فرهنگ لوس و لوث سلطنتی، بی هویت تر از فرهنگ آخوندیست. طنزش، رنگ قهوه ای ،به هیکل نظام چاپید شاه، است .

...عمه بلقیس های اپوزیسیون
.یا سایبرهای حکومت؟ ..عمه بلقیس ها غیر سیاسی به همه چیز کار دارند
به اینکه دختر همسایه تازگی‌ها زیر ابرویش را برداشته،
به اینکه زن مطلقه‌ای که طبقه‌ی دوم زندگی می‌کرد بعد از نیمه شب برگشته،
به اینکه فلانی توی مهمانی دامن کوتاه پوشیده…
.اما عمه بلقیس های سیاسی .عمه بلقیس ما...زنی کمونیستی بوده و دوست داشت که همه‌ی دنیا مثل او به مقوله‌ی عمه های جهان متحد شود نگاه کنند.
هرکس حرکتی نظری ابراز میکرد که با عرف و سنت‌های مبارزاتی او‌ و حزب طراز نوین نمی‌خواند سیبل را می‌چرخاند و روی پیشانی میزد اما هیچ پاسخ صریحی برای رد آن ندارد.
اگر خیلی به چالش میکشیدی‌اش و ثابت می‌کردی که فلان کار آنقدرها هم بد نیست می‌گفت:
وااا خدا مرگم بده..
رفقای حزبی چی فکر در مورد من می‌کنند!!؟
چون در فرهنگ عمه بلقیسی... اینکه بقیه چه فکری میکنند از اینکه خود آدم چه فکری می‌کند مهم‌تر است.
عمه بلقیسی فرهنگ غالب مردم ...حکومت و اپوزیسیون است عمه بلقیس‌ها سیاسی همه جا هستند و به همه چیز کار دارند.
به عقاید دیگران،
به اسم و نام دیگران،
به جمهوری یا پادشاه خواهی دیگران،
به اینکه کی یا کجا رضا پهلوی انگشتش را تو دماغش کرد عمه بلقیس‌ها داعیه‌دار فرهنگ و شرافت و مبارزه و همه چیزهای اینجوری دارند.

مخالفت و تخریب اپوزیسیون در خدمت آخوندهاست. زیر لوای مخالفت با حزب توده و مخالفت با مجاهدین، ضدیت با اپوزیسیون ناهمگون، روش ارتش سایبری آخوندیست. سلطنت طلبان مهمترین دشمن اپوزیسیون، در خدمت جمهوری اسلامی فعال هستند. مجاهد ستیزی و چپ ستیزی فقط به عهده سلطنت طلبان؛ یعنی گروه پشت جبهه آخوندهای لواطکار صیغه زاده هست.
دلیل روی کار آمدن آخوندها، نظام سلطنتی بود. شاه آخرین مامور استعماری غرب در ایران بود.
زنده باد جمهوری ! پیروز باد سوسیالیسم !
رزیم شاهنشاهی برای همیشه روانه زباله دان تاریخ شد.
کمونیست ستیزی و مجاهد ستیزی؛ شعار آخوند و سلطنت طلب دایناسوری است

