آیا تجزیه ایران سناریوی بعدی است؟

عنوان مقاله دردنامه دوستی از ایران
ب

دوستی از ایران با خواندن مقاله ام این پیام را برایم ارسال کرد که با خوانندگان در میان میگذارم. این دوست قدیمی برایم یک ویدو فرستاد از کشتار 40 اسیر سوری به دست نیروهای امنیتی بشار اسد. ویدیو مربوط به سه سال قبل است. در این ویدیو در یک گودال لاستیک ریخته بودند و اسرا را یکی یکی با چشم و دست بسته می آوردند و به درون گودال هل میدادند. یک سرباز با یک کلاشینکف در راه سقوط یک تیر به بدن آنها میزد و سپس یک یا دو تیر به مغزشان در ته گودال روی لاستیک ها. بعد قرار بود روی لاستیک ها و اجساد بنزین بریزند و آتش بزنند. وحشتناک بود. حالم بد شد.دلم نمیخواهد حتا جلادان این رژیم و آنها که به چشم بچه های ما ساچمه زدند نیز دچار این وضعیت نشوند. بسیاری از ما شاید از خشم آرزوهای بدی برای این نابکاران و جلادان رژیم بکنیم. اما .. آرزو میکنم ایران ما هرگز دچار آن وضعیت که در ویدیو دیدم نشود. خیلی بد بود. آدم هایی که کشته میشدند قیافه های معمولی داشتند. از نوجوان و میانه سال گرفته تا بازنشسته ها. انگار در و همسایه بودند. خیلی وحشتناک بود. برای دوستم نوشتم که دیدن این ویدیو حال مرا بد کرد.. آرزو میکنم که این صحنه ها هرگز در ایران رخ ندهد. دوستم متن زیر را برایم نوشت که خوب است خوانندگان نیز بخوانند تا با وضعیت ایران بیشتر آشنا شوند.

در واکنش به کلیپ کشتار وحشیانه مردم سوریه در گودال پر از لاستیک کهنه و آتش زدن آن نوشته ای " از دیدن این فیلم حالم بد شد، امیدوارم چنین وضعیتی در کشور ما پیش نیاید"! و در مقاله اخیرت " آیا تجزیه ایران سناریوی بعدی است؟" نیز همین آرزو را بازتاب داده ای و سعی کرده ای به خودت دلداری بدهی که نه این اتفاق در کشور ما با فرهنگ قدیمی و لابد مردم با فرهنگش تکرار نخواهد شد. ایران را مقایسه کرده ای با عراق و لحظه تاریخی سرنگونی صدام حسین، و حمله مردم به اماکن دولتی، کاخهای خانواده صدام و موزه ملی عراق و غارت سرمایه های ملی توسط مردم. و یاد آوری کرده ای که در سال ۵۷ چنین واکنش از طرف مردم ایران دیده نشد و اگر هم دزدی و غارتی صورت گرفته عمومی و گسترده نبود چون مردم ما متمدن تر از مردم عراق بودند، عرق ملی داشتند، و اموال دولتی و موزه ها را اموال ملی می دانستند و چه و چه. دوست من این حرفها و استدلالات مبتنی بر دانسته های قبلی شما و مربوط به گذشته های دور است. این ارزیابی شما البته آرزوی من و شماست ولی متاسفانه به دو دلیل اشتباه است و من معتقدم اگر همین امروز در ایران تحولی همانند سوریه امروز و عراق دیروز اتفاق بیفتد همان هرج و مرج و غارت و چه بسا بدتر از آنهم روی دهد.
بله در مقطع سال ۵۷ ایران دچار هرج و مرج و ویرانگری نشد به سه دلیل،
۱- مردم گرسنه و مستأصل و دنبال انتقام از بالا تا پایین نظام قبلی نبودند.
۲- یک رهبری سازمان یافته برای کنترل حوادث و اداره امور بلافاصله بعد از سقوط قدرت مرکزی وجود داشت.
۳- ماشین دولتی و اداری بجا مانده از رژیم پیشین مورد نفرت مردم نبود و قادر بود همچنان با رهبری جدید به کارش ادامه دهد.
متاسفانه امروز چنان وضعیتی بوجود آمده که نه تنها موارد پیشگفته وجود ندارد بلکه سیر حوادث در ۴۶ سال گذشته جامعه ما را بکلی دگرگون و مردم را از هم دور کرده است، بدلایل زیر.
۱- سرکوب و کشتار، جنگ و خونریزی، اوضاع بد اقتصادی و بیکاری، فقر و تبعیض و سیاستهای تفرقه افکنانه رژیم اسلامی و تقسیم ناعادلانه امکانات و مشاغل و حتی معاش بین خودی ها و غیرخودیها، ایرانیان را به دو گروه متخاصم تبدیل کرده چنانکه اگر رشته امور بهر شکل از هم بگسلد بجان هم خواهند افتاد.
۲- در چنان وضعیتی رهبری کاریزماتیکی همطراز رهبری سال ۵۷ وجود ندارد که اولا از بروز هرج و مرج و غارت جلوگیری کند و دوما همه یا لااقل اکثریت جامعه را برای سازندگی کشور بسیج نماید.
۳- و نفرت عمومی از دستگاه دولتی به دلایل پیشگفته ( تبعیضات مذهبی و ایدئولوژیک، دزدی و اختلاس تقریبا همه مسئولان و مامورین در همه دستگاهها، سرکوب خونین سازمانهای مسلح و امنیتی در خیابان و در زندانها و..... ) چنان وسیع و همه گیر است که اصلا قابل مقایسه با رابطه مردم با رژیم پیشین نیست.
در خصوص مواردی که برشمردم و اجمالا توضیح دادم، می توان مفصل گفت و نوشت، ولی بطور خلاصه می گویم که شما اوضاع را تصویر به مطلوب می کنی. من هم گفتم که آرزو دارم که چنین می بود ولی متاسفانه چنین نیست و عرض کردم اگر اوضاع بهمین شکل پیش برود روزگار سختی در پیش خواهیم داشت.
تنها در یک صورت می توان امیدوار بود که اوضاع مانند لیبی، عراق یا سوریه نشود و آن اینست که اپوزیسیون ایران از چپ، راست، ملی، جمهوریخواه و پادشاهی خواه ( بقول شما، و الا هنوز هم اکثر رویالیست های ما سلطنت طلب هستند!) گرد هم آیند و با پذیرش حق بقای همه نحله های فکری و عقیدتی، بر اساس حفظ تمامیت ارضی، دست نبردن به اسلحه بر علیه یکدیگر، حق آزادی بیان و قلم، و واگذاری نوع حکومت به بعد از سرنگون کردن رژیم اشغالگر اسلامی و برگزاری رفراندوم بعد از طی یک دوره محدود گذار، با هم‌همکاری کنند. این تنها راه رهایی ماست. ولی متاسفانه هنوز همه عناصر اپوزیسیون چنان رفتار می کنند که گویی از چنین تعاملی سالها فاصله داریم.
دوست من، متاسفم که بگویم من مانند شما به رفتار متمدنانه این مردم بعد از سرنگونی رژیم اعتقادی ندارم و این من را می ترساند، چنانکه دلم می خواهد در آنروز اینجا نباشم.
من تو را به نژاد پرستی متهم نمی کنم ( گرچه در افکارت رگه هایی از آن را می بینم) ولی گوشزد می کنم که بغلت دوری طولانی از ایران و مردمش، نمی دانی که در آن جعبه پاندورا چیست! این را حتما شنیده ای که نیمی از مردم ایران درست بدلایل پیشگفته دچار انواع بیماریهای روانی و افسردگی شده اند!؟ من از باز شدن این جعبه تا قبل از تشکیل یک اتحاد وسبع ملی بشدت هراس دارم. دوختن قبای رهبری به قامت هر کس قبل از تلاش برای بوجود آوردن یک اتحاد قابل قبول اکثریت اپوزیسیون خطرناک است. این را قبول کنید!
۱۴۰۳/۹/

ناشناس گرامی به نکات کلیدی اشاره داشتند.
1-این که شاهزاده چگونه میتواند از پروژه تجزیه ایران جلوگیری کند و
2- اگر صاحبان قدرت در ایران تصمیم داشته باشند از جمهوری اسلامی گذر کنند نیازی به شاهزاده ندارند.
اول به شماره 2 بپردازیم. مشکل صاحبان قدرت برای گذار بدون تعارف اصلاح طلبان حکومتی هستند. اصلاح طلبان حکومتی موثر دارای منافع مادی و حکومتی در جمهوری اسلامی هستند و از این رو دست از آن بر نمیدارند. اما این دلیل نمیشود که اصلاح طلبان حاضر باشند بخاطر مادیات ساچمه به چشم بچه های مردم بزنند و مخالف آزادی های اجتماعی از جمله پوشش اختیاری باشند. آنها خواستار برچیده شدن انحصارات سپاه در اقتصاد و سیاست هستند و عقیده دارند که در محیط آزادی تجاری و اقتصادی سرمایه داری رشد صحیح تر و موفق تری هم خواهد داشت. آنچه که اصلاح طلبان کم دارند «مشروعیت legitimationL» نزد مردم است. شما برای اعمال قدرت برای گذار نیاز به پشتیبانی مردمی دارید که اصلاح طلبان از آن برخوردار نیستند. البته همیشه وضع اصلاح طلبان این گونه نبوده. تا دوران خاتمی حکومت اسلامی بجز برخوردی که با نیروهای سیاسی مخالف خود داشت و اوج آن سال 67 بود مشکلی با مردم نداشت. آن کشتار سال 67 نیز در میان مردم بازخوردی نداشت. بسیاری در ایران اصلا قضیه را جزو مشکلات حکومت و مردم به حساب نمی آورند لذا در دوران خاتمی این فرصت طلایی برای اصلاح طلبان وجود داشت که گذار آرام به یک جمهوری کمابیش سکولار فراهم شود و یک آشتی ملی برقرار شود. نیروهای خارج کشور هم حتا سلطنت طلبان نیز اگرچه پشتیبانی نمی کردند اما مخالفتی هم نمیکردند. چنانچه آن جمهوری سکولار و آشتی ملی برقرار میشد امروز احترام همه از جمله خود خامنه ای بعنوان یکی از معماران آن سیاست در کنار خاتمی و اصلاح طلبان حفظ میشد و تبعیدی ها به کشور باز میگشتند و با یک مقدار خوشبینی در صورت برقراری آرامش در کشور و روند عادی زندگی حتا شاهزاده و شهبانو نیز برای دیدار از ایران اقدام میکردند. رژیم آخرین شانس خود را در این مورد در انتخابات ریاست جمهوری که کروبی و موسوی خانه نشین شدند از دست داد. حتا شاهزاده نیز با بستن روبان سبز به مچ دست همدردی خود را با مردم مطالبه گر ابراز میکرد. اما پس از سال 88 به این سو، وقایعی مانند به قتل رساندن ندا آقا سلطان و بسیاری کشته شدگان دیگر راه آزادی در سالهای بعد تا امروز که حکومت همچنان برای ترساندن مردم طناب به دست گرفته به دنبال گردن برای آویزان کردن میگردد، دیگر امکان آشتی ملی در درون حکومت از میان رفت. اصلاح طلبان فاقد وجاهت و جایگاه مردمی برای این کار هستند اگرنه همین امروز و در این شرایط شاید خامنه ای - چنانچه متوهم نبود و عقل به سر داشت- به این صلح تن در میداد. لذا مشکل آن بخش از دستگاه حکومتی که راضی به گذار هستند نبود مشروعیت شان است و این که مردم نه آنها را و نه بازی های سیاسی شان را نمیپذیرند و وارد بازی نمیشوند. آنها که وارد بازی شدند در نهایت به انتخاب پزشکیان انجامید که قضیه رای سازی مفتضح تر از آن است که نیاز به تاکید باشد. آنها میدانند که در گذار به تنهایی موفق نمیشوند. اما ورود شاهزاده به جریان گذار و توافق داخل و خارج این کمبود مشروعیت را جبران می کند. حال طرفین هم حکومتگران و هم مخالفان تبعیدی ناچار خواهند شد بر سر گذار مسالمت آمیز توافق کنند و همراهی شاهزاده مهر تاییدی بر این همگامی خواهد بود و مشروعیت لازم کسب خواهد شد. برفرض هم که اصلاح طلبان به تنهایی هم بتوانند از خامنه ای گذر کنند باز بهمراه داشتن شاهزاده یک امتیاز بزرگ خواهد بود و ضرری نخواهد داشت. از این زاویه میتوان سفر مهدی نصیری به خارج و بحث از شاهزاده تا تاجزاده را تفسیر همین نگاه دانست.
و اما موضوع اول. این که شاهزاده با چه ابزار و ساز و کاری میتواند از تجزیه ایران جلوگیری کند پاسخ خیلی ساده اش این است که آنچه که جمهوری اسلامی تابحال داشته و با آن کشور را از تجزیه بری داشته در اختیار حکومت بعدی نیز خواهد بود. حضور شاهزاده در یک نیروی گذار این نوید را به مردم کشور میدهد که اقتصاد، فرهنگ، و سیاست همان خواهد بود که در زمان شاه اما همراه با گشایش هایی در همه زمینه ها. از جمله حق تحصیل به زبان مادری، اختیارات بسیار شوراهای استان و شهرستان و دهستان در صرف بودجه خودشان و نظیر اینها که در اصل حتا در صورت تجزیه شدن نیز چیزی بیش از این نصیب شان نخواهد شد. در صورت مثلا تجزیه کردستان و آذربایجان تنها «امتیازی» که نصیب شان خواهد شد این است که زبان فارسی را مجبور نیستند فرا بگیرند. بقیه اش منع دسترسی اقتصاد این استان ها به بازار داخلی به بزرگی ایران خواهد بود. اگر هشت میلیون ایرانی از کردستان و آذربایجان و سایر مناطق به خارج مهاجرت کرده اند هیچ معنایی بجز این ندارد که آزادی و رفاه برای انسان بسیار مهمتر از زبان و فرهنگ است که در زادگاه شان فراهم بود و در این مورد هیچ تفاوتی بین انسان آذری و کرد و فارس زبان و بلوچ نیست. از هر سه ایرانی دو نفرشان آرزو دارند که تبعه کشور دیگری باشند و پاسپورت آن کشور را داشته باشند. این کجایش با ارق ملی آذری و ایرانی و کرد میخواند؟ لذا اگر روی زمین بخواهیم حرف بزنیم، یادگیری زبان فارسی از یاد گیری زبان روسی و سوئدی و آلمانی برای ترک زبانان آسان تر است و برای دستیابی به بازارهای اقتصادی سراسر ایران ترک آذری باید زبان فارسی بلد باشد اگرنه در اصفهان و بلوچستان از او جنس نخواهند خرید و او با یک زبان الکن فارسی نمیتواند در ایران وزیر یا نخست وزیر شود چرا که باید بار مردم گیلان و کردستان و اصفهان و بلوچستان بتواند ارتباط کلامی برقرار کند. و شاهزاده در همه این موارد یک ریش سفید محترم و قابل اعتماد است و میتواند اعتماد عمومی را برای یک گذار آرام جلب کند.

قای اسد صدیق گرامی، از این که دیدم یک ترک ایرانی با زبان ادب اینجا حرف حسابی زد غنیمت دانستم و این خطا را بر شما بخشیدم که شاهزاده را نیم پهلوی خطاب کردید که بتوان گفتمان داشت. نیم پهلوی نامیدن رضاپهلوی چیزی از او نمی کاهد اما چرا با زبان ادب سخن نگوییم؟ من هم اگر میخواهم با شما گفتمان داشته باشم اول باید ادب رعایت شود. بگویید رضاپهلوی چیزی از نارضایتی شما کم نمیشود و سخن تان میرسد و من به شما احترام میگذارم پاسخ مودبانه میدهم. آنچه در مورد زبان و تاریخ نوشته اید معنایی بجز تجزیه نیست. اما آنچه قابل بحث است و شاهزاده هم با آن موافق هستند این دو اصل هست که در منشور حزب مشروطه آمده و بیش از آن اگر میخواهید بفرمایید توپ و تفنگ بردارید مستقل شوید حتما ترکیه و غرب هم به یاری تان خواهد آمد. میدونید.. خون پدران من جای جای این مرز و بوم برای دفاع از آن ریخته و آذربایجان مثل تهران و سیستان و مشهد و کردستان ارث پدری من هست وبرایش خواهم جنگید. و اما برویم بر سر صلح. این دو اصل را در منشور حزب مشروطه مطالعه بفرمایید

۷ ـ استان ها و شهرستان ها و همه واحدهای تقسیمات کشوری در حد خود باید اختیارات لازم را برای اداره امور داخلی‌شان از طریق انتخابات انجمن‌ها داشته باشند. ما نظام حکومت‌های محلی و تقسیم حکومت و نه حاکمیت را میان حکومت مرکزی و حکومت‌های محلی پیشنهاد می‌کنیم. استان های ایران باید از طریق نمایندگی مساوی در مجلس سنا حضور داشته باشند.
۸ ـ فارسی میراث ملی و زبان رسمی و آموزش کشور است و هر ایرانی حق دارد در کنار آن به زبان محلی خود سخن بگوید و آموزش ببیند.

تورک اوغلی.. تو خیلی خری.. تو هر فامیلی، محله ای، شهری.. یه چندتا آدم خر پیدا میشه و تو و همپالانی هات در ایران گلوبال از قبیل لاچین و واچین و غیره همه تونو باید به یه گاری بست. یک مشت الاغ بیشتر نیستین. اینجا بجز عرعررررررررررررررررررررررررر ر کردن کاری ازتون بر نمیاد. کسی چیزی از شماها نیاموخته. فقط عر عر میکنید.
و ضمنا الاغ عزیز.. لطفا این قضیه را به ترک بودنت ربط نده و ننه من غریبم و مظلوم بازی در نیار ما خودمون تو فامیل مون کلی ترک داریم هیچکدام مث تو خر نیستن. خر بودن در فرهنگ ایرانی به آدم ابله میگن. مث دوستعلی خره تو سریال دایی جان ناپلئون. اصفهانی ها در گفتمان روزانه شون از اصطلاح «خره» به مخاطب زیاد استفاده می کنند که هیچ ربطی به ترک ها نداره. اینو گفتم از این جهت که جنس تو و هم پالانی ات لاچین و بقیه تن لش ها رو می شناسم الان بوق و کرنا میکنید که محسن کردی به مردم آذربایجان توهین کرد. نه عزیز.. به تو توهین کردم و توهینی که واقعا بهت میاد چون خیلی خری! تو نوکر خامنه ای و مزد بگیرش هستی که خریت تو را دوچندان میکنه. برای بهنام چگایی هم نوشتم که از این پس جواب الاغی مثل تو رو نده. تو یک الاغ پیر خرفت بیش نیستی و با عرعرهات گوش ماها رو میبری. از این پس هیچ عنوانی بجز خر کبیر برای تو خر جانشین برای لاچین قائل نخواهم بود. دکترت هم در تبریز از آدم کردنت نا امید شده بمن سفارش کرد برات تو طویله مقداری یونجه و جو بریزم بلکه یواش یواش حالت بهتر بشه و هنگام سواری دادن به قالیباف و خامنه ای کمتر جفتک بندازی. فقط باید فکری برای عرعر کردنت بکنم.

این مخالفان ما توان بحث قلمی ندارند به خزعبل میپردازند. یارو نوشته محسن کردی در تاریکی قطب شما دچار وحشت شده خب اگه من اهل ترس و وحشت بودم که با اسم حقیقی خودم جلوی آدمخورای جمهوری اسلامی ارباب تو فعالیت سیاسی نمیکردم. و تو.. تویی که حتا برای متلک گفتن هم جیگرشو نداری با اسم حقیقی ات بیایی ...دیگه تو به من از وحشت حرف نزن. تو چه جور محافظ وطن هستی که حتا جرات نداری با اسم حقیقی ات حرف بزنی؟ نگران نباش عزیزم.. تو فعلا مراقب باش النگوهات نشکنه.. فردا روز که ایران بهمریخت ما هم میاییم در کنار جوانان آخوندها رو کنار میزنیم بعد هم تمامیت ارضی ایران رو حفظ میکنیم. لذا.. هرکی به من میگه نگران نباش تو یکی نگو.. من کسر شان ام میشه.