دیدگاهها

علی رغم تفاوت ظاهرا آشکار بین ایران شاه، و ایران “جمهوری إسلامی” خمینی، آنها در واقع دو روی یک سکه، با آرزوها و جاه طلبی های ناسیونالیستی و برتری طلبی مشابه می باشند. گرچه شاه

شاید بتوان گفت پیش از پیدائی حکومت اسلامی و بیشتر بدلیل کم خوانی، ناآشنائی و نادانستئنی های نو و انسانمدار، در گذشته کمتر کسانی بودند و می توانستند با جسارت خردورزانه و آنهم تنها در درون دنیای عقلی خو

نیما عیسی پور:دولت رفاه یا Welfare state یک سیستم غیر ایدئولوژیک قرن بیستمی است که زادگاهش اروپا است، البته در بعضی از کشورهای امریکای لاتین مانند شیلی، اروگوئه و ارژانتین هم چنین سیستمی ولی به مراتب

موسیقی اعتراضی بیانگر اعتراض انسان به محیط پیرامون خود است و ابزاری رسانه ای برای ابراز نارضایتی به شمار می آید.

در شرایط حاکمیت، سلطه و تسلط مطلق قدرتمداری کلان سرمایه داری، از طریق نظام پر زرق و برق لیبرال دموکراسی ، نه تنها نیروهای جبهه سوسیالیستی در زمین نئولیبرالیسم، بر اساس قوانین و ضوابط آنها به بازی کش

• رهبر پاک پندار و معتقد به توانمندی ایرانیان مبری از هر گونه آلودگی و فساد که با همه مرارتها در سالهای پایانی عمر با افتخار و بدور از هر گونه آلایش زیست ، میگوید: « به من گناهان زیادی نسبت دادند

هر ساله بیش از یکصد تن از کردهای ناراضی ایران، که بعضی از آنها تنها پانزده سال دارند، با به خطر انداختن جان خود در عبور از مرزهای کوهستانی، خود را به اقلیم کردستان عراق می رسانند.

فرض کنید که جمهوری اسلامی سرنگون شده و فردا صبحش همه از خواب برمی‌خیزیم. قطعاً پرسش‌ها و نگرانی‌های فراوانی به ذهن می‌رسد.

هیچ چیزی آزار دهنده تر از دویدن در مسیری نیست که پایانی برای آن متصور نباشد، احساس ناگوار تعلیق، تلاش کردن و نرسیدن، درجازدگی پس از گذشت یکصد سال پرداخت هزینه، ناامیدی فزاینده و احساس ژرف بی قدرتی سی

در این که ریشه ی عمیق حوادث سالهای ۵۶ و ۵۷ فقدان آزادی سیاسی و حکومت قانون بوده و حوادث بنام اعترض به آن آغاز شده نمی توان شک کرد.

در جهانی که پیچیدگی های سیاست به اندازه‌ای گسترش یافته و پویایی اش عملاً همه چیز را تحت تأثیر خود قرار داده است، اجرایی کردن و پیشبرد فرآیندهای هر تغییری در هر زمینه‌ای هر لحظه دشوارتر میگردد، و زم

اگر انقلاب مشروطه در اساس برای کنترل و مشروط کردن اقتدار و استبدادپادشاهان و گشودن دریچه تجدد و پیشرفت دنیای جدید به روی کشور بوده است، امری که ظاهرا و لااقل به شکل رسمی کسی آن را انکار نمی کند، دیگر