ما می‌توانیم با نویسنده مقاله مخالف باشیم ولی او حقیقتی را بیان می‌کند که بسیاری از ما گرفتار آن هستیم.
نگرانی نویسنده قابل درک است. بسیاری از ایرانیان گمنام سرشناس وبه هنگام ترک ایران نه زادگاه خود را فراموش کردند ونه مبارزه را. برون مرز درحقیقت سنگری دیگربرای ادامه مبارزه با نظام وحشت اسلامی بود.
همانگونه که مردم درایران اسیرنظام بربریت اسلامی می‌باشند درغرب نیزهمان مردمان اسیر دیکتاتوری سازمان‌های سیاسی شدند و این روند متاسفانه اما دارد.
اگرنظام راه هرگونه راه حل را بسته است در برون مرزاین وظیفه استبدادی را مخالفان به عهده دارند و سدی در برابر خواست مردم ایران در برون و درون شدند.
برای مخالفان نظام دربیرون مرز نه دمکراسی مهم است ونه منافع ملی. آنچه وجه غالب دارد
منافع فردی سازمانی و دینی ونظری است.
پرسش اساسی من این است که آیا اسلام ویا باورهای چپی مهم تر از زندگی مردم و منافع ملی مردم ایران است؟
پاسخ به پرسش بالا را دو جریان چپ گرای توده ای و مجاهدین به نحو احسن داده اند.
حزب توده برخلاف همه موازین اخلاقی از حامیان و مبلغان نظام است بنا به تعریف دشمنی با غرب.
بر خلاف اولی سازمان مجاهدین با تکروی و شعاریا همه چی یا هیچی هزاران انسان شریف را به جهنم فرستادند.
سازمان مجاهدین بجای کمک از مردم واحترام به ارا انها دست به دامان غرب شد و بیشتردرگرداب فرو رفت.
در طول 44 سال گذشته حزب توده یک جلسه علنی در همین لندن و پاریس و برلین برای مردم برگزار نکرده اَست.
رنج و سرخورده گی نویسنده مقاله را اکنون می توان بهتر درک کرد.
جریان چپ به معنای واقعی جریانی منحط ضد ملی و ضد آزادی همچو مجاهدین است. بقوول مولانا خشتی با قالب دیگری باید زد.

این دائی ناپلئون از آن شاه اللهی های آنتی کمونیست فرصت طلب است که گاهی در لباس پان ترک تجزیه طلب لودگی های لوث اش را پخش میکند تا بوی گند نظام سلطنتی را تازه کند.

صحبت‌های بغض آلود ..رواح آقای بزرگ.(مهاتما گاندی) از آن دنیا خطاب به مردم ایران شنیدید؟.. ..به وعده دولت مردان خود گوش ندهید گاندی گفت من سوختم ...زنده باد ارنستو چگورا

روزانه دهها نفر از فعالیت سیاسی اجتماعی فرهنگی دست بر میدارند و اعلان نمیکنند ؛مگر انسان قدری خود شیفته باشد. این روشهای چریکی انتحاری سیاه سفید خودمحور تراژدیک، دیگر خریداری ندارد. مبارزه اراده گرایانه نیست که با کوچکترین سرخورده گی؛ انگار به لحظه سقوط کره زمین یا دینگ دانگ صحرای محشر نزدیک شده باشی. هر کس میتواند در سکوت کنار برود و موجب تخریب روحیه دیگران و آسیب به اپوزیسیون نباشد. مشکل روانی داشتن در اینگون موارد بی تاثیر نیست. من از پر رویی و فراموشکاری اینها تعجب میکنم. مثلا آن دکتر نماینده بلوچ ار انگلیس هر سال حدود 5-3 بار اعلان عزلت و ردشرکت در رسانه ها میکند و بعد از چند هفته دوباره ظاهر میشود. یا خوانندگان غربی که گاهی پایان فعالیت اعلان میکنند و دوباره بعد از 6 ماه روی صحنه میروند. این تصمیم های خصوصی نیازی به اعلان عمومی ندارد و توهین به سایرین است.
بعضی از اینگونه افراد حتی بعدها دست به خودکشی میزنند یا به ایران باز میگردند و یا تبدیل میشوند به ضد اپوزیسیون. اینهم شاید از خصوصیات فرهنگ شیعه ایرانی است .از زبان نیچه باید گفت تراژدی ایرانی هنوز ادامه دارد..قومی پرمدعا ولی اغلب مسخ شده و توخالی و جنجالی که هوا را که واپس دید میز کافه رستوران را وارونه میکند و در میرود. این افراد معمولا تکرو و خودمحور و نارسیست هستند.