دیگر مطالبی ببیند که ارزش انعکاس داشتن داشته باشند، آنها را با ذکر ماخذ در سایت منتشر میکند. همینطور با اشخاصی شناخته شده یا کمتر شناخته شده، گفت و گوهایی را آماده و در بخش اعلام عمومی پست میکند.
سایت ایران گلوبال، بلند گوی حزبی/سازمانی/فرقه ای/ تشکیلاتی/مذهبی و امثالهم نیست. کسانی که تصوّر میکنند هر سایتی که پا گرفت حتما همچون «مسجد» محل است که باید رفت داخل آن فقط رید و شاشید، اشباه فهمیده اند. حتّا در مسجد نیز اگر آدم، آدم باشد و شعور و فهم داشته باشد، نه میشاشد نه میرینه؛ ولو تمام عمرش از مسجد و کلیسا و کنیسه و معبد بیزار باشد.
کسانی که به هر دلیلی مخالف محتویات مقالات انتشاری در سایت ایران گلوبال هستند، باید اگر به راستی یک ارزن شعور و دانش و فهم دارند، فقط در باره محتوای مقاله نظر بدهند؛آنهم با استدلال و منطق؛ نه اینکه بیایند ترومپ عقیدتی و حزبی و مذهبی و ایدئولوژیکی خود را چاق کنند و دودوری دودور دودوری دودور چرت و پرتهایی را بنویسند و فلنگ را ببندند. مهم نیست که انسان با نام مستعار میخواهد نظراتش را بنویسد یا با نام حقیقی. مهم اینست که نشان دهد شعور و فهم و دانش و درک لازم را دارد و مطالب نویسنده را فهمیده و گواریده و حالا مایل است از بُعدی دیگر نظر خودش را با منطق و استدلال بر زبان براند بدون فحّاشیگری.
همچنان تاکید میکنم که آقای «کیانوش توکّلی»، عقد رسمی هیچ سازمان و حزب و گروه و فرقه و فلان و بیسار نیست که بخواهد تمام عمرش نقش بلندگو و رادیوی روضه خوان و تلویزیون اراجیف عقیدتی و ایدئولوژیکی دیگران را ایفا کند. اگر مشارالیه روزی روزگاری به نحله ای یا سازمانی یا حزبی متمایل شد و بعد در عمل تشخیص داد که چنان سازمان و حزبی هرگز در عمل با آرمانها و آرزوها و ایده آلهایش همخوانی ندارد و از آن گسست، نمیتوان نتیجه گرفت که تا آخر عمرش فقط زیر بار خطاها و کژرویها و بلاهتهای مقطعی از زندگی فردی اش، تقاص پس بدهد به عده ای بی هویّت از خود متشکر و طلبکار؟.
همانطور که گفتم، دنیای مجازی فراخدامنه و تا بی نهایتها حجیم است. کسانی که مایلند عقاید و مرام و مسلک و ایدئولوژی خود را تبلیغ کنند، راه باز است و جاده دراز. سایت ایران گلوبال، میدان تبلیغ و پروپاگاندا و شاخه شونه کشیدن و مبارزات ایدئولوژیکی نیست.
خانم محترمی به نام «نیره انصاری» به خودشان زحمت داده اند ساعتها مطالعه کرده اند و مطالبی را تحریر و سپس منتشر کرده اند. عده ای به جای آنکه بیایند مطالب ایشون را دقیق بخوانند و بفهمند و بگوارند و حتّا اگر هیچ نظری هم ندهند، دست کم رعایت ادب را بکنند، نه اینکه شکایتها و گله های خود را در پای مقاله ایشون منتشر کنند. اگر کسانی با شخص «کیانوش توکلی» مشکل دارند، میتوانند مستقیما با او از در گفتگو در آیند. کیانوش عزیز کاملا آماده و بی شیله پیله آنجا ایستاده است. ضمنا هر انسانی، مالک خونه و زندگی خودش است. آیا دیگرانی که اینقدر حرارت ایدئولوژی و مذهب و فلان و بیسار خودشان را در صدها و چه بسا هزاران سایت و شبکه اجتماعی بروز میدهند، حاضر هستند با رادمنشی و گشوده فکری، یک هزارم دیدگاهها و نظرات سنجشگران خودشان را انعکاس دهند؟.
بیایید شرافتمندانه از سایتهایی که منعکس کننده عقاید و ایدئولوژی و خط و مرام شما هستند، بگویید یه نفر به نام «فرامرز حیدریان» وجود دارد که مطالبی مینویسد. آیا شما حاضرید فقزط«ده جمله» از این شخص را در سایتهای خودتان انعکاس دهید. فقط «ده جمله علیحده بدون هیچ توضیح طولانی و فلان و بیسار». ده جمله ساده و خالی.
من مطمئن هستم که هیچکس آن شهامت را ندارد که حتا «یک جمله» از مرا منتشر کند؟. آیا از خود پرسیده اید که به چه دلیل؟. دلیلش را من برای شما میگویم، حتّا اگر یک جمله از مرا انعکاس دهند، تمام آن ساختمان عقیدتی و ایدئولوژیکی/مذهبی آنها از هم فرو میپاشد و میریزه به هم. میگویید نه!؟ اینطور نیست. بسیار خب. این گوی و این میدان. شما لطف کنید و بروید از مدیران سایتها سئوال کنید آنهم از طریق ایمیلهایشان که آیا حاضر هستند فقط پنج جمله از سخنان مرا چاپ کنند؟. آنوقت ببینید چه جوابی میشنوید.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان