فقدان آگاهی و نیندیشیدن در باره اینکه من چیستم؟ و ما کیستیم و چیستی و کیستی ما را در مقام «ایرانی»، چه چیزهایی رقم میزند، باعث شد که ذهنیّت اماله ای در چنبره ایدئولوژی به ابزاری مخرّب علیه جامعه و سرنوشت خودش تبدیل شود. همین امروز اگر تمام گرایشهایی که در دایره ایدئولوژی مارکسیسم-لنینیسم پا گرفتند و در طول سه دهه اخیر به خیال باطل خودشان مثلا از ایدئولوژی گسسته اند و شده اند جمهوریخواه و لیبرال و سوسیال-دمکرات و سوسیال-لیبرال و طرفدار پر و پا قرص، جمهوریخواهی سکولار و لائیک و مزخرفاتی از این دست در زیر ذرّه بین سنجشگری رفتارها و گفتارها و مشق نویسیهای بی مغز و پایه شان بگذاری و فقط خراشی سطحی به پوست ظاهر ادّعاهای آنها بزنی، آنگاه بوی تعفّن باتلاق اسلامیّت است که مشامت را خفه خواهد کرد. حضرات در گذشته و اکنون نفهمیده اند که باید بنیان حرکتهای اعتراضی یا خیزشی و قیامی و انقلابی خود را نسبت به حکومت دوران خودشان به سنجشگری ذهنیّت حاکم بر روح و روان خودشان شالوده ریزی کنند که بیش از هزار و چهارصد سال آزگار است خودشان و والدینشان و اجداد و نیاکانشان در «دیگ مذاب شرایع اسلامیّت» کفته و ذوب شده و همچنان در حال غُل غُل زدن هستند.
اگر تمام کرد و کارهای تحریری حضرات را از هشتاد سال پیش تا امروز در یک کفّه ترازو بگذاری و فقط یک سطر از زحمات و کوششها و روشنگریها و انتقادها و بررسیهای زنده یاد «احمد کسروی» را در کفه دیگر ترازو بگذاری، مطمئن باش کیانوش عزیز، حتّا اگر کوه اورست و کوه هیمالیا را به نفع حضرات نیز در کفّه حضرات بگذاری، باز نخواهند توانست یک میلیمتر، کفه زحمات زنده یاد «کسروی» را تکان بدهند. پوچی تمام اقدامها و سیاه مشق نویسیهای حضرات را از هشتاد سال پیش تا همین امروز در تمام شبکه های اجتماعی میتوانی به آسانی ببینی و به محک بزنی.
بله کیانوش عزیز!. بی مایه، فطیر است. حضرات هنوز نمیدانند، ایران در کدام نقطه جغرافیای کره زمین قرار دارد؛ ولی «خامنه ای» دقیقا میداند که «ایران» در غرب آسیا قرار دارد.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

حالا آن محفل/سازمان/حزب/گروه/تشکیلات سیاسی که برآنست برای چیره شدن بر مُعضلات اجتماعی و فلاکتهای مردم به کنش و واکنش و رفتار و گفتار علیه حکومتگران اقدام کند، باید دید در چه وضعیّت فکری و پراکتیکی موضع گرفته و صف آرایی کرده است. دقیقا رفتارها و گفتارها و کنشها و واکنشها و تحریرات آنهاست که میتواند «وضعیّت جامعه و آیین کشورداری» را به نفع مردم تغییر دهد یا اینکه به ضرر و زیان مردم و ضرر و زیان و نابودی خود محفلهای سیاسی مستوجب شوند.
فرض کنیم – مُشت، نمونه خروار است- که نخستین محفل سیاسی که در ایران شکل گرفت، محفل زنده یاد «تقی ارانی» بود. وقتی بیاییم شخصیّت و زندگینامه وی را از زادروزش تا مرگروزش بررسی کنیم، بلافاصله متوجّه نکات کلیدی و ریشه ای میشویم که فجایع میهنی را امکانپذیر کردند. احتمالا این حرفهای من در نظر کسانی که زنده یاد «ارانی» را به حیث نبی و قدّیس محسوب میکنند، خیلی گران آید. ولی حقایق را باید گفت حتّا اگر تمام مردم دنیا علیه انسان باشند. «ارانی» وقتی که برای ادامه تحصیلات به کشور آلمان میآید، از میان اینهمه متفکّر و فیلسوف و دانشمندان علوم فرهنگی که نقش بسیار عظیمی در تاریخ فرهنگی نه تنها مردم آلمان؛ بلکه مردم اروپا و جهان داشته اند، گشته و گشته و «جرجیس» را پیدا کرده و آن را به حیث راه نجات مردم ایران از فلاکتها تشخیص داده است. «ارانی» برغم استعدادهایی که در رشته خودش داشت و همچنین شخصیّت سالم و با کاراکتر بودنش، ولی متاسّفانه از تاریخ و مردم و فرهنگ ایران و همچنین تاریخ و فرهنگ کشوری که در آن تحصیل کرد، هیچ سر رشته ای نداشت، سوای سطحیات رایج بر افکار عمومی. به همین دلیل در اقداماتی که از لحاظ تئوریک و پراکتیکی اجرا کرد، نه تنها هیچ سنگی از سنگهای معضلات میهنی را بر طرف نکرد؛ بلکه زمینه فاجعه ای فراتر از هفتاد سال آزگار را تا همین امروز در ابعاد مختلف مسبّب شد.
محفلی/تحصیل کرده ای/کنشگری/استادی/اعضاء و رهبران سازمانی/حزبی/گروهی که هیچ درک و فهم و شناختی از تاریخ و فرهنگ مردم خود نداشته باشند و همچنین نتوانند از «وضعیّت و شرایط و عینیّتهای جامعه خود و زمامداران حاکم بر آن» در زمان حال و دروان خود به طور دقیق و ریشه ای، تامّلات محاسبه ای کرده باشند و تمام گوشه و کنار اخلاقیّات حاکم بر رفتارهای مردم و زمامداران را بازکاوی کرده و شناخت متّقن و معقول و اساسی از آنها نداشته باشند، در اقدامات تئوریکی و پراکتیکی که برای مقابله با آنها میکنند، به شدّت شکست خواهند خورد و خودشان از اولین قربانیان نادانیها و بلاهتها و نیندیشیدنهای خود خواهند ماند؛ زیرا مبداء حرکتها و اقدامهای خود را نه بر شالوده واقعیّتهای دم دست؛ بلکه دونکیشوتوار بر پایه ذهنیّت اماله ای و آکبندی و اعتقادات جزمی قرار داده اند.
حقیقت این است که وقتی من بتوانم از یک طرف، نیروی عملکردی حاکم و قدرتمدار بر ارگانهای جامعه را و از طرف دیگر، ذهنیّت مردم جامعه را در جامعیّت وجودیشان، تمییز و تشخیص دُرُست بدهم، آنگاه باید ششدانگ حواسم را جمع کنم که از کدام راهها و طبق چه روشها و سیستمها و امکانها و کاردانیها و ژرفنگریها و دوراندیشیها و صبوریها و مقاومتها و پیگیریها و دلاوریها و امثالهم به اقدامات خودم از لحاظ تئوریکی و پراکتیکی در سمت و سوی موثّر بودن و تاثیر گذاشتن بر روند مناسبات حکومتگران با مردم و همچنین تحوّل ذهنیّت مردم برای خوشبختی و خوشزیستی خودشان گام بردارم.
مسئله این است که تمام سازمانها و گروهها و تشکیلات و فرقه هایی که در تاریخ یک قرن اخیر ایران به وجود آمدند و از بین رفتند و بقایای آنها همچنان در باتلاقهای عقیدتی/مذهبی/ایدئولوژیکی/آکبندی خودشان در حال غوطه خوردن هستند، اصلا و ابدا از تاریخ و فرهنگ ایران و وضعیّت مردم و سیستمهای حاکم بر کشور به طور کلّی و همچنین از تاریخ و فرهنگ کشورهای اروپایی و همسایه، کوچکترین آگاهی و شناخت درخور و بایسته نداشتند و هنوزم ندارند. به همین دلیل در تمام اقدامهایی که مرتکب شدند و همچنان میشوند، تا امروز، ناکارآمدی و بی مایگی و بیسوادی و جهالت و بلاهت و پرت بودن از مرحله و سطحی بینیهای خود را رسوا و آشکار کرده اند و همچنان با بوق و کرّنا در همه جا نشان میدهند که بالذّات خودشان ناکارآمدند و پاسیو.
تمام اعضاء و هواداران و رهبران سازمانها/احزاب/گروهها/فرقه ها/تشکیلات تا امروز کویده اند که علّت فلاکتها و خوار و زاریها و ذلالتهای ایران و مردم را فقط به دوش حاکمان و زمامداران و شاهان و سلاطین و نیروهای بیگانه و امثالهم بیفکنند تا بتوانند از این طریق، بی مایگیها و بلاهتها و ندانمکاریها و روشهای احمقانه خودشان را در گذشته میهن و حتّا همین امروز استتار و توجیه و کتمان و تبرئه کنند و دوام فلاکتهای ایران و مردمش را همچنان فقط در گرو رفتار ها و گفتارها و کنشها و واکنشهای زمامداران حکومتهای گذشته و وقت بدانند.
تا زمانی که روشها و شیوه ها و تصمیمها و اقدامات مخالفان به اصلاح اپوزیسیون بر همان مدارهایی میچرخند که روشها و متدهای حاکمان خلفای الله میچرخد، درب فلاکتهای وطنی و ذلالت مردم ایران، دوام خواهد آورد. اگر تمام پتانسیلهای فکری و مالی و انسانی که در راه مذهب/ایدئولوژی/عقیده آکبندی و اقدامات به شدّت ابلهانه پراکتیکی در طول یکثد سال اخیر صرف شدند، یک چهارم آنها در سمت و سوی «اندیشیدن و روشنگریهای فکری و سنجشگریهای فلسفی تاریخ و فرهنگ مردم ایران» اجرا شده بودند، امروزه روز هیچ ردّ پایی از اینهمه جنایتکار در تاریخ ایران پیدا نمیشد؛ زیرا امکانهای بالفعل شدنشان خنثا و پوچ شده بودند و مردم به سطحی از آگاهی و آموزش و فرزانگی ارتقا پیدا میکردند که بدانند چه کسانی را انتخاب کنند و در مناسبات با یکدیگر، چگونه رفتار کنند و مدام در پروسه انتقادی و پوست اندازی و پذیرش و همبستگی و همکاری و همعزمی و همراهی در کنار یکدیگر بزییند؛ بدون آنکه بخواهند به ریختن خون همدیگر تحت «شعارهای پُر طمطراق» همّت اقتلویی کنند و هرگز روی آسایش را نه خودشان، نه فرزندانشان، نه نوه و نتیجه هایشان ببینند.
تاریخ شکلگیری سازمانها و احزاب و گروهها و تشکیلات سیاسی در ایران، تاریخ «حماقتهای خودخواسته و بلاهتهای تحجّری با احترامات فائقه تحصیلاتی» بوده است تا همین امروز. به همین دلیل است که ما همچنان دوره میکنیم فلاکتها و ذلالتهای هزاره ای تاریخ خود را.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان