بازگشتِ دجّال و پُرسمانِ جهانداری و میهن آرایی

معاویه، بر خلاف تمام تبلیغات و کینه توزیهایی که از دم و دستگاه تشیع نشات گرفته و شیوع پیدا کرده اند، یکی از با شعورترین و فهمیده ترین و مداراترین و مهربانترین و مدرمدارترین و چهره ای بسیار دوست داشتنی در تاریخ اسلامیّت است که جا دارد چهره این انسان بسیار فهمیده از تمام لجنپراکنیهایی که مومنان به تشیّع علیه او و فرزندش یزید تا امروز تبلیغ کرده اند، هر چه زودتر زدوده و پاک شود و از نام ارجمند او با خجستگی و درودها، یاد شود.
داستانش با آن عرب بدوی از این قرار است که در گیر و دار جنگ و گریزهای علی ابن ابی طالب و معاویه، در نبردی که پیش آمده بوده است، شمشیرکشان معاویه، شترهای قوم مغلوب را مصادره میکنند. البته در صدر اسلام، جنگهای اقوام عرب به این سبک و سیاق بود که هر قومی که فاتح میشد، تمام دار و ندار قوم دیگر را مالک میشد از زن و بچه و مال و منال گرفته الی آخر. عرب بدوی به نزد معاویه می آید و به او میگوید که: «من با اختلافات تو و علی ابن طالب، هیچ سر و سرّی ندارم و زندگی ساده خودم را دارم. تمام دار و ندار من، یک شتر بود که شمشیبر کشان تو، آن را از من غارت کرده اند و من آمده ام که شترم را بازپس بگیرم». «معاویه» از او میپرسد که«شترت، نر بود یا ماده؟». عرب بدوی جواب میدهد که:«شترم نر بود». دوباره میپرسد که: « آیا شترت را میشناسی؟». عرب بدوی جواب میدهد: «البته که میشناسم!». سپس معاویه به او میگوید که:«شترها را دردر فلانجا نگهداری میکنند، برو و شترت را پیدا کن و بیا پیش من.» عرب بدوی میرود و یک «شتر ماده شیر ده و خیلی خوب و قشنگ» را پیدا میکنه و می آید پیش معاویه و به او میگوید که» « یا امیر المومنین! من شترم را پیدا کردم». سپس معاویه به او میگوید:«بسیار خب. فقط لطف کن و این پیغام را از جانب من برای علی ابن ابی طالب ببر. به او بگو. یا با من از در صلح در میایی و مثل بچّه آدم، اهل مصالحه و گفت و گو و مدارایی میشی، یا اینکه من با همین عربهایی که فرق بین شتر نر و ماده را از همدیگر نمیدانند، می آیم سراغت و دودمانت را به همانجایی میفرستم که عرب نی اش را انداخت!».
داستان امروز ما با ابلهان به تقصیر که هنوز شعور ندارند بدانند و بفهمند که «سیمرغ» همان «انسان به ذات و ارجمندی شاهنشاهی و خدایی خودش» است، دقیقا داستان معاویه و عرب بدوی است!. وای بر ما که چنین ابلهانی، نه تنها مدعی العموم خودنامیده؛ بلکه قاضی القضات خودنامیده نیز هستند و شمشیر را از رو بسته اند. صد رحمت به قاضی صلواتی که حدّاقل اصول شرایع اسلامیّت را رعایت میکنه!. این ابله به تقصیر، حسب زر مفتی که زده است، اثبات کرده که بالقوه، دست کمی از «بریا و لاجوردی» ندارد، فقط فرصت و امکانش را هنوز به دست نیاورده است.وای بر ما و وای بر ملّت اسیر!

شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

اساسا اگر تقسیم بندیهایی را که از جنبشهای اجتماعی بر پایه تحقیقات آکادمیکی شده است به کناری نهی،، اوج و لنگرگاه تاریخ تفکّرات جنبشهای اجتماعی بر پایه ایمان عمومی معتقدین به تئوریهای « کارل هاینریش مارکس » بازمی گردد. شیوه گسستن گام به گام اندیشه های سوسیالیستی از جهان اندیشه های همه طبقات و لایه های اجتماعی عبارت بود از توسعه و بالندگی تئوری مالکیّت. چونکه صف آرایی در برابر تصاحب سود ناشی از کار و نیز موضعگیری در برابر مناسبات کاپیتالیستی از دوران شکل گیری سوسیالیسم علمی(!!؟) تا امروز، سنگپایه اساسی جنبشهای اجتماعی مدرن را تشکیل می دهد. مقوله مالکیت از حقّی ریشه می گرفت که به طول عمر انسانها و نیز کار فکری - بدنی هر انسانی بازبسته بود؛ ولی چنین حقی می بایستی در دوران کاپیتال صنعتی ملغی می شد و به حق تملک مالکین بزرگ در می آمد تا بیش از هر چیز دیگر به کاربست روشمندانه مقوله ای خدمت کند که به آن « کاپیتال » می گفتند و عاملی بود برای تولید کالاهای انبوه اقتصادی. در زمانی که نظام ایده آلی کمونیستی می خواست بر اساس قاعده، راه مسالمت آمیز اصلاحهای اجتماعی را بپیماید، کمونیسم سیاسی زود رس به شکل انقلابی وارد کارزار شد ( آگوست بلانکی و گراشوس بابوف). آنها معتقد بودند که از واقعیت مبارزات طبقاتی میتوان ضرورت یک دیکتاتوری انقلابی را استنتاج کرد. زمانی که « مارکس و انگلس » در حال نگارش « مانیفست حزب کمونیست » بودند و بعدها آن را به نام کمونیستها منتشر کردن،، مدتها بود که هر دو به کمونیسم آرمانگرا و انسانگرا پشت کرده و آرمانها و ایده الهای اجتماعی و اقتصادی آن را رها کرده بودند و سفت و سخت به تاثیر از افکار بلانکی و بابوف به کمونیسم سیاسی - انقلابی چنگ انداخته بودند. درست از همین چرخشگاه نابخردانه بود که فاجعه هولناک و بسیار اسف انگیز تاریخ سوسیالیسم از آغاز شکل گیری انقلاب اکتبر در روسیه تا فروپاشی شوروی باعث شد که رشد و شکوفایی مناسبات فرهنگ بشری در جهان به تعویق افتد و جنبشهای کمونیستی، بزرگترین آسیبها و تلفات را به نیروها و استعدادهای انسانی وارد کنند. مسلما کمتر انسانی را میتوان سراغ داشت که در دوران جوانی يا تحصيل در دانشگاه، مارکسيست نشده باشد يا به نحوی با محافل مارکسيستی دمخور نبوده باشد. بسياری از جوانان و دانشجويان در جنبشهای سوسياليستی با گرايشهای آرمانخواهانه و انسانگرايانه و ايده آليستی يا بعضی مواقع از سر ماجراجويي، سالهايی از دوران زندگی خود را با اين ايدئولوژی و هواداران و مبلغان آن، همدردی و همگامی داشته اند. چونکه آنها تشخيص داده بودند که بسياری از مناسبات انسانی حاکم بر جوامع از لحاظ موقعيتهای اجتماعی و اقتصادي، ناعادلانه و نابخردانه است و آنها گمان می کردند که ايدئولوژی مارکسيسم، کارت ورود و پيوستن به جنبشهای عدالتخواهانه و انساندوستانه است!!!؟. از عمر مارکسيسم تقريبا 170 سالی می گذرد. اين ايدئولوژی يا بهتر بگويم مذهب روشنفکران تابع و دنباله رو، بزرگترين و مهمترين خصلت اصيل بودنش را کشف قوانين جنبشهای اجتماعی و اقتصادی می داند و رويدادهای تاريخ و پيشگوئيهای آينده جوامع بشری را با روش ديالکتيک می خواهد استوار و ثابت بکند؛، نه مشاهدات و آزمونهای واقعی و تجربی بشر را. در اساس، سراسر تفکّرات مارکسيستی بر نظامی از آکسيومها پی ريخته شده اند که در ژرفاي خود، يک اسطوره سياسی پر قدرتی را گنجانيده و پنهان کرده اند. من حوصله توضيح بيش از حدّ و مفصّل در باره ی سنجشگری نظرات مارکس يا ايدئولوژی مارکسيسم را در کلّ ندارم. آنقدر کتابهای گوناگون در اين باره نوشته و منتشر شده است که من يکی حاضر نيستم تکرار مکرّرات کنم. مارکسيسم به عنوان تئوری سرانديشه هايی است که نهايی ترين و ژرفترين عامل رفتارها و واکنشهای بشری را در منافع و مناسبات اقتصادی او می داند. بنابر اين از اين منظر، روح انسانها، بازتابنده منافع اقتصادی آنهاست يا در واقع، بيانگر فرمهای فکری آنهاست. چگونه چنين چيزی اتفاق می افتد، ما هرگز کوچکترين اطلاعی به چنگ نمی آوريم. ولی می توان با اندکی تيزبينی و ژرفنگري، بنپارهای پيچيده و متافيزيکی را خيلی راحت از لابلای گفتارهای مارکس تشخيص داد. مفهوم مالکيت، مفهوميست که خيلی گسترده و عميق می باشد و خيلی زمان برداشته است تا به شکل امروز در آمده است. به ويژه که فلسفه ای اخلاقگرايانه و حقوقی در ذات آن، نهفته می باشد و همچنين بنپارهای روحی و روانی که هيچ ربطی به علايق اقتصادی ندارند. چنانچه مارکسيستها تصور می کنند که مسئله ی مالکيت و مسائل آن و در اساس، کشمکش بر سر منافع اقتصادی و فردی است که باعث می شود رويدادهای اجتماعی شکل بگيرند، باید بگویم که خشت بر آب زده اند. چونکه شالوده ديدگاههای سوسياليستها و کاپيتاليستها از آبشخورهای اخلاقی متفاوتی نشات می گيرد. تئوری اقتصادی مارکسيستی بی کم و کاست، خود را در مقام راسیونالیستی کردن تفکرات اخلاقی تا کنون نشان داده و اثبات کرده است و هر کس که فقط بوی فلسفه به مشامش رسيده باشد، می داند که قضاوت اخلاقی کردن در باره مناسبات اقتصادی، بيانگر گيج بودن و نفهميدن مسائل اقتصادی بشر است. تئوری اقتصاد مارکسيستي، توضيح رویدادهای واقعی اقتصادی نيست؛ بلکه گونه ای شعر رمانتيک و پر سوز و گداز اخلاقيست که حکايت از به سزا و مکافات رساندن کسانی می کند که به نام کاپيتاليست با جعل ارزش واقعی توليدات و نيز غارت ارزش اضافی که بايد حق مسلم کارگران باشد، برآنست که کاپيتاليستهای استثمارگر را تنبيه کند و از راه انقلابی ديالکتيک آنهم نوع سياسی شده اش، سرانجام در فروپاشی نظام ضد انسانی کاپيتاليسم، تاثير شگرفی داشته باشد. نه پژوهشهای گام به گام و تجربی؛ بلکه دود چراغ خوردنهای بی اساس مارکس در کتابخانه های فرانسه و انگليس بود که عاملی شدند تا او، روند پيچيده اقتصاد را در چارچوب پروسه ديالکتيک ذهنی هگل، تشريح و چگونگی رويدادهای آن را توضيح دهد و سپس مدعی شود که مناسبات کار و کاپيتال بر پایه ضرورت جبر تاريخی به سوسياليسم ختم خواهد شد. ایده ی « Weltgeist » در تفکّرات هگل به ناگهان در تفکّرات مارکس به « Weltmarkt » تبدیل شد. ايده ديالکتيک از دوران يونان باستان تا اروپای مدرن در معانی متفاوت و ضد و نقيض در انديشه های متفکّران و فيلسوفان اروپايی به کار برده شده است. معنای احمقانه و مسخره سياسی را فقط مارکس بود که به آن داد. در منطق عادی و دو دو تا چارتای انسانها، چنين چيزی را حيله گری در برهان اثباتی می نامند. بدين معنا که کسی چيز اثبات شونده را بی سر و صدا به پيش - شرط برهان اثباتی گفتارهای خود وامی گرداند. در حقيقت، نجات انسانها از راه سوسياليسم آنهم از نوع علمی اش!!!؟؟ فقط و فقط در توهمات و فانتزی بافيهای مغز مارکس جاسازی شده بود و بويی از حقيقت و دانش نبرده است؛ زيرا امکانهای دستکاری و تحريف ديالکتيک، راههايش نامحدودند. در حقيقت، هر فردی می تواند يک جفت از تضادها را به يک وحدت ديالکتيکی تعريف کند و آنها را در مفاهيم جعل کند و سپس از راه بازی مسخره نفی - و نفی در نفی - و دست آخر، وحدت آنها، بسياری از چيزها را اثبات يا رد کند. مارکس، انسانی بود که تغيير و دگرگشت را به عنوان گوهر بنيادی اشياء ارزيابی می کرد وليکن در حیطه بنپارهای تئوری خودش، هر گونه تغييری را ناممکن می شمرد. مارکسيستها، جزم انديشترين و مومن ترين انسانهايی هستند که دشمن هر گونه گشوده فکری و شناختهای نو به نو هستند و هر گونه کشفيات و تئوريهای جديد را رد و انکار می کنند؛ زيرا آنها ايمان دارند که پيشگويی و آرا مارکس، اعتبار ازلی - ابدی دارند. از آنجا که ديالکتيک به عقلانیّت و راسیونال اندیشی کاملا ذهنی و برآهنجيده، بازبسته است، مارکس با حذف کردن راسیونال اندیشی و رويکرد او به واقعيت به قول خودش، فلسفه استادش را از سر به روی پا استوار کرد. در حاليکه او با اين کارش، سر فلسفه استادش را به زير گيوتين فرستاد؛ زيرا ديالکتيک را فقط میتوان از راه پادنهشتهای ذهنی و در مفاهيم ناب انديشيد. ولی بدبختانه، واقعيتها نه می توانند بينديشند نه امکان دارد که در يک صف آرايی پادانديشانه شرکت کنند. برآيند ديالکتيک را فقط می توان در سيستمی از مفاهيم کاملا راسيوناليستی و ناب به کار بست ولاغیر. محال است که يک ماترياليست يا رئاليست بتواند دستگاه مفاهيم راسيوناليستی ايده آليسم را به کار بندد و آنها را بپذيرد بدون آنکه خودکار وار، تفکّر ايده آليستی را در نظام فکری اش وارد نکند؛ زيرا دستگاه مفاهيم هر نظام فلسفی طوری پی ريزی شده اند که با به کار بستن روش آن نظام، سيستم هم ناخودآگاهانه پذيرفته می شود. درست در همين سمت و سو بود که مارکس با پذيرفتن شيوه تفکّر هگل، آکسيومهای استادش را که در ايده آليسم ريشه داشتند، در لابلای آموزه های ماترياليستی منحط شده، رواج و گسترش داد. سراسر تناقض گوييها و انشعابهای رنگارنگ و سرخورد گيها و آشوبگريها و بحرانهای هويتی مارکسيستها که هزاران برگ کاغذ را بر سر مشاجره و تحليل آنها سياه می کنند به همين خطای بنيانی بازمی گردد که از لحاظ منطقی و روانی به شيوه ای ناممکن، گونه ای ماترياليسم مستبد و سختگير و جزم انديش را در کنار ايده آليستی مستبد و سختگير و جزم انديش به هم زورکی پيوند داده اند. اگر مارکس، مناسبات زندگی را از لحاظ منطق ديالکتيکی بازنکاويده بود و بر آن پا نمی فشاريد، بی گمان او نخستين متفکّری بود که بسيار ژرف در باره مسائل چالش انگيز زندگی و مناسبات انسانها با يکديگر انديشيده بود. بر عکس آنچه که مارکس در جهان فقط تناقضها و تضادها را می ديد، برای ديدن تضادها و تناقضهای اساسی در روش تفکّرات خودش خيلی کور و سهل انگار بود و از آنجا که مارکسيسم در ديالکتيک، ريشه های حياتی خود را دارد، در جهان تفکّرات زنده و پويای فلسفی، به عنوان يک روش ايده آليستی به حساب می آيد نه به عنوان يک تئوری علمی و ماترياليستی!!!؟؟ بدانگونه که طرفداران و مبلّغان اين ايدئولوژی مخرّب ابراز می کنند. روش مارکسیستی بايد مدام از ديدگاه طبقاتی در برابر ديگران، صف آرايی و شمشير کشی کند. يعنی اينکه هر مارکسيستی بايد ديدگاه مبارزاتی طبقه کارگر را در رويارويی با مسائل به کار بندد و هر چيزی را قيراط وار به زير ميکرسکوپ « آيات علمی مارکس » بگذارد. يکی از بزرگترين و مهمترين مسائلی که بی مايه گی مارکسيسم را رسوا می کند، نداشتن فلسفه اخلاق و نظام ارزشهای انسانی می باشد. مارکسيستها به خود اين حق را می دهند که از هر چيزی انتقاد بکنند و يک ريز به آن نق بزنند وليکن هيچکس مجاز نيست از انديشه ها و ديدگاههای آنها انتقادی بکند و اگر کسی ايرادی بگيرد بر ديدگاههای آنها از موضعی کاپيتاليستی به اين کار دست زده است!. با همين تلقين و تصوّر است که از هر گونه صف آرايی فکری در برابر دگرانديشان، امتناع می کنند و با اين کار نه تنها از رشد فکری و گشودگی ذهنيّت بسته خود ممانعت می کنند؛ بلکه در انديشيدن نيز راه ايمان و حبل المتينی و رستگاری را برمی گزينند و با اعتقادی کور و جزم باورانه، حس برتری و پيشگامی و پيشرو بودن و پيشاهنگی را در خود تقويت می کنند. سراسر مجموعه آثار مارکس را که زیر و رو کنید، یک کلمه در باره «اخلاق» پیدا نخواهید کرد؛ زیرا از دیدگاه مارکس، «اخلاق»، روبنا محسوب میشود. وی آنقدر احمق بود که تمییز و تشخیص نمیداد که «روبنا»ف جائیست که انسان در آن زندگی میکند و بُنمایه های جهانزیستی خودش را حسب پرنسیپهایی فردی و اجتماعی میزیید. مارکسيسم مانند بسياری ديگر از تئوريهای تاريخ، دارای بنپارهای جزم انديشانه و عرفان مآبانه است. پژوهش علمی در معنايی که از علوم طبيعی و رياضی استنباط می شود، محال است که در علوم فرهنگی اجرا شدنی باشد؛ زيرا در زمينه علوم فرهنگی، هر گونه علمی از ريشه، کاملا فلج است و فاقد روش دقيق و قيراطی می باشد. مسائل فرهنگی را فقط می توان از چشم اندازهای اسطوره ای، تاويل کرد و به تاريکيهای شگفت انگيز تولیدات روان انسانها راه يافت. در گستره تاریخ، هيچگونه مفهومی وجود ندارد که بتوان به شناخت صد در صد آن دست يافت. فقط می توان برخی پديده هايی را رده بندی کرد که در جوامع بشری تا اندازه ای به شکل مشابه آشکار می شوند و نيز برخی از قواعد تجربه بشری را برشماريد که تازه، اعتبار آنها هميشه با شک توام است و نمی توان هرگز از آنها قانون تاريخی ساخت آنهم نوع فولادين مارکسيستی اش را. تاريخ هيچگونه سيستم يا دستگاه مکانيکی نيست. در واقع عبارت است از معنی دادن انسان به چيزهای بی معنی در پيرامون خود و تاويل انسانوار از آنها. مسئله قوانين تاريخی در ايدئولوژی مارکسيسم در واقع، تفسير شاعرانه و اسطوره مآبانه از رويدادها می باشد؛ زيرا وقايع تاريخی بيش از هر چيز تجربی هستند و جبر تاريخی، غير تجربی می باشد که چنين چيزی البته برای فرم مارکسيستی تاريخ، هرگز معتبر نمی باشد. چونکه در هر فرمی که ظاهر شود به ساختارهای متافيزيکی آغشته است که هيچ ربطی به وقايع تاريخی ندارد و رسواکننده ايدئولوژی کاذب آنها می باشد. جبر تاريخی در اصل، ايمان و گونه ای اعتقاد است نه علم. به دليل آنکه اگر مارکسيسم مدعی شود که تاريخ، دارای هدف می باشد، پس بی سر و صدا، زمينه ی علم را ترک کرده و به جهان اسطوره ای - متافيزيکی گام نهاده است. تمام مارکسيستها هر آنچه را که در چارچوب ايدئولوژيشان نگنجد به دور می افکنند ( اين کار را همه مدّعيانی می کنند که لاينفطع از مالکيّت حقيقت، دم می زنند. ) و می کوشند که با تمام نيرو، پيسوز کوچکی را که در اختيار دارند، همه با هم بر روی يک پديده انتخاب شده بيفکنند و آن را در مرکز دستگاه عقيده شان ميخکوب کنند و سپس بيمارگونه به تحليل و بررسی آن بکوشند و چنانچه ضروری باشد، چيزی را به آن بيفزايند يا از آن کم کنند [تخت پروکراست] تا آسيبی به ايدئولوژی نرسد. مارکسيسم در تاريخ تفکّرات باختری فقط ديدگاهی بود در باره ی انسان و جهان. ولی در سرزمينهايی که دارای تفکّر زنده فلسفی نبودند ( مثل ايران ) جانشينی شد برای دين ایمانی و نوری و بسان بيماريی که بر پيکر انسان تندرست، عارض شده باشد از رشد کورمال - کورمال فرهنگ خود جوش و بالنده مردم آن سرزمينها جلوگيری کرد. مارکسيسم در اصل، مجموعه ای از حقايق جهان مسيحيت است که به شکل عالی، پروريده شده اند و مارکس بسان استادش هگل که حقايق دنيای مسيحيت را در مفاهيم فلسفی جاسازی کرد، او نيز آموزه های کليسايی را در انسانگرايی بی خدا، جاسازی کرد تا بتواند به آنها چهره هايی اجتماعی و همگانپسند بدهد. کافيست که پرده نازک ماترياليسم را از چهره ی مارکسيسم به کناری بزنيد، آنگاه سيمای استوار و پر قدرت دينی - ایده آليستی آن را به تن خويش، تجربه خواهيد کرد. « ريمون آرون»، حق داشت که می گفت مارکسيسم در دوران معاصر، افيون روشنفکران است؛ زيرا مارکسيسم بدون پرولتاريا و جامعه صنعتی همانند چاقوی بی دسته ايست که نمی برد. مارکسيسم جنبش ناب روشنفکريست و هرگز نيز اميد ندارد که بتواند روزنه ای کوچک در ديوار عظيم و محکم توده های ميليونی مردم به دست آورد. حتا نوع مدرن آن به صدها شاخه، منشعب و متفرق شده است و توانسته فقط بر بخش بسيار کوچکی از جنبشهای دانشجويی تاثیر بگذارد و به ایدئولوژی برخی سازمانهای تروريستی و انقلابي تبديل شود. مارکسيسم مدرن، تاثير بزرگ خود را فقط بر جامعه شناسی آکادميک گذاشت ولاغير. به همين دليل است که بسياری از روشنفکران وطنی که دلشان برای مارکس غنج می زد به جامعه شناسی رو آورده اند، آنهم نوع آمريکائی اش که هرگز هيچ بويی از فلسفه نبرده است. آنها صدها اثر از پژوهشگران سطحی انديش غربی را با زبانی گنگ و مکانيکی و بی روح به فارسی ترجمه می کنند و با اين کارشان همچنان به فضای نينديشيدن و سترونی فکری جامعه ما وسعت می دهند.
رويداد انقلاب مشروطه که الگوی خود را از انقلاب فرانسه و تاثير پذيرفتن از آن گرفته بود، نخبگان ما را در برابر روند شکوفايی و پيشرفت جوامع غربی و آرمانهای دوره روشنگری در اروپا قرار داد. ولی شکست انقلاب مشروطه و ناکامی و کشتار آوازه گران آن، پايداری استبداد فکری و درجا زدنهای مردم ما را در اعتقادات و سنّتها و باورها و غيره خود، تضمين کرد. با بنيانگذاری حزب توده، جامعه روشنفکری ما که گلهای سر سبدش تازه از اروپا بازگشته بودند و هيچگاه به انديشيدن در باره مسائل و معضلات تلاطم خيز و هر دم بازگردنده جامعه ی ايرانی، خو نگرفته بود، به يکباره پاکباخته و مقهور مناسبات فکری - سياسی - اقتصادی بيگانگان شد. آنها تصوّر می کردند که با وام گرفتن و انتقال مکانيکی و معادل نويسيهای مضحک خود برای ترمينوسهای ژرف و عميق مارکس و طوطی وار تکرار کردن برخی جمله های کليدی او می توانند برای هميشه و ابد از فلاکتهای اجتماعی و سياسی ايرانزمين آسوده شوند. آنها نمی دانستند که کلاف سر در گم مسائل جامعه ايرانی بيش از سه هزار سال قدمت دارد. آنها نمی دانستند که ايرانی در ژرفای گوهرش، در انتظار شکوفایی نهال آرزوها و ايده آلهای هزاره ای خود { +گزندناپذیری جان و زندگی و مهرورزی و دادورزی و راستمنشی } می باشد. آنها نمی دانستند که ايرانی، قرنهاست رند شده است و در هر ايدئولوژيي و مذهبی و تئوريی و غيره، دام و فريب می بيند. آنها نمی دانستند که مارکسيسم يک جهاننگری است که برخاسته از تحولات فکری و اجتماعی جوامع اروپايی است و کوچکترين مناسبتی با مسائل و مقولات فکری و روانی و فرهنگی جامعه ايرانی ندارد؛ زيرا توليد فرهنگی و خودجوش مناسبات مردم ايران نبوده است که بخواهد در دل و مغز و روان کسی، جا و مکان داشته باشد. ايدئولوژی وارداتی بود. آنهم بی ريشه. مبلّغان ايدئولوژی مارکسيسم نه تنها سراسر فرهنگ ايرانی را با اتهام احمقانه ناسيوناليسم ( که یک پدیده ی اروپائیست و ربطی به ایران ندارد. ) کوبيدند و به تحريف رويدادهای تاريخی آن همّت کردند؛ بلکه با استناد کردن به تحليل و ديدگاه ابلهانه مارکس در باره « استبداد آسيايی » که از تفکّرات اشرافی و متکبرانه « افلاطون ( 427 – 347 ق. م. ) » اقتباس کرده بود، تمام کرد و کار فکری خود را بر سر تحقير و خوارشماری تاريخ و فرهنگ ملّت خود به کار بستند و هنوز اين شيوه ويرانگرانه را کجدار و مريز پيگيری می کنند. آنها از لحاظ زبانی، ايمان دينی خود را انکار کردند؛ ولی در عمل به شدّت به آن وفادار ماندند و هيچگاه نيز به خود اين دغدغه را راه ندادند که به چه دليل از عقيده ای يا دينی يا ايدئولوژيی می برند تا به عقيده ای ديگر يا جهاننگری ديگر گرايش پيدا کنند. آنها فقط ثقلگاه ايمان خود را جابجا کرده بودند. آنها به هر فعالیتی که دست می زدند، اقدامهای خود را تحت لوای پيشاهنگ و مترقی و پيشگام و انقلابی و پيشرو و .. زينت آرايی می کردند و هنوز می کنند. حال بماند که تاريخ هشتاد سال اخير ما ثابت کرد که عقب مانده ترين و گيج ترين و پريشانفکرترين و کهنه انديش ترين و متابعت پذيرترين و دنباله روترين و متعه ترین و جاهل ترین سازمانها و گروهها، همينهايی بودند که ادّعای مترقی بودن می کردند. برای آنها هر کس که در صفوفشان نبود به عنوان ارتجاع و عامل بورژوازی و دشمن طبقه کارگر و فاشيست و لیبرالیست و ناسيوناليست و .. متهم و بدنام می شد. بحث از آزادی و دمکراسی به عنوان زائده های متعفن نظامهای بورژوايی قلمداد می شد. آنها نمی دانستند که آزادی، ريشه ای انسانی دارد و از ويژگیهای يک ملّت يا چند ملّت اروپايی نيست که بتوان آن را قرض کرد و همچون خشکبار به سرزمين خود انتقال داد. اگر آنها می توانستند با مغزهای خود بينديشند و در بستر روان فرهنگی و زبانهای متنوع ملّت ايران و بدانند که چه عللی باعث می شوند که انسانها و سازمانها و گروههای مستبد، سراسر جامعه را در قبضه ی اقتدار خود در آورند، بی شک خيلی سريعتر و راحتر می توانستند راههای رشد آزادانديشی و دمکراسی را در جامعه ايران فراهم کنند. آنها نمی دانستند که با پيشرفته ترين و علمی ترين افکار وارداتی از باختر زمين نمی توان بدون امکانهای گسستن از هر فکر و اعتقاد و باوری که بخواهد سراسر ذهنيّت ما را متعيّن کند، هرگز نیز نمی توان از واپس مانده ترين و متحجرترين باورداشتها و آداب سنگشده و حاکم بر مناسبات مردم خود، يک شبه بريد و به تمدّن صنعتی يا اگر خيلی دوست تر می داريد به « مدرنيته و پست مدرنيسم » رسيد. آنها نمی دانستند که هر کس به ايدئولوژی ايمان بياورد و آن را به عنوان « علم !!؟» قلمداد کند، نه تنها استقلال انديشيدن خود را به خطر انداخته است؛ بلکه تمام عمر نيز برده فکری ديگران خواهد ماند. مارکسيسم در ايرانزمين به سبب نفرت روشنفکران احساساتی و نازکدل از سیتسمهای مستبد وقت و ضعف فکری و استعدادی در شناخت بنمايه های تاريخ و فرهنگ مردم خود توانست سلطه خود را بر مغزهای طيف زيادی از روشنفکران و فعّالان سياسی جامعه ايرانی حفظ کند و نازايی فکری ما را جانی دوباره بخشد و ما را از به خود آمدن همچنان باز دارد. به همین دلیل است که من همچنان تاکید می کنم مارکسیسم و بسط آن در ایران، یکی از بزرگترین عوامل مخرّب برای رشد و شکوفایی آزادی در ایرانزمین است.
شاد زیید . دیر زیید!
فرامرز حیدریان

کسانی که اهل منطق و استدلال باشند، باید شعور خودشان را در درجه اول با خواندن دقیق و چندین مرتبه مقالات من به محک بزنند و دقیقا با استدلال متّقن و برهان قاطع نشان دهند که با چه چیزی در مقالات من، همآواز نیستند و سپس دلایل منطقی و دانشورزی و استدلالی خود را ردیف کنند تا نه تنها من به فراتر کاویدن و بازاندیشیهای مکرّر انگیخته شوم؛ بلکه همچنین امکانهای ازهمپرسیهای آموزشی را پرورش و بالندگی فکری یکدیگر را تقویّت کنیم. من برای مومنان به حقایق کذّایی نوری و الهی و رایج و آکبندی و علم نما که ترومپیستهای مقلّد هستند، اصلا و ابدا تره گندیده نیز حاضر نیستم خورد کنم. من، جوینده و کاونده و پرسنده و شکّاک هستم و در تلاش برای پوست اندازیهای مکرّر از بهر استقلال اندیشیدن و قائم به ذات ماندن خودم. حقیقتهای کذّایی و متعفّن به هیچ وجه، معضل فکری من، نبوده و نیستند؛ بلکه «جان و زندگی» برای من و نگاهبانی از آن و جستجوی شادخواری و بلندی جوی و خویشکاریهای فردی از بهر میهن و گیتی آرا ارجحیّت داشته اند تا همین الان.
به جنابعالی که سایه ای در میان هزاران هزار سایه بی هویّت هستید، پیشنهاد میکنم به جای اینهمه بغض و کینه و نفرت، تلاش کنید که خودتان را پیدا کنید و شخصیّت فردی خودتان را بزیید و به زبان فردی خودتان حرف بزنید شاید که آرامش روانی و درونی خودتان را روزی روزگاری پیدا کنید و آزاد از نفرت و کینه و بغض، زندگی کنید.
«آقای کیانوش توکّلی» واقعا انسان شریفیسیت که تا امروز به جنابعالی و امثال جنابعالی اجازه میدهد تا در اینجا جهالت ذاتی خودتان را در ملاء عام، رسوا و آشکار کنید و تا کنون نیز ثابت کرده اید که دوغ را از دوشاب عمرا تمییز و تشخیص نمیدهید. واقعا چه حوصله ای دارد آقای توکلّی عزیز که جانداران بی هویّت و جاهلی امثال شما را تحمّل میکنه. جانورانی که استعدادشان فقط سوء استفاده کردن از امکانهای دیگران است برای تبلیغ و حقنه و به کرسی نشاندن اراده جاه طلبانه و قدرتپرست و تبلیغ برای ایدئولوژی متععفنشان.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

با تعریف هر چیزی می خواهیم به آن چیزی برسیم که در واقعیّت پیرامون خودمان، نشانه ای از آن را نمی بینیم. با تعریف مثلا « روشنگری » می خواهیم سخن از چیزی بگوییم که در اجتماع خود، فقدان آن را احساس می کنیم و می بینیم. ما با کاربست « مفهوم روشنگری » می خواهیم در دامنه « اندیشیدنهای فلسفی و پژوهشهای دانشورزی » به متعیّن و مشخّص کردن محتویّات چیزی مصمّم شویم که ضرورت شناخت و واقعیّت پذیری آن را در روبرو شدن با مُعضلات و مسائل باهمستان، وظیفه عاجل خود می دانیم. تعریف هر چیزی به ما با « نامی عام » از همان چیز، همراه است که ما، خصوصیّات آن را شناخته و نمادگذاری و اتیکت می زنیم. هر تعریفی نیز، توضیحی نامگذارنده برای اشیاء و چیزهاست. متعاقبا هر چیزی که موضوع تفکّر باشد از اشیاء و چیزهای ماتریالیستی گرفته تا رویدادها و تحوّلات و دگرگشتهای رفتاری و روحی و روانی و خیالبافیها و فانتزیها و رویاها و امثالهم را میتوان در مفاهیم اندیشید و عبارت بندی کرد. در این زمینه، هر « مفهومی » در دامنه مسائل روحی و روانی انسان باید بتواند چیزی واقعی را نماینده گی کند و واتاب دهد که با اندیشیدن زنده و پویای آدمی، همخوان و همتراز باشد. امّا واقعیّت تاریخ تحوّلات فکری و نظری ابناء بشر در سراسر کره زمین از کهنترین ایّام تا امروز نشان داده و اثبات کرده است که مفاهیم ما با واقعیّتها، هرگز همخوان و همتراز نیستند و به کژیها و ناخالصیهای گوناگون و مسئله آور، آغشته نیز هستند. اعتقاد داشتن به اینکه « مفاهیم » با تصوّرات ما می توانند اینهمانی داشته باشند از کلیدی ترین خطاهائیست که تا کنون، بسیاری از فلاسفه را به دام خود، فرو کشیده و به اندیشه ها و ایده های آنها، آسیبهای شدیدی زده است.
انسان اندیشنده تلاش میکند که « تجربیّاتی » را از راه مفاهیم، پا به پای پروسه اندیشیدن در ذهنیّت ( = آگاهبود ) خودش با کلمات فردی بیاراید و باز آفرینی کند. به همین دلیل می توان گفت که کرد و کار مفاهیم بر این محور می چرخند که چیزهای « واقعی » را عبارت بندی تفهیمی کنند؛ نه اینکه مفاهیم با واقعیّت، اینهمانی گوهری داشته باشند. واقعیّت، چیز دیگریست که لباس مفهوم، بر وجود تجربیاتی از آن واقعیّت، فقط پوشیده می شود. در نتیجه، در گستره آگاهبود آدمیست که مفاهیم می توانند جایگزینهای پیوندی با واقعیّتهای تجربی داشته باشند. بنابر این، تصوّری احمقانه است که بخواهیم بپذیریم، مفاهیم می توانند مستقل از آگاهبود آدمی، واقعیّت ملموس و عینی نیز داشته باشند. دقیقا نفهمیدن همین درس کلیدی، باعث شد که « کارل مارکس ( 1818 - 1883 م. ) »، تمام آرشیتکت مفاهیم فلسفه استادش، « گئورگ ویلهلم هگل ( 1770 - 1831 م. ) » را واژگون کند و مفاهیم راسیونالیستی استاد را به واقعیّتهای اجتماعی و باهمستان انسانها، تزریق و تجاوز و تحمیل کند. عواقب و محصول نفهمیهای شاگرد جاهل و آژیتاتور نیز به « حکومت مخوف لنینی / استالینی » مختوم شد و فاجعه تفکّر را برای بیش از یک قرن تمام در سراسر جهان به منجلابی از کشمکشها و خونریزیها و تلف شدن استعدادها و نیروهای انسانی؛ بویژه در « ایران وامانده خودمان » وسعت انهدامی داد و همچنان با لاطائلات نویسیهای صحابه مارکس و موضعگیریهای مومنانه و پراکتیکی آنها به صورت کژ دار و مریز، استمرار می دهد. همانطور که اشیاء را نمی توان از نامهای آنها منفک کرد و چیزی علیحده از آنها ساخت، از مفاهیم ناب و یکدست نیز نمی توان هرگز اشیاء و چیزهایی را اختراع کرد یا آفرید. مفاهیم به طور کلّی، هیچ چیز دیگری نیستند سوای پرده نمایش دهنده افکار ما که برآنند تصوّری تقریبا دقیق و گویا و شفّاف از موضوعات به منظور « شناخت و کسب دانش » در مغز و ذهن ما ایجاد کنند.
من این چند کلام را آوردم تا نتیجه گیری زیر را بکنم. « طیف خوبترین خوبان = مدّعیان روشنگری و کنشگری و عرصه هل من یزیدی » اجتماع وامانده ایرانی در طول بیش از هشتاد سال تمام تا همین ثانیه های گذرا هنوز نمی توانند تفاوت « جزء را از کلّ » بدانند؛ آنگاه ادّعای کائناتسوزی نیز دارند. آنان متوجّه نیستند که « دادگزاری / عدالت اجتماعی / مدرنیته / پِست مدرنیسم / جامعه ی مدنی! /سکولاریسم، لائیسیته و قوانین و ضوابط و امثالهم » فقط « آسپکتهایی / جنبه هایی / بخشهایی » از مجموعه « فلسفه زندگی باهمستان انسانها » هستند؛ نه تمامیّت آن مجموعه. خوبترین خوبان ما با آویزان شدنهای گاه گداری به آسپکتهای هرگز نفهمیده و نگواریده و فقط با رونوشت برداریهای تقلیدی از « محصولات آزادی در سرزمینهای باختری » می کوشند تمام انرژی و دار و ندار خود را برای واقعیّت پذیری آن آسپکتها در ایران به کار اندازند و با انتشار و پخش پرت و پلاگوییهای خودشان در وبسایتها و وبلاگها و رادیوها و دانشگاهها و موسسات و شبکه های اجتماعی و غیره و ذالک، سر تا پای همدیگر را در رسای چنان آسپکتها به شدّت، « فضل مالیهای علمی / آکادمیکی / مبارزه ای » کنند. شگفتا که از شکستهای ریشخند آمیز در مصاف با واقعیّتهای زندگی نیز هیچ درسی نمی آموزند؛ برغم آنکه هر « آسپکتی » را که آنها عَلَم می کنند، بلافاصله، آموزگار واقعیّتها به آنها، شکستی توام با ذلالت و خواری می دهد. آنها متوجّه نیستند که « تک آسپکتی دیدن مسائل باهمستان »، هرگز دیدن « اجتماع در تمامیّت مسائل و مُعضلاتش » نیست. مثلا قدرت، یک آسپکت است و تمام دامنه ی « سیاست / کشور داری » نیست. به عبارت دقیقتر و گویاتر؛ چشم، بخشی از انسان است و تمامیّت انسان نیست. گوشها همینطور. دهان و بینی و دندان و پاها و دستها و قلب و غیره و ذالک، هر کدام، بخشهایی از وجود آدم هستند؛ نه تمامیّت آدم.
شعور و فهم پخته و فرهیخته و جانسوخته می خواهد تا بتواند تمییز و تشخیص دهد که آنچه انسانها بدان نیاز مبرم دارند، « استقلال اندیشیدن و دلاوری برای آزمودن» است. بیش از هفتاد سال آزگار است که « خوبترین خوبان ایرانزمین » در بوق و کرّنای آسپکتهای تحفه ای / وارداتی مثل: « سوسیالیسم / کمونیسم / مدرنیته / جامعه ی مدنی! / پست مدرنیسم / فمینیسم / دمکراتیسم /سکولاریسم/ لائیسیته و خزعبلاتی از این دست » می دمند و می توپند بدون آنکه در باره ی « چیستی محتویّات این مفاهیم وارداتی »، ذرّه ای با مغز خودشان و در بستر تجربیّات مایه ای و چشم اندازهای فرهنگ باهمستان ایرانیان بیندیشند. اینان هنوز متوجّه نیستند که چنین « آسپکتهایی » از « فروزه های پیدایشی و زایشی آزادی » می باشند و تاکید و پایورزی بر فقط یکی از آنها، واقعیّت « آزادی » را در اجتماعات بشری، هیچگاه پدیدار نخواهد کرد که نخواهد کرد. آسپکتها هر کدام به تنهایی، گرایش روحی و روانی ابناء بشر را در زندگی باهمستانشان تبلور می دهند؛ زیرا از محصولات « آزادی و گستره ی امکانهای آزمودنی اش » هستند. علّت شکست ممتد و تمام عیار پدافندگران و یسل کشان اینگونه « آسپکتهای ایدئولوژیکی / وارداتی / تقلیدی » در اجتماعات خاور میانه و مشابه اش؛ آنهم در مقابل شمشیر کشان « مذاهب نوری و ابراهیمی »، دقیقا از همین تک بعدی گرایی محلّلچیهاست که دونده گیهای قلمسوخته شان و فعالیّتهای بی مغز و پایه شان را در واقعیّت ایرانزمین بی ثمر می کند و آنان نمی توانند با تمام ادّعای « خیرخواهی خودشان » راه به جایی ببرند.
این طیف، متوجّه نیستند که تمام آن « آسپکتهای آرزویی » در سرزمینهای باختری از پیامدهای « آزادی و فضای بار آور » آن می باشند که از نیروگاههای « فلسفیدن و اندیشیدن سنجشگرانه ی متفکّران و فیلسوفان و هنرمندان و ایده آفرینان رادمنش با تکیه به تار – و – پود بُنمایه های فرهنگ و تاریخ باهمستان اجتماعات مغرب زمینی » آبشخور خود را دارند. بنابر این، تا زمانی که تلاشها و جانفشانیهای گسترده برای « آزادی » در اجتماعات بشری، نفوذ و تاثیر نداشته باشند، محال است که شریانهای قلب آزادیهای فردی و اجتماعی به طپش افتد و محصولات آرزویی خویش را برای همگان بدون هیچ تبعیضی به بار آورد. محال است. هیچکس نمی تواند فقط با کباده کشیهای شبانه روزی برای تلقین و جا انداختن « یکی از آسپکتهای آزموده شده آزادی » به واقعیّت پذیر شدن « آزادی »، امیدوار و مطمئن باشد. « خوبترین خوبان ما »، ادّعای کهکشانسوز فهمیدن مسائل ایران و جهان را؛ آنهم با زبانی الکن در حوضچه مسائل ترجمه جاتی و بی ربط با واقعیّت ایران و ایرانی، مدام جار می زنند؛ ولی هنوز نمی خواهند بپذیرند که « آزادی و کوششهای مسئولانه به پای درخت پُر بار آن »، تنها میدان بسیار فراخ دامنه ای است که انسانهای هر سرزمینی می توانند چند – و – چون آرمانها و آرزوها و خیالات و رویاها و خواستها و نیازها و غیره و ذالک خود را بیازمایند و از نتایج آزمونهای خود، تجربه کسب کنند تا بتوانند برای چگونه زیستن در جهان و در کنار یکدیگر از بهر فراتر کاویدن و فراتر اندیشیدن و آزمودن مجهولات دیگر ، گشوده فکر و کاونده بمانند.
متاسفانه افتخار و هنر و استعداد خوبترین خوبان دنباله رو و تابع مجتهدان باختری تا امروز این بوده است که « محصولات آزادی در سرزمینهای باختری » را با « اصل و پرنسیپ و گوهر آزادی »، اشتباه گرفته اند و به جای آنکه بیایند در باره « آزادی و موانع مخرّب و ستیزنده با آن در اجتماع ایرانی » بیندیشند و سخن بگویند و با رادمنشی و دلاوری و گستاخی و سختسری به سنجشگری موانع آزادی رو آورند، آمده اند با عَلَم و کُتَل گردانیهای مضحک در باره « آسپکتهای آزادی در باختر زمین » به « سقط شدن آزادی در ایران » و دوام حاکمیّت کانیبالیستهای فقاهتی به شکل مستقیم و نامستقیم، « امدادهای غیبی ! » می کنند. طیف خوبترین خوبان ما در طول تاریخچه ی مملوّ از خطاهای هولناک، هیچوقت گامی ارزشمند و شایان آفرینها برای « آزادی بر شالوده ی بُنمایه های فرهنگ باهمستان ایرانیان » برنداشتند که برنداشتند و تمام سعی بلیغ و فاضل نماییهای خود را در این راه هدر دادند و هنوز می دهند که « آسپکتهای آرزویی » را به جای « آزادی » به خورد مردم بدهند و همچنان بر « جنون بلاهتها و خود فریبیهای دهه به دهه خودشان » میخکوب بمانند و لذّتهای روشنفکری!؟ ببرند از عواقب دوند گیهایشان برای حُکّام بی لیاقت و فرّ در جهت سرکوب و قتل عام مردم و غارت میهن.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

تا زمانی که ایرانیان یاد نگیرند که با مغز خود بیندیشند و قائم به ذات اندیشنده و استقلال فکری خودشان باشند، حکومتهای از نوع ولایت فقاهتی در تحت انواع و اقسام البسه گول زننده و تحمیق کن و بلاهتخواه و خونریز، دوام خواهند آورد.

شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

از قدیم الایّام گفته اند که پشت سر مرده نباید حرف زد؛ زیرا دستش از دنیا کوتاهه. در این حرف، حکمت شایان اندیشیدنی نهفته است. ولی من در زمانی حرفهایم و انتقاداتم را منتشر کردم [حدود بیست و هشت سال پیش] که شخص مخاطب، زنده بود و کیا بیا داشت و عره و عوره و شمسی کوره، گرد و بالش را گرفته بودند و برایش، منابر گوناگون برپامیکردند و در باره اش شر و ور مینوشتند و هنوز بخشی از آنها، تابع و تسلیم ـ«پرت و پلاگوییهای او» هستند. منظورم زنده یاد «آرامش دوستدار» است. روزگاری که حضرات ایدئولوژی زدگان در کوره مبارزه طبقاتی با کف بر لب و رگهای برآمده، زمین و آسمان را به هم میدوختند و کائنات را زیر و رو میکردند و از ترّهات «استالین و لنین و مارکس و انگلس» و دیگر حواریون مارکس به حیث «علم تئوری انقلابی!!» در مشقهای شبانه و روزانه خودشان، نقل قولها می آوردند و با قیافه های حقّ به جانب، شعارهای مترّقی بودن و پیشگام بودن و دارنده حزب طراز نو و دیگر خزعبلات مزخرف را قنطور میکردند و تنها هنرشان این بود که به مُتعگی و رکابداری خلفای الله، همّت پرولتاریایی و روشنفکری کنند، من دقیقا یک سال قبل از رویداد فاجعه بار 1357؛ یعنی در سال 1356 بود که با نام و کتاب «آرامش دوستدار» آشنا شدم. ماجرایش نیز از این قرار است که من با تمام ناشران معروف مکاتبه داشتم و از آنها خواهش میکردم که فهرست آثار منتشر شده خود را برایم ارسال کنند. آنهم به این طریق که من پاکت و تمبر جداگانه برای آنها ارسال میکردم تا حتما برای فرستادن فهرست انتشاراتی خودشان همّت کنند. یک روز که فهرست انتشارات «آگاه» به دستم رسید، متوجه نام «آرامش دوستدار» شدم و کتابش را [= ملاحظات فلسفی در دین و علم] به همراه چند کتاب دیگر به انتشارات آگاه سفارش دادم. بعدا متوجّه شدم که ایشون عضو «انجمن شاهنشاهی فلسفه» است. این انجمن، زیر نظر «سیّد حسین نصر» بود و گمان کنم کلّا سه یا پنج دفتر توانستند تا قبل از فاجعه 1357 منتشر کنند. در یکی از از شماره های نشریه انجمن (اگر حافظه ام خطا نکند، گمان کنم شماره 3)، مقاله ای از آقای دوستدار بود که بعدها آن را در کتاب «درخششهای تیره» مجدّدا منتشر کرد. البته ناگفته نگذارم که کتاب «درخششهای تیره» تحت نام مستعار «بابک بامدادان» برای نخستین بار به صورت مقاله در نشریه «دبیره» به سردبیری زنده یاد «هما ناطق» در فرانسه منتشر میشد که بعدها برای چاپ اول، به صورت کتاب تقریبا دویست و خورده ای صفحه در کلن، منتشر شد. مقاله ای که «دوستدار» در باره «نیچه (گزارشی در باره آدم دیوانه)» نوشته است، اصلا مال خودش نیست؛ بلکه کپیه برداری مستقیم از کتاب متفکّر مسیحی به نام «گئورگ پیشت [Georg Picht]» است با تغییراتی جزئی در متن. جهت آگاهی میتوانید به کتاب ذیل رجوع کنید:
(Wahrheit-Vernunft-Verantwortung, Klett Cotta-Verlag)
زمانی که کتاب آقای دوستدار (چاپ اول) منتشر شد، من انتقاد تقریبا چهل صفحه ای خودم را بر کتاب آقای دوستدار نوشتم و فقط یک بار منتشر شد، آنهم در سایتی به نام «کافر» که گویا حک شد و بعدها فقط آرشیو کتابهای پی.دی.اف آن به نام «زندیق» باقی ماند. بعد از انتشار مقاله انتقادی و بلند من، «آرامش دوستدار» خیلی سعی کرد که در نظرات خودش؛ بویژه اصطلاح مضحک و مفت و بی مغز و مایه «دینخویی!!؟؟» تلاش کند و توضیحاتی را بنویسد که متاسفانه هیچ تاثیری در کلّ مباحث ایشون نداشت؛ زیرا همانطور که عادت فطری مقلّدین ایرانی است؛ بویژه حضراتی که تا خرخره در باتلاق ایدئولوژی منحط مارکسیسم فرو چلیده اند و تخصص و هنر و استعداد و آگاهی آنها فقط «مفهوم قاپی» است، فوری اصطلاح «دینخویی!!؟» قاپیده شد و ورد زبان و قلم چرتیاتگو و چرندیات نویس آنها همچون نقل و نبات، دست به دست گشت و هنوزم عده ای ابله به تکرار آن مبتلایند. وقتی که انتقاد من در باره محتویات کتاب آقای دوستدار منتشر شد، بلافاصله سه نفر از فرزانگان با شعور ایرانی که اکنون در قید حیات نیستند، از من خواهش کردند که مقاله ام را کلا بازپس بگیرم. دلیلش را فقط یک چیز گفتند: اینکه «دوستدار» به دلیل آنکه در خانواده ای بهایی متولّد و بزرگ شده بود، از طرف اسلامیون به شدّت تحت حمله بود. آن فرزانگان از من میخواستند که در این مسئله حملات به او، بهانه به دست اسلامیون ندهم. من هم به دلیل احترامی که برای آن فرزانگان قائل بودم، قبول کردم به یک شرط و آنهم اینکه نظرات انتقادی خودم را بدون آنکه نامی از «دوستدار» ببرم، منتشر کنم و من هم مطالب انتقادی خودم را به صورت پراکنده در کتابهایم پخش و پلا کردم و دیگر هیچ نامی و بحثی در باره «دوستدار» نکردم و لزومی هم نمیبینم که بحثی کنم؛ زیرا حرفهای «زنده یاد دوستدار» همچون کثیری از آکادمیکرهای ایرانی که در تمام عمرشان، هیچ چیزی بر دانش و آگاهی بشری نیفزوده اند و مدام مکرّرگوی حرفهای دیگران بوده اند، نه سر پیاز است و نه ته پیاز.
وقتی که مقاله انتقادی من به دست «دوستدار» رسیده بود، یکی از کسانی که با او حشر و نشر داشت و مرا میشناخت از «دوستدار» پرسیده بود که خیلیها به جای نقد، در باره حرفهایت، دشنام و پرت و پلا میگویند و مینویسند؛ چرا پاسخ فلانی را [منظورش من بودم] که مستدل بحث کرده است، نمیدهی؟. «دوستدار» جواب داده بود که: «به دو دلیل: یکی اینکه فلانی به موضوع، مسلّط است و دیگه اینکه، قائم به ذات است». تاویل و تفسیر و فهم و برداشت از این دو دلیل دوستدار را به عهده خوانندگان میگذارم و هیچ صحبتی نمیکنم؛ ولو برداشتهای عوضی از آن شود!.
و امّا مشکل دوستدار. صدی نود و پنج درصد نقدها و مقالاتی را که تا امروز نوشته شده اند و برای «دوستدار» هورا کشیده یا حرفههای او را تقبیح کرده اند، من مطالعه کرده و دیده ام. هیچکس از میان اینهمه اشخاص که علیه او یا در طرفداری از او، قلم سوزاندند، لام تا کام، درد و مسئله دوستدار را اصلا و ابدا نفهمیده اند تا همین ثانیه های گذرا. به همین دلیل نیز، دوستدار کلآ در مقابل منتقدینش و هوراکشانش ساکت بود یا تلویحا و غیر مستقیم به آنها میتاخت. امّا دوستدار، اگر هیچی نداشت، دست کم این شعور و فهم را داشت که تشخیص دهد، «به اندیشیدن» توانمند نیست و سترون است. دیگر اینکه میدانست، زر زیادی زدن تحصیل کردگان ایرانی در باره تاریخ تحوّلات فرهنگی و اجتماعی و کشوری و دینی و سیاسی و غیره و ذالک اروپائیان و ینگه دنیا از دوران یونان باستان تا امروز، تف سربالاست و نشانگر بی مایگی تک تک آنهاست که مشارالیه تا جایی که توانست به حضرات نیز حمله تحقیر آمیز خودش را پیش برد. دوستدار به دلیل آنکه مغز فلسفی برای اندیشیدن نداشت [تحصیل فلسفه به معنای توانمند بودن به فلسفیدن نیست، بحث استثناها در مقالات من هرگز مطرح نمیشوند، مگر موردی وجود داشته باشد] در رویکرد به تاریخ و فرهنگ ایرانیان با شدّت تمام دچار ذهنیّت از پیش ساخته [vorgefaßte Meinung] بود و سفت و سخت از چارچوب محصولات نظری و رمل و اسطرلاب شرقشناسان و اسلامشناسان و ایرانشناسان به تاریخ و فرهنگ مردم خودش مینگریست؛ نه از چارچوب تجربیات مایه ای و بی واسطه و یکراست مردم ایران در جامعیّت وجودی. به همین دلیل دچار یاس و سرخوردگی بود و گونه ای احساس حقارت میکرد که توانمند به هیچ کار فکری نیست. سراسر حرفهای او در باره شاهنامه که آشکارا از همان ابتدای کلام به خطای فاجعه بار از برداشتش در باره «توانا بود، هر که دانا بود» مبتلا بود تا نظراتش در باره «عرفان» و «رندی» و دیگر مقولات فرهنگی و همچنین نظراتش در باره کثیری از متفکّران و فیلسوفان و شاعران نامدار ایرانی، به شدّت دچار کژفهمیها و برداشتهای تاسّف بار و خطا آمیز آغشته اند که حکایت از نداشتن آگاهی عمیق و جویشی و پُرسشی از روند رویدادهای فرهنگی باخترزمینیان و همچنین تحوّلات فرهنگی و تاریخی مردم میهن خودش میکرد. در هر صورت، «دوستدار» در مقایسه با کثیری از مدّعیان تاق و جفت فقط همین مزیّت را داشت که به دشوار فهم بودن مسائل فکری و نظری باخترزمینان آگاه بود و از اظهار لحیه های گنده گوزانه واپس مینشست و چیزی نمیگفت که بلاهت خودش را بخواهد رسوا و آشکار کند. دوستدار در سراسر عمر نود و خورده ای خودش فقط یک «جزوه دانشگاهی» با ارزش نوشت که شایان تامّل است؛ آنهم کتاب «ملاحظات فلسفی در باره دین و علم». بقیه مطالبی که نوشت و منتشر کرد، صرف نظر از برخی پاراگرافها و تک و توکی جمله های شایان تامّل، همش تسویه حسابهای سیاسی و شخصی است که ره به هیچ دهکوره ای نمیبرند و بی حاصل هستند.
تنها کسانی که از «دوستدار و حرفهایش» امامزاده درست کردن و به طواف کردن دور او تا امروز پرداخته اند، طیف فروچلیدگان در باتلاق ایدئولوژی منحط مارکسیسم هستند که به دلیل رسوایی و فروپاشی و متلاشی شدن قبله آنها؛ یعنی شوروی سابق و ورشکستگی تمام عیار ایدئولوژیکی به تخته پاره نظرات «دوستدار» چسبیدند؛ زیرا در جنگی که علیه «سلسله پهلوی اول و دوم» داشتند و هنوز که هنوز است حسب روحیه انقلابی و رادیکال و عالم مطلق بودن در حال سرنگونی «شاه» هستند!، برای ترضیه تمام نفرت و کینه ای که به تاریخ و فرهنگ ایرانیان دارند، محتاج بودند. اینقدر احمق هستند که تفاوت بین «فرهنگ مردم اجتماع» را با حکومتهای غالب شده بر اجتماع، اصلا و ابدا نمیدانند و قصد کرده اند که تا قیام قیامت نیز هرگز و هیچگاه، «تفاوتها» را از یکدیگر تمییز و تشخیص ندهند. در حالیکه «تفکّر و فلسفیدن» در نخستین گامها با «تمییز و تشخیص دادن تفاوتها» آغاز میشود؛ نه تشابهات. از عصر ساسانیان تا همین امروز ، هیچ دوره تاریخی وجود نداشته است که حکومتگران بر ایران با «بُنمایه های فرهنگ مردم ایران» اینهمانی داشته باشند و در صدد وفاداری و اجرای بُنمایه های فرهنگی همّت کرده باشند؛ بلکه فقط تا امروز علیه «بُنمایه های فرهنگ مردم ایران» جنگیده اند و جنگیده اند و جنگیده اند و همچنان میجنگند. کسی که شعور نداشته باشد، تفاوت فرهنگ مردم میهن خود را با حکومتگران غالب و ایدئولوژی مخرّبشان از یکدیگر تمییز و تشخیص دهد، نیک است به جای چرت و پرتگویی، خودش را سریع به شهرداری محل، معرفی کند برای اجرای کارهای عام المنفعه.
حضرات بیش از هشتاد و پنج سال تمام به دنبال ایدئولوژی اقتباسی سگدوها زدند و آن را مشعل رهائیبخش بشر و اولین و آخرین علم مطلق قلمداد کردند و هنوز هم میکنند و حتّا خون خود را به پای آن ریختند و تمام عمر علیه «محصولات بورژوازی/کاپیتالیسم/لیبرالیسم/هومانیسم/رنسانس/روشن اندیشی/مدرن/مدرنیته/دمکراسی/حقوق بشر و غیره و ذالک» جنگیدند و جنگیدند و همچون شتر عصّارخانه به گرد خودشان چرخیدند و چرخیدند تا رسیدند دقیقا به همان نقطه ای که جنگ را آغاز کرده بودند و یکدفعه شدند مبلّغ و ترومپ نواز و ساز و دهل زن برای همان مقولاتی که تمام عمرشان جنگیده بودند و این یعنی تمام عمر، فقط مقلّد بودن و دنباله رو و خوار و زار و توسری خور و ذلیل و بدبخت و حقیر. آنها هیچگاه تا امروز نتوانسته اند برغم اینهمه فلاکتهایی که بر سر ایران و مردمش رفته است؛ بویژه تحت سیطره خلفای شمشیر به دست و خونریز الهی به خود آیند و «اصالت ایرانی بودن» خود را کشف کنند و راه خود را بیافرینند بدون متابعت و دنباله روی کردن از احدی و ایدئولوژی آکبندی و سازمانهای مخوف مافیایی که تشکیل میدهند. فقری که طیف تحصیل کرده و کنشگر ایرانی به آن مبتلاست، فقر جانسوزیست؛ زیرا حضرات هنوز نمیتوانند یک جمله ای بنویسند یا بگویند که محصول تلاشها و جستجوها و تامّلات و نگرشهای فردی خودشان باشد. هر چه میگویند و مینویسند، حسب شواهد دم دست، فقط تقلید است و کپیه برداری. به همین دلیل نیز در هیچ کجای جهان، محلّی از اعراب ندارند؛ زیرا اگر چیزی در چنته داشتند و مایه هایی برای تفکّر و ایده آفرینی؛ آنگاه ولایت خلفای الله، هرگز نمیتوانست امکان آن را داشته باشد که به قدرت و اقتدار برسد و چنانچه از سر غفلت، آخوندها به چنین کاری مقتدر میشدند؛ هرگز نباید نزدیک به نیم قرن تمام با اینهمه جنایتهای توصیف ناپذیر که مرتکب شده اند و هنوز میشوند، دوام آورند و همچنان به جنایتهای آشکار خود با غرّه شدن بنازند و فعّال مایشا باشند. فقر فکری و سترونی طیف تحصیل کردگان و کنشگران و مدّعیان روشنگری ایرانی را از میزان روزها و ماهها و سالهای دوام سیطره حکومت فقاهتی میتوان برآورد کرد و به چند و چونش تلاش انتقادی کرد.
در خانه اگر تنابنده ای هوشیار وجود داشته باشد، یک جمله نیز کافیه.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

آنقدر احمق به الذّاتند که نمیدانند و نمیفهمند که آنچه امروزه روز به نام «ولایت مطلقه فقیه» بر ایران، حاکم اقتلویی مانده است از «محصولات درجه یک و تولید اعلاء شعور و دانش و آگاهی و فهم و درایت و فضل و علوم تحصیل کردگان و کنشگران رنگارنگ ایرانی از عصر دارالفنون» تا همین ثانیه های گذرا بوده و همچنان خواهد بود و درمان فلاکتهایی که از عواقب حماقتهای فردی و جمعیست نیز به دست خود همین حضرات مدّعو امکانپذیره؛ ولاغیر. . حضراتی که نزدیک به یک قرن تمام فقط در بوق و کرّنای باتلاق ایدئولوژی مزخرف و متعفّن مارکسیسم- لنینیسم دمیدند به جای آنکه بکوشند یا بتوانند حتّا نام خودشان را درست بنویسند و تلفظ کنند. بعد از اینکه طشت رسوایی مارکسیسم-لنینیسم از بام آنهمه تکبّر و تفرعن مترقی و پیشگام و اله و بله به قعر ذلالت افتاد، تازه حضرات از بس که در کوره شریعت اسلامی و بی اخلاقی مارکسیسم کفته شده بودند و هیچ نشانه ای از شرم نداشتند، از آن طرف بام افتادند و به غرغره کردن و نشخوارگری و مقلّدی و گه زیادی بیش از ظرفیّت معده شان خوردن و زر مفت زیادی زدن در باره مدرن و مدرنیته و سکولاریته و روشنگری و دمکراسی و جامعه مدنی و جمهوریّت و حقوق بشر و غیره و ذلک افتادند؛ ول هنوز که هنوز است برغم اینهمه هارت و پورتهای بی حاصل، همچنان همان احمقهای بالذّاتی ماندند که از اول بودند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

بردارید سراسر شبکه های اجتماعی را زیر و رو کنید؛ یعنی شبکه هایی که مدّعیان ایرانی از اساتید دانشگاهی گرفته تا کنشگران تاق و جفت و دیگر هل من یزیدان عرصه نقد و به اصطلاح پر طمطراق «روشنگری!؟» به کلکلکل کردن و کرکری خوندن مشغولند؛ یعنی کسانی که صبح تا شب نشسته اند و فقط زر مفت و بی حاصل میزنند و سخت مغرورند که «یه چیزایی» میدانند که هیچکس نمیدانه!!. بردارید به حرفهایی که شفاهی میگویند و مطالبی که تحریر و در سایتهای مختلف اینترنتی انتشار میدهند، خوب زوم کنید. آنها در باره موضوعاتی به نام «حکومت، دولت، قانون اساسی، حقوق بشر، آزادی، سکولاریته، لائیسیته، آته ایسم، جمهوریّت، جامعه مدنی، لیرالیسم، مدرن، مدرنیته، و کثیری موضوعلات مشابه» فقط زر مفت مفت مفت بدون مالیات میزنند بدون آنکه خردلی اندیشه فردی و ایده ای کارگشا از خودشان بتوانند بر دایره مباحث فکری و قلمی باخترزمینیان بیفزایند. خیلی که هنر میکنند، تکرار هزار بار گفته شده همان اساتید دانشگاههای باختری را با آب و تابهای پیپ زیر لبی و سینه سپر کردنهای مفتضحانه و کتابنامه و مآخذ و منبع نویسیهای پنجاه یا صد صفحه ای! بازخوری میکنند با این تفاوت که استادان داتشگاههای باختری در بستر تاریخ تحوّلات فرهنگی و اجتماعی و کشوری سرزمینهای خودشان می اندیشند و اصالت فکری دارند؛ اما بدیلهای ایرانی آنها با تمام ادا و اطوارها که در می آورند، همچنان «مقلّد و تابع و و کپیه بردار و غرغره کن و زر مفت زیادی زن» هستند بدون آنکه یک جمله ای از خودشان بتوانند بر اینهمه موضوعات فکری و قلمی باختر زمینیان بیفزایند؛ آنهم با بینشی سنجشگر و پرسنده و جوینده. فقط هنرشان تکرار مکرّرات و بازخوری حرفهای دیگران است که تازه با زر مفت زدنهای زیادیشان ثابت میکنند که لام تا کام نیز هیچ چیزی از مباحث فکری اروپائیان را اصلا و ابدا تا امروز نفهمیده اند و قصد کرده اند که تا قیام قیامت نیز چیزی نفهمند.
حکومت فقاهتی تا زمانی که «مدّعیان تابع و دنباله رو با قیافه های روشنفکرنما!!» در انواع و اقسام عرصه ها با آویزان شدن به موضوعات فکری و قلمی جوامع غربی، هارت و پورتهای تقلیدی میکنند، دوام حکومت فقاهتی و سیطره نظری طیف آخوندها و رتوشگران اسلامیّت با کاربست هر وسیله ای که ممکن باشد، دوام خواهد آورد؛ زیرا آخوند جماعت خیلی خوب میداند که دنباله روها و تابعین و مقلّدان، حتا اگر کراوات ببندند و شیک و پیک با پیپ و ریش پروفسوری و ادکلن ژیل ساندری و انواع تیتلهای دانشگاهی در مجامع عمومی ظاهر شوند، آخرش «مقلّد شیعی» هستند که تو سری خور آخوند جماعت خواهند ماند؛ زیرا به «اندیشیدن با مغز خودشان» توانمند نیستند و مدام چیزهایی را بلغور میکنند که اساتید باخترزمینی در باره موضوعات میهنی و قاره ای خودشان میاندیشند. فقر نیندیشیدن مدّعیان تاق و جفت ایرانی، فقری به مراتب هولناکتر و فاجعه بارتر از فقر اقتصادی است. اینهمه مدّعیانی که در باره موضوعات قلمی و فکری باخترزمینیان ورّاجی میکنند، هیچوقت تا امروز نتوانسته اند خودشان در باره یکی از مفاهیم رایج مثل سکولاریته، حقوق بشر، لائیسیته، جمهوریّت، قانون، حقوق و کذا و کذا، جمله ای بنویسند که تکرار حرف اساتید باختر زمینی نباشد؛ بلکه زاییده مغز اندیشنده و پرسنده و جوینده خودشان. خوب به حرفهایی که میزنند و مطالبی که مینویسند دقتّ کنید، ببینید مدام میگن فلانی اینا میگه. اون یکی اینا میگه. بمانی اینا میگه. زید، اینا میگه. عمرو اونا میگه. ولی خودشان هیچی برای گفتن ندارند و اسمش را میگذارند کار علمی!!؟؛ زیرا مقلّدند و تابع و دنباله رو و نشخوارگر.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

طرف اینقدر احمق است که هنوز نمیداند کلماتی مثل: « فرنونفت/راسیو/رشن/عقل/خرد/نوئوس» زمین تا آسمان با یکدیگر فرق دارند و در دایره فرهنگی هر یک از کشورهای باختری و خاوری، معنایشان متفاوت از همدیگر هستند. «تعریف واحد از چیزی» به معنای «دانش مطلق داشتن» از آن چیز نیست؛ زیرا «تجربیات آدمی» از تمام درزهای «مفاهیم و کلمات» آدمی فراتر هستند و برمیگذرند. «مفهوم سازی»، تلاشیست برای تبدیل »تجربه» به قطعات آجری سفت و متعیّن شده و یکراست و تک معنایی خالص. امّا تجربیات آدمی، سیّالند و ابعاد بسیار کثیر تاریک و تیره و دیگرسان دارند که در مفهم واحد هرگز نمیگنجند. به همین دلیل نیز، اندیشیدن و فلسفیدن، تلاشیست برای کشف و شناخت ابعاد دیگرسان تجربیات آدمی. هر مردی را به دلیل اعضا بدنی مشابه، «غلامحسین» خطاب نمی کنند. همانطور که هر زنی را به دلیل اعضاء مشابه، «رقیه» صدا نمیزنند. فقط کسانی که ابله با لذات هستند، همه مردان دنیا را به نام «غلامحسین» میشناسند و همه زنان دنیا را نیز به نام «رقیه». تشخیص تفاوت تک تک انسانها؛ ولو نام مشترک داشته باشند به «شعور و فهم و آگاهی» منوط است. کسانی که نفهم و جاهل هستند، همچنان در دیگ مذاب توضیح المسائل شناور میمانند و غرغره کن نشخوارهای مراجع تقلید، توسری خور ابدی. مرام و مسلکشان نیز فقط یک چیز است: «هر چی آقا گفت»!.
شاد زیید و خوش زیید!
فرامرز حیدریان

استقبال میلیونی از «کلیپ رونمایی از کون ریحانه پارسا» اثبات میکند که جامعه ایرانی در «منجلاب و باتلاق هولناکی» گرفتار مانده است و آنقدر که «انتهای رانهای یک زن» برایشان کنجکاوی شهوانی و جذّابیّت ارضایی دارد؛ پی بردن به دلایل فقر و ذلالت و قهقرائی و عقب ماندگی و خواری و زاری خودشان، هیچ اهمیّتی ندارد؛ ولو هزاران کلیپ ارزشمند برای دیدن و شنیدن دلایل و غلتهای فلاکتها در سایتهای مجازی وجود داشته باشند. فجایع جامعه ایرانی از زمان رویداد نکبت آلود 1357 به این دلیل تا امروز دوام آورده و همچنان دوام خواهند آورد که مدّعیان «روشنفکری و کنشگری» هنوز نتوانسته اند به اولّین کوچه ابعاد «تاریک و پیچیده ذهنیّت و روح و روان مردم ایران» و همچنین تلاش برای گامگذاری در تاریکیها، راهی را پیدا کنند.
آدمهایی پیدا میشوند – و در میان ما ایرانیان مدّعو و هارت و پورت کن، تعدادشان سر به فلک میزنه-- که در تمام عمرشان نمیخواهند چیزی بیاموزند؛ بلکه سفت و سخت دنبال همان اعتقادات «قاپیدنی در هوای مدّ روز» هستند که عمرا به شخصه نه در باره اشان اندیشیده اند، نه برایشان پرسش بوده اند، نه لام تا کام ار زیر و بم چنان چیزهایی که مدام کلکلکل میکنند و کرکری میخوانند، سر سوزن آگاهی پیش پا افتاده دارند. به همین دلیل، هر چقدر کسانی بخواهند برای اینگونه «آدمهای قاپنده»، استدلالهای منطقی ردیف کنند و توضیحات شفّاف با برهان قلطع بر زبان و قلم بیاورند، آخرش باز، حضرات بر همان «ذهنیّت قاپیدنی مدّ روز» میخکوب میمانند و به کلکلکلکلکلکلکلکل کردن و کرکری خوندن خودشان مشغول میمانند.
«یوتوب»، مثل تمام چیزهای دیگه، مزیِتها و معایب خودش را دارد. دیگر شبکه های اجتماعی-مجازی نیز، مزایا و معایب خود را دارند. در گذشته های نه چندان دور به پای درسگفتارهای اساتید دانشگاهها که میخواستی بروی، باید از این سالن به آن تالار به همراه دفترچه یادداشت یا خیلی که امکانهای تکنیکی وجود داشت، با ضبط صوت کوچولو به پای درس اساتید میرفتی. امروزه روز خوشبختانه، تکنیک، کار را آسانتر کرده است و میتوان به راحتی بر روی تخت، دراز کشید و صدها و هزاران مرتبه به درسگفتارهای اساتید به صورت انلاین؛ آنهم به زبانهای مختلف و رایج، گوش داد و چیزی آموخت. حتما نیز نباید دانشجوی رشته ذیربط بود. کسانی که میخواهند صبح تا شب، فقط زر زیادی بزنند، بهتر است به جای وقت تلف کردن، شهامت آن را داشته باشند که ساعاتی از اوقات خود را در پای درسگفتارهای اساتیدی بگذارند – چنانچه با زبان آنها آشنایی داشته باشند- که در باره «اساطیر، میتولوژی، تئوری دانش، تئوری شناخت، منطق، تصاویر، اصنام و مفاهیم، نقش تجربیات مایه ای، فرهنگ و غیره و ذالک» بحث میکنند و نظراتی را بر زبان میرانند. شاید از این طریق بتوانند به آن مرحله از درک و فهم و آگاهی کودکان دبستانی برسند و بتوانند نه تنها تفاوت «دوغ و دوشاب» را از همدیگر تمییز و تشخیص دهند؛ بلکه همچنین «انسانهای عاقل و بالغ و متجدد و عقلگرا و رئالیست» بشوند؛ طوری که هنر «اندیشیدن با مغز» خود را یادبگیرند و تته پته کردن در زبان فردی خود را بدون متابعت کردن از احدّی بیازمایند و بالاخره، اصالت فردی خود را کشف کنند به جای آنکه شبانه روز به کلکلکلکلکلکلکلکل کردن و کرکری خوندن در باره چیزهایی بپردازند که عمرا «معنای آنها» را نفهمیده اند و سعی برای فهمیدن آنها نیز نمیکنند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

«سیرنگ = سی رنگ = ترکیبی از رنگهای دلآویز»، یکی از نامهای «سیمرغ» در تاریخ و فرهنگ ایرانیان است که موبدان میترائیسم و زرتشتیگری به شدّت با آن مبارزه کردند و ارثیه مبارزاتی آنها به اسلامیون رسید که همچنان با شدّت تمام توفیقات گیوتینی الهی، علیه «کثرت» میجنگند. مسئله «سی رنگ»،بحث شمارشی نبوده است؛ بلکه تنوّع و گوناگونی و درهمآمیزی رنگها بوده است که زیباترین فرش باهمستان انسانها را در «تفاهم و باهمزیستی» واتاب میدهد. به همین دلیل به «سیمرغ»، «رنگین کمان» نیز میگویند که تبلورّ تنوّع گرایشها و نژادها و اقوام و فرقه ها و ادیان و مذاهب و فیره و ذالک است. در حالیکه «الله و یهوه و عیسا مسیح و اهورامزدا و تئوری طبقاتی مارکسیسم و امثالهم»، به ذات خودشان «واحد مطلق» هستند و هرگز و هیچگاه به شریک و همپا و همیار و همکار و باهماندیش محتاج نیستند و اتّفاقا خاصم سرسخت هر گونه «شرک و و کثرت و همآمیزی» نیز هستند.
هر چقدر بر تنوّع زایش گرایشهای جورواجور در جامعه افزوده و از آنها استقبال با شکوه شود به همان میزان میتوان امکانهای «زایش و دوام آزادی و تفاهم» انسانها را مهیّا و تضمین کرد؛ زیرا هر گرایشی خواهد آموخت که دیگران را نیز در اعتقادات و اصنام و نگرشها و جانها نگریهایشان احترام بگزارد و ارجمندی انسانها را به رسمیّت بشناسد و مراقب رفتار و کردار و گفتار خودش باشد. امّا کسانی که از «کثرت» میهراسند و آن را با انواع و اقسام بدنامیها و زشتگوییها و نفرتها میکوبند و تقبیح میکنند، همه بدون استثناء به دنبال «وحدتخواهان عقیدتی» هستند از بهر برپاکردن سیستمهای توتالیتری و استبدادی محض. »کثرت گرایشها» در جوامع بشری، مثل شکاف انداختن چشمه های آب در تنه زمخت و سنگین و سمنتی صخره ها هستند. مثل گشودن پنجره های ریز و دُرشت برای جریان هوای تازه در اسارتگاههای بسته و سیاهچالهای جامعه «وحدتخواه عقیدتی» هستند. به همین دلیل باید تا میتوان از وجود و ظهور و بالندگی کثرت در جامعه با گشوده فکری استقبال کرد تا زمینه های «تفاهمی انسانها» نم نم بالیده و گسترده و نهادینه شود.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

شما وقتی می خواهید «وزن خالص» هر چیزی را پیدا کنید، سعی میکنید که تمام ناخالصیها را از آن چیز دور کنید. وزن خالص انسان را هیچگاه با زیرپوشها و کفش و کراوات و کت و شلوار و پالتو و کیف سامسونت و پیپ و دهها آلات و ابزاری که به خودش آویخته، محاسبه نمی کنند و اگر هم محاسبه کنند، مجدّدا از وزن خالص او، هر چیز آویختنی را به نام ناخالصیها کم خواهند کرد. بنابر این، شبانه روز در بوق و کرّنای اصول و نصوص و مبانی اعتقادات ایمانی خود دمیدن با «فلسفیدن و اندیشیدن سنجشگرانه» اصلا، هیچ سنخیّتی ندارد. فرض کنید من بخواهم در باره موضوعی به نام «کاپیتال»، بحث و جستجو کنم و شناخت به دست آوردم و یکراست بروم سراغ کتاب «کاپیتال»، اثر «مارکس». نخستین کار این است که در مطالعه کتاب کاپیتال باید تمام چیزهایی را که در «ذهنیّت تلمودی/متشرّع/یهودیّتی» و «مفاهیم اخلاقی و ارزشهای فرهنگی و همچنین آرمانخواهیهای» نظرات مارکس، آمیخته و آلوده است از سراسر اثرش بزدایم و با ژرفبینی و حواسجمعی تمام فقط مقولاتی را استخراج کنم که در باره «نقش کاپیتال در اقتصاد» بحث کرده است. کسی که توانمند به چنین کاری نباشد، هیچگاه یک کلمه از «کتاب کاپیتال» را نخواهد فهمید. همینطور کثیری از متون اساسی مثل «اوستا و شاهنامه و عهد عتیق و عهد جدید و قرآن و کذا و کذا» که ابعاد گوناگون کشمشکها و تحوّلات و گلاویزیهای مردم را با طیف حاکمان و دبیران خادم آنها انعکاس میدهند، مستلزم سنجشگری مشابه هستند. تفکّر سنجشگر و فلسفیدن، به هیچ نحله و دین کتابی و ایدئولوژی و نظریّه آکبندی و تئوری قالبی، نه تنها حقّانیّت نمیدهد؛ بلکه هر گونه ادّعای حقّانیّت و حقیقت داشتن را نیز ابطال میکند تا پروسه تفکّر و سنجشگری هرگز به چیزی بازنماند و نماسد و منجمد نشود و سپس به حیث «سلاح حقیقت محض»، در جنگ و جدال با هر کسی بر نیاید که بسان و شبیه مومنان به حقیقت کذّایی نیست و در نمی آید. سراسر آنچه که در «یزدانشناسی زرتشتی» یا به عبارت دیگر در «دیانت زرتشتی» گردآمده و به حیث «دین کتابی» به شمار می آید، از محصولات دستکاریها و تحریفات و تقلیبها و تبهکاریهای موبدان زرتشتی در «بُنمایه های فرهنگ باهمستان» ایرانی در جامعیّت وجودیست که به نفع و در سمت و سوی «دیانت زرتشتی» مونتاژ شده اند و پیامد تبهکاریهای ایران، تمام فجایع ایران و جهان را تا امروز رقم زده است. به همین دلیل، سنجشگری «یزدانشناسی زرتشتی» میتواند هر جوینده تشنه شناخت را به سوی «اصل تصاویر و تجربیات مایه ای نیاکان مردم ایران» راهنمایی کند. بحث امروز ما نباید این باشد که کدام «دین کتابی/ایدئولوژی/نظریّه آکبندی و امثالهم»، بر رقیبان خودش ارجحیّت دارد و دارای چه امتیازهایی است؛ بلکه بحث امروز ما باید این باشد که تلاش کنیم از تمام موانعی برگذریم که «امکانهای تفاهم و باهمزیستی ما را» ناممکن و مختل کرده اند. بنابر این، منظور از فلسفیدن و تفکّر سنجشگرانه به معنای توجیه تراشی برای «ادیان کتابی مثل: زرتشتیگری، یهودیّت، مسیحیّت، اسلامیّت، بابیّت، بهائیّت، مارکسیسم، ساینتولوژی، بودیسم و غیره و ذالک» نیست؛ بلکه بحث در این است که باید فراسوی تمام این چارچوبهای عقیدتی رفت و «پرنسیپهای کلیدی و شالوده ای فرهنگ باهمستان انسانها» را ارجگزاری کرد و به آنها وفادار ماند در رفتار و گفتار و کردار.
مسئله پژوهش سنجشگرانه که تا امروز در جامعه ایرانی به ندرت میتوان انگشت شمار اشخاصی را پیدا کرد که معنای آن را فهمیده باشند، در این است که موضوعات «فرهنگی و تاریخی ایران»، مسائلی به قدمت هزاره ای هستند که سنجشگری آنها به ذهنیّت فرهیخته و فلسفی و آزاد از هرگونه علایق فرقه ای و سازمانی و تشکیلاتی و امثالهم منوط و مشروط است. تفکّر فلسفی نیز با «پژوهش آکادمیکی که پدیده ها را از سطح» بازکاوی میکند، هیچ سنحیّتی ندارد. معمولا تا امروز «پژوهش علمی» را به شدّت کژ فهمیده اند و برداشت و تعبیر غلط اندر غلط از آن میکنند. کلّ پروسه «شناخت و دانشجویی» در یک دایره/مجموعه/گستره ای از «تصاویر، تاویلات، مفاهیم» مدام در حال گردشگری است از بهر ژرفکاوی در باره «تجربیات آدمیان در محیط زیستبوم و فرازیستبوم». بنابر این باید درک و فهم این را داشت که تفاوت اندیشیدن فیلسوف در باره تصاویر و تجربیات را با پژوهشهای استادان دانشگاهی و آکادمیکرها از یکدیگر تمییز و تشخیص داد. این به معنای این نیست که فیلسوفان، تافته های جدا بافته هستند و آکادمیکرها، تحفه های نطنز!، بلکه بحث به گرداگرد این مقوله میچرخد که دامنه های اندیشیدن و سنجشگری برغم آنکه در «گستره ای واحد» هستند از یکدیگر متفاوتند. برای مثال:
«مجموعه آثار مارتین هایدگر» نزدیک به «یکصد و دو جلد» میشوند که هر کتابش، بالغ بر تقریبا چهارصد صفحه است. یعنی جمعا نزدیک به چهل و یک هزار صقحه مطلب نوشته است. در سراسر این آثار نمیتوان به هیچ وجه من الوجوه، کوچکترین «ردّپایی از متدهای دانشگرایی آکادمیکی یا نشانه ای از علم» را پیدا کرد؛ زیرا تفکّر فلسفی با «متدهای شناخته شده آکادمیکی/ساینسگرایی» از یکدیگر متفاوت هستند و تفاوت آنها به معنای ضدّیّت آنها با یکدیگر نیست؛ بلکه مسئله «شناخت و دانشجویی» است که «روشها و شیوه های پرداخت به موضوعات مشترک» را رقم میزند.«سراسر آثار افلاطون»، اندیشیدن در باره مایه های تصاویری مردم یونان است و با «ساینسگرایی و پژوهش علمی»، هیچ سنخیّتی ندارند. اساسا علم از برآیندهای فلسفیدن است یا یه به عبارت دیگر ، فلسفیدن، مادر علوم است و همانطور که «وایتهد» گفته است: »تمام تاریخ فلسفه غرب، گونه ایپاورقی نویسی» بر آثار «افلاطون» است. [حرف وایتهد را اشتباها به برتراند راسل نسبت میدهند!].
وقتی که ما قرار است به پژوهیدن در باره تاریخ و فرهنگ میهن خود همّت کنیم، باید در گام نخست، ذهنیّت خود را از تمام آنچه که تا کنون در ذهنمان چپانده اند آزاد کنیم و ذهنیّت اماله ای خود را با رادمنشی و مسئولیّت فردی و آگاهی فرهیحته لایروبی کنیم تا بتوانیم با روشهای فردی و اندیشیدن به کمک مغز خود به کاوشگری رو آوریم. بحث تحقیق نباید این باشد که به رتوشگری و تبرئه و تقدیس و تعریف و تمجید و بال و پر دادن و دفاع و تعصّب و یسل کشی کردن برای اصول و فروع موضوعات ایمانی فرقه و تشکیلات و سازمان و غیره و ذالک خود بود. جستجو از بهر «شناخت و دانش»، فراسوی چارچوبها و قالبها و شابلونها امکانپذیر است و از تمام موانع برمیگذرد تا سیّالیّت اندیشیدن و سنجشگری از پویایی و بهره آوری هرگز وانماند و آلت دست قدرتمداران و خاصمان جان و زندگی نیز نشود. «پژوهش در دامنه تاریخ و فرهنگ ایرانیان»، کاویدن در دریای تحریفات و دستکاریها و تقلیبها و تحذیفها و اضافه کردنها و زشتنامیها و دروغها و بدنامیها و منفورشده هاست که ارزش کار پژوهنده و متفکّر سنجشگر را به رقم میزنند؛ نه اینکه تکرار هزار بار جویده شده «شرقشناسان و اسلامشناسان و ایرانشناسان» را مدام قنطور و دوره کردن و بازخوری مستدام کردن. تکرارگویی محصولات نظری خاورشناسان با «تحقیق و کاوشگری»، هیچ سنخیّتی ندارند و علنا خردلی بر شناخت و دانشجویی و سنجشگری ما نمی افزایند.
فعلا تا همین جا بسه.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

اندیشیدن و تحقیق کردن همواره، تلاش سختسرانه و قیراطی و کورمالی در تارکیهاست بدون هیچ ابزار ایدئولوژیکی و نصوصی و امثالهم. اصل و پایه برای هر نوع پژوهشی که صنّار سی شاهی اعتبار داشته باشد، بر استقلال اندیشیدن و هنر کاوشگری شخص جوینده و متفکّر و متدهای فردی اش منوط و وابسته است. کسانی که به ابزار ایدئولوژیکی و نصوص ادیان نوری مجهّز هستند، اصلا و ابدا، هیچ سر رشته ای از «پژوهیدن و کاویدن» ندارند و به هیچ وجه من الوجوه نیز «خردلی بر دانشها و شناختهای» بشری اصلا و ابدا نمی افزایند؛ بلکه فقط و فقط بر «حقیقت کذّایی» خوودشان مدام شهادت میدهند و رجز خوانی میکنند.
«تمام فیلسوفان نامدار جهان از افلاطون، ارسطو، دکارت، هیوم، لاک، اسپینوزا، شوپنهائوور، نیچه، شلینگ، کانت و دیگران» در سراسر عمرشان، با کتابهایی که نوشتند و منتشر کردند، نمیتوان اصلا و ابدا در آثارشان، کوچکترین ردّپایی از »علم/ساینس/ویسنشافت» پیدا کرد؛ زیرا آنها «فیلسوف بودند و می فلسفیدند». همچنین در این سمت و سو باید تاکید کنم که «هیچ » کدام از آثار زنده یاد «منوچهر جمالی» با «دانش/علم/ویسنشافت/ساینس»، کوچکترین سنخیّتی ندارند؛ بلکه فلسفیدن هستند همچون فلسفیدنهای نامدارترین فیلسوفان جهان که در زبان مادری خودشان اندیشیده اند. «زنده یاد منوچهر جمالی» از آغاز نویسندگی اش تا روزی که سر بر بالین خاک گذاشت، فقط فلسفید»، زیرا فیلسوف بود؛ نه دانشمند اهل ساینس/ویسنشافت/علم و امثالهم. کسی که «تفاوت فلسفیدن و علم/دانش/ساینس/ویسنشافت» را هنوز نمیداند، نیک است از زر مفت زیادی زدن و شبانه روز با پرسه زدن در سایتهای دایرة المعارفی برای تایید و تصدیق ایدئولوژیی خودش در صدد ملاط جور باشد، دست بردارد و با گرفتن بیل و کلنگ به آباد کردن کویرهای میهن یا حدّاق همکاری کردن با شهردار محلّ سکونتش جهت آبیاری درختان همّت کنند؛ زیرا از این راه، نه تنها به خودش خدمت بزرگی خواهد کرد؛ بلکه به دیگر ابناء بشر و محیط زیست نیز، بهره ای خواهد رساند.
آدمی که هنوز نمیتواند تشخیص دهد که «دانش» از پیامدهای فلسفیدن است، آگاهی در سطح کودکان پیش دبستانی نیز ندارد. . زهدان دانش، نامش «فلسفیدن» است و بنیان فلسفیدن نیز، اندیشیدن در باره مایه های تصاویر اسطوره و تجربیات بنیانی انسانهاست. کسی که شعور درک این مسئله را نداشته باشد، اگر استادترین استادان نامدارترین دانشگاهای جهان نیز باشد، یک احمق تمام عیار است؛ زیرا هنوز «تفاوت بین دوغ را از دوشاب» نمیداند. هیچ فیلسوفی که «فیلسوف» باشد تا امروزـ اثری «علمی/ساینسی/ویسنشافتی» ننوشته و منتشر نکرده است. هیچ فیلسوفی به تایید و تصدیق شدن از طرف آئوتوریته های قدرتپرست و جاه طلب و مدّعیان مثلا »ساینی» محتاج و ملزوم نیست؛ زیرا آفتاب آمد، دلیل آفتاب. انسانی که خودش می اندیشد به هیچ، آمینگویی محتاج و وابسته نیست. درختی که خودش ریشه میزند و شکوفا میشود و بار و بر میدهد به هیچ باغبانی محتاج نیست. فیلسوف، اندیشنده قائم به ذات است که با مغز خودش می اندیشد. دانشمند علوم ساینسی به «ملاطهایی» محتاج و وابسته است که از محصولات اندیشیدن فیلسوفان نشات گرفته باشد؛ وگرنه تحقیقش پشیزی ارزش نخواهد داشت و راه به هیچ مقصد و دهکوره ای نخواهد برد.
در خانه اگر تنابنده ای وجود داشته باشد که «آ» را از «ب»، تشخیص دهد، یک کلام بس است.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

امّا من از انسانهایی که شهامت ندارند خودشان و عکسشان و اینکه چی هستند و کی هستند و آیا سر پیازند یا ته پیاز، به شدّت گریزیانم و دیگران را مدام هشدار میدهم که «مجهول الهویّه ها» از بزرگترین و کلیدتی ترین دلالیل ذلالتهای میهنی هستند؛ زیرا با ریاکاری و تظاهر و خباثت ذاتی که دارند، مدام در پشت ماسکهای متنوّع جبهه میگیرند و نیّتهای پلید خود را به پیش میبرند. همینگونه ماسک به چهره زدگان هستند که در تمام سیستمهای مخوف و خونریز، مصدر جانستانی و تجاوز و ترور و شکنجه میشوند؛ زیرا به خود تلقین کرده اند که بیش از حدّ زرنگند و با غلتیدن در پشت ماسکهای عاریتی میتوانند تا قیام قیامت به هر کثافتکاری دست بزنند. به همین دلیل نیز، من به هیچ وجه من الوجوه، تکلیف خودم نمیدانم که نسبت به بدپوزیهای اینگونه ماسک به چهره زندگان، واکنش نشان دهم.
من نمیدانم کی به «ملکه فرح دیبا»، نامه مادرانه نوشته است و گیرم که شخصی یا اشخاصی، نامه مادرانه به او نوشته باشند. الحق و انصاف، کاری بسیار شایسته و هنرمندانه کرده اند، زیرا یه تار موی گندیده «ملکه فرح دیبا» از تمام تاریخ نکبت بار اسلامیّت و ایدئولوژی متعفّن مارکسیسم، ارزشش به مراتب بیشتر و بیشتر است. «ملکه فرح دیبا»، اولین شیرزن دلاوری بود که برای انتشار مقالات من در فرانسه، پیشگام شد. مقالاتی که از بیست و پنج سال پیش تا کنون «در اتاق بیگ برادر مدّعیان هارت و پورت کن غرب غرب غرب غرب غرب و چپ ایدئولوژیکی و امثالهم»، با شدّت تمام با آنها مبارزه میشد و هنوزم میشود. این تا اینجا.
«زنده یاد فرخ رو پارسای»، یکی از بی همتاترین زنان تاریخ ایران و جهان بود که جاودانه خواهد ماند؛ زیرا خویشکارهای او به خوشزیستی و بهزیستی و فرزانگی و آزادمنشی زنان میهنم انجامیدند. ولی دریغا که درخت زیبا و دلآویز او در طوفان هولناک وحدت «مذهبیون و ایدئولوژیستهای کینه توز»، سوخت و خاکستر شد؛ امّا خویشکاریهایش، نام خجسته او را جاودانه تاریخ ایران خواهند کرد و من بر شالوده پرنسیپ ایرانی بودنم به «آفرین گفتن بر او و یادباد از او»، افتخار میکنم. همین کافیه.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

همانطور که گفتم، اول یه نگاهی به آینه بیندازیم و خودمان را دقیق ورانداز کنیم، بعد دنبال خلعت آویختن به اندام خودمان سگدوهای متابعتی و تقلیدی بزنیم. موانع تفکّر را باید در ذهنیّت خود جست؛ نه محصولاتی که پیامدهای اندیشیدن هستند. دین و علم و غیره و ذالک از پیامدهای اندیشیدن انسان در باره خودش و جهان و رویدادها هستند. اگر محصولات فکری انسان، مانعی بر سر راه تحوّلات فکری و اجتماعی و زندگی انسان به وجود می آورند، باید آن شعور را داشت که در باره علل مشکلات اندیشید؛ نه اینکه به نابودی محصولات فکری سگدو و زر مفت زیادی زد. هیچکس نمی آید مثلا وقتی کاربراتور ماشیین مرسدس بنزش، ریپ میزنه، کلّ ماشین را به قراضه خانه ها پرت کند؛ بلکه به برطرف کردن عیب و ایراد کاربراتور میپردازد. کلّی بافیهای دایرة المعارفی که پاسخگوی هیچ معضلی از مسائل انسانی و باهمزیستی نیستند، بازار مکّاره ایست که به وفور در سایتهای دانشنامه ای اینترنتی و تحریری میتوان در اقصاء نقاط جهان پیدا و از آنها کپی کرد و به خورد دیگران داد. ولی مسئله بر سر صف آرایی فکری مستدل و متّقن با ابعاد مسائل میهنی است که ارزشهای فکری و استدلالی و برهانی و خویشاندیشی هر انسانی را به محک میزند. مسئله این است که ما باید تیغه سنجشگری را روبروی ذهنیۀت اماله ای خودمان بگیریم که چنین کاری به شجاعت و شعور و بیداری و راستمنشی مشروط است. با زر زر کردنهای کلّی، هیچکس هیچی از آب در نمیاد؛ بلکه با اندیشیدن پله به پله در باره معصلات است که میتوان تصوّری رو.شن از چیزی به دست آورد.
کسی که تا امروز کوچگترین آگاهی پیش پا افتاده از تاریخ و فرهنگ کهنسال مردم خودش ندارد، بهتره دنبال زر مفت زدن زیادی نرود؛ زیرا عین تف سر بالاست. اول خودمان را بشناسیم؛ بعد بیاییم ادّعای شناختن دیگران راهوار بزنیم و یاد بگیریم که تجربیات خودمان و دیگران در چه زمینه هایی همخوان هستند و در چه زمینه هایی ناهمخوان و علل ناهمخوانی را با برهانی قویمایه تشریح کنیم تا استقلال فکر خودمان را هیچوقت از دست ندهیم و مدام تابع و توسری خور و دنباله رو و مقلّد نیز نمانیم؛ بلکه حدّاقل یک جمله ای نیز از خودمان برای گفتن و اظهار وجود داشتن داشته باشیم.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

آموختن و انگیخته شدن از دیگران به معنای متابعت کردن و تقلید میمونوار و شبیه دیگران شدن نیست؛ بلکه به معنای کشف و وفاداری به اصالتهای خود است از بهر همتراز و همپا شدن با اصالتهای دیگران. کسانی که تصوّر میکنند اگر شبانه روز در بوق و دهل و بلندگوهای تبلیغاتی در رسای «سکولاریسم، دمکراتیسم، لائیسیته، حقوق بشر و امثالهم که حتّا معنایشان را اصلا و ابدا حسب نوشته جات و گفته های شفاهیشان نمیدانند» بدمند و از راه تبلیغات مضحک خودشان مثلا بتوانند در ایران، یک شبه به همان نتایج دلخواهی برسند که اروپائیان در پروسه دو هزار ساله رسیده اند، باید عرض کنم که سخت ساده لوح معصوم و بی خبرانی شایان نکوهش ممتد هستند؛ زیرا هنوز تفاوت بین «رودخانه و دریا» را و همچنین «صحرا و سبزه زار» را اصلا و ابدا نمیدانند. هرگاه حضرات پر مدّعا توانستند فقط توضیح دهند که «ایرانی بودن» یعنی چه و تفاوتش با دیگران که خود را «روسی، آلمانی، ایتالیایی، انگلیسی، اسپانیایی، فرانسوی، چینی، ژاپنی، هندی، ترکی، عربی و امثالهم» میدانند در چیست، آنگاه میتوان گفت که حضرات معنای «پرسیدن» را تازه آموخته اند؛ در غیر این صورت تمام عمر «مقلّدند و تابع و توسریخور و دنباله رو و حقیر و ذلیل انواع و اقسام قدرتها و سازمانها و تشکیلات قدرتپرست».
در خانه اگر تنابنده ای وجود داشته باشد، گفتن یک کلمه نیز بس است.

برگردم به یک نکته ای: کسی که برای تبلیغ ایدئولوژی خودش همچون همپالکیهای مذهبی-اسلامی اش در مواقع عجز و فقدان استدلال و منطق به «فروزه های فرهنگ باهمستان ایرانیان» متوسّل میشود، باید قبل از هر چیز اگر ذرّه ای آگاهی بچّه دبستانیها را از «جوانمردی» داشته باشد از خودش بپرسد که 1- «جوانمردی یعنی چه؟ و معنای آن بر کدام تجربه کلیدی و مایه ای فرهنگ مردم ایران» استوار است ؟. 2- چرا مبلّغ و مروّجی که در شیفتگیهای خودش به غرب و محصولات فکری آنها، سفت و سخت دلباخته است، به هیچ «فروزه و صفت اخلاقی» در باختر زمین نمیتواند استناد کند و داد خواه باشد؟. چرا؟. ریشه این مسئله در کجاست؟.چرا «تولرانس» هرگز کوچکترین سنخیّتی با جوانمردی و مدارایی ایرانیان اصلا و ابدا ندارد؟. چرا ما یاد نگرفته ایم که اول از همه، خودمان را در آیینه برانداز کنیم، بعد به قیافه و شکل و شمایل دیگران نگاه کنیم؟. چرا؟.
فقر و ذلالت «تقلیدی متابعتی» تا چند قرن دیگر باید دوام آورد و کاست آخوندها مصدر گیوتین بمانند تا حضرات بتوانند روزی روزگاری تفاوت «دوغ را از دوشاب» بفهمند و بدانند و تمییز و تشخیص دهند؟. چند هزار سال دیگر باید خون خورد و عذابها و فلاکتها کشید و عواقب قهقرائیها را تاب آورد؟. تا حضرات بالخره به هوش آیند و خود را پیدا کنند؟. چند قرن؟.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

فرق دانشجوی باختری با بدل نوع ایرانی اش در این است که دانشجوی باختری، شرم را میفهمد و بهره ای از آن دارد و بلافاصله در موقعیّتهای خطیر آزمونی که قرار میگیرد، به نادانی خودش پی میبرد و سعی میکند که به جستجو بپردازد و چیزی بیاموزد. امّا بدل ایرانی آن، نه تنها از شرم، هیچ نشانه ای در وجودش نیست؛ بلکه بر بلاهت و جهالت و حماقت و ذلالت و حقارت وجودی خودش نیز، سر تق و جنگجو و کینه توز نیز میشود و ترجیح میدهد که تمام عمرش در حماقتهای صخره شده در مغز و قلب و روح و روانش، محکم بچسب و اثراق کند.
اندیشیدن در باره «تاریخ و فرهنگ ایرانیان»؛ بویژه از «عصر اساطیری و بُندهشی» به مغزی بسیار نیرومند از لحاظ فلسفیدن محتاج و منوط است و به آسانی نیز نمیتوان به استعداد فلسفی دست یافت؛ مگر اینکه سالها با پشتکار و تلاشهای جویندگی و پرسندگی و سنجشگریهای قیراطی که با دقّت و تیزبینی ژرف همپا شوند، بتوان هنر قائم به ذات شدن و استقلال فکر را در خویشتن پروریید و آبدیده کرد تا سپس بتوان به اندیشیدن در باره «تصاویر اسطوره ای و بُنمایه های فرهنگ مردم خود» رو آورد و با کورمالیهای محتاطانه و کاوشگریهای خردلی، نم نم به کشف و آفرینش «تجربیات مایه ای» نیاکان خود کامیاب شد و متعاقبش به عبارتبندی فکری و تئوریک آنها از بهر گلاویز شدن با مشکلات و مسائل و مُعضلات دوران، همّت کرد.
آنچه که تا امروز در باره تاریخ و فرهنگ ایرانیان، چه از طرف بیگانگان، چه از طرف خودیها که به شدّت وامدار بیگانگان هستند و هرگز نتوانسته اند تا امروز یک جمله از خودشان بر نظرات آنها بیفزایند، فقط به حیث «ملاط برای تحقیق و فراکاویدن و اندیشیدن» محسوب میشوند؛ نه به حیث «قطعیّتهای آکبندی و آجری و هرگز چون و چرا ناپذیر» به منظور تصدیق و تایید و آمینگویی و غرغره کردن و تکرار مکرّرات هزار بار جویده و تُف شده و دوباره نشخوار گری.
مسئله اندیشیدن در باره تصاویر اسطوره ای و بُندهشی، بحث «بابا، آب داد»، «بابا، نان داد» نیست؛ بلکه بحث خودییدایی و آفرینش و شکوفا کردن اصالت خود است. هنوز در میان اینهمه مدّعیان که در عرصه های مختلف، ایرانشناسی، اسلامشناسی، شرقشناسی و امثالهم قلمفرسایی میکنند، یک نفر تا کنون نتوانسته است بفهمد و دریابد تا حدّاقل از خودش بپرسد که تمام اینهمه جنبشهای مختلف که در تاریخ ایران، به وجود آمدند و سرکوب و لت و پار شدند؛ ولی در جلوه ها و نامها و شیوه های دیگر، مجدّدا سرر برآوردند و عرض وجود کردند و همچنان در چهره های دیگر، پدیدار میشود، آبشخور و ریشه خود را از کجا میگیرند؟. هنوز یک نفر آن شعور و فهم را از خودش بروز نداده است که بپرسد، «اعلامیه جهانی حقوق بشر کوروش کبیر» از بُنمایه ها و ریشه های کدام «فرهنگ باهمستان ایرانیان» برخاسته و در کلمات «کوروش کبیر» عبارتبندی شده است؟.
هنوز اینهمه مدّعیان تاریخپژوهی نتوانسته اند تمییز و تشخیص دهند که تمام جنبشها و ادیان و نحله ها و گرایشها و غیره و ذالک مثل: «مانی، مزدک، بابک، شعوبیه، عرفان، رندی، صوفیه، شیخیّه، بابیّه، بهائیّه و دهها و صدها فرقه متنوّع که در بستر اسلامیّت، ایجاد شدند»، ریشه های کنشها و واکنشهای خود را از بستر کدامین بُنمایه های فرهنگ باهمستان ایرانیان»، اکتساب میکرده اند و هنوزم میکنند.
اعراب، هیچوقت، عصری به نام «جاهلیّت» نداشتند. چنین برچسبی از ساخته های قدرتپرستان بی فرّ و متولیّان عقیدتی اسلامیّت شمشیر اقتلویی و چپاولگر نشات گرفته است تا بتوانند علیه فرهنگ و تاریخ نه تنها مردم ایران؛ بلکه تمام اقوامی که در گستره امپراطوری ایرانی میزیستند و هنوزم وجود دارند، خصومت و کینه توزی خود را از دوران کهن تا همین امروز، عملی کنند. کینه توزی قدرتپرستان رنگارنگ که در عمل و رفتار، سر و ته یک کرباسند، دُرُست عین مروّجان و مبلّغان و آژیتاتورهای ایدئولوژی مارکسیسم هستند که هر چیزی را بیرون از اصول عقیدتی خودشان، باطل میشمارند و فقط عقیده مزخرف خودشان را، عین «حقیقت محض و هرگز خدشه ناپذیر» میدانند و در هر کوی و برزنی با بوق و کرّناهای تقلیدی و متابعتی و مقلّدی، حقیقت مزخرف و پوچ خودشان را جار میزند. مارکسیسم، ایدولوژیست و خیلی نیز آلوده به خشونت شنیع و نفرت کمپلکسی است عین ادیان نوری؛ زیرا مارکسیسم از دل اصول و نصوص ادیان نوری؛ بویژه یهودیّت برآمده است و به خشونتهای همان ادیان نوری نیز مبتلاست. کسی که ارزنی شعور و فهم داشته باشد، خودش را به ایدئولوژی آویزان متابعتی و آلت دست نمیکند؛ بلکه باید یاد بگیرد با مغز خودش بیندیشد و کند و کاو کند و سرشار از پرسشهای فردی شود و پاسخ سئوالاتش را در توبره دیگران نجوید؛ بلکه در مغز اندیشنده خودش و در زبان فردی خودش.
ختم کلام فقط یک نکته را همچنان تاکید کنم: زنده یاد «منوچهر جمالی»، یکی از نوابغ و فیلسوفان بسیار برجسته و ژرف اندیش ایران و جهان است. همانطور که قبلا نیز گفته ام، نحستین کسانی که وی را کشف خواهند کرد، بیگانگان خواهند بود. خودیها هنوز سالهای سال باید بکوشند و تلاش کنند تا ذهنیّت خود را از چرندیاتی که در طول هزاره ها به انواع و اقسام روشها به وجودشان از طرف متقدّمان و به دنبالش باخترزمینان به طور کلّی زورچپان شده اند، لایروبی کنند و متعاقبش صداقت و صمیمیّت فردی خود را کشف کنند و آنگاه به اندیشیدن با مغز خود در باره «چیستی ایرانی بودن خود» همّت کنند. شاید در انتهای اندیشدنهای خودشان بتوانند به آن قلّه با شکوه و بلندی جویها و رادمنشیها و اصالتهایی راه یابند و سیمرغ شوند که زنده یاد «منوچهر جمالی»، به «قاف» اندیشیدنها و کاوشها و سختکوشیهای سنجشگرانه خودش دست یافت. شاید!
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

حضرات هنوز نیاموخته اند که شیوه های انگیخته شدن مردم ایران و نگرش و تفکّر ایرانی، سوای نه تنها جوامع باختری؛ بلکه تمام جوامع بشری است. حضرات اگر پشیزی برای روشن اندیشی قائل بودند و سر سوزن ارزنی از افکار و ایده های فیلسوفان و متفکّران باختری و دیگر نقاط جهان را میفهمیدند، هیچگاه به دمب احدّی آویزان نمیشدند؛ بلکه می آموختند که با مغز خودشان بیندیشند و همچون چراغهایی تابان بر فراز راه خودشان و مردمشان بدرخشند. حتّا حضراتی که آمدند حزب توده را پی ریختند و سازمانها و تشکیلات مشابه آنها که به دنبالشان به وجود آمدند، هیچکدامشان، ارزنی درک و فهم صحیح از مسائل و مقولات و انسان و تاریخ و فرهنگ ایران وجهان، ابدا و اصلا نداشتند؛ وگر نه به جای اینکه به خزغبلات احزاب کمونیست جهانی آویزان شوند با انگیخته شدن از همان کتاب « گفتار در روش به کار بردن ....» «ترجمه فروغی» به زایش استقلال اندیشیدن و قائم به ذات شدن خودشان کامیاب میشدند. اما آنها هیچکدامشان اهل اندیشیدن نبودند؛ بلکه سفت و سخت، حریص قدرت و اقتدار و سیطره مطلق برای استیلا یافتن بر دار و ندار و هستی و نیستی مردم ایران بودند و هنوزم هستند. حضرات از «خواندن کتاب دکارت»، وحشت داشتند و هنوزم دارند؛ زیرا فقط فهمیدن یک جمله از کتاب «دکارت»، سراسر اعتقادات مزخرف ایدئولوژیکی را در هم فرومیپاشد. آنها دنبال سمنت و آجر بودند برای برپاکردن زرّادخانه عقیدتی و جنگ از بهر تسخیر قدرت و اقتدار. به همین دلیل، «دکارت» به درد هسته های مطالعاتی نمیخورد؛ بلکه باید نشخوارجات احزاب برادر را به خورد مشتاقان سرگردان میدادند تا بتوانند «سانترالیسم دمکراتیک را که تراز بر منافع و اراده آقابالاسری احزاب برادر به سرکردگی روسها» بود، در جامعه ایرانی نیز، واقغیّت پذیر کنند. به همین دلیل نیز با هر چیزی که در سمت و سوی عقاید آنها نبود از در خصومت و کینه توزی در آمدند، درست عین آخوندها؛ زیرا در دیگ مذاب شریعت اسلامیّت، از قبل، حسابی استخوانشان نیز ذوب شده بود. مارکسیسم و تشیّع در ایران، دوقلوهایی هستند که با تمام نشانه ها و چهره های تاریخ و فرهنگ ایران، دست در دست هم، میجنگند و نام تبهکاری خودشان را میگذارند، «روشنگری»!. روشنگری در زبان حضرات به معنای این است که ژاک درایدا، میشل فوکو، ژیژک، آدورنو، مارکس، هابرماس، هورکهایمر، رورتی و صدها نفر دیگر بیندیشند تا حضرات با کاسه ها و قابلمه های گدایی به ردیف با تبختر و افتخار صف بکشند و اندیشه های دیگران را لاجرعه سر کشند و به بلغور کردن آنها در مجامع و شبکه های مختلف، سگدوهای شبانه روزی بزنند. اما یک جمله ای که خودشان آن را اندیشیده باشند، تا امروز در اینهمه سیاه مشق نویسهای خط خطی که نشر داده اند و بر زبان رانده اند، هرگز پیدا نخواهی کرد. آن شازده «ایرج اسکندری» که مثلا کتاب کاپیتال مارکس را ترجمه کرد، در تمام عمرش نتوانست یک جزوه ده صفحه ای در باره «اقتصاد» بنویسد؛ زیرا همانطور که «مارکس»، هیج سر رشته ای از «اقتصاد» نداشت، مترجم اثر مارکس نیز، لام تا کام نمیدانست «اقتصاد» یعنی چه؟.
فاجعه جامعه ایرانی از زمانی آغاز شد که «عدّه ای متوهم» بر آن شدند که نقش «روشنگر» را ایفا کنند به جای آنکه یاد بگیرند خودشان انسانهای اندیشنده شوند تا از پرتو اندیشیدنهای فردی آنها، شعله هایی برافروخته شود. خطا در درک و فهم علل کلیدی تحوّلات باخترزمینی تا امروز باعث شده است که جامعه ایرانی همچنان محکوم و حقیر و ذلیل طیف اخانید بماند و تا زمانی که حضرات نیاموزند که «بنمایه های تاریخ و فرهنگ مردم» خود چیستند و گنجهای نهفته در آنها کدامینند و چگونه میتوان راه خود را با تکیه به مایه های تجربی نیاکان خود آفرید، وضعیّت فلاکتبار جامعه ایرانی به حالت کما فی السّابق دوام خواهد آورد.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان