افزودن دیدگاه جدید

درووود!
باز هم مختصر و گویا.

آدمهایی را که مادرزاد احمق هستند با هیچ منطق و استدلالی نمیتوان انگیخت؛ طوری که یاد بگیرند خودشان بیندیشند و مدام مقلّد و تابع و توسری خور و دنباله رو و غرغره کن هزار بار جویده و تف شده دیگران نباشند. یاد بگیرند یک جمله ای بنویسند که محصول اندیشیدنهای خودشان باشند. امّا کسانی که مغلوب حفظیِات ترجمه جاتی هستند و تمام تار و پود وچودشان از «تقلید» انباشته است و مدام در آخور توضیح المسائل غوطه ور هستند، مغزی که مستعد اندیشیدن باشد، عمرا ندارند؛ زیرا تخمه های سوخته اند و پوسیده.
حتما این لطیفه را شنیده اید که مادری با بچّه اش در خیابان داشت راه میرفت که یک دفعه، بچه، فریاد زد: «مامان نگاه کن: بابا! بابا!». مادره هم جوابش داد که «بچّه جون! هر کی سبیل داره، بابای تو نیست!». همانطور که بارها گفته ام و نوشته ام و استدلال آورده ام، عده ای با لذات خودشان احمق و نفهم و بیسوادند و فرق بین «دوغ و دوشاب» را نمیدانند حتّا اگر هزاران بار به آنها «دوغ» و «دوشاب» را نشان دهی. فرق بین جنسیّت «زن و مرد» را نمیدانند حتّا اگر هزاران بار «زن و مرد» را در برابر چشمانشان برهنه کنید و یکی یکی تفاوت اعضاء دو جنس را برایشان تشریح کنی. کسانی که به حماقت آلوده اند، هیچ درمانی ندارند؛ مگر اینکه خودشان روزی روزگاری تا زنده اند به حماقتهای فردی خودشان پی ببرند و در صدد چاره برآیند.