محمد نوریزاد را می ستایم و آفرین می گویم. یک نگاه کج که از همان آغاز جمهوری اسلامی در میان انقلابیون سال 57 رخ داد (و بنیانگذار این نگرش سازمان مجاهدین بود) افتخار در این بود که کدام زودتر با رژیم ملاها مشکل پیدا کرد و به مخالفت با آن پرداخت.  هیچکدام تا سالها به ریشه کار که خود انقلاب اشتباه 57 بود اشاره نداشتند و برخی هنوز هم ندارند - بازهم از جمله همان مجاهد ره گم گشته-. انسان حیوان نیست که با دیدن یک علف بهتر محل چرایش را تغییر بدهد. انسان با اندیشه اش انسان است و گاه یک شوک و گاه ماهها و سالها لازم است تا نظرش تغییر کند. مهم این است که اولا فرد به خود انتقاد کند و دوم راست حسینی حرفش را بزند و پایش بایستد و وسط بازی و به نعل و به میخ نزند که تو بدانی با کی طرف هستی. محمد نوریزاد چنین آدمی است. البته که سکوت و همراهی او با خامنه ای را در سالهای تباهی و قتل و اعدام نمیتوان بخشود و خود هم هرگز خود را نبخشیده اما من کیفری برای او در نظر نمیگیرم. او در شرایطی به خامنه ای پشت کرد که بسیاری براندازان امروز همچنان در کنار خامنه ای بودند. او میتوانست جایگاه عزیزش را نزد خامنه ای حفظ کند و پشت کرد به هرآنچه به ان عقیده داشت و در کنار حق ایستاد. مثل پدر روح الله زم نبود که هنگامی به خامنه ای پشت کرد که پسرش اعدام شد. پدر روح الله زم را من شخصا نمی بخشم که همراه رژیم بوده است. مخالفت او با خامنه ای نزد من اعتبار ندارد. اما محمد نوریزاد از جنس دیگریست. از دشمنان سابق است که امروز از بسیاری دوستان مدعی مخالف ولایت فقیه به افکار من نزدیک تر است. اگر امکانش را داشتم به عیادتش میرفتم و یک چای با او مینوشیدم.