افزودن دیدگاه جدید

یک نفر پرسیده است: «اینهمه در باره سیمرغ نوشتن و ضدّ زرتشت نوشتن، آیا دردی هم از انسانهایی که صبح بیرون میروند از خانه و شام، گرسنه برمیگردند به خانه، دردی را نیز دوا میکند؟».
مسئله این است که ما منظورمان از «درد» چیست؟. و چه چیزی میفهمیم وقتی کسی میگوید: «دردها دارم من به دل»؟. دوم اینکه، من با هیچکس «ضدّیت حذفی» ندارم؛ و «ضدّ« را به معنای «نابودی و نیست و عدم» نمیفهمم. سنجشگری دیدگاههای «زرتشت و اعتقادات دیانت زرتشتی» به معنای خصومت با زرتشت و دیانت زرتشتی نیستند؛ بلکه نشان دادن عواقب و پیامدهای ذهنیّت زرتشت و اقدامها و کارهای موبدان زرتشتی در تاریخ و فرهنگ ایران است. به عبارت دیگر و صریح تر، اندیشیدن در باره خطاها و اشتباهات و کژفهمیها و دخالتها و تحریفات و تقلیبها و تحذیفها و امثالهم است از بهر کشف و شناخت «اصالت تجربه ها بدون هیچ واسطه ای». وقتی که جامعه ای به فلاکتهای خانمانسوز مبتلا میشود از سطح زمامداران کشوری گرفته تا سطح ساده ترین انسانهای اطرافمون، باید آموخت که چگونه میتوان از سطح مسائل به سوی اعماق مسائل ریشه یابی کرد از بهر درمان «دردهای ذلالتبار و مکرّر شونده». خوردن مسکّن و تجویز مقطعی به معنای درمان «دردها» نیست؛ بلکه امتداد دردهاست با همان عذاب و زجر و وحشت وجودی.
تا زمانی که ما نتوانیم ریشه دردها و مسائل جامعه ایرانی را کاوشگری مستدل و متّقن کنیم، هرگونه نسخه پیچی مقطعی با شکست فاجعه بار در تمام زمینه های اجتماعی و کشوری رویارو خواهد شد و نسلها را زجرکش. فقط با اندیشیدن در باره چرایی و چگونگی است که میتوان راهی پیدا کرد به سوی گلاویز شدن پایه ای با معضلات و مسائل.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان