داستان پسر دهقان فداكار

غروب یکی از روزهای سرد زمستان بود. خورشید در پشت کوه های پربرف یکی از روستاهای آزربایجان فرو رفته بود. پسر ریزعلی هر شب از کنار راه آهن می گذشت تا به خانه اش برسد. آن شب، ناگهان صدای غرش ترسناکی از کوه برخاست. سنگ های بسیاری از کوه فرو ریخت و راه آهن را مسدود کرد. قطارى از تهران به سمت كوهى كه ريزش كرده بود در حركت بود.
پسر ريزعلى با خود اندیشید که اگر قطار با توده های سنگ برخورد کند واژگون خواهد شد. از این اندیشه سخت مضطرب شد. نمی دانست در آن بیابان دور افتاده چگونه راننده ی قطار را از خطر آگاه کند. در همین حال، صدای سوت قطار از پشت کوه شنیده شد که نزدیک شدن آن را خبر داد.
پسر دهقان فداكار در جست و جوی چاره ای بود تا بتواند جان مسافران را نجات بدهد. ناگهان، چاره ای به خاطرش رسید. بايد چيزى را آتش مى زد تا مثل پدرش قطار را آگاه كند. اما پسر دهقان فداكار نه چوبدستيئى داشت نه فانوسى و نه حتى پيراهنى. پسر دهقان فداكار حتى خرج و مخارج بسترى كردن پدرش در بيمارستان را هم نداشت. او مى دانست كه اگر فداكار هم بشود آخر و عاقبت خوبى نخواهد داشت. پسر دهقان فداكار راهش را كج كرد تا حادثه را نبيند. قطار تهران داشت به كوهى كه ريزش كرده بود نزديك و نزديكتر مى شد.