اینکه زنی به تنهایی با تمام حدّاقل امکانهایی که در اختیارش است، سالهای سال است که با تب و تابها و انرژی پر توان و کوششهای خستگی ناپذیر توانسته است تا امروز واتاب دهنده فریادهای سرکوب شده زنان و مادران و دختران و جوانان ایرانی در سطح جهانی و مجامع بین المللی باشد، واقعا تلاشهایش ستودنی و شایان آفرین گفتنهای پیوسته است.
آنانی که چشم دیدن «مسیح علینژاد» را ندارند، صد در صد آرزو میکنند که ایکاش او نیز مثل کثیری از حقیران و بی مایگان عقده ای می آمد و به انواع و اقسام جرّاحیهای زیبایی مشغول میشد و مدام در باره چنان و چنین شدن جسمش، پستهای جنجالی میگذاشت. یا اگر میآمد و درس آشپزی و بچّه داری میداد، خیلی معقولتر و پسندیده تر در نظر حضرات گلادیاتورهای عرصه سیاست جلوه میکرد. یا اگر می آمد از خسن و خسین و خواهران مغاویه، حمایت میکرد و بلندگوی تبلیغاتی آنها میشد، صد در صد جذاب و عشوه ای و تیتیش مامانی به حساب می آمد. یا اگر می آمد برای عره و عوره و شمسی کوره در تشکیلاتهای سیاسی، خوشرقصیهای مقبول میکرد، صد در صد از مبارزترینها با اتیکتهای به به و چهچه ای بدرقه و همراه میشد. ولی «مسیح عزیز» فراتر از این عرصه های حقیران و هیچان است. وی بر«پرنسیپ خویشکاریهای» خودش در «هنگام و زمانه عسرت»، خیلی آگاه است و توانمند و مسئول و دریادل و دلاور و پهلوان. زندگی اش دراز باد و پیکارهای خجسته اش پر دوام!.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